|
Op deze pagina vindt u de dagverslagen van onze zeilreis op de eilanden groep Cape verde. We hebben de eilanden groep tweemaal bezocht. Eerst na een oversteek vanuit de Canarische eilanden in december 2011. We zijn toen naar Sal gezeild. Na een bezoek aan west Afrika (Senegal en Gambia) zijn we weer terug gekeerd naar de Cape verde om andere eilanden te bezoeken, de regentijd in West Afrika te ontlopen en het goede seizoen voor de oversteek naar de Carieb af te wachten. Ondanks dat de eilanden groep door veel bezoekers wordt ervaren als zwart Afrika vonden wij, zeker na Senegal en Gambia gezien te hebben, het meer een Europese eilanden groep dan een Afrikaanse. De kosten voor levensonderhoud zijn hoog, tenzij je het bij vis, rijst en bonen houdt. De keuze aan verse groente verschilt per eiland. Sao Vincente, Sao Antao en Santiago hebben de meeste keuze, Sal en Boa Vista het minste. Openbaar vervoer is in de vorm van verzamelbusjes voor een zeer schappelijke prijs. Gasflessen vullen gaat gemakkelijk op Sal (Palmeira) en Mindelo (Sao Vincente). Drinkwater was op alle eilanden goed te krijgen bij de openbare tappunten en in Mindelo op de haven. De jachthaven van de Midelo is een stukje Duitsland op de Cape verde, alles is er goed geregeld en alles heeft dan ook zijn prijs. De swell in de haven maakt dat je op anker rustiger ligt. De ankerbaaien van Palmeira en Mindelo zijn goed beschut, maar je ligt alleen in Mindelop veilig tegen stormen uit het zuiden. De veiligheid op de Cape verde is redelijk, maar het blijft op passen. Wij waren altijd voor het donker retour op de geankerde boot. Praia op Santiago bezochten over land vanaf Tarafal en de eilanden Fogo en Brava bezochten we niet nadat we slechte verhalen hoorden van bezoekers over veiligheid (inbraak, diefstal) en corrupte officials. |
 
|
We liggen sinds zaterdag avond 22:00 uur stevig achter ons anker bij Porto da Palmeira op Sal, het meest noordoostelijke eiland van de Cape verde. Inderdaad stevig op anker want toen we zondag ochtend wilden verplaatsen naar een beschuttere plek en dichterbij het dorpje kregen we het anker met geen mogelijkheid omhoog. Dus zijn we maar blijven liggen. Palmeira is prima bij nacht aan te lopen, een verlichte geul en uiterton wijzen de weg naar de beschutte ankerbaai en havenkade. Er liggen hier een twintig tal andere boten van verschillende nationaliteiten, meerdere boten met kleine kinderen aan boord. Vandaag, maandag, zijn we voor de eerste keer wezen inklaren. Dat ging heel gemoedelijk, wat papierwerk invullen,5 euro betalen, ontvangstbewijs krijgen en een stempel in je paspoort. Tussendoor even wachten op de juiste mensen met de juiste stempel, maar we konden het plaatsje verkennen en met lotgenoten kennismaken. Al met al een uurtje werk. In het dorp is er, op de hoek van een bankje, een redelijk gratis internet verbinding mogelijk leerden we tijdens het wachten. Er zijn vele kleine winkeltjes met fruit, groente en een kleine sortering kruideniers artikelen waarvan de prijzen doen vermoeden dat ze niet gekocht kunnen worden door de lokale bevolking. Tussen 07:00 en 16:00 kan er water gehaald worden in een soort van openbaar tappunt. Voor 15 lokale Escudos (1 Euro = 100 Escudos) kan je circa 25 liter water tappen. Wij vullen onze meegebrachte flessen voor 30 cent bepalen de twee dames die de waterverdeling runnen. Volgende keer nemen we slechts een grote jerry can mee, net zoals de lokale bevolking. 's-Middags proberen we bij het internetbankje te skypen met Nederland, maar dat lukt helaas niet goed. Wij verstaan NL maar zij horen ons niet. Ook kunnen we eindelijk onze email controleren. Berichtjes met goede wensen voor de overtocht, van bekenden en onbekenden, altijd leuk om wat te horen. Ook uit Nieuw zeeland was er post. Daar liggen nog reserve onderdelen voor de Gabber die wederom te voorschijn kwamen met een zolder opruiming. Tja wat te doen met die spullen, we zijn onderweg maar het duurt nog even voor we er zijn. Terug aan boord kan de gele inklarings vlag naar beneden. We bakken nog een brood en gaan op de borrel bij de Innamorata II. De engelse lotgenoten tijdens het inklaren. |
