|
We zijn over de helft, nog 255 Nm tot de ankerbaai bij Graciosa. Maar mogelijk varen we gelijk door naar Gran Tarajal, op het eiland Fuerteventura, een kleine 65 Nm verder zodat we bij daglicht aankomen. Een rustig windje van 3-4Bft brengt de Gabber steeds zuidelijker. De temperaturen zijn aangenaam warm, rond de 23 graden en 's-nachts koelt het wat af tot 15 graden. Achter de boot hangen inmiddels twee vislijnen, maar de vis wil niet bijten. Al een paar keer zwom een groep dolfijnen met ons mee. Een schildpad manouvreerde voorzichtig langs de vislijnen, en verder is het voornamelijk zee dat er te zien is. De scheepvaart is na het passeren van de Straat van Gibraltar nagenoeg verdwenen, in nacht 2 waren er nog 3 schepen waarvan we voor 2 er van onze koers moesten verleggen maar de laatste 36 uur hebben we geen scheepvaart meer gezien. Op dit moment gebruiken we als zeekaart een van de overzeilers uit de oorspronkelijke collectie van de Gabber. Het is een kaart die het gebied van zuid Portugal tot de Cape Verden beslaat. Zoals op al onze kaarten staan de aantekeningen van een vorig gebruik er nog op. Zo zijn op de kaarten die we recent overnamen vanuit de beroepsvaart de logstanden te zien die de coasters gebruiken. Handig want zo weten wij ook waar deze schepen varen en kunnen we er rekening mee houden bij het uitzetten van onze eigen koers. Op de huidige kaart van Henk en Antje zien we de oude route uit de jaren tachtig. Zij staken over van Alvor via Madeira naar Tenerife. Navigeren was toen wat anders dan een waypoint in de GPS zetten. Sleeplogstanden, radiobaken signalen, berekeningen van ware koers, kompaskoers, deviatie en ook hoogte lijn, hulplijn en fix punten van plaatsbepalingen met de sextant staan nog op de kaart. |
|
Driemaal is scheepsrecht zeggen "ze", dus nu zitten we te wachten op de derde schildpad en de derde tonijn van deze tocht. Die moeten dan wel gauw komen want we hebben nog maar 57 mijl te gaan tot Graciosa. De kunst van het tonijnvissen is niet het aan de haak slaan van die beesten maar het aan boord brengen hebben we inmiddels, door schade en schande, geleerd. Tot twee keer toe hing er zo'n hele grote jongen aan de lijn, maar allebei de keren wisten zij zich los te werken. Een hevig beteurterde Erik achterlatend. Normaal kijk je varend vooruit maar wij kijken sinds tonijn nummer 2 nu voornamelijk achteruit om te zien of tonijn nummer 3 zich al gemeld heeft. Hoewel er sinds vandaag vooruit ook iets te zien is, namelijk de enige wolkenpartij aan een verder strak blauwe lucht. Of te wel de aankondiging van de Canarische eilanden. Zelfs voor een foto waren de tonijnen ons te snel af, zodoende "dan maar weer" een plaatje van de dolfijnen die net nog een tijdje met ons mee zwommen. |
|
|
Na een vaartocht van 597 Nm (136 uur varen) zijn we op Graciosa aangekomen. Helaas hebben de tonijnen die wisten te ontsnappen via de tamtam kennelijk doorgegeven dat het uitgeplozen touwtje een gemene haak in zich heeft en zeker geen lekker visje is om op te eten, want we hebben geen vis meer gevangen. Tijdens de tocht stond de Bukh veel aan door gebrek aan wind, maar we zijn er in geslaagd om zo vroeg in het jaar de oversteek erg comfortabel te maken. Normaal waait het hier regelmatig hard uit zuidelijke richtingen. Het eiland heeft een toepasselijke naam, want het weer is hier Grandioos. Rond de 25 graden overdag en 's-nachts circa 15 graden. Op het eiland is een dorpje, met alleen maar zandwegen. Het is keurig schoon en opgeruimd, het havengeld een aantrekkelijke Euro 5,15 en nog geen aanvullende toeristen belasting zoals op Gomera en Gran Canaria van Euro 60,- per maand. Kortom het oorspronkelijke verblijf van slechts één dag is verlengd tot 5 dagen. Dan staat de wind ook weer uit het noorden en kunnen we via Lanzerote door naar Fuerteventura. Gisteren hebben we een wandeling gemaakt naar de top van een oude vulkaan. Vanaf de haven ziet het er uit als een gewone heuvel, maar eenmaal bovenop kan je zelfs nog afdalen in de oude krater die in de top van de heuvel ligt. Het landschap is dor en droog met vele vetplantjes. Verrassend is te zien dat de grond bedekt is met een laagje slakkenhuisjes en inderdaad tussen de doornige struiken zitten vele levende slakjes. Hoger op de heuvel groeien tussen de zwart bruine lava stenen nog wat wolfsmelk struikjes en op de top zijn de stenen aan de noord kant bedekt met korstmossen. Na de wandeling zijn we op een terrasje wat wezen drinken, vandaag wordt het zwemmen vanaf een van de mooie strandjes. |
|
De dagen gaan ongemerkt voorbij op dit rustige eilandje. Een wandeling, een dagje zwemmen, een dagje niks, een dagje regen, .... Eigenlijk zouden we gisteren doorvaren richting Fuerteventura maar de storm van morgen maakt dat we nog een paar dagen hier blijven. Vandaag hebben we de oude vulkaan in het zuiden van het eiland beklommen. Deze hogere vulkaan trekt duidelijk minder bezoekers en het ontbreekt dan ook aan een goed herkenbaar pad. Op de top is een officieel meetpunt van het Spaans Geografisch Instituut, een plaquette en betonnen paal markeren het. Vanaf de top hebben we weer een prachtig uitzicht naar de andere eilanden, rechts op de foto ligt Lanzerote, links Isla Montana Clara en in de verte Isla de Alegranza. Na de wandeling heeft Erik nog even gezwommen in de haven en gelijk de aangroei van het onderwaterschip bekeken. De antifouling doet goed zijn best, een simpel borstelbeurtje in het water is voldoende om de romp weer schoon te maken. Maar die vermoeiende klus kan nog wel even wachten. |
|
De afgelopen dagen raasde er een flinke storm over Graciosa. Wind van ruim 8-9 Bft volgens de gribfiles en heftige regenbuien. Met wat extra lijnen lag de Gabber veilig te dansen aan de steiger en hebben we de storm zonder probleem doorstaan. Voor de houten catamaran die tijdens de storm de haven binnen kwam liep het minder gunstig af. De "havenmeester" sommeerde hem met zijn fluitje om zich te melden aan de aan lager wal "liggende" steiger. Gade geslagen door de verbaasde zeilers in de haven meerde de gehoorzame schipper van de catamaran af langs de dansende steiger waar de wind en swell volop grip op hadden. Vermoedelijk na het opschrijven van de bootgegevens mocht de catamaran naar de veiliger beschutte pontoons om een ligplaats te nemen. Helaas was de schade al gemaakt. Meerder gaten waren boven de waterlijn in een van de drijvers van de catamaran geslagen door het rond dansende pontoon, waar de "havenmeester" door gebrek aan zeebenen zich met moeite staande wist te houden. Dus wees gewaarschuwd bij een bezoek aan Graciosa, de havenmeester is een landrot en vermoedelijk is het beter zijn fluitje te negeren en eerst je boot in veiligheid te brengen. |
|
 
|
Een nachtje doorvaren heeft ons dan eindelijk bij de Vida vagabunda in Gran Tarajal (Fuerteventura) van Marsha en Maarten gebracht. De laatste uurtjes van de tocht stond de wind wat harder en we kwamen eerder dan de oorspronkelijke ETA (estimated time of arrival) aan. Met de scheepstoeter hebben we ze gewekt. We liggen nu 1 boot verder van hun aan dezelfde steiger. Marsha en Maarten zijn al wat jaartjes onderweg en om de scheepskas op niveau te houden werken ze zomers als schipper en flottielje begeleiding in Turkije. Entousiast praten we bij over de belevenissen van onderweg, krijgen tips voor havens en ankerbaaitjes op de Canarisch. De Vida is ook een breewijd 31 en dat is aanleiding tot vergelijken, plussen en minnen.
We eten bij elkaar en maken plannen voor de komende tijd. Eerst samen chinees oudjaarsavond vieren, a.s. woensdag schijnt er een processie te zijn in Gran Tarajal en een auto voor een paar dagen huren staat ook op het programma. Via de SSB wordt het afscheid nemen van de sneller doorzeilers die nu op de Cape Verden, onderweg naar de Carieb of al in Suriname zijn. Vanuit de haven is het lastiger om verbinding te maken. De afstanden worden groter en de plannen, vaartips, weersituaties minder relevant voor ons. Het duurt nog een paar maanden voor we de Canarische eilanden verlaten. We blijven ze volgen via hun logboeken op internet. Erik heeft een snoertje in elkaar geknutseld om de Ipod aan te sluiten op de AUX-in van de auto radio, nu kunnen we het bedieningsgemak van de Ipod combineren met de weergave via de auto radio om de kajuit te vullen met muziek. Onderweg van Portugal naar de Canarisch is er een dop van een jerry-can overboord gevallen. Zonder dop heb je aan een jerry-can niet veel, maar gelukkig hebben we een dop van een jerry-can die bij het afval stond passend kunnen maken. Klein randje eraf snijden, dikkere O-ring erin en vanmorgen het geheel met Loctite 5923 "vlakkenafdichting" dichtgeplakt. Voordeel is dat deze jerry-can twee afsluitdoppen heeft, dus een originele bijven we gebruiken voor open en dicht draaien. |
|
De bemanningen van de Gabber en de Vida waren gisteren even hun tijd ver vooruit. Met de viering van het Chinees nieuwjaar stond de kalender aan boord in het jaar 4707. We hadden verschillende schotels gemaakt en zelfs de grote tafel van de Gabber was te klein om alles uit te stallen. Het menu bestond uit: gefrituurde visballetjes en verse kroepkoek, Fou yong hai (gebakken ei met groenten), Gado gado (groenten schotel met pindasaus), Sate ajam (kipsate), rundvlees in kokosketjap saus, komkommer op zoetzuur alles met nasi (rijst, groente, omelet, ham) en pinda saus. De recepten worden later onder de rubriek combuis gepubliceerd. Er was een overvloed aan eten, dus vanavond komen we weer samen om de restjes soldaat te maken. Marscha maakt nu Tiramisu als toetje om de laatste gaatjes te dichten. In Gran Tarajal hadden ze ook hun lokale feestje rond deze datum, Candelaria. De hele week zijn er festiviteiten. Eergisteren trok er een kleine processie vanuit de kerk door het dorp. Tot 's-avonds laat hoorden we muziek uit het dorp, wij zaten thuis voor de buis naar een DVD van inspecteur Frost te kijken. We waren voor de processie naar het dorp gegaan, maar hadden nog niet gegeten dus toen de processie eindelijk begon waren we behoorlijk flauw van de honger en hebben de rest van het feestje overgeslagen. Morgen hebben we een herkansing, er is een muziekfestijn op de boulevard. Wie verlegen zit om een feestje of een excuus om een dag bijzonder te maken moet maar eens kijken op de site van Beleven.org . Hier zijn van verschillende culturen alle feestdagen te vinden met een korte uitleg over de betekenis. |
|
| Onze herkansing voor een feestje in Gran Tarajal krijgen we bijna iedere week lijkt het wel. Met Candelaria was het meerdere avonden dansen op de boulevard onder begeleiding van volksmuziek en nu horen we steeds vaker luide drums. Binnenkort is het carnaval dus er moet geoefend worden denken we. Het was een bijzondere avond vorige week. We genoten temidden van de lokale bevolking van verschillende folklore groepen met muziek en zang. De ruimte voor het podium was eerst nog leeg, maar wat later op de avond en met de juiste muziek vulde deze zich met dansende stelletjes van alle leeftijden. Om 22:00 uur was er een mooi vuurwerk en daarna ging de muziek en het dansen tot laat in de ochtend door pas na 05:00 lokale tijd werd het stil vanaf de boulevard. Op Youtube staat een filmpje van het gebeuren, klik op de foto hiernaast en je kan mee genieten. |
|
Met een auto kom je nog eens ergens hebben we ontdekt de afgelopen dagen. Samen met de Vida huurden we voor 3 dagen een auto om het eiland te verkennen. Een absolute aanrader en budgetair verantwoord, voor Euro 65,- 3 dagen een auto. De brandstofprijzen zijn op de Canarische eilanden door het gebrek aan belastingen erg vrolijk, Euro 0,93/liter. Een ruime 600km toerden we over verharde en onverharde (het gebrek aan belastingen moet zich toch ergens laten gelden) wegen. En hebben zo alle landschappen, uitkijkpunten, stranden, dorpjes en havens kunnen bekijken. Gran tarajal stak kwa haven en plaats met kop en schouders boven de andere steden/dorpjes uit. De haven is het best beschut, het stadje nog oorspronkelijk. Dorpjes met witte stranden zijn door de toeristen industrie omgetoverd tot steden met een aaneenschakeling van appartementen, hotels, shopping centra met prularia en gelardeerd met een veelheid aan eettenten. OK, ook wij kochten er een souveniertje en aten bij een buffet Chinees, maar het kon overal zijn waar het warm weer is en een heerlijke zee voor de deur bruist. |
|
|
Fuerteventura telt meer (100.000) geiten dan inwoners (60.000) en wordt daarom ook wel het geiten eiland genoemd. De geiten lopen los door het dorre landschap waar sinds de komst van de toeristen nauwelijks meer aan landbouw wordt gedaan. Op vele hellingen hebben we verwaarloosde terrassen gezien en slechts sporadisch werden de akkers in de dalen bebouwd. Een uitzondering is de valei van "Rio de las Palmas" en rondom de oude hoofdstad Betancuria. Van de geitenmelk maken ze heerlijke kaas. Te koop bij het fabriekje van "El Tofio" tegen dezelfde prijs als in de supermarkt. Helaas geen sfeervol geitenboerderijtje met verkoopsters in klederdracht, gratis kaas proeverij met bijpassend lokaal wijntje en betaalde rondleiding. Ondanks de toeristen getho's langs de kust is er nog ruimte voor nieuwe ontwikkelingen denken we. Een paar van de hoogte punten die we niet hadden willen missen: zwemmen aan het strand van Costa Calma, uitzicht op Playa de Cofete, de zandduinen van El Jable en het zwarte strand en wandelpad bij Ajuy. |
|
Na de toeristische verkenning van het eiland werd het weer tijd voor klussen en poetsen. Tot voor kort stonden we in de haven bekend als die "vieze Breewijd". De Vida ligt er keurig onderhouden en gepoetst bij, en wordt met de dag kaler als voorbereiding op de lange zomerstop. De Gabber daar in tegen kwam aanvaren van dagelijks gebruik en ruim 2700 zoute zeemijlen zonder grondige poetsbeurt en de nodige roestplekken. Met wat tips van Maarten voor de goede schoonmaak middeltjes en een overvloed aan water en zeepsop glimt de Gabber alsof ie in de verkoop gaat. Onze laatste aanwinst op het gebied van schoonmaak spul is desoxidante. Mat en roestig aangeslagen RVS insmeren met een tandenborsteltje met dit spul, 15 minuten laten inwerken en dan afspoelen met sop en ruim water. Om het resultaat te bewonderen heb je een zonnebril nodig, want glimmen dat het doet. In de bilge liggen nog meer handige schoonmaak flessen. Aqua forte (verdund zwavelzuur) gebruiken we voor het verwijderen van kalk/urine steen aanslag in de leidingen van het toilet. En Ferrugem (verdund salpeterzuur) is een prima voorbehandeling van roestige plekken die een schilder beurt nodig hebben. Ook de roestsporen in de verf verdwijnen met dit spulletje als sneeuw voor de zon. Wel altijd goed naspoelen met sop en een overvloed aan water want het zijn argressieve doorbijtertjes deze zuren. De gasbun en de toegangsdeurtjes en de nodige andere roestplekken hebben een schilderopknapbeurt gehad. Voorlopig staan er nog meer klussen op de agenda, 2 ramen die er nog uit moeten wegens lekkage en roestsporen, een deksel van een bakskist die nodig gerepareerd en geschilderd moet worden, een nieuwe bimini die we gaan maken etc. |
|
|
Door het klussen en kletsen met de buren komen we haast niet toe aan verhaaltjes schrijven. Het maken van een grotere bimini (zonnetentje) vorderde gestaag, maar met de laatste stiksels inzicht stopte het naaimachientje. Mogelijk heeft hij iets te veel complimentjes gekregen, want wat was Ernie blij dat hij door zoveel lagen stof en band heen kon. Terwijl Ernie het schilderwerk voor haar rekening neemt doet Erik de handwas. We hebben sinds kort een ruime redelijk flexibele tobbe waar zelfs makkelijk de lakens in kunnen. Voor het geld dat we anders naar de wasserij zouden brengen hebben we een prepaid abonnement genomen voor UMTS (mobiel) internet. De dongle en prepaid kaart hebben we van de Vagebond kunnen lenen, want de dag dat wij naar de Vodafone winkel gingen was net de aanbieding van de "prepaid voor 1 maand mogelijkheid" ten einde. Opwaarderen van oudere prepaidkaarten was wel mogelijk. Nu biedt ons patrijspoortje een bredere kijk op de wereld en zelfs toegang tot nederlandse TV. De verbinding is te traag om "live" te kijken, maar met behulp van het programma Gemistdownloader halen we 's-nachts een hele lijst van TV programma's op. De volgende avond kijken we dan journaal van 20:00 uur en rusten na een dag van klussen uit bij afleveringen van "Boer zoekt vrouw" en "Flikken Maastricht". |
|
Onze buurtjes zijn vertrokken, geen hollandse tradities meer als "gezellig een bakkie doen", "kletsen met de buuf" of praten over klussen en plannen. Het was niet alleen gezelligheid en luieren met de Vida naast ons. Af en toe leek het een wedstrijdje wie klust en poetst de mooiste boot bij elkaar. Regelmatig kregen we complimenten van voorbijgangers over de keurige staat van onderhoud van onze boten. Een ex-vertrekker, voor een weekje op vakantie in Fuerteventura, herkende zelfs dat het Breewijds waren. 5 jaar geleden gingen ze zelf met een Jan Haring voor 2 jaar op pad. Inmiddels zijn de nodige klussen gedaan. Een klus kwam zelfs van het "to do" lijstje van Henk en Antje, de oude eigenaren van de Gabber, eindelijk heeft de noodhelmstok nu zijn schroefgaten en is klaar voor gebruik. De achterstag is met een extra tussenstuk verlengd zodat hij eenvoudig met de hand kan worden losgemaakt, alle roestplekjes zijn verwijderd en geschilderd met 5 lagen verf, we kunnen films vanaf de PC op de TV tonen met een weggewerkte 10 meter VGA kabel, de bakskistluiken en toegangsdeurtjes hebben nieuwe verf en twee lekkende raampjes zijn opnieuw in de kit en verf gezet. In de boekenkastjes hebben we indirecte verlichting gemaakt zodat we wat gezelligere verlichting binnen hebben De komende week nog meer te doen: snoeren bij navigatie tafel wegwerken en delen wit verfen, watertank eruit en bilge alarm controleren, zoutwater pomp schoonmaken, schilderen her en der, koffers pakken, ... |
|
De rust keert terug in Gran tarajal. Weken lang hebben we 's-avonds, 's-nachts en in de vroege ochtend tromgeroffel gehoord ter ere van allerlei festiviteiten rondom het carnaval. De laatste trommelslagen waren zondag ochtend omstreeks 06:30 toen een feestende massa de geest van het feest ter rustte bracht. Zaterdag was de optocht door het dorp. Verschillende verenigingen en groepen hadden rond het thema "Walt Disney" hun kleding of feestwagen versierd. Voor ons een leuke afleiding tijdens het vele klussen. Gezien het slechte weer van de laatste tijd was het een enorme mazzel dat het die dag tijdens de optocht droog was. De dag er na goot het van de regen en dat doet het nu, 2 dagen later nog steeds. |
|
|
De klussen die we nu doen zijn het onderhoud in combinatie met kleine aanpassingen en uitgestelde klusjes. Alles gaat natuurlijk in een Spaans tempo, en schilderen kan eigenlijk ook niet snel want na elke laag moet er weer een dag gewacht worden voor het aanbrengen van de volgende laag. In de navigatie hoek is het meest veranderd. De tafel en de wand met apparatuur zijn wit geverfd en alle draden die in het zicht hingen zijn nu keurig achter de wand weggewerkt. Het was een kleine tangram puzzel om alle apparaten op de beperkte ruimte te hangen. Een nieuw, oud (van onze eerste boot),lampje geeft nu volop licht op de navigatie tafel. Zeven snoeren zijn uit zicht en als de klus geklaard is zijn in totaal ruim 30 snoeren en stekkers opnieuw aangesloten. |
|
Internet maakt de wereld kleiner, ondanks dat we het journaal van 20:00 uur met een dag vertraging bekijken blijven gebeurtenissen ver weg ons bezig houden. De tsunami in Japan, was amper 4 uur later bij ons bekend. De onrusten in de arabische wereld, de helikopter in Lybie en nu weer de kerncentrales in Japan. Een maand abonnement UMTS heeft zijn voordelen maar ook zijn nare en rare kanten, want helemaal negeren door de knop uit te zetten doe je ook niet. Leuk nieuwtje was te horen dat er weer een Breewijd op pad is gegaan. Margriet gaat er met haar "Madam Curie" een jaartje tussen uit in de Middelandse zee, ze is te volgen op haar weblog . Via een Engelse buurman werden we getipt om lid te worden van Sail the World, het lidmaatschap is al binnen een week terug te verdienen via de kortingen die je krijgt in de havens op Madeira. |
|
|
We zijn voor een weekje in Nederland. De eerdere bezoeken vielen samen met de verjaardagen van de moeders en deze week is de vader van Ernie jarig. Ondanks de bagage beperkingen van het moderne vliegen hebben we toch kans gezien om wat van het mooie weer vanuit de Canarische eilanden mee te nemen, dus Nederland geniet ervan, deze week is het lente. Tijdens het opstijgen hoorden we een luid brommen en trillen, alsof we over een rooster heen reden. Maar eenmaal in de lucht ging de vlucht voorspoedig. We keken uit naar een verrassingsbezoek aan de familie in Den Haag, neef Rob hield een huiswarming en dat is een mooie gelegenheid om iedereen weer even te zien. Maar we zijn te lang in Spanje geweest om nog serieus met tijd te kunnen rekenen ontdekten we. Pas 6 uur na aankomst in Belgie passeerden we om 21:30 Den Haag met de trein, te laat voor het feest. Kort vooor de landing werd ingezet sprak de piloot de passagiers toe. Hij gaf niet alleen de routine melding over het tijdstip en het weer bij de landing maar ook dat het landingsgestel niet in orde was en we uit voorzorg opgewacht zouden worden door brandweer en ambulance diensten. Het cabine personeel zou ons nog uitgebreide informatie geven over de te nemen veiligheids maatregelen. Zorgen waren niet nodig. Wij zitten het liefst bij de uitgang, lekker als laatste het vliegtuig in, als eerste er uit en onderweg veel beenruimte. Wat we niet wisten is dat je dan in noodgevallen back-up bent ter vervanging van het cabine personeel. De vriendelijk stewardes kwam ons met gerustellende glimlach uitleggen hoe de nooduitgang geopend moest worden. Erik kon dan in het gangpad de mogelijke dringende mensen tegen houden tot de deur en glijbaan open waren. Aarzelende en wat minder mobiele passagiers kon hij dan later met een vriendelijk duwtje in de onderrug naar buiten helpen. De passagiers naast Erik zouden de mensen onder aan de glijbaan opvangen en overeind helpen. Ernie, die aan de andere kant van het gangpad zat, had eenzelfde taak maar dan voor de rechterkant van het vliegtuig. Nog vragen ? "no worry, it is just procedure for the event I'm not there anymore" ("wees gerust, het is gewoon procedure, voor het geval mij iets overkomt"). Een korte krachtige landing volgde met het bekende gebrom en trillen van tijdens de opstijging. Daarna opluchting en applaus, alles was goed gegaan. Een kapotte voorband was de oorzaak, 10 minuten later dan gepland konden we het vliegtuig uit. |
|
Een weekje is te kort voor een bezoek aan NL. Alle dagen waren we bezig met klusjes, boodschappen, bezoekjes en visitie maar toch hebben we vele vrienden en familie niet gezien. In oktober zijn we er langer en dan is er een herkansing. Ernie heeft, met haar moeders naaimachine, de nieuwe zonnetent geperfectioneerd, zie onderstaande ontbijt foto, hij doet het prima. Ook heeft ze een hoes gemaakt voor over de bijboot, zodat het rubber beschermt wordt tegen de UV. Als basismateriaal gebruikten we de DYNING, schaduwdoeken van de IKEA. Een bilge alarm dat nooit goed gewerkt heeft konden we omruilen bij George Kniest, prima service ! Helaas zijn niet alle bedrijven zo. De IVT MPPT zonnepaneel laadregelaars geven storing op de marifoon. Het duurde even voor we achter de boosdoener waren. Zo vaak hebben we de marifoon niet aan, en de storing is er alleen tijdens het laadproces. Dennis van de Bodyguard ontdekte het en vroeg of wij het ook hadden. Helaas inderdaad het waren de laadregelaars. Inmiddels een email wisseling met winkel en producent begonnen over hoe dit probleem op te lossen. Een eerste antwoord "de laadregelaars zijn niet gemaakt om aan boord te gebruiken" vonden we wat te simpel. De 22 uur durende terug reis ging voorspoedig. Net als met zeilen stond de motor ongeveer de helft van de tijd bij, de rest was wachttijd op stations en vliegveld. Raynair vertrok om 06:30 uur vanaf Charlerois, we waren te krenterig om geld aan een hotelletje te spenderen en brachten 6 uur door hangend op stoelen, en slapend op de grond. Twee Bengaleze studenten, van de universiteit van Madrid die op terugreis waren van een paar dagen Belgie en Nl bezoek, hielden ons gezelschap. Of we op vakantie gingen ? Hoe lang dan ? Toen we vertelden dat we naar de zeilboot gingen en dat dat onze manier van leven was volgde er verbazing, "So different form our culture" en volgde er een serie vragen: wat voor werk doe je ? huis verkocht ?, voor hoeveel dan ?, hoe duur was de boot? Inderdaad "erg anders dan we gewend zijn". |
|
|
De laatste klusjes voor het nieuwe vaarseizoen hebben we in Gran tarajal kunnen afmaken. Op de boulevard was er nog een scholenmarkt waar alle opleidingen van het eiland probeerden nieuwe leerlingen te werfen. Veel opleidingen hadden raakvlakken met toerisme of ecologisch landschapsbeheer of de mileuvriendelijke agrarische sector. De stand van een horeca opleiding bezochten we wat vaker (waren lekkere hapjes), maar voor de foto deze tuinarchitectuur school. Gisteren hebben we geprofiteerd van de schaarse dagen dat de wind uit een andere richting dan noord waait om naar Lanzerote te varen. We zien het als een tussen stop op onze weg naar Madeira en Marokko. Ruim 12 uur zeilen met motorsteun bracht ons tijdens daglicht van Gran tarajal naar Arrecife op Lanzerote. Met het vallen van de avond kozen we anker aan het begin van de haven. Deze morgen zijn we meer naar binnen gevaren voor een beschutte anker plek tussen de vele andere boten. Hadden we onze twijfels over de vergane glorie van Culatra (Portugal) hier is het mogelijk nog triester. Op Culatra maakten sommigen "zee zigeuners" er nog wat leuks van, hier is de teloorgang van idealen aan veel boten af te lezen. Roestig, ongewassen, bleke verf, zonder mast, vieze touwen, gescheurde zeilen, .... Maar we liggen gratis op anker nabij de stad ! Tijdens het wekelijks radio netje van Dennis van de Bodyguard melde Erik zich ook in. De omstandigheden waren gunstig, vanaf de boot hadden we contact met Dordrecht en met het tropische Tobago in de zuidelijk Carieb. De laatste nieuwtjes werden uitgewisseld, en het enthousiasme van Dennis deed ons weer in de pilots (reisgids voor zeilers) kijken over wat ons nog te wachten staat. Erik's schilderwerk verraadde zijn republiekeinse inslag, oranje onder is het tegenwoordig op de Gabber. Het roerblad van de windvaan is bij gebrek aan giftige antifouling geschilderd met oranje loodmenie. |
|
We zijn al weer ruim een week in Lanzarote en inmiddels liggen we op onze vierde anker/mooring stek. Bij aankomst lagen we meteen rechtsaf nabij de ingang, prima ankergrond maar wat verder weg van de stad en niet beschut tegen zuiderwind.
De volgende morgen zochten we daarom een ankerplek meer de havenkom in, hoewel de pilot vermeldde dat het slechte anker grond zou zijn. Drie dagen ging het goed, ook met de stevige 5-6 Bft uit het noorden, maar uiteindelijk ging het anker alarm, we waren gelukkig aan boord. Onze buurman was net met zijn boot de wal opgegaan dus konden we zijn mooring boei "inpikken". Weer lagen we lekker stevig, maar de pret van "opgestaan plaats vergaan" duurde slechts 4 dagen. De buurman is terug en wij zijn wederom verhuisd naar een andere mooring dieper in de havenkom. Met een gehuurde auto hebben we het eiland verder verkend. We bezochten zo het vulkaanpark "Parque Nacional de Timanfaya". De Canarische eilanden hebben allemaal een vulkanisch verleden, en Lanzarote zelfs nog recent. In 1730 waren hier grote vulkaanuitbarstingen die het huidige landschap herkenbaar hebben gevormd. De grond in het park is op sommige plekken nog zo heet dat je met een emmertje water in een gat van 6 meter eenvoudig een geiser van stoom kan maken. Op een andere plek stook je zo een vuurtje met wat takken in een kuil van amper 4 meter. Klik op de foto hiernaast voor een Youtube fimpje (88Mb). Het restaurant maakt er met een grote barbeque praktisch gebruik van op een soort van waterput. De warmte vanuit de aarde braadt het vlees. Bij "Los Hervideros" zijn lava stromen tot in de zee, bij golven uit de juiste richting is het een spectaculair gebeuren van opspattend water. Wij bezochten het wandelpad met een balkonnetje en nog meer uitzicht punten. Als we na een dagje land bezoek terug komen in de haven is het altijd een verrassing hoe de bijboot er bij ligt. Ditmaal lag hij hoog en droog op de rotsen. Even sjorren en sjouwen en we konden weer naar ons drijvende huisje. |
|
|
In het zuiden van het eiland bezoeken we de zoutpannen van "Salinas de Janubio". Een stelsel van kanaaltjes en windmolens zorgden vroeger voor de bevloeing met zeewater van vele ondiepe basins. Tegenwoordig wordt er een elektrische pomp gebruikt voor het opvoeren van het zeewater. De zon en continue wind doen de rest van het werk, het water verdampt en het zout blijft achter om op te scheppen. Ook op andere plaatsen op het eiland herkennen we in onbruik geraakte zoutpannen, er is zelfs een groot stelsel op de heuvel vlak achter het haventerrein in Arrecife. Maar deze "Salinas de Janubio" zijn de bekendste. Meer naar het noorden langs dezelfde kustweg bezoeken we "Los Hervideros" en "El Golfo". Dit laatste is een door algen groen gekleurd meertje direct achter een zwart lava strand. Van oorsprong is het een oude krater waarvan de zeekant geheel verdwenen is. Op het strandje kan je tussen de zwarte lava kiezels zoeken naar het mineraal "olivijn" , het zou de vinder geluk brengen. Dus Erik pakt zijn kans en is een uurtje zoet langs het strand. |
|
|
Autodag 2 begint met het laten vullen van onze gasfles. Bij de gasfabriek Disa, in de buurt van de haven, wordt voor 15 euro de fles met propaan gevuld. Vandaag gaat de tocht naar het noorden maar we zijn nog niet lang onderweg of al snel klinkt er een alarm van de auto. Daar staan we dan in de "middle of no where" en hebben geen idee wat er aan de hand is. Het telefoonnummer wat we kunnen bellen in noodgevallen wordt bemand door alleen spaans sprekende mensen. We redden ons aardig in het spaans, maar dan met, indien nodig, mede gebruik van onze handen en voeten. Geluk is soms met de dommen, binnen 5 minuten stapt er een vriendelijke hulpvaardige spanjaard van zijn racefiets af. Hij belt het verhuurbedrijf en telefonisch is het euvel te verhelpen. Opgelucht gaat de rit verder, we hebben de koffiekan bij ons en zoeken een plekje om te zitten. Bij het plaatsje Guatiza zien we een leuk molentje, dichterbij gekomen blijkt hij in de cactustuin van de kunstenaar Cesar Manrique te staan. Deze Manrique heeft naast de cactustuin nog meerdere toeristische trekpleisters gemaakt op dit eiland. We maken een foto van het molentje, drinken koffie maar bezoeken verder niet de tuin. Vervolgens rijden we verder naar "Jameos del Agua" . Dit is een tunnel waar de lava door stroomde richting zee. Binnen in de tunnel is een meer van zeewater. Hier heeft Manrique het plan bedacht om een restaurant en bars om het meer te plaatsen. Daarnaast kwam er een zwembad en een concertzaal in een ander gedeelte van de tunnel. Boven kun je een tentoonstelling zien met uitleg over vulkanen. Alleen in dit meer komen de kleine blinde kreeftjes, Munidopsis polymorpha , voor die hier leven. Een nieuwe aflevering van "Ernie in het wild" is te zien door op de foto van de grot hieronder te klikken. Overal staan er waarschuwingsborden om vooral geen geld in het water te gooien omdat de corrosie de dood van deze zeldzame soort kan betekenen. Het water ligt vol met geldstukken !!!!!! Het geheel is architectonisch erg fraai en sfeervol gedaan. De "Cueva de los Verdes", een 8 km lange lava tunnel die we ook wel hadden willen zien, bezoeken we uit budgetaire overwegingen toch maar niet. |
|
|
In de uiterste noordpunt van het eiland gaan we naar "Mirador del Rio". Ook hier vind je de hand van Manrique in de vorm van een prachtig uitzichtspunt op het eiland Graciosa. Wij gaan een paar meter naast het uitzichtspunt staan zodat we gratis van het inderdaad prachtige uitzicht kunnen genieten. Het eiland Graciosa is in zijn geheel te zien. We staan nu ruim boven de pieken van de oude vulkanen die we een paar maanden geleden beklommen. Ons plekje in de haven, midden op de foto, is alweer in gebruik door een andere boot. Een helicopter vliegt al geruime tijd rondjes boven deze plek zodat we toch ook eens aan de andere kant van de straat gaan kijken wat er dan te zien is. De duitse kunstenaar Luzius Ziermann blijkt daar zijn tweede aflevering van "Signatur des Lichtes" gemaakt te hebben. Met duizenden oude autospiegels maakt hij een logo dat slechts vanuit de lucht goed te zien. De spiegels die het zonlicht, wolken en de lucht reflecteren geven een bijzonder dynamisch lichtshow effect. De kunstenaar zoekt nog sponsers, voor Euro 200,- kan je een spiegeltje adopteren en meeleven in het sprookje "spiegeltje spiegeltje op de grond wie is de slimste in dit verbond". Klik op de foto voor meer info over dit project. Hierna gaat het zuidwaarts we maken een wandeling door het leuke plaatsje Haria dat ligt in de vallei met zijn 1000 palmen. We stoppen op diverse uitkijkpunten zoals b.v. " Ermita de las Nieves" , helaas is het inmiddels zo heiig dat het geen zin heeft daar een foto van te maken. Jammer want het uitzicht over de vlakten met vulkanen is zeer de moeite waard. We besluiten de dag met een bezoek aan de Lidl die hier in Arrecife net een maand geleden geopend is. |
|
|
Na de verkenning van het eiland zijn we weer aan het genieten op de ankerplek. Ondanks dat de dagen van de week niet echt tellen voor de bootbewoners alhier lijkt het er toch op dat zondag een relax dag is. Vele boten namen een zwempartij of gingen bij elkaar buurten. Erik vermaakte zich met het controleren en vervolgens verbeteren van de mooring. We liggen aan 2 lijnen een dikke (35mm) en een dunnere (16mm). De dikke zat bij controle slechts via wat warrige vislijnen verbonden aan het onderste stuk ketting van de dunne lijn. De dunne lijn zit vast aan een groot stuk plat beton op 5-8 meter diepte. Beide lijnen hebben nabij de bodem een stuk ketting met schakels van 8 mm. De sluitingsharp op de dikke lijn ging na een kwartiertje weken in Ferrugem (verdund salpeterzuur) eenvoudig open. Na een uurtje snorkelen en de nodige hoekduiken zit de dikke lijn nu keurig vast aan een verzameling van 5 betonblokken die ook nog op de bodem lagen, kortom we liggen nu eigenlijk aan twee volwaardige moorings. Het ontbreekt hier in Arrecife aan een watertap punt, dus we kopen flinke flessen drinkwater. Het is alleen erg lastig om vanuit zo'n grote 5 of 8 liter fles een kopje vol te schenken of de fluitketel. We hebben nu een opzet pompje voor deze flessen gekocht, ideaal. Maar wel een geklets hoor bij onze eigen koffie corner met watertap ! |
|
Gisteren na de overtocht hebben we vooral kalm aan gedaan. Een goede lange nachtrust genomen en vandaag weer wat aan de klus. In het gangboord zat de verf onder de kleine roestspikkels, alsof er iemand naast ons met een slijptol bezig was geweest, dus Ernie ging weer aan het schuren en verven. Ook het loosgat van de bilge pomp had roestsporen en kon gelijk meegenomen worden. Over bilge gesproken, de 2 liter fles die het water vanuit de ankerbak moet opvangen was overgelopen waardoor er zoutwater in een bilge compartiment zat. Alles eruit, schoonmaken en weer opnieuw inruimen. zo komen we de dagen op Graciosa wel door. Tussendoor is er altijd wat te kletsen op de steiger. Net als Perl langs komt zwemmen er een giga rog (1,75m) en een wittip haai (1,5m) rustig onder de boot door. Lopend over de steiger kunnen we ze vol verbazing een eindje volgen. Ernie wist nog dat de belg die hier al ruim 7 jaar met zijn boot ligt graag boeken wil ruilen. In januari kwam het er niet van omdat Ernie ze al aan de Vida had beloofd. Maar inmiddels is er een hele nieuwe voorraad die geruild kan worden. Vanmorgen kregen we al een tasje vol met nieuwe boeken en vanavond ging de bibliotheek service retour met boeken van de Gabber naar de Seahorse. Zo gaan deze boeken een eigen geschiedenis, avontuur en reis te gemoet. Erik heeft ze nog een Gabber stempel gegeven zodat ze traceerbaar blijven. Wie weet horen we er nog eens wat van ze. |
|
|
Een aantal jaren geleden werden we in de zeilers wereld raar aangekeken toen we een volkstuintje namen. De geruchten dat we de eeuwige vertrekkers in voorbereiding zouden blijven werden voor sommigen hiermee bevestigd. Tuinieren en zeilen zijn nu eenmaal hobbies die niet te combineren lijken. Maar inmiddels blijken we niet alleen te staan in onze pogingen om geheel zelfsupporting aan boord van een zeilboot te leven. De solo-zeiler Simon van de Colombe meldde op zijn weblog dat hij tijdens de oversteek van de Atlantische oceaan een moestuintje ging onderhouden om zo verse groente aan boord te hebben. Onderweg kon hij al van verse Rucula en Basilicum genieten. En eenmaal in de Carieb aangekomen stak hij Dennis en Ank van de Bodyguard aan met zijn tuinliefhebberij. Ook op hun achterdek staat tegenwoordig een plantenbak met verse groente. Tijdens ons laatste radionetje met Dennis werden tuinnierders tips uitgewisseld tussen de Gabber op de Canarische eilanden en de Bodyguard in de Carieb. Dat moet een rare conversatie zijn geweest voor toevallige luisteraars. Twee maritiem mobiele radio amateurs die over het verspenen van Rucula plantjes praten. Iets heel anders dan weerberichten, zeilplannen, of technische praat over propagatie, impedanties of HF en VHF storingen van zonnepaneelladers. Aan boord van de Gabber kweken we al een aantal jaren op simpele wijze kiemgroenten. De zaden laten we 24 uur weken in water en strooien ze dan uit in een speciaal kweekbakje. Daarna dagelijks met water spoelen en na een week heb je een heerlijke verse salade. Als kweekbakje kan je ook een potje gebruiken dat je afsluit met vitrage. Het gaat erom dat de zaden vochtig blijven, met de vitrage kan je eenvoudig het teveel aan water afgieten terwijl de zaden dan niet wegspoelen. Zie ook ons item, groente uit eigen jampot, in de rubriek recepten onder combuis, of klik hier voor een directe link. |
|
Komen we voornamelijk groter dan groot boten tegen nu liggen we naast een heel klein bootje. Het is een Zweedse spitsgatter, de Kauri een Alegro van 27
voet lengte. Voor een solozeiler zou het misschien nog groot genoeg zijn maar voor twee mensen lijkt het ons toch echt behoorlijk klein. Vol verbazing luisteren we naar de inhoud van het bootje: naast de bijboot, 65 meter ankerketting en 3 ankers hebben ze een komplete duikuitrusting, een generator en een grote naaimachien aan boord. Voor die laatste twee items vonden wij onze boot al te klein. Maar onze monden vallen pas echt open als ze nog even door gaan met de opsomming: 3 fietsen, 2 gitaren, een keyboard, een lasapparaat, gereedschappen en reserve gereedschappen, 4 putsen etc..etc... Vorig jaar augustus zijn Roger, Terese en een vriend vanuit Zweden met zijn drieen aan boord vertrokken. Na Kieler kanaal, waddenzee en de staande mastroute door Nederland vonden ze binnendoor hun weg naar de Middelandse zee via Belgie en Frankrijk. Waarbij ze nog een week in Parijs bleven liggen. Langs de franse en spaanse kust ging het verder en daarna zijn ze overgestoken naar Marocco. In Rabat bleven ze een half jaar voor reparaties en een bezoek aan Zweden. Daarna gingen Terese en Roger samen verder, 1 dag eerder dan ons kwamen ze hier in Graciosa aan. Ze houden een weblog bij, maar helaas in het Zweeds, www.kauri.se. Aan boord van de Gabber gaat het leven op zijn gemak verder. Ernie schildert wat, we vangen een kakkerlak, kijken hoe de vissers hun vangst aan wal brengen en hebben een goede tijd met onze Zweedse buren. |
|
|
Bij de aanlegplaats van de veerpont die de dagjes bezoekers vanaf Lanzarote brengt staan meerdere hippie achtige kunstenaars hun kettingen, armbanden en andere spulletjes aan de man te brengen. Een van hen maakt eenvoudige kleren en tasjes van kleurrijke stoffen. Voor speciale wensen heeft hij een naaimachine staan, dus iedere kleurcombinatie is mogelijk. Wij willen echter geen korte broek of portemonnee maar een mooi afgezoomd gat in het doek dat de bijboot beschermt tegen het felle zonlicht. Ook dat kan gemaakt worden, zie op de foto hiernaast het resultaat. We kunnen nu de bijboot en de beschermhoes beter en gemakkelijker vastleggen voor als we de zee op gaan. Met onze Zweedse buren hebben we al een paar keer gezellige etentjes gehad. Aan boord van de Kauri aten we pannekoeken en gisteren waren we met zijn allen aan boord van de I Li voor een heerlijke spaghetti bolognese. Het was voor de solo zeiler aanleiding om de boot op te ruimen. In geen 15 jaar had hij eters op visitie gehad was het verhaal. We hebben heerlijke zitten smullen en kletsen, dus dat had niet zoveel jaren hoeven duren. |
|
Aan boord van de Gabber doen we ons best om goed geinformeerd te blijven over het reilen en zeilen in Nederland. We vinden het leuk om te weten wat er thuis gebeurt, hoe het weer is en om het nieuws te volgen dat onze familie en vrienden bezighoudt. Zo kunnen we in email, tijdens skype gesprekken of chats en via de SSB meepraten, meedenken en van gedachten wisselen over het dagelijkse leven. Op onze beurt doen wij, met o.a. dit weblog, een poging om het thuisfront geinformeerd te houden. Bijna dagelijks stemmen we af op de nederlands talige programma's van Radio Nederland Wereldomroep (RNW). Zelfs als we onderweg op zee zijn is het mogelijk om zo geinformeerd te blijven. Internet is echt niet overal de oplossing om in contact te blijven en geinformeerd te worden. De radiouitzendingen, in het bijzonder de korte golf, blijven een onmisbare bron van informatie. De RNW is voor ons echt "..de mobiele band met Nederland". Helaas staan er ingrijpende bezuinigingen op stapel bij de RNW. Een van de onzalige plannen is om vooral de nederlandstalige nieuws redacties en programma's op te heffen. Raar omdat op deze manier het bezuinigingsmes vooral snijdt aan de kant van de luisteraars die via hun Nederlander zijn meebetalen aan deze omroep. Mogelijk dat de christelijke grondslag van dit kabinet er de oorzaak van is; het missie en zendings werk over het Nederlandse gedachtengoed in andere talen blijven ongemoeid. Of was het gedoog steun van PVV die onder het uitroepen van "eigen volk eerst" deze bezuinigingen niet helemaal begreep ? Graag doe ik een oproep om de petitie van Wereldomroep te ondertekenen, klik op "RNW je mobiele band met Nederland". |
|
|
Het is springtij waardoor het hoogwater ook de laatste stenen op het strandje in de haven van Graciosa onderwater zet. Alleen dan is zichtbaar dat uit de stenen gas omhoog borrelt. Het verhaal is dat het vulkaan gas is, maar het zou natuurlijk ook gewoon lucht kunnen zijn dat uit de poreuze lave stenen omhoog borrelt. Klik op de foto hieronder voor een filmpje. Tijdens het heen en weer snorkelen vanaf de boot naar de borrelende vulkaan ontdekte Erik een gitaar haai van circa 75cm die lag te slapen. Op Youtube staat weer een aflevering van "de Gabber in het wild", klik op de foto van de haai voor het filmpje. Gisteravond zijn al onze Zweedse buren vertrokken aan boord van de I LI voor een bezoekje aan Lanzarote. Roger gaat er een surfplank kopen, ja ja dat past er nog bij op de 27 voeter Kauri. Perl wil zijn gasfles gevuld hebben. En ze gaan zich melden bij de douane om een stempel te krijgen dat ze weer in Europa zijn. Dat laatste lijkt ons wat overbodig, want tijdens ons korte bezoek aan Nederland vanuit Marocco kregen we geen stempels bij binnenkomst in de EU. Over een paar dagen komen ze weer terug naar Graciosa waar beide bemanningen hun boot dan achterlaten voor een lang bezoek aan Zweden. In het bericht van een paar dagen geleden stond de link naar de website van de Kauri, een Alegro 27, verkeerd, hierbij de goede link, www.kauri.se voor de liefhebbers. Sinds kort hebben we ook bezoekers uit Zweden op onze homepage omdat Roger en Terese ook over hun belevenissen vertellen op internet en een link naar onze site op hun site hebben gezet. Vandaar de vertaal optie van een paar dagen geleden op deze pagina. |
|
|
Vandaag een nieuwe opberg methode gemaakt voor de onvoorstelbare hoeveelheden plastic zakjes die je steeds mee krijgt bij de winkels. Bij een 5 liter water fles hebben we een gat in de bodem gemaakt en het andere uiteinde iets verbreed. De fles stampvol met plasticzakjes hangen we onderaan het opvul driehoekje in de voorpunt. Netjes, efficient en klaar voor hergebruik. Gister avond hadden we de Zweden aan boord voor een etentje. Roger was jarig, hij is 31 jaar geworden, vandaar de balonnen. Als presentje voor zijn verjaardag en hun voorgenomen huwelijk (onderweg van Rabat naar Graciosa hebben ze zich verloofd) een theedoek met een plaatje van het eiland Graciosa. Vanmiddag zijn we tegen de heersende wind in naar Pedro Barba gelopen een wandeling van 3 uur, heen en terug. Pedro Barba is het andere plaatsje hier op Graciosa. Eigenlijk kun je het geen plaatsje noemen, er staan een 10 tal keurig verzorgde huizen die allemaal onbewoond waren. We denken dat het vakantie huizen zijn van spanjaarden van Lanzarote of zo. Heen gingen we via het wandelpad dat langs de kust gaat en over de steile kliffen voert. Terug voor de afwisseling over de autoweg. De autowegen zijn hier allemaal onverharde paden, op het hele eiland is geen asfalt of bestrating te vinden. Eenmaal thuis nam Erik een verkoelende plons in de haven om al het zand af te spoelen. Ernie nam een douche onder de tuinslang. Daarna aan de Sangria in de kuip. Zo langzamerhand willen we weer eens verder naar een volgend eiland maar al dagen lang staat er een stevige 6 BFT. Volgens de pilot zorgt het venturi effect, dat zijn windversnellingen tussen de eilanden, voor nog eens 2 a 3 Bft extra er boven op. Sinds vandaag deelt de Navtex mee dat er een storm met ruige zeeen komt precies in ons gebied, we blijven dus nog even liggen. |
|
Woensdagavond zijn we aangekomen op La Palma. Voor ons een groene oase na al het woestijn, en vulkaan landschap van de afgelopen maanden. Onderweg er naar toe lezen we steeds meer bijzonderheden over het eiland. Zo is hier de grootste vulkaan krater van de wereld met 10km doorsnede, het land gaat zo steil omhoog dat het eiland het hoogst gelegen eiland is van de wereld. Er zijn vele bananenplantages, mistbossen, mooie wandelroutes en gitzwarte stranden. We blijven hier een paar dagen, huren een auto en gaan het allemaal eens bekijken. Vandaag waren we om 07:00 uur al op pad met de auto. In de ochtend was de lucht nog helder en als we de bergen in gaan willen we van het uitzicht kunnen genieten. Een aaneenschakeling van haarspeldbochten brengt ons naar "Mirador de Franceses" hier parkeren we de auto en gaan te voet verder voor de laatste 200 meter stijging naar Roque de los Muchachos die op 2434m boven zee niveau ligt. We lopen dan over de rand van de grote krater langs Pico Nueva. Links van ons gaapt de afgrond van de krater en rechts van ons verschijnen tal van astronomische observatoria. Van de wolken hebben we geen last die liggen ver beneden ons wel is er een flinke kille wind. We lopen van uitzichtpunt naar uitzichtpunt, de lucht is zoet gevuld met de geur van de bloeiende brem. Rond 11 uur zijn we bij het hoogste punt. We gaan verder met de auto, wederom bestaat de weg uit louter haarspeldbochten, via LP4, zo worden hier de wegen aangegeven, zijn we het eiland van Santa Cruz in westelijke richting overgestoken naar de Atlantische kust. Deze ligt in de luwte van de heersende windrichting en het is er aanzienlijk warmer. Bij Las Tricias bekijken we wat drakenbomen en een windmolen. Daarna naar het zuiden. De weg blijft op de berghelling en erg bochtig. Nabij Tazacorte, waar de andere haven is op La Palma, is nog een mooi uitzichtpunt over het kustgebied dat vol staat met bananenplantages. Via de LP3 rijden we weer oostwaarts naar onze haven. De autorit en wandeling waren feitelijk een rondje grootste vulkaan krater. |
|
|
Eergisteren was onze laatste dag op La Palma. Op de eilanden waar we in relatief dure havens moeten blijven door gebrek aan goede ankerbaaien proberen we zo kort mogelijk te blijven. Even wat praktische informatie voor mogelijke navolgers: havengeld Euro 16,36 (voor 8,66m lengte boot) en dat is inclusief de beruchte (lighthouse/boot) belastingen die hier per dag kunnen worden afgerekend. De haven met vriendelijk haven personeel, heeft flink last van swell. Helaas zit er de nodige horeca pal aan de haven die 's avonds voor het nodige lawaai zorgt, 's nachts geholpen door de 3 ferries die aan de andere kant op nagenoeg aanraak afstand van de zeilboten liggen. De haven kent ook het wonderlijke verbod op het ophangen van wasgoed op de boten. Autohuur Euro 25,- per dag (23 euro voor 2 dagen etc.). Ook de laatste dag hebben we volop genoten van het groene landschap en de kronkelwegen. Ditmaal gingen we naar de laurierbossen de "los Tilos" in de vallei Lomo de Valle Grande en het historische park bij Zarza. In de laurierbossen wandelden we naar het uitzichtpunt Espignon Altravesado eerst continu en met een aantal haarspeldbochten 1,5 uur omhoog en als toetje traplopen naar het uitzichtpunt dat op een smalle richel was gemaakt. De inspanning werd beloond met een heel mooi uitzicht over de vallei met laurierbossen, zie foto hier beneden. Een andere kortere wandeling was bij Zarza, hier is een klein museum over de grottekeningen van de oorspronkelijke bewoners van La Palma te bezichtigen. In het museum draaien ze ook een video over de vroegere bewoners van de Canarische eilanden. Hierin spreken ze over het "assimileren" van de bewoners met de Spaanse veroveraars, feitelijk was het uitmoorden na een uitnodiging voor vredesbesprekingen. Tja als primitieveling was je toen ter tijde altijd slechter af. Grappig is vervolgens om te horen hoe door de eeuwen heen verschillende theorien ontwikkeld werden over de oorspronkelijke bewoners en hun grottekeningen. Had ze laten leven en had het ze gevraagd zou je nu zeggen. |
|
|
Met buslijn 1 zijn we vanaf San Sebastian naar Pajarito gereden, dit is vlak onder het hoogste punt van Gomera. Lopend stijgen we nog even naar het uitzichtpunt mirador de Contadero. Omdat de laatste wandeling op La Palma erg veel stijgen was had Erik nu een tocht uitgezocht die berg af ging. Vanaf Alto de Contadero staken we dwars het nationale park door naar El Cedro dan nog een stukje verder om in El Curate weer met buslijn 2 naar huis te komen. De gehele tocht was 10km, begon op 1435m hoogte en daalde af naar 325m. Het geplande wandelingetje, voor het gemak, bergafwaarts bleek een 5,5 uur durende afdaling langs een ruw uitgehakte trap met eigenlijk iets te grote treden. Een groot deel van de tocht ging door de bossen. Op sommige plaatsen liepen we langs een verkoelende beek. Maar die ging regelmatig snel de diepte in, soms als een flinke waterval. Een paar honderd traptreden later volgden we dan weer de stroom. Eerst vonden we de trapjes nog leuk en gemakkelijk maar na een paar uur verlangden we naar een vlak stuk wandelen door het bos. Op een pick-nick plaats waren handtamme vinken en bij een camping zonder kampeerders verdween het uitzicht regelmatig in flarden mist van laag hangende bewolking. Onderweg veel mooie uitzichtpunten, groen fris bos en spectaculaire kloven. Pas tegen vijf uur kwamen we aan in El Curate en we vroegen ons af waar is de bushalte en is de laatste bus al geweest ? De straat werd vernieuwd en er was nergens iets dat op een bushokje of halte leek, maar bij navraag verwees iedereen ons naar de bocht in de weg met de afsplitsing naar wat verderop gelegen gehuchten. De laatste restjes dagrantsoen aten en dronken we op, eerst blij dat we konden rusten, daarna toch meer bezorgd dat de bus al 20 minuten over tijd was. Gelukkig alles op zijn Spaans, een klein model bus stopt en we komen toch nog zoals gepland thuis. Een volgende wandeling zoekt Ernie liever zelf uit, en dat wordt er een zonder traptree!! |
|
Om 06:45, we zijn al wakker en de boot is bijna vertrek klaar, wordt er met een bezem tegen de verstaging geslagen. Als ik naar buiten kom zie ik nog net de pompbediende onverschillig weglopen. Ik wens hem ook goede morgen (Ola, buenos dias) en schouderophalend zonder om te kijken loopt hij verder. We besluiten om de zuidkaap van Tenerife te varen naar Marina San Miguel die komt er nog als beste uit in de pilot. Nabij de kaap staat een flinke zuid-oost stroom, en soms varen we achteruit. Met nog amper 3Nm te gaan komen we ook in een venturi zone en trekt de wind aan tot 5Bft tegen. We besluiten dat San Miguel een haven te ver is en we zetten koers naar Hierro het meest zuidwestelijk gelegen eiland van de Canarische eilanden. De tocht zal een nacht doorvaren betekenen maar volgens de pilot komen we dan in de haven van Puerto de la Estaca die gasten verwelkomt en sinds kort pontoons met water en stroom heeft voor 120 boten. We steken de venturi zone tussen Tenerife en Gomera over met een flinke 5-6Bft halve wind, ervoor en erna is er nagenoeg geen wind en is het moteren. 's-Nachts komen we in de venturi zone tussen Gomera en Hierro, hier trekt de wind aan tot boven de 7Bft en regelmatig slaan er brekers over en in de boot. De neerhouder breekt los, de metalen schroef in de giek is gebroken. En later hangt ook een van de spibomen (die hangen bij ons voor aan de mast)los doordat de bevestigings schroeven los getrild zijn, gelukkig liggen de onderdelen nog aan dek. De boom zwiept met veel kabaal over het dek heen en weer. Uiteindelijk varen we alleen op de kotter en een beetje motorsteun om hoogte te houden. Over een paar uurtjes is het voorbij en liggen we aan het pontoon in de haven denken we. Tijdens het dekwerk is Erik helemaal nat geworden van overkomend water en ook Ernie blijft niet droog in de kuip. Tot aan de haven zitten we in een ruige zee met forse wind, we zijn moe en verlangen naar een zoete douche met de tuinslang op het pontoon. |
|
Binnen de verlengde breekwater pier wordt het rustig en draaien we achter de grote veerpont (Tenerife-Hierro) de jachthaven binnen. Jammer genoeg is er geen foto van onze gezichten als we om de pier van de haven zijn gevaren, er zijn helemaal geen pontoons, slechts een verzameling moorings die halfvol liggen met lokale kleine motorbootjes. Wij zijn hier de enigste bezoekers. We pikken een vrije mooring in, doen de natte kleren uit, wassen ons een beetje en gaan slapen. Een fluitje, van wat later blijkt de havenpolitie te zijn, doet ons alleen maar omdraaien in onze kooien. Een paar uur later wordt er op de boot geklopt, de havenpolitie heeft een bootje gevonden. De mooring is prive, we mogen aan de kade liggen. Met tegenzin verplaatsen we de Gabber naar de hoge kademuur die ook nog een stuk overhang heeft en binnen de kortste keren voor verfschade zorgt. We gooien een anker aan de andere kant van de boot uit en beleggen deze voor en achter op de boot zodat we van de kade worden weggetrokken. Geen makkelijke ligplaats, we slapen de rest van de dag en volgende nacht onze vermoeidheid weg. De havenpolitie is vriendelijk en behulpzaam. We krijgen water uit een van de grote waterputten en hij geeft 3 oude autobanden kado voor de vandaag jarige Ernie om de boot te beschermen tegen de kademuur. We spoelen de boot lekker fris, wassen onze zoute kleren, nemen een douche in de kuip en vullen alle voorraden aan. Een poging om 's-morgens brood en taartjes te kopen mislukt bij gebrek aan winkels in de nabijheid, 5km bergop is de eerst gelegenheid. Uiteindelijk zijn we best tevreden en blijven de komende dagen hier liggen. Hierro bekijken en onze vervolg tocht naar Tenerife plannen. Maar ook even een emailtje naar de schrijvers van de pilot, 120 ligplaatsen aan pontoons met water en electra ?, in geen 120 jaar ! |
|
|
Na de rust en opruim dag van gisteren konden we vandaag een eerste verkenning van de omgeving maken. De bus brengt ons in een kwartiertje naar de "hoofdstad" Valverde. El Hierro is een klein eiland en de hoofdstad is dan ook meer het grootste dorp, we kunnen slechts een Spar vinden. In het toeristen informatie centrum laten we ons, in het Engels, door een enthousiaste medewerkerster alle bezienswaardigheden vertellen die er zijn. Genoeg voor een paar dagen vermaak. De busverbindingen zijn spaarzaam en een auto is wel zo prettig als je meerdere dingen op een dag wil doen. Gelukkig is het mogelijk om bij dezelfde cooperatie als die de bussen rijdt, TransHierro, de goedkooptste auto te huren. We nemen een stapel folders en kaarten mee om de plannen voor de komende dagen te maken. Daarna zoeken we een cafe uit waar je gratis wifi kunt gebruiken zodat we kunnen internetten. Pas als de koffie voor onze neus staat krijgen we te horen dat hun wifi niet werkt. Bij een ander cafe proberen we eerst buiten of we internet signaal kunnen ontvangen op het bankje op het plein ervoor. Dat lukt, het is beveiligd met een code, maar inmiddels weten we dat de codes simpel zijn. Meestal de naam van het cafe, of iets als 12345 of in dit geval 0987654321, even proberen en ja hoor het lukt, gratis internet en geen consumpties. "Draadloos goed voor de lijn" zou onze leuze kunnen zijn. Het pleintje ligt voor het gemeentehuis en het plaatselijke kerkje. Valverde ligt in de bergen op een kleine 1000 meter hoogte. Deze hoogte is op de westelijke Canarische eilanden genoeg om met je hoofd in de wolken te lopen. Regelmatig trekken mistflarden door de straten en uiteindelijk is het zicht beperkt tot 50-75 meter, zie de foto's hieronder van het kerkje. Na een uurtje emails beantwoorden, websites van andere zeilers bekijken en de weerberichten binnenhalen krijgen we het zelfs koud en vochtig. Tijd om de andere boodschappen in te slaan bij de Spar en in de wachtruimte van de bus TV kijken tot onze chaffeur ons weer naar huis brengt. |
|
|
Voor de buschauffeur van lijn 7 zijn we bekenden geworden, om de dag nemen we de bus vanaf de haven naar de hoofdstad voor boodschappen of een wandeling. Wij moeten nog even wennen aan het busje, bij het verlaten zelf de schuifdeur dicht doen, anders kan de chauffeur niet verder. Gisteren hebben we gewandeld, vanaf het uitzichtpunt bij Isora naar het strand Las Playas een kleine 3 uur op ons gemak van 1100 meter naar zeeniveau. De wandeling gaat over een smal en steil geitenpaadje dat gebruikt wordt om de kudde tussen de hoge en lager gelegen grasgebieden te verplaatsen. Het lijkt erop dat veel wandelpaden apart voor ons zijn aangelegd want ook tijdens deze wandeling kwamen we niemand tegen onderweg. Eenmaal op de weg bij het strand nog even gekeken bij Roca Bonanza en toen via de tunnel (950m) richting haven gaan lopen. De eerst volgende bus zou nog ruim 2 uur wachten zijn. Erik stak zijn duim op bij de sporadisch passerende auto's, bij de tweede auto hadden we een lift naar de haven. |
|
Bij de busmaatschappij huren we voor 2 dagen een auto polo voor 29 euro per dag. El Hierro, met zijn circa 8500 inwoners, is het kleinste eiland van de Canarisch. 50.000 jaar geleden werd het eiland getroffen door een enorme aardbeving waarbij 1/3 deel, over 15 km lengte met een hoogte van ruim 750 meter, op sommige plekken zelfs 1000 meter, aan de noord kant van het eiland in de golven verdween. Dit gebied heet El Golfo en we zijn benieuwd naar hoe dat er uit ziet. Aangekomen bij het uitzichtpunt "Mirador de Jinama" valt er niets te zien vanwege de potdichte mist. In de zomer maanden hangt er, vanwege de noordoost passaat, op een hoogte tussen de 800 en 1500 meter meestal mist op het eiland weten we inmiddels. Dan maar naar een lager gelegen gebied. Op de noordwest punt van het eiland ligt Punta de la Dehesa, hier is een lavastroom de zee ingegaan. Er is een lang wandelpad, met uitzicht op rotsbogen in zee, pal aan de kust aangelegd. Na de wandeling die we er maken picniken we op de plek met het mooiste uitzicht. Daarna rijden we over een bloedstollend steil eng smal weggetje met veel haarspeldbochten en prachtige uitzichten naar de vuurtoren Orchilla op de zuidwest punt. In de 2de eeuw werd deze plek als het einde van de wereld beschouwd. Een kilometer ten westen hiervan staat er een monument ter ere van de 0 merediaan die hier vroeger liep, in 1884 is deze naar Greenwich verplaatst. |
|
|
Vervolgens rijden we landinwaarts omhoog naar de kapel "Ermita Senora de los reyes". Vanuit hier wordt er om de vier jaar een grootscheepse processie gehouden waarbij een heiligbeeld dwars over het eiland en de bergen naar het hoofdplaatsje Valverde wordt gesjouwd. Samen met nog iemand in de kapel hebben we zo onze bedenkingen over dit gebeuren. Hierna gaan we het symbool van het eiland bekijken, de Sabina, een door de noordoostwind kromgewaaide boom. Via een zandweg met loslopende koeien komen we bij uitzichtpunt El Sabinar. Dit keer gelukkig geen mist. De terugweg naar het noorden via El Juan is een prachtige weg door de bossen, we komen de hele dag al veel valken en patrijssen tegen maar nu hebben we ook de mazzel om van heel dichtbij een tijd lang een Hop langs de kant van de weg te zien zitten. We pauzeren nog even bij "Hoya de Morcillo", een stille heerlijke picnik plek midden in het bos met BBQ faciliteiten, tafels en banken van boomstronken, water en toiletten. Omdat er geen mist meer hangt rijden we snel naar het uitzicht van vanmorgen en daarna naar "Mirador de la Pena" waar Manrique, de kunstenaar van Tenerife, een restaurant heeft ontworpen met een bijzonder mooi uitzicht op El Golfo. Dan is het tijd voor boodschappen doen, we laden de auto vol met nieuwe voorraad en zijn om 20 uur weer aan boord. |
|
Via een kneuterige binnenweg rijden we van Valverde door Tinor naar Isora. Onderweg is het mistig maar we zien veel bloeiende geraniums en oleander in de tuintjes staan. Het gebied heeft ommuurde stukken landbouwgrond die nog in gebruik zijn. We worden kort opgehouden door een passerende kudde geiten die de steile helling afdalen en oversteken. Erg snel kunnen ze niet lopen want van alle dieren zijn 2 pootjes aan een zijde aan elkaar gebonden. Zal wel handig zijn voor de boer, maar voor deze geiten niet echt. Na wat rondvragen komen we bij de kaasfabriek, die eigenlijk meer in La Cuesta ligt dan in Isora. We kopen twee kaasjes en volgen de bordjes Fuente de Isora, een steile afdaling brengt ons naar een doodlopende weg die verder gaat als voetpad. Fuente betekent iets als fontein, bron, maar aan het einde van het pad, een kleine 150 meter dalen vinden we een "oude" wasplaats met cisterne (ondergronds waterreservoir). Oude tussen aanhalingstekens want het geheel dateert uit 1963 ! Oeps, in Nederland hadden we toen warm en koud stromend water met een lompe wasmachine in het bad. Hier kon de was pas gedaan worden na een halfuurtje heuvel af lopen en warm water werd gemaakt op open vuur. |
|
|
We gaan verder naar Restinga, de zuidelijke havenplaats van El Hierro. Het is een klein dorp met duidelijk meer leven en toerisme dan bij onze haven. Op een terrasje drinken we koffie. In de haven ligt een duikboot voor toeristen vaartjes, er is een zwemgedeelte en er wordt zelfs duikles gegeven. De zee aan de zuidkant van El Hierro, tussen La Restinga en de vuurtoren van gisteren, wordt Mar de las Calmas genoemd omdat hij geheel in de beschutting van het hoge eiland ligt. Wat ze vergeten te vertellen is dat de oever tussen La Restinga en onze haven een versnellingszone is met constant harde wind uit Noord Oost. Een poging om de lava grotten Cueva de don Justo te vinden loopt op niets uit omdat er niets staat aangegeven langs de weg. We gaan de hoogte weer in, inderdaad de mist in en op zoek naar de heilige boom, Arbo Santo, Garoe. Op de bladeren van deze boom slaat de mist neer en zorgt zo voor een continue stroom van water langs de takken en de stam. Rondom de boom zijn kuilen gegraven waarin het water zich verzameld. Op deze wijze hadden de oude bewoners van El Hierro altijd water op deze plek. De oorspronkelijke boom is tijdens een orkaan in 1400 omgevallen maar in 1949 hebben ze een nieuwe neergezet. |
| Langs de kust zijn tal van natuurlijke zwembaden. Dit zijn kleine natuurlijke baaien, 50x100 meter, die speciaal zijn ingericht om te kunnen zwemmen. Zwemtrappen, reddingsboei, picknick plaats, barbeque, zonterrassen maken er een uitnodigend geheel van, helaas zijn niet overal zoetwater douches. Wij hebben 8 liter zoetwater bij ons om ons af te spoelen. Bij Pozo de las Calosas gaat er vanaf de weg een steil aflopend wandelpad naar de zwemplaats. Bij de zwemplaats is nog een verzamling gerestaureerde huisjes. Wij zien het van bovenaf aan en rijden door naar Charco Manso. Hier komt de weg tot bij het zwemwater. Het zwemmen is hier ook spectaculairder. Tijdens hoogwater stromen de golven over de rotsrand en maken het zwemwater tot een natuurlijk golfslagbad en als het ruig weer is een ware jacuzzi. Als kleine kinderen spelen we in de golven, verbaasd gade geslagen vanaf de zonterrassen door een handje vol spaanse badgasten. Later op de middag wordt het drukker met mensen, maar ook laagwater, de golven zijn weg voor ons is de lol er af. Afspoelen met zoetwater, nog wat boodschappen met de auto en op huis aan. |
|
|
De eerste winkel is 2km verderop in Timijiraque, mini market Paraiso. Toen Erik opzoek ging naar de winkel kreeg hij bij het vragen van de weg spontaan een lift, heen en terug, aangeboden van iemand die bij de haven woont. De meeste boodschappen doen we echter om de paar dagen met de bus in de hoofdstad Valverde, en internetten dan ook gelijk in een cafe. Gisteren stonden we ineens met de bus in een kleine file in het hoofdplaatsje vanwege een samenscholing, toen ontdekten we dat ze hier ook al protesteren tegen bezuinigingen. Volgens ons ging het om bezuinigingen op voorzieningen voor gehandicapten. We zwemmen, net als de bevolking, regelmatig in het heldere water van de haven. 's-Nachts is het op de wanden van de kade onderwater een gekrioel van de vele garnalen. We horen dan ook krekels en een ander raar geluid, gemiauw lijkt het wel, van een soort meeuwen. |  |
|
Ons lange verblijf op El Hierro komt voornamenlijk omdat we op rustig weer zitten te wachten. De heersende NO-passaat in combinatie met de versnellingszones maken van dit meest zuidelijke eiland een lastig punt om weer terug te komen op de andere eilanden. Het zal flink aan de wind zeilen worden met een stevige zeegang, niet onze meest favoriete koers. El Hierro is zeker een bezoekje waard, maar we zullen het slechts aanraden als je na het bezoek in zuidelijke richting verder wil. In de avonduren vermaken we ons met video's uit de serie Onedin line en kokkerellen. In Marokko hebben we erg genoten van Smoothies, vruchtensappen. Vandaag hebben we er zelf een gemaakt met verse Papaya, banaan, sinaasappelsap en stukjes kiwi. Heerlijk als middag drankje en toetje, helaas al weer op, morgen maar weer met de bus naar Valverde. |
|
Tijdens onze laatste dag op El Hierro gaan we nog een keer met de bus naar ons internet cafe in Valverde. De cafe con leche bevalt goed bij La Taberda - de La Villa en we hebben met de meerrittenkaart die we gekocht hebben een korting van 30% op de busritten. Bij de bushalte kregen we spontaan een lift aangeboden van een circa 30 jarige spanjaard die vloeiend engels bleek te spreken. We kletsten samen honderd uit, hij over zijn manier van leven en wij over het onze. In het cafe aangekomen kon Ernie haar leesbril niet opzetten want die zat nog in haar rugzak die nog in de auto lag van die chauffeur.
Geen woordenboek, telefoon, zonnebril etc. meer. De hele dag hoopten we dat de chauffeur de rugzak zou langs brengen want hij wist dat we in de haven lagen en aan boord woonden. Maar helaas was dat niet het geval. We lieten onze gegevens achter bij de havenpolitie in El Hierro en zeiden dat we naar Tenerife gingen. Ze beloofden een mail te sturen als de rugzak toch nog boven water zou komen. Het varen leek meer op rodeo rijden dan op zeilen. Erik, die bijna nooit zeeziek is ging onmiddelijk de vissen voeren en was zo lief omdat de hele tocht te blijven doen. Het was zo'n trip waar van je denkt, het leven is leuk maar nu even niet. Wederom klopte de gegevens van de pilot niet, er was geen sprake van een zone van acceleratie het was een grote acceleratie van begin tot het eind. Ernie vond La Palma opeens een prima tussenstop, even op adem komen maar ook om de havenmeester, die heel goed engels spreekt (dat wist ze nog van het vorige bezoek), te vragen naar El Hierro te bellen i.v.m. de rugzak. We hebben het niet hoeven vragen, in El Hierro hebben ze op onze homepage gezien dat we naar La Palma waren gegaan in plaats van Tenerife en hadden al gebeld met de haven hier. De rugzak komt a.s. vrijdag met de Ferryboot van Armass mee naar La Palma. Wat een bof dat er zoveel aardige mensen bestaan. |
|
De tocht van El Hierro naar La Palma is rechtstreeks slechts een 55Nm. Voor ons zou dat een 12 uur zeilen zijn. Maar met de heersende noordoosten wind hier op de Canarische eilanden werd het opkruisen tegen de wind. De heersende winden hebben invloed op de golven en de stroming, dus behalve tegen de wind moesten we ook tegen de golven en stroming in. Iedere golf waar we tegen aan botsen remt de Gabber waardoor de snelheid weer terug valt. Met een half fok, kotter en een derde rif in het groot zeil stuiteren we door een 5+Bft wind met motorsteun richting La Palma. De slagen naar het oosten kunnen we maar moeilijk hoogte houden, door een stroming die zuid staat. Uiteindelijk duurt de hele tocht 28 uur en leggen we 116 mijl af. |
 |
|
Voor de tweede keer zijn we in La Palma. Omdat we het eiland al goed verkend hadden tijdens ons eerdere bezoek zitten we nu veel tijd achter internet, spaanse TV, nederlands TV downloads, puzzelen, boeken lezen, de was en maar weer eens wat verven. In de haven is gratis Wifi-internet. Via Len, aan boord van syPresent, ontdekken we de vrolijke mogelijkheden van dropbox. We wisselen digitale informatie uit alsof de computers en harde schijven naast elkaar op de koffie tafel staan. Maar wij zitten een kleine 750Nm bij elkaar vandaan. Via de SSB en de email kletsen we eveneens draadloos digitaal bij. Er is ook weer gelegenheid om te skypen. Toen we Ernie's ouders belden waren haar broers er toevallig ook, leuk om iedereen weer "live" te zien en bij te kletsen. Per email ontvingen we bericht dat het tijdelijk onderkomen voor de piano in Utrecht bij een vroegere leerling van Ernie ten einde gaat komen, het huis wordt verkocht. |
|
Nu zijn we dus op zoek naar een nieuw tehuis voor een mooie mat zwarte Ibach piano. Welke muziekliefhebber heeft er, wel voor langere tijd, ruimte ? laat het ons weten. Omdat we iedereen in Nederland zo enthousiast over de herfst horen spreken willen we dat zelf ook meemaken. Bij Ryanair hebben we al een vlucht geboekt voor een verblijf in Nederland van 29 september tot 6 november. De boot laten we achter in Gran Tarajal op Fuerteventura en we vliegen naar het net over de nederlandse grens gelegen duitse Weeze. Naast het downloaden van nederlandse TV (journaal, labyrint) heeft Erik ook de Youtube filmpjes ontdekt van TED. Het was Roger van de sy Kauri die hem tipte. Leerzame en inspirerende lezingen van circa 15-20 minuten over tal van onderwerpen. En nu we toch links aan het opnemen zijn naar andere plekken op internet. Binnenkort vertrekt ook Joshua met zijn zeilboot Hope voor een 3 jarige zeilreis. Het belooft een uitdagende onderneming en leefstijl te worden die hij met zijn "Positive wave" wil volbrengen. |
|
|
Het wachten op de rugzak van Ernie was van korte duur. We dachten dat de havenpolitie in El Hierro gebruik zou maken van de rechtstreekse veerdienst met Armass. Maar eergisteren kwam de havenmeester al met een keurig pakketje voor ons waar de rugzak met alle spulletjes in zat. Wat een geweldige service van iedereen die hier aan mee geholpen heeft. Muchas gracias ! De havenautoriteiten in El Hierro hadden ons trouwens snel gevonden. Vermoedelijk hebben onze positie meldingen op de homepage er voor gezorgd dat we snel te traceren waren. Naast de vertrouwde Winlink meldingen kunnen we rond de Canarische eilanden ook gebruik maken van het radioamateur netwerk voor APRS. De zendamateur EA8CDF heeft op Gran Canaria een relaystation staan die onze signalen door geeft aan internet. Als je op de link (APRS) klikt en dan toon laatste 7 dagen selecteert kan je in het kaartje de verschillende rode punten aanklikken en zien via welk relay station onze positiebepaling doorgegeven is aan internet. Enkele signalen tijdens onze tocht liepen zelfs via het vaste land van Spanje en Portugal, dat waren record afstanden van meer dan 1200km ! Deze afstanden zijn alleen mogelijk via reflecties van de radiogolven in de E-laag, doorgaands is de afstand beperkt tot circa 100km afhankelijk van de hoogte van het relaystation. We zijn wat loom en sloom de laatste dagen. Niet dat het te warm is, we zijn al zo gewend aan de hogere temperaturen dat we onder een dekentje slapen en niet meer in de kuip ontbijten omdat er een "kille" wind staat. Prima weer hier op La Palma hoor, rond de 25 graden af en toe een wolkje en altijd een frisse bries vanaf zee. Ernie leest boeken en Erik werkt de database met digitale boeken bij. Tussendoor wat handwasjes en natuurlijk kleine klusjes. Schilderen, diesel tanken, hoesje voor verrekijker maken. |
 |
|
Gisteren ging de laatste verflaag op de voormalige roestplekken aan dek en vandaag zouden we vertrekken. Zouden, want inmiddels waait het weer als een gek en zijn we lekker blijven liggen. Regelmatig klinkt er in onze kajuit "houd je glas (of beker etc.) vast" als we weer eens scheef hangen in de touwen en servies op tafel begint te schuiven. De komende dagen ziet het er niet naar uit dat de wind wat minder wordt. De haven van La Palma is sowieso erg beweeglijk; swell, wind en vooral de aan- en afvarende grote veerponten zorgen voor veel deining aan de pontoons. De paar vaste ligplekhouders die de haven heeft liggen allemaal midden in een box met lijnen naar de vingersteigers aan bak- en stuurboord, ze gebruiken dus eigenlijk twee ligplaatsen. |
| Na drie keer naar de schoenmaker te zijn gelopen is het eindelijk gelukt om Erik's sandalen te laten repareren met nieuw klitteband wat we bij een handwerkzaak op de kop hadden getikt. Geinspireerd door de erg mooie kookhomepage van Ernie's nicht Ellen, Ellen kookt hebben we een spaans kookblad gekocht en heeft Ernie een paar recepten vertaald, waar we morgen een paar recepten van gaan uitproberen. |
|
Niets zo veranderlijk als het weer. Eergisteren zagen we alsnog een kans om La Palma te verlaten en naar Tenerife te zeilen. Dinsdag's zou er een matige wind staan uit Noord tot Noord-Oost en woensdag was de verwachting dat de wind oosterlijker werd en zou gaan toenemen. De dagen daarna zou de wind oosterlijker blijven en ook harder, geen reeele optie meer om naar Tenerife te komen. Dus we hebben de kans gepakt die we zagen. De eerste vaardag was met prachtig helder weer, La Gomera, Tenerife en zelfs El Hierro tezamen met La Palma waren voor het eerst tegelijk zichtbaar, de top van de Teide (3718m) toornde daar als hoogste berg van Spanje continu boven alles uit. De tweede vaardag was grauw en bewolkt, ondanks dat Tenerife dichterbij kwam zagen we pas op 20Nm afstand de kustlijn, het hogere landschap ging schuil achter de wolken. De tocht van Santa Cruz naar Santa Cruz is rechtstreeks circa 95Nm. De veerdienst doet het in een kleine 4 uur, met de Gabber waren we 36uur onderweg en maakte er een aan de windse zigzag zeiltour van over 151Nm. Nee, we hebben ons niet vergist in de havenplaatsen. Het ontbreekt de Spanjaarden blijkbaar aan fantasie, dus zowel op La Palma als Tenerife hebben de belangrijkste havenplaatsen dezelfde naam. |
|
Erik was weer in zijn oude doen en ving vis in plaats van ze te voeren. Deze keer gebruikte hij de laatste aanwinst in zijn vistuig garderobe, plastic inktvisjes in de frisse kleur paars-wit. Na uren slepen was het de tweede dag eindelijk raak. Deze kleine Dorade kon aan boord gehaald worden, een groter exemplaar wist zich langszij van de Gabber los te spartelen van de vislijn. Jammer want hij smaakte naar meer; gebakken met wat sesam zaadjes en voor het eten besprenkelen met japanse kikkoman soy saus en een vleugje wasabi pasta. Op het havenkantoor in Tenerife worden we voor het eerst geconfronteerd met de "vuurtorenbeslasting". Of we nog een rekening hebben van de voorgaande havens vraagt de juffrouw. Erik laat de rekeningen van El Hierro en La Palma zien. Dat is aanleiding tot telefoneren en faxen met de haven in El Hierro vindt de receptie medewerkster. De rekening doet vermoeden dat we daar belasting betaald hebben maar het bedrag op de rekening klopt niet met wat de dame narekent of zo. De discussie over de telefoon duurt een tijdje, maar de uitkomst is verrassend, het is niet nodig om hier belasting te betalen. |
|
|
Het is goed te merken dat we 100 mijl oostelijker zitten het is hier een stuk warmer en in een park in de stad vliegen er kleine papegaai achtige vogels rond. De Canarische eilanden zijn in twee provincies verdeelt met elk een eigen hoofdstad. Santa Cruz de Tenerife is de hoofdstad van La Gomera, La Palma, El Hierro en Tenerife. De andere hoofdstad is Las Palmas op Gran Canaria waar Lanzarote en Fuerteventura bij horen. Santa Cruz de Tenerife is niet echt bijzonder maar heeft wel erg veel leuke parken en pleinen. Gisteren gingen we op zoek naar een ruime en goed gesorteerde supermarkt, helaas de kleine winkeliers hebben het hier nog voor het zeggen lijkt het wel. Uiteindelijk belanden we na een flinke wandeling bij de Mercado central, in de verdieping er onder zit nog een Superdino supermarkt, maar met al de verse groente, vlees en vis in de nabijheid heeft dat toch de voorkeur. Op de terugweg lopen we over een brug met in het hekwerk wat hangsloten. |
 |
 |
Als Utrechters verbazen we ons daar niet over, restanten van gestolen fietsen denk je dan. Maar het worden er steeds meer en ze zijn beschreven, soms zitten er kleine slotjes bij in gehaakt. Geen gestolen fietsen maar gestolen harten lijkt het verhaal. Meisjes en jongens namen en jaartallen staan op de sloten, verliefde stelletjes, trouwdata en de kleine slotjes van de kinderen ? Vandaag gingen we met de tram naar La Laguna een oud plaatsje meer het binnenland in. Omdat de plaats veel hoger ligt dan de haven was het er veel kouder en het regende ook nog eens. Daar hadden we niet opgerekend qua kleding, dus we liepen er te vernikkelen van de kou. Het oude gedeelte van La Laguna is leuk om even door heen te lopen maar erg toeristisch. Erik koopt er een nieuwe zonnebril. De oude was na 15 jaar versleten en de zijkapjes afgebroken. We drinken koffie en hielden het toen voor gezien. Met de tram gingen we snel terug naar de zon en warmte van Santa Cruz. |
|
|
|
Afgelopen zondag zijn we naar de vlooienmarkt geweest in Santa Cruz, die wekelijks wordt gehouden. Het leek wel konninginnedag in Nederland, straten vol met allerlei prullaria. Prive verkopers met tweede hands spul en handelaren wisselden elkaar af. Als je boodschappen moet doen is zondag hier de beste dag. Prima koopjes op deze vlooienmarkt en zelfs de verse groente, fruit en vlees stalletjes zijn open in de Mercado nuestra senora de Africa, als je dan nog niet gevonden hebt wat je zocht kan je terecht bij de Superdino. Erik schafte een leuk opvouwbaar leesbrilletje met etui aan en Ernie een armbandje. Santa Cruz heeft een prachtige moderne bibliotheek die een bezoek zeker waard is. Op maandag lukte het om om 12.30 een auto te huren. Er zijn op Tenerife namelijk zoveel toeristen dat je blij mag zijn als ze een auto voor je hebben. Wij bezochten tevergeefs 3 verhuur bedrijven en bij de vierde bleven we op de stoep wachten tot de voorgaande huurder de auto terug kwam brengen. |
|
|
De vulkaan de Teide stond boven aan ons verlanglijstje. Je kunt er met een kabelbaan van 2356m naar 3555m omhoog. Dat is tot 200 meter onder de top. Voor die laatste 200 meter moet je een wandelvergunning aanvragen. Dat aanvragen kan via internet, maar dan moet je er wel op tijd bij zijn ontdekten we want de komende 6 weken is alles al volgeboekt. Zie de site van het nationalpark, Reservasparquesnacionales.es. We houden van rust, dus waren we vroeg bij de kabelbaan, dachten we, die om 09:00 uur open gaat. Bij aankomst om 9.30 stond er reeds een snel groeiende rij van al een paar honderd man. Achter ons is het op de parkeerplaats een nonstop komen van bussen, dubbeldekbussen en huurauto's. Toeristen betalen 25 euro per persoon voor een retourtje, de eilanders gaan zelf voor half geld. Voor een ritje van 8 minuten vinden we dat belachelijk duur, plus daarbij de mensenmassa, we geven Pico del Teide een koekje van eigen deeg, ons ziet ie niet ! Vooral rond Erik's hoofd hangen de uren daarna donkere wolkjes ter verwerking van de teleurstelling en het besef dat de wereld anders is tegenwoordig. Reserveren voor een beklimming ? ... vegen ze het pad soms voor je schoon ... of zetten ze anders de piek niet neer ! moppert hij regelmatig. |
|
We hebben, denken we, de verkeerde volgorde van eilanden gedaan, als je eenmaal La Palma en El Hierro hebt gezien dan kan Tenerife alleen maar tegenvallen. Tenzij je van disco's en attractieparken houdt dan zit je op Tenerife helemaal goed. Het komt ons allemaal nogal uitgemolken en platgetreden over. Tijdens de laatste uurtjes autohuur maken we nog een mooie autotocht aan de noordkant van het eiland door het natuurgebied Anaga. Ernie had bij het aankomen varen deze kuststreek vanaf de boot gezien en verwachtte dat het een mooi gebied zou zijn, en dat is het ! De Lidl, hier op het eiland vertegenwoordigt met maar liefst 5 filialen, hebben we ook 2 x bezocht om alvast een voorraad aan te leggen voor onze verdere tocht naar Senegal en Gambia. Maar eerst willen we morgenochtend verder richting Las Palmas op Gran Canaria. |
|
Gisteren stond de wekker op 06:00 uur, de voorspelde rustige wind was er nog niet dus draaiden we ons nog een keertje om. Pas na negen uur kwamen we het bed uit, ...zullen we wel ...zullen we niet was de gedachte. De wind was minder geworden, maar het tijdstip aanzienlijk later. Het werd toch trossen los om 10:30 . De eerste mijl zaten we nog in de beschutting van het eiland, daarna kwam de venturi zone, hadden we vanaf een uitzichtpunt op het eiland goed kunnen zien. Langs de kustlijn van Tenerife, in rustig water, hoogte winnen en dan met een belopen koers naar Gran Canaria werd onze taktiek. Het derde rif moest er gelijk in, net toen we daar mee bezig waren kregen we de volle laag van een breker over ons heen en hadden we geen droge draad meer aan ons lijf. In twee slagen hadden we genoeg hoogte gewonnen om daarna in een rechte lijn zeilend naar Gran Canaria te komen. Door het hoogte winnen werd de tocht 10 Nm langer dan een rechtstreekse vaart, de 65Nm volbrachten we in 15,5 uur met een gemiddelde van 4,2 knoop. Niet gek voor een aan de windse koers met stevige zeegang. Onderweg haalde Erik een dorade uit het water met zijn nieuwe lok inktvisjes. Ernie die zat te suffen tijdens haar wacht zag van wel heel dichtbij een grote tanker op haar afkomen, nog net op tijd kreeg ze de boot overstag. Sinds Graciosa hadden we nauwelijks scheepvaart gezien waardoor de alertheid was verdwenen. De laatste mijlen werd het zeilen steeds aangenamer, halve wind en minder zeegang. Omstreeks 02:00 uur gingen we ten anker ten noorden van de jachthaven. Vandaag was een slome dag van bijkomen. Nog net voor de siesta even naar het havenkantoor om te betalen, ja op anker moet je hier ook betalen (Euro 4,41 voor 26,9m^2 voor 3 dagen). Daarna de "bekende" nederlandse vlaggen in de haven begroeten. De "Vrijheid" die we alleen via de ssb kennen, is nog in Nederland, en kennismaken met de "Wildemannen", kennissen van Maarten en Marscha van de Vida, die waren wel thuis. Later in de week, als we uitgeslapen zijn, gaan we echt op bezoek. |
|
Vanaf de ankerstek is het een klein stukje varen naar de haven. Hier kunnen we water halen en de bijboot veilig achterlaten als we de stad in gaan voor boodschappen. Erik ging gisteren even de grote (6l en 8L) flessen water vullen en een eerste verkenning van Las Palmas doen. Langs het haventerrein zijn tal van watersport zaken met een goede sortering aan materialen. Ook is er een duikschool waar je voor Euro 3,- de flessen kan vullen, dus dat wordt later deze periode een duikje. Bij de superdino (supermarkt) wordt brood, vleesbeleg en een paar tomaten gekocht voor het zondag ochtend ontbijt. De buitenboord had het prima gedaan op de heen weg, maar is niet meer aan de praat te krijgen voor de terug tocht. De haven doorroeien gaat nog met de kapotte roeidollen, weinig golfslag en windbeschutting, maar voor de oversteek naar de ankerbaai neemt Erik een sleepje van een passerende bijboot. Vandaag moest er dus gesleuteld worden aan de buitenboord motor. De helmstok doet dienst als bok en de wastobbe als watervat bij proefdraaien. De brandstofleiding zit verstopt en op de bodem van de flotterkamer ligt een hoop drap. Tevreden draait de motor proef, maar als Erik op pad wil met de boot hapert hij weer. Alles weer open, brandstof slang naar verbrandingskamer doorblazen en dan ook maar de bougie controleren. Deze is vies drappig zwart, tijd voor een nieuwe, uit de voorraad van de oude eigenaar. Werd misschien ook wel tijd na 8 jaar. Weer proefdraaien en hij loopt inderdaad beter. Erik kan weer waterflessen vullen in de haven. Daarna een verfrissende duik, Ernie had al voor het ontbijt gezwommen ! |
|
|
Sinds maandag liggen we in de haven van Las Palmas. We dachten gelijk aan de slag te kunnen, maar maandag was een nationale feestdag voor de Canarische eilanden. Candelaria, een beeld van een heilige maagd verscheen in 1594 op het strand aan de oorspronkelijke bewoners. Deze bekeerden zich tot het toen ware geloof en alles was Pais en Vree in het zich uitbreidende Spaanse rijk. Op de TV was een live uitzending van het lekenspel dat werd opgevoerd in Candalaria de Tenerife over deze gebeurtenis. Van de bemanning van de Wildeman krijgen we een snelle introductie in waar zoek en vind je het in Las Palmas. Zo nemen we de taxi naar de industrie wijk " El Sebadal" om een aantal specialistische zaken op het gebied van RVS, scheepsbenodigdheden en doe het zelf gebied te bezoeken. Vervolgens doen we boodschappen bij de Mercado centraal en 's-avonds eten we heerlijk aan boord van de Wildeman. Geweldig om in zo korte tijd de beste stekjes te ontdekken en een hoop gezelligheid erbij. Door de bemanning van de Vrijheid worden we getipt om Phillipe eens te vragen voor het laten maken van een bimini (zonnetentje). Met beide boten komt het natuurlijk weer tot een digitale uitwisseling. Inmiddels is het lakwerk binnen aangepakt, de lekkende bijboot gelijmd, ontwerp gemaakt voor bimini en inbraak beveiliging bij vluchtluik, olie ververst, de zweedse solozeiler Pel uit Graciosa te eten gehad, etc. etc. |
|
Voor het eerst sinds onze tijd in Gran Tarajal zijn we voornamelijk aan het klussen aan boord inplaats van het nieuw aangelopen eiland te verkennen. We zien Las Palmas op Gran Canaria als een laatste mogelijkheid om makkelijk speciale boodschappen te doen op het gebied van watersport en techniek. Gisteren was Philippe van Blue marine aan boord om de maten op te meten voor onze nieuwe bimini. Het wordt een bimini waar we onder kunnen staan tijdens het zeilen en met aan iedere zijde ritsen om er zij/achter/voor-flappen op te kunnen aansluiten. De voorflap kan er alleen op als we de groot schoot wegzetten en de flap sluit dan aan op de buiskap, zo hebben we gelijk een regenscherm. Later deze week foto's van het geheel. Hoog op het verlanglijstje van Ernie staat al jaren een bijboot waarmee je kan zeilen. Spaart brandstof en is leuk om op de ankerplaats of haven mee te spelevaren. Toen onze bijboot aan reparatie toe was zijn we op internet gaan zoeken naar bijbootjes. De Walker bay 8 leek de beste optie, een vaste bijboot, maar helaas te groot voor aan dek. De Porta bote is opvouwbaar en kan in het gangboord worden opgeborgen. Nieuw kopen kost een centje en bracht twijfelachtige levertijden en verzendingen met zich mee. Op internet vindt Erik een advertentie die 15 minuten ervoor is geplaatst. Met bemiddeling van onze vrienden in Baarn is het gelukt om de boot na keuring te kunnen kopen. Het is wel een maatje groter dan we zochten, maar met zeiluitrusting. We zijn nu dus opzoek naar iemand die een 8 voet (2,75m; 2 bankjes) wil ruilen tegen onze 10 voet (3,25m; 3 bankjes), afhankelijk van de conditie van de boten kan dat met gesloten beurs. Hoort zegt het voort ! |
|
|
Bij aankomst in de haven werden we geholpen met vastleggen door de buren. Een jonge buurman duwde de boot af maar hing uiteindelijk aan de boegspriet en raakte te water. De wat oudere Paco kletste honderd uit in gebroken nederlands tegen ons. Hij was vroeger werkzaam als kapitein binnenvaart en werkte een flink aantal jaren in Zwitserland, Frankrijk, Belgie en Nederland. Inmiddels is hij 71 en geniet van zijn motorboot. Regelmatig laat hij zijn hond uit op de steiger, nee nee geen geklaag over hondepoep van ons. De hond is een echte zwemmer, Paco loopt op de steiger en de hond zwemt rustig mee in het water. Het is een soort van Portugese vissershond. Als Paco ons ziet grijpt hij zijn kans om herinneringen aan Nederland op te halen. "... mosselen met friet in Vlissingen ... maar ook zigeunersnitzel ... en Nederlands erfgoed als Vader Abraham en zijn smurfen lied ...". |
|
We zijn niet veel te zien bovendeks door het geklus. Zo was de zoutwater voetpomp verstopt. In Portugal hadden we hem gebruikt en was ie verstopt door ingepompt zeegras en modderig water. Het zeewater en de organische stoffen waren gaan broeien in het pomphuis en hadden de ventiel kogel geheel geoxideerd (links op de foto). Een vieze zwavelige lucht kwam uit de pomp, goed schoonmaken met "aqua forte" (verdund zwavelzuur) en daarna lang doorspoelen met zoetwater. De pokdalige ventiel kogel konden we vervangen door een nieuwe uit de reserve onderdelen voorraad. Het herplaatsen van zo'n geoxideerde kogel is niet mogelijk omdat hij met zeewater en een beetje lucht meteen weer verder gaat oxideren en het opgepompte zeewater tot een ongezonde zwarte zwavelige drek maakt. Het schuren binnen is klaar nu nog meer lagen lakwerk aanbrengen. Alle voorraad zijn we aan het inventariseren en omdat alles dan toch van zijn plek is maken we gelijk kasten en vloeren schoon met chloor. |
|
|
Water, metaal en stroom zijn geen vrienden, daarom hebben we anodes op de boot. De anodes zijn van een makkelijker oplosbaar metaal gemaakt, inplaats dat het staal van de boot oplost (roest) lossen de anodes op. Regelmatig vervangen is dus noodzakelijk. Vanuit Nederland hadden we nog 2 Aluminium anodes onder de boot. Aluminium is beter oplosbaar in zoetwater dan Zink, en omdat we in Nederland afwisselend op zoet en zout zeilden hadden we 2 Zinken en 2 Aluminium anodes. Maar na een jaartje in zoutwater waren de Aluminium anodes wel aan vervanging door Zinken toe. Gelukkig kon deze klus al snorkelend geklaard worden. Met Pel heeft Erik een oefenduik gemaakt vanaf het strandje. Pel had nog maar een paar keer in buitenwater gedoken, maar alles ging goed. Voor komende week huren we gezamenlijk een auto om andere duikstekken hier op het eiland te verkennen. Nu de duikflessen toch uit de hondekooi gehaald waren was er gelegenheid om de bekabeling van de gashendel te inspecteren. Regelmatig hoor je dat bij manoeuvreren in havens plots blijkt dat de koppeling of gaskabels breken omdat ze roestig zijn. Gelukkig zaten ze nog altijd glimmend in het vet, een kwastje vet erbij en aftimmerplaat er weer voor. De duikflessen bergen we nog niet op. |
|
De afgelopen dagen zijn we wezen duiken op een paar mooie duikstekken die vanaf het strand toegankelijk zijn. Meestal huren we een auto om het achterland te verkennen en uitgebreid boodschappen te doen. Nu waren we 3 dagen volop bezig met duiken; flessen brengen en halen om te vullen, naar duikstekken rijden, duiksets spoelen met zoetwater, snel eten koken en de dag is weer voorbij. Het waren drukke dagen maar het was heerlijk om weer gedoken te hebben. In totaal hebben we 5 duiken gemaakt, 3x in Sardina en 2x in het "El Gabron" reservaat ten noorden van Arinaga. Bij Sardina ga je te water langs een trappetje van de kade muur bij de haven. In Arinaga kan je beter een 4x4 meenemen om op de duikstek te komen. De grond bestaat daar uit kalkig zand dus ook een kleedje om je op om te kleden is niet gek. Beide duikstekken zijn de moeite waard. Sardina ligt goed beschut, bij Arinaga is het duiken niet te doen bij flinke golven uit het oosten. Op internet zijn beschrijvingen te vinden van de duikstekken, zie o.a. Davy Jones Dive Centre prima plek om de flessen te vullen tussen de duiken door. Ook op de haven in Las Palmas en bij de duikwinkel in Sardina konden we onze duikflessen vullen. Wel even op letten met de keuring, in Spanje gaat ie maar 3 jaar mee en in Nederland 5 jaar. |
|
Bij Sardina zitten zandpalingen (Sandeels) en die wil Erik graag op de foto en video zetten. Tijdens de duik zwemmen we daarom de zandplaat over die op circa 15-17 meter diepte ligt. Er zitten veel zandpalingen en ze zijn niet zo schrikachtig als op andere duikstekken, gelegenheid dus voor foto en film. Klik op de foto hiernaast voor een filmpje op Youtube. Ook gaan we op zoek naar de gitaarhaai of Angelshark. Deze zijn vrij algemeen rondom de Canarische eilanden. Helaas zien we ze niet, later horen we dat we niet rechts maar linksaf hadden moeten zwemmen. Zo zie je maar weer dat lokale kennis belangrijk is. Tijdens de gehele duik zwemt er voortdurend een grote Yellow Jack (makreel achtige) rond om ons. Dat is af en toe schrikken als ie beeldvullend voor je duikbril langs zwemt. De sepia's met hun schutkleuren blijven prachtig om te zien evenals het kleine spul als borstelwormen en naaktslakken. De beginnende duiker Per doet het prima. Met z'n 15 liter duikfles compenseert hij zijn hogere luchtverbruik en we maken duiken van 45-60 minuten. Wij hebben onze shorties (korte mouwen en pijpen neopreen duikpak) aan en dat gaat goed in het water van 23 graden Celsius. Sommige lokale duikers zien we met semi droogpakken te water gaan, wat zullen ze van ons denken ? |
|
|
Na de fijne duikdagen is het weer hoogste tijd om verder te gaan met het klussen. Het lakwerk binnen is nog niet klaar, maar het schuren en de eerste lagen lak hebben het "sleetse" karakter van sommige delen doen verdwijnen. De kluslijst wordt korter maar er staan nog belangrijke dingen op. Nieuw vetkoord om de schroefas, olie verversen van de keerkoppeling en reparatie van de roeidollen op de bijboot. Daarna hebben we weer wat dagen om te duiken fantaseren we al. Het ingelijmde hout waarin de roeidollen bevestigd worden is in de loop der jaren gespleten en gerot. De dollen doen hun naam eer aan, de schroeven zijn dol en je wordt dol als je roeit van de telkens uitschietende riemen. Per had tijdens het Zweedse borrel uurtje (vrijdags om 19:30 uur) in de Sailorsbar vernomen dat je bij Graubassas kunstoffen als Derlin en Nylon kon kopen. Dit is een prima vervanging van het hout en is net zo gemakkelijk te bewerken en nog beter te lijmen. In de laatste uurtjes huur auto doen we de boodschappen in de industriewijk. Dat de Sailorsbar een prima ontmoetings plaats is hebben ook Hilde en Tos van www.filosofietsen.nl ontdekt. Zij zijn met de fiets uit Nederland onderweg naar Brazilie. Nee geen waterfietsen ! daarom zochten ze een opstap mogelijkheid bij een boot die de oversteek maakt. Ondanks dat het nog vroeg in het seizoen is hadden ze al na een dag rondvragen beet en zijn ze inmiddels onderweg naar de overkant. |
|
|
Het maken van de nieuwe roeidolhouders was nog even een klusje. Ik kon bij Per aan boord een haakse slijper gebruiken. Maar toen we die met de losse hand op het blok nylon zette meldde de buurman dat hij beter gereedschap had. Even later werd er een electrische cirkel zaag met verstek onderstel aan boord gesjouwd. "Kijk zo zet je hem aan, let op je vingers, en succes jongens." Wat lawaai en vooral veel nylon zaagsel later was de basis vorm gezaagd. Daarna nog gaten boren van 20,5mm. Zal wel een engelse maatvoering zijn, want wij hadden alleen een 20mm spieboor. Vervolgens kon Ernie, tot blarens toe, met een veil aan de gang om de laatste 0,5mm eruit te halen. Op de foto hieronder het resultaat (wit blok met de 2 moeren), de oude gespleten houten uitvoering en de plek op de rand van de bijboot waar het geheel weer in terug moet. De oude uitvoering had twee simpele houtschroeven om het inzet stukje vast te zetten, bij de nieuwe komen er twee geborgde bouten waarop het inzet stuk kan worden vast gezet met een zelfknel moer. Het inlijmen is ook al gebeurd. Prima lijm, "colle pu speciale pneumatique", maar controleer bij aankoop wel of het potje harder nog goed gevuld is. Ik kon in de winkel 2 potten weigeren omdat ze gelekt hadden. In de pot die ik meenam zat net genoeg harder voor deze klus, maar ik had nog de helft lijm over. Zonder problemen kreeg ik een nieuw potje harder extra bij Rolnautic. Ook bij Yamaha in zuid-Afrika ontving ik prima service. Onze buitenboord komt daar vandaan. Ik had nog geen onderdelen lijst en technische tekeningen hoe alles in elkaar zit. En dat is wel handig om te hebben als je iets wilt repareren. Mijn vraag per email werd binnen een uur beantwoord met de gevraagde documentatie over ons model uit 2001. Als ik er niet gelijk uitkwam kon ik ook een foto opsturen van het probleem meldde de technische afdeling. Gelukkig was dat niet nodig. Ernie is zich al aan het inlezen voor het vervolg van onze zeilreis en heeft ook een nieuw gastenvlaggetje gemaakt. |
|
Al sinds Portugal maken we voor emailverkeer, het onderhouden van dit logboek en weerberichten veel gebruik van het Winlink station EA8CRT. EA8CRT is het clubstation in Las Palmas en wordt zoals alle Winlink stations geheel door vrijwillgers onderhouden. Een geweldige service. De frequenties in de 40 meter band geven prima verbinding. De foto hiernaast toont het antenne park en het clubgebouw dat op steenworp afstand van de haven ligt. Vandaag was het weer fiesta en dus een vrije dag. Ieder dorp of stad heeft hier een eigen heilige beeld dat vereerd kan worden, met feestje en processie. In het nabije Teror vieren ze Virgen del Pino. Tijdens dit feest worden landbouw producten geofferd aan de kerk die het dan weer uitdeelt aan de armen. Vandaag zag Teror er uit als "the day after", rommelig, marktkooplui die aan het inpakken waren, meer gesloten dan open eet/drink tenten. Gisteren zagen we op TV een live verslag van het brengen van de offers met veel volksdans en lokale muziek. Kortom de vrije dag is niet om te feesten want dat gebeurt de dag ervoor ! Helaas het feest gemist maar wel Teror en de zoveelste Virgen gezien. |
|
|
We waren de afgelopen dagen weer druk met duiken. Per, onze Zweedse vriend, heeft de smaak van het duiken ook flink te pakken en het smaakte naar meer. Dus huurden we wederom voor 3 dagen gezamenlijk een auto bij Lencar (Calle Ruiz de Alda) (3 dagen Euro 71,-). Maar voor het zover was hebben we eerst wat klusjes afgemaakt aan boord. Bij het vluchtluik in de punt zit nu een traliewerk. Vanaf de Canarische eilanden zullen we in diefstal gevoeliger gebieden reizen. Het traliewerk moet voorkomen dat ongenode gasten eenvoudig aan boord komen als het luik open staat. Tijdens het varen kan het traliewerk eenvoudig verwijderd worden, zodat de functie van vluchtluik behouden blijft. Verder nog wat schilderwerk en eindelijk de reparatie van een dolgedraaide schroef in de beugel die het vluchtluik open houdt. Het uit graven van de duikspullen die keurig waren opgeborgen is op zich ook al een klus. |
|
|
Erik is bij Paco gaan informeren wat er verbeterd kan worden aan het vistuig dat we gebruiken. Paco is naast oud schipper in Europa ook kapitien geweest op visboten vanaf de Canarische eilanden en is nog steeds fanatiek visser dus daar valt het nodige van te leren. De lokaasjes van ons waren goed maar de haken moesten van 2cm naar minimaal 4 cm lengte. Als voorbeeld krijgt Erik een mooie haak van 6cm met voorlooplijn. Erik verheugt zich nu op de tocht naar Gran Tarajal en droomt van grote tonijnen. In het weekend hebben we een uitstapje gemaakt naar het Columbus huis. Met de 10 ritten kaart die we nog kado hadden van de Vida vagabunda waren we snel in het oude centrum van de stad. Het Columbus huis is een gratis museum en zeker de moeite waard. Naast informatie over de tochten van Columbus waren er ook nautische instrumenten, schilderijen, en kunstvoorwerpen uit Latijns Amerika te bewonderen. Vorige week kwam er ook een verrassende email van Niek en Anke Kuijper. Onze Breewijd is gebouwd bij scheepswerf Kuijper uit Schoorldam en Niek is de zoon van de oude eigenaar. Vermoedelijk heeft Niek meegebouwd aan onze boot maar heeft hem op zijn minst gezien tijdens de bouw op de werf. Ze zullen in de archieven zoeken naar mogelijke leuke en relevante papieren over onze Gabber. Na afloop van een laat avondje film kijken ("longitude" over de zoektocht naar een uurwerk dat geschikt is voor gebruik op zee) hoort Erik een zeil klapperen. Mogelijk een verlaten boot waarvan de fok is uitgerold denkt hij en gaat polshoogte nemen. Nee hoor, een flink beschonken eigenaar staat wat hulpeloos in zijn kuip. Inmiddels zijn ook twee andere zeilers van de steiger te hulp geschoten maar de beschonken toestand van de eigenaar maakt hulp geven lastig. Het waait stevig en de fok trekt flink aan de boot, maar de eigenaar kan de rolfok niet oprollen en wil hem niet laten zakken. Het moet netjes gebeuren, keurig in afwisselende plooien wil hij het zeil in het gangboord hebben. Wij als hulpverleners vinden dat geen klus voor 2 uur 's-nachts. De eigenaar blijft weigeren het zeil te laten zakken terwijl wij klaar staan om te voorkomen dat het zeil te water kan raken. Pas onder de dreiging dat we van boord stappen laat de eigenaar de fok zakken. Misschien wat rommelig maar na korte tijd ligt het zeil veilig in het gangboord. De eigenaar moppert en scheldt nog een paar uur door naar zijn te hulp gekomen buurman. Gelukkig ligt hij wat verderop de steiger zodat wij wel kunnen gaan slapen. |
|
Vanaf maandag zijn we aan het duiken geweest. In Sardina hoorden we van lokale duikers dat er bij een bundel touwwerk op de bodem een zeepaardje zou zitten. Ernie ging op kompas voorop, daarna nog even zoeken naar de juiste bundel touw en het verscholen zeepaardje. Ondanks de uitstekende camouflage hebben we hem gevonden. Op de foto (met flits) is het beestje mooi rood van kleur maar onderwater ging hij met zijn kleuren en uitsteksels helemaal op in de achtergrond van wier bedekt met zandkorrels. Ook de gitaar haai (angel shark) hebben we gevonden. Op de ondiepere duikstek bij Taliarte maakten we duiken van ruim 75 minuten. Hier vonden we veel octopussen en sepia's en een kleine Sepiola die zijn best deed niet op te vallen tussen de op de bodem heen en weer schommelende plukken zeewier. De Vrijheid van Erik en Ella lag voor kluswerk in de haven herinnerde Erik zich en Ernie gaat even gedag zeggen. Terwijl wij aan het duiken waren gingen Erik en Ella snorkelen en maakten ze onderstaande foto van ons. De Vrijheid zet ook koers naar Gambia dus misschien gaan we elkaar nog wel vaker ontmoeten. |
|
|
De laatste dag zat het allemaal een beetje tegen. Omdat ze in Spanje de zweedse gasfles van Per niet kunnen vullen hebben Erik en Per de avond ervoor de gasfles van Per gevuld met een hevelslang vanuit onze laatste volle gasfles. Voor de mogelijke navolgers: sluit de flessen op elkaar aan met een stevige slang (20bar) zonder reduceerventielen, houdt de volle fles op zijn kop zodat het vloeibare gas er uit kan stromen naar de lege fles, eerst zal de slang afkoelen omdat de vloeistof verdampt naar gasvorm als de druk gelijk (paar minuten) is stopt het gesis en de afkoeling, daarna circa 4 uur geduld voor het laten uitstromen van het vloeibare gas (wij hingen de volle gasfles op), alles uitvoeren in de buitenlucht stiekem in het donker want de buren vinden het vast niet leuk en bij twijfel niet doen ! Daarna was er dus de noodzaak om onze gasflessen te vullen. In Arecife was dat een eenvoudige klus omdat we wisten waar we moesten zijn. Nu werden Erik en Per door vele vriendelijk Spanjaarden alle kanten op gestuurd maar zonder resultaat. Uiteindelijk moest het dan kunnen bij de Disa fabriek achter de Ikea in Salineta. Omdat dat onderweg naar de duikstekken bij Arinaga was gingen we zwaar beladen met gasflessen en duikflessen op pad. We konden er de gasflessen vullen maar slechts tussen 9:30 en 11:30 en we waren er pas om 12:15. Dan maar door naar de duikstek bij El Cabron (iets ten noorden van Arinaga). Helaas de golven sloegen flink op de kust dus hier konden we niet duiken. Om van de nood een deugd te maken toerden we dwars over het eiland richting Sardina om onze laatste duik te maken. Het was een prachtige tocht over het hoogste punt van Gran Canaria heen. Bij Sardina gingen we wederom opzoek naar het zeepaardje voor wat aanvullende filmbeelden als bewijs dat het allemaal echt waar is. Want op face-boek waren er reacties van ongeloof op de primeur van de eerste foto. Tot slot tracteerde Per ons op een heerlijk maal in de Sailors bar als dank voor het begeleiden tijdens de duiken. We hebben enorm genoten van de gezamenlijke duikdagen. |
 
|
|
We komen maar moeilijk los uit de haven van Las Palmas. Het liggeld is aantrekkelijk en koken op electra spaart gas. Ernie vult bij iedere boodschappen ronde de voorraden blikvoer en lang houdbare producten aan. Ook heeft ze al tweemaal een inmaaksessie gedaan met rundvlees dat hier goedkoper is dan kip of varkensvlees. Onder de luiken staan nu potjes ingemaakt vlees voor 8 maaltijden, in totaal hebben we voor circa 50 dagen eten onder de vloer en in de kasten liggen. Als voorbereiding op de tochten naar Cape Verden, Senegal en Gambia krijgen de RCC pilots volop aandacht. Het hoofdstuk over tropische ziekten en ongedierte weerhoudt ons er nog niet van verder plannen te maken. Op de Cape Verden hopen we te kunnen duiken en zullen dan wat langer op één plek bijven. We bezoeken dan alleen het noordelijke eiland Sal om vervolgens nog een gunstige koers naar Dakar te houden. De Senegalese rivier de Saloum, 60 mijl zuidelijker van Dakar, met misschien een doorsteek vanaf de Saloum naar de Bandiala rivier wedijveren in onze fantasie met een rustiger en langduriger verblijf op de Gambia. Van deze rivieren zijn de vaarkaarten spaarzaam of niet voorhanden. Op internet vindt Erik wel een uitgebreide collectie van topografische kaarten van hetzelfde gebied bij de Universiteit van Texas in Austin. Het lijkt Erik een mooi vooruitzicht om weer met een eigen boot door de mangrove te varen. Natuurlijk zijn er ook de daagse dingen die moeten gebeuren. Tijdens de reparatie van een paar weken geleden gingen de laatste reserve onderdelen het pomphuis van het toilet in. Gisteren toch maar besloten om een nieuwe WC te plaatsen, gelukkig was er nog een op voorraad en konden de slangen eenvoudig worden overgezet. Een paar nieuwe gaten in het vloertje en de pot staat stevig. Daarna het dilemma een foto met of zonder, het is zonder geworden. |
|
|
Eindelijk liggen we weer op anker bij Las Palmas. Gisteren heeft Erik getest met onze 300Watt 220Volt omvormer en de theorie klopt. Korte dikke draden geven een stuk minder spanningsverlies dan de draden die nu naar ons 12 Volt stopcontact lopen. Weer een klus erbij, een appart stopcontact maken met korte dikke draden naar de accu. Onze omvormer heeft een veiligheidsstop voor als de spanning onder de 10,5Volt komt en bij een beetje belasting met bijvoorbeeld de keukenblender stopt ie omdat de spanning te laag werd, dat probleem kan dus nu eenvoudig worden opgelost. Van Dennis (zeilboot Bodyguard) vernamen we dat onze zonnepaneel laadregelaars goed zijn gemodificeerd door de leverancier IVT. Hij heeft ze in een EMC laboratorium kunnen testen en was tevreden over de aanpassingen die door IVT gedaan zijn om de storing op de marifoon te verminderen. Ook is de piek laadspanning van 14,2 (goed voor vloeibare loodaccu's) naar 14,4 Volt (goed voor gel loodaccu's, en die hebben wij) veranderd. Minder goed nieuws vernemen we van een andere zeiler. Als je gebruik wilt maken van de bijzondere economische zone die de Canarische eilanden is voor "ships in transit". Formeel hoeven die zelfs het aantrekkelijk lage BTW tarief van de Canarische eilanden niet te betalen. Maar transporteur Fedex maakt er een zooitje van. Bij gebrek aan een kantoor op de Canarische eilanden laten ze poststukken onder het hogere belastingtarief van het vaste land van Spanje in Madrid binnen komen. Daarna claimen ze deze kosten bij de klant. En deze zit dan gevangen in tijdsdruk en zonder zijn aantrekkelijk geprijsde nieuwe spulletjes, want die houdt Fedex onder zijn beheer in Madrid, tenzij je betaald natuurlijk. Op Youtube hebben we een flimpje van onze duiken geupload, klik hier om naar Youtube te gaan. Ook is ons foto album op Picasa weer bijgewerkt, zijn wel heel veel foto's inmiddels. Tussendoor was er voor Erik nog gelegenheid voor een lekker kopje koffie aan boord van de Kostat, een boot met een vermakelijke naam die we jaren in Den Oever hebben zien liggen toen wij daar ook lagen. |
|
De laatste tocht van dit "seizoen" varen we van Las Palmas de Gran Canaria naar Gran tarajal op Fuerteventura. In de haven van Las Palmas zijn ze blij dat we weg gaan, er moet ruimte in de haven komen voor de deelnemers van de ARC (Atlantic Rally Crossing) een toertocht voor zeilboten van Las Palmas naar de Carieb. Er doen 250 boten mee en in hun kielzog zeilen waarschijnlijk nog eens een kleine 100 boten rondom dezelfde tijd naar de overkant. Aan de oostkant van Fuerteventura werden we nabij Gran tarajal verwelkomd door een grote groep "rough-toothed" dolfijnen, op ons Youtube kanaal weer een filmpje voor de liefhebbers. Ze vroegen zich vermoedelijk af welke walvis er zo'n moeite had om tegen de stroom in te zwemmen. Tegenwind, korte golfslag en tegenstroom maakten dat we slechts 2 knoop voortgang hadden. Bij de haveningang hadden we een tweede welkom van Frederick en Steffie van de Wildeman. De beveiligers van de haven, helaas een ander bedrijf dan een half jaar geleden toen we hier waren, zijn erg formeel, de havenmeester is op vakantie en alles wordt stipt volgens de regeltjes uitgevoerd. Het havengeld is dus al betaald, de papieren getoond, discussies over waar we moeten liggen gevoerd. Een heel ander welkom dan de vorige keer. Uiteindelijk liggen we naar tevredenheid aan een steiger langs de "breakwater"-kademuur, de pontoons waar we eerst heen moesten zijn gevoeliger voor swell. De Vida vagabunda ligt al de hele zomer hier in de haven. Ze lag er prima bij, alle landvasten en stootwillen hebben hun dienst gedaan, alleen had ze een dikke laag fijn zand over het dek. Een flinke douche met de zoetwater slang en navegen met een natte dweil en ze glom weer als in april. Zie de foto's van voor en na. In de bijna 8 maanden dat we rondom de Canarische eilanden zeilden hebben we 1433 Nm afgelegd en alle eilanden bezocht. De teller voor de totale tocht vanuit Nederland staat nu op 4065Nm. Gelukkig gaat de navigatie nauwkeuriger dan de vermelding van onze positie in dit weblog. Al sedert ons vertrek uit Olhao vermeldt het weblog dat we op het Oostelijk halfrond zitten, dat moet natuurlijk Westelijk zijn. Zo zie je maar weer dat kopieren uit eerdere berichten, de positie van Bussum, niet altijd goed is. Gelukkig hebben we de vergissing zelf ontdekt. |
 
|
|
Vele jaren maakten we dankbaar gebruik van de gratis service van Flexwindow maar helaas gaan ze er mee stoppen. Bij deze een hartelijk dank aan het Flexwindow team en een succes wens voor hen met vervolg projecten. Inmiddels hebben we bij blogspot.com al een tijdje een copy draaien van ons logboek, de lay-out kunnen we nog niet helemaal via de email naar eigen hand zetten vandaar de wat andere vormgeving. Voor de toekomst wordt dit, sy-gabber.blogspot.com, de omgeving waar we via een praatje bij een plaatje verslag doen van onze belevenissen. De Gabber was bij terugkomst keurig gewassen en vrolijk versierd met molentjes dankzij Maarten en Marsha van de Vida vagabunda. Tussen het gezellige bijkletsen met oude bekenden is er nog tijd voor de voorbereidingen. Het groffilter is vervangen, stevig aandraaien scheelt in het aantal keren ontluchten; warmte wisselaar ontkalkt en van nieuwe anode blokjes voorzien; gordijntjes en klamboe genaaid; etens voorraden verder aangevuld; weblog opnieuw opgezet; etc ... etc ... Met Maarten en Marsha trekken we weer veel op. We kunnen lekker doorklussen als we bij ze eten, Maarten helpt met de motor en ik help ze weer met de radio. Zo delen we op een vrolijke manier kennis en vaardigheden en leren we van elkaar. |
|
|
Als jullie dit lezen is het dus gelukt om op de nieuwe plaats van ons logboek te komen. Omdat we vanaf nu onzeker zijn over de toegang tot een vlotte internetverbinding houden we alvast een dubbele (log)boekhouding bij. Zowel op Blogspot als op de vertrouwde Flexwindow omgeving posten we per email dezelfde berichten met kleine foto's. Als Flexwindow er in maart mee stopt is nu alles alvast voorbereid voor de continuiteit van lees en schrijf plezier. De etensvoorraden voor de tochten naar Cape Verden, Senegal en Gambia zijn aan boord. Bij de aankoop letten we goed op de houdbaarheids datum zodat we de voorraden ook kunnen gebruiken als we, zoals het er nu naar uitziet, medio maart 2012 de oversteek naar Brazilie doen. Het klussen aan boord krijgt zijn afronding, ook Erik heeft nu ventilatoren bij zijn kooi. Jawel, twee stuks Be quiet PC ventilatoren, ze zijn heel stil maar geven ook veel minder wind dan de ene server ventilator die Ernie bij haar kooi heeft. Een los liggend voedingsnoertje van een laptop maakte eergisteren sluiting in de beeldscherm verlengkabel. Een rokende transformator, gesmolten stekkertje, en een geel gekleurd beeld als we films van de PC op de TV wilden kijken waren het resultaat. Een dagje klussen, nieuwe VGA (beeldscherm) kabel kopen, en alles werkt weer. Ook een zekering in het snoertje van de transformatoren gezet om toekomstige kortsluitingen minder schadelijk te laten zijn. |
|
Ons vertrek van de Canarische eilanden wordt maar uitgesteld. Eerst was er het "noodzakelijke" klussen, daarna het klussen, toen het vaarklaar maken en het spoelen van lijnen en ander havenspul dat we lang niet meer gaan gebruiken. Nu is er het wachten op lekker weer. Geen haast hebben maakt dat je kieskeurig kan zijn. De komende week staat er een ruime 20 knopen volgens de gribfiles, zeg maar 5-6Bft in de rug en dat dan 8 dagen. Niet echt rustig comfortabel zeilweer. Wel hebben we al het afscheidsetentje bij
Marsha en Maarten en taartjes bij de koffie ter afscheid van Per gehad. Maar dat was voor we het weerbericht zagen. De foto hiernaast toont de nog altijd actieve onderwater vulkaan iets ten zuiden van El Hierro. Inmiddels zijn er twee kraters actief. De zee kleurt over groeiend gebied bruin van de vulkaan as, en aan de oppervlakte van de als een jacuzzie borrelende zee verschijnen regelmatig rokende brokken lava. Voor onze vaarplannen geen probleem, maar wel een spectaculair gebeuren zo dichtbij. Van Télémaque en Josiane, de Griekse Belg die ons wegwijs maakte in Agadir, vernamen we dat ze hun boot te koop hebben in Rubicon (Lanzerote). Voor wie opzoek is naar een kleine stalen langkieler met nagenoeg nieuwe motor en een zonnig vaargebied kijk eens op de advertentie site: Troll. En als je een goedkope haven uitzoekt heb je een varend tweede huisje op de Canarische eilanden ! |
|
 Boston: 6340,5 - 9110 kHz 0325/1525 en 0925/2125 UTC Louisiana: 4317,9 - 8503,9 - 1278,9 kHz 0020/1220 en 0620/1820 UTC RadioFranceInt: 15300 kHz 1140UTC PE2ENE: 14080 kHz 1800 UTC |
Samen met de bemanning van de Vida vagabunda rekken we ons verblijf in Gran tarajal steeds verder op. De afscheidsetentjes over en weer bevallen zo goed dat ze herhaald worden. Is het geen sollicitatie of skype gesprek met familie dan willen we een reserve wierpot, nieuwe lijn voor ons derde handje, een spaanse ovenpan (wonderpan) voor broodbakken of doen we aan simultaan brood maken om te onderzoeken waarom het rijzen toch maar niet lukt (gist van over datum werkt echt niet meer !). Maarten van de Vida leent op de valreep ons kuipvloertje om hem te laten kopieren door een lokale timmerman. Manana komt ons vloertje retour en de kopie is donderdag klaar was gisteren de belofte. Ach dan schilderen we de roestplekken bij de loosgaten in de kuip nog maar voor vertrek en betalen we havengeld tot vrijdag. Nog een paar dagen genieten van de bekende en vertrouwde omgeving was vanmorgen de planning. Vanmiddag wordt Maarten door de timmerman bij de haven afgezet met onze en zijn nieuwe kuipvloer, kunnen ze/we toch weer eerder weg. In manana land is het dus soms ook gewoon twee dagen eerder klaar. Voor onze tochtplanning hebben we de afgelopen dagen ruim de tijd gehad om de mogelijkheden voor weerbericht ontvangst uit te zoeken. Wij hebben via de SSB-zender en Winlink de mogelijkheid om gribfiles en de Inmarsat weerberichten op te halen. De Vida vagabunda gaat de weerfaxzenders in Boston en Lousiana en het gesproken weerbericht van Radio France Internationaal gebruiken. Dagelijks zal ik ook nog een gribfile plaatje als faxbericht via de SSB versturen zodat de Vida die ook kan ontvangen met hun Nasa SSB ontvanger. De weerberichten zijn voor de overtocht naar de Carieb handig om te bepalen hoe zuidelijk of noordelijk je moet varen om wind te hebben uit NO tot O rond de 15 knopen. Tropische depressies die ontstaan nabij de Carieb en naar Europa trekken, kunnen het stabiele hoge drukgebied rondom de Azoren beinvloeden en daarmee de band van gunstige passaat wind tussen de 10 en 20 breedte graad op de Atlantische oceaan. |
 
|
Zo vlak voor vertrek geven we de onderkant van de Gabber een flinke poets beurt. Erik hoopte dat het er niet van zou komen, maar Ernie drong aan en sprong ook zelf het water in. Indirecte aanleiding was het praatje dat Erik maakte bij Engelse buren met hun zeilboot Marval. Ze klaagden dat hun schroef zo was aangegroeid dat zelfs de voortstuwing niet meer goed was. Of Erik het tegen betaling wou schoon maken. Dat was niet tegen dovemans oren. Eerst nam hij de schroef van de Gabber onderhanden om zo het werk in te schatten en of het resultaat betaalbaar was. Een half uurtje snorkelen en flink bikken en poetsen met plamuurmes en schuurschijf en de schroef blinkt weer als nieuw. De fotos hiernaast van voor en na het werk tonen aan dat het geen geld in water gooien was voor de bemanning van de Marval. Misschien inderdaad een leuke bijbaan, een naam voor het nieuwe bedrijf hebben we al "Propperprop". De Zweedse solozeiler Per is inmiddels al een paar dagen onderweg naar Sal. Hij heeft flinke wind en zeegang. De eerste nacht zette hij zelfs zijn stormfok. Via de SSB hebben we dagelijks contact en ook per SSB email vernemen we hoe de tocht gaat. Zo kregen we de waarschuwing over een shipping lane (route waar de scheepvaart op zit) tussen de Canarische eilanden en de Cape Verden. Per kruist de achterlijke wind af, hiermee blijft het comfortabeler aan boord. Maar helaas is hij door het kruisen 3x de shipping lane overgestoken en dat maakt het er weer niet rustiger op. Inmiddels heeft ie koers verlegd en geen last meer van de scheepvaart. Zo zie je maar, altijd handig om contact te hebben met iemand die vooruit vaart. Aan boord van de Gabber worden de laatste vrije hoeken en gaten vol gestopt met eten, drinken, drank en knabbels. De laatste was wordt gedaan. Morgen slaan we de vers producten in en kookt Ernie een paar dagen vooruit. 's-Avonds nemen we met Marsha en Maarten afscheid van de lokale pizzeria en hopen we nog te kunnen skypen met Nederland. Vrijdags gaan onze Breewijds van scheepswerf de Kuijper weer de oceaan bevaren. De Vida vagabunda zet koers naar Tobago en wij naar Sal. Het zal lang duren voor we gezamenlijk een haven opsieren met onze bootjes. |