|
Om toch even te kunnen skypen met onze ouders hebben we het Palmeira cybercafe bezocht. Voor 1,30 euro konden we ruim een halfuur skypen met thuis. Tijdens de tocht hier naar toe kregen we onverwacht het bericht dat Ernie's vader is opgenomen in het ziekenhuis. Hij heeft een telefoon naast zijn bed en het is fijn om ook hem te kunnen spreken. Daarna zijn we weer op het bankje gaan zitten voor het gewone internet werk. We ontdekten dat op blogspot.com de volgorde van de berichten fout was. Bericht nummer 12 bleef bovenaan staan, de oorzaak was dat de berichten geplaatst worden op datum volgorde en dat de datum gebruikt wordt van de PC waarvan de upload is gedaan. Erik had inderdaad even zitten spelen met de datum omdat ie niet wist of november nu 30 of 31 dagen heeft. Verder weer water halen en groente gekocht bij een van de straathandeltjes. Vrouwen met kinderen spreiden hun handelswaar uit op een jutte zak. Zoontje doet het wegen, moeders kijkt toe en als er betaald moet worden lijkt ook pa te voorschijn te komen. Morgen pompoensoep. Ernie doet het roeiwerk en dat geeft jaloerse blikken en het nodige commetaar van de mannetjes aan boord van de andere boten naar Erik. Ondanks zijn geblesseerde schouder probeert hij ritmisch het roeitempo te drummen op de lege jerry can die we voor het water halen bij ons hebben. De blessure ontstond tijdens het uitzetten van de boom door het in toom houden van een heen en weer rukkende fokkeschoot. |
|
Gisteren was het plots vroeg op en gelijk erg actief. Bong..bong er werd om 8:00 uur op de boot geklopt. Of we anker op wilden gaan en verder op gaan liggen want men wil beginnen met werkzaamheden aan de pijpleidingen die hier bij de haveningang onderwater liggen. Tja meneer, dat willen we wel maar het kan even duren want het anker ligt erg vast. Erik springt snel overboord met duikbril om te kijken wat er loos is. Inderdaad we liggen als een huis. De ankerketting is om een betonblok van 1x1m geslagen en ons anker ligt tussen de pijpleidingen in. Na een paar hoekduikjes op de snorkel is de klus geklaard. Gelijk ook maar het markeringsboeitje van de pijpleiding bevrijd want die zat ruim 2 meter onderwater omdat zijn lijn eerst nog onder een derde pijpleiding door ging. Nu drijft hij weer als markering aan de oppervlakte. We vinden een ankerplek dichter bij de kade en beter beschut. Bij onderwater controle van het anker, deze ligt nu keurig ingegraven in het zand, ontdekt Erik dat vlak achter ons een wrakje ligt van 10 meter lengte. Het drijvertje is dus geen mooring van een lokale visser maar een aanduiding van het wrak. Het ligt op iets meer dan 2 meter diepte voor ons geen probleem. De losse lijn die vanaf het hek van het wrakje omhoog drijft krijgt van ons een plastic fles als drijver. |
|
| "Espargos, Espargos" roept de chauffeur naar ons. Het is een van de vele busjes die in het kleine plaatsje Palmeira steeds maar rondrijden in de hoop passagiers op te pikken. We stappen in om ons naar de hoofdplaats van het eiland Sal te laten brengen voor 0,50 euro pp. Er worden eerst nog enkele rondjes gereden in de hoop meer passagiers op te pikken. Espargos ligt op circa 10 minuten rijden vanaf Palmeira. Ook hier ongelooflijk veel mini supermarktjes met nog best veel spullen, helaas weinig groente, en allemaal erg duur voor ons, maar zeker voor de lokale bevolking. Net als Palmeira lijkt deze plaats niet zo lang geleden gebombadeerd te zijn, overal puin en niet afgemaakte huizen. We zien ook hier verhoudingsgewijs heel veel jonge kinderen en maar een paar echt oudere mensen. Grote werkloosheid gezien de enorme aantallen mensen die op straat rondhangen. Meisjes tussen de 15 en 20 jaar met bijna altijd een baby op de arm. Iedereen is vriendelijk en er is een relaxte sfeer. Na 2 uur rondlopen en wat papaya en pompoen gekocht te hebben zoeken we een mini-busje om weer terug naar Palmeira te gaan. |
|
|
Ongeruste moeders willen het graag weten, "zorgen ze wel goed voor zich zelf" en "verslonsen ze niet, het is toch maar behelpen op zo'n boot". Tot de Canarische eilanden konden we volop gebruik maken van stromend water in de haven. Je liet de grote tobbe vol lopen, wat sop erbij, de vuile was een nachtje weken en spoelen maar. Voor de kookwas vulde je eenvoudig de tobbe met kokend water uit de waterkoker, we lagen toch aan de walstroom. Nu op de Cape verden is het anders. De spaarzaamheid met zoetwater gaat Afrikaans ver tegenwoordig. De was weken we in zeewater. Met de zoutwaterzeep blokken van Ernie's broer Mark proberen we er wat schone frisheid aan te geven. Daarna een paar keer spoelen met zeewater, goed uitwringen en dan pas in zoetwater naspoelen. Een paar uurtjes tropische zon zorgt voor het drogen en bleken. Borrelen bij medezeilers doen we bij voorkeur in de kuip en de bovenwindse zitplekken zijn standaard voor de gastheer. Binnen is het vaak warm en gaat een ventilator aan, herschikkingen hebben we nog niet meegemaakt. Dus de zoutwaterzeep doet goed hun werk concluderen we dan maar. |
|
Zondagavond veranderd Palmeira in een bruisende plaats. Nabij de haven staan vrouwen vlees te grillen op eenvoudige BBQ's en eten, snoep en drank te venten. Het terras van de kroeg is de dansvloer voor jonge en oudere stelletjes. Een portier houdt toezicht wie er heupwiegend mee mag doen. Overdag maakt Palmeira een altijd slaperige indruk. Het enigste leven in de brouwerij is als er weer de dagelijkse bussen en landrovers met toeristen vanuit Santa Maria worden uitgeladen. Kort lopen ze door het plaatsje onder begeleiding van een gids. Een kletspraatje over de Cape verde archipel aan de hand van een muurschildering met alle eilanden. Een bezoekje aan de lokale school, geklik van camera's in de handen van roodverkleurde verse toeristen. Wat jembe getrommel en het af en aan varen van een rubberboot naar de grote catamaran die de toeristen voor een half dagje mee neemt op zee. Zondagavonds ziet het er echter zwart van de lokale bevolking. Een rustig dansje, een hapje en voor een aantal vooral ook een stevig drankje. Wij, bemanning van Gulliver- G, Innamorata II en Erik, worden continu "aangesproken" door één van de vriendelijke maar iets te dronken jonge mannen. Door ons gebrek om Creools te spreken, en gebrekkig frans van de andere kant, komt het niet verder dan "hollandais, tranquile, barco, bateau, en een ferme handdruk van notre ami". Jong en oud kletsen in groepjes rond de BBQ's en venters. Een gemoedelijk sfeertje. De voor anker liggende zeilers, opstappers van de Nederlandse driemaster Oosterschelde, bemanning van de Deens/Spaanse werkboten vermaken zich prima. Ze hebben elkaar gemakkelijk gevonden, als blanke val je op in het gezelschap. Ernie is niet mee met dit uitstapje, ze is net een beetje bijgekomen van twee dagen misselijkheid en maagkrampen. Vandaag heeft ze voor het eerst weer wat gegeten en blijft aan boord een E-boek lezend van Saskia Noort. Op de terug weg naar de boot hapert de buitenboord van de Innamorata II en Erik moet meehelpen met peddelen met het blad van een roeiriem in zijn hand om thuis te komen. Bij controlle blijkt er gerommeld te zijn met de brandstoftank, het filter is verdwenen en Steve vertrouwd de brandstof niet meer. Jammer dat je je bijboot niet ongestoord achter kan laten. |
 
|
|
Of mijn "durchfal" al over was vroeg mijn duitse ankervoorbuurvrouw toen ze mij op de voorpunt zag staan,dat klinkt toch heel wat leuker dan of je diarree al over is. Maar ik had geen durchfal want het waren maagkrampen en ja ik ben weer helemaal gezond. Of de vis lekker was, was mijn tegenvraag, ik had gezien dat ze de dag er voor van een visser drie hele grote vissen had gekregen. Ze vertelde uitvoerig en enthousiast wat ze allemaal van de vis ging maken. Bij het woord vispate spitste ik mijn oren, op dat idee waren we zelf nog niet gekomen. Ik vroeg of ik het recept mocht hebben, waarop ik werd uitgenodigd om te komen kijken want ze ging het over 30 minuten maken. Wij de dinghy in en naar hun toe geroeid. Eerst sneden ze filets van de vissen, het waren 3 verschillende vissen en het kan met elke soort vis vertelde ze maar tonijn en makreel was volgens haar altijd het lekkerst. Gekookte filets kun je een week bewaren door ze in glazen potten te doen met (provenciaalse) kruiden en zout en peper en ze onder te zetten met zonne of olijfolie. Van de visresten maakte ze bouillon door het in water met zout, peper en andere kruiden naar wens te koken met groenten naar keuze b.v. ui, wortel, knoflook, prei in grove stukken erbij te doen. Als de wortel gaar is is de vis ook goed. Groenten eruit halen de rest door een zeef doen. Bouillon kokend in glazen potten doen (potten en deksels wel eerst omspoelen met kokend water) de bouillon blijft maanden goed. Vervolgens werden de gare visresten van alle graten ontdaan , de gare groenten klein gesneden en erbij gedaan. Blender erdoor, dan een paar flinke scheppen visbouillon, een rauw ei en zonnebloem olie erbij en weer blenderen. Op smaak maken met peper en zout en verder naar eigen fantasie b.v. paprikapoeder of chilipoeder. In kleine glazen potten doen, (eenmaal geopend is het n.l. beperkt houdbaar) daarna 20 minuten in de hoge drukpan. De vispate potten zijn zo circa een maand houdbaar. Het glazen potten sparen aan boord van de Gabber is weer begonnen. |
|
Een dag is zo voorbij als je druk bent. Leven we doorgaands een rustig bestaan, vandaag was het weer een drukte van jewelste voor ons doen. De dag begon met waterhalen. Erik ging er alleen op uit om water te halen en wat kleine boodschappen te doen, het waaide hard en het had geen zin om allebei drijfnat te worden in de dinghy. Ernie poetste ondertussen het dek, de verstaging en waslijnen schoon. De continue noord oosten wind plakt een dunne laag fijn rode stof op alles wat buiten is. Het is de rode aarde vanaf het vaste land van Afrika dat de boot langzaam doet verkleuren. Het water halen we in jerry cans van 30 liter bij het verdeelpunt in het dorp. Omdat we niet zo handig zijn als de lokale dames is het flink sjouwen. De dames zetten zonder zichtbare moeite een open ton van 25 liter op het hoofd en lopen er zonder morsen mee naar huis. Een kruiwagen hebben we ook al niet dus iedere 100 meter was het even uitrusten voor Erik. Als we met zijn tweeen water halen hevelen vanuit de grote jerry-can 10 liter over in onze opvouwbare jerry-can. Dan zijn de jerry-cans net wat aangenamer om te tillen. Bij het overhevelen trekken we de aandacht van een groepje kinderen. Communicerende vaten en een doorzichte jerry-can zorgen voor de verbazing. Erik haalde vandaag 2x water omdat het beddengoed gewassen wordt. Op de boodschappenlijst stonden verder nog appels, sinaasappels en verse vis. Verse vis werd net aan wal gebracht. Omdat het de eerste boot was deze dag en de, vooral vrouwelijke, particuliere visverkopers uit Espargos (de hoofdstad, 10 km verderop) het wachten beu waren, werd de lading van de boot besprongen door deze zeg maar viswijfen. Met een flink tumult, maar in een gemoedelijke sfeer, was de lading snel verdeeld over een tiental emmers, wasteilen en plastic zakken. Zelfs het plastic zakje van Erik kreeg 8 verse vissen voor maar 2 euro toebedeeld. Vis is hier het enigste wat goedkoop is. Eenmaal aan boord konden Erik's kleren gelijk gespoeld worden in zoetwater omdat hij flink nat was geworden van het overspattende zeewater. Na een kop koffie werd het beddengoed gespoeld. Daarna brachten we de kooklessen van de duitse buren in praktijk. Aan het einde van de middag waren we klaar. Drie potten pate, een pot bouillon, een pot gekookte filets op olie en nog 3 filetjes voor het avondeten. |
 
|
|
Met de verzamel taxi zijn we gisteren via Espargos naar Santa Maria geweest. Santa Maria ligt in het zuiden van het eiland en herbergt de meeste toeristen. De vele hotels en appartementen complexen hebben toegang tot de mooie zandstranden. Helaas hebben de overinvesteringen hier ook toegeslagen en zijn er meer lege dan bevolkte resorts. Het straatbeeld is gevuld met slenterende witte toeristen en zwarte verkopers. In de wat achteraf gelegen straten komen we weer Cape verdianen tegen en straatverkoop van groente en fruit. De keuze is ruimer dan in Espargos, maar de toeristische sfeer maakt het voor ons minder aantrekkelijk. Op de pier wordt verse vis aan land gebracht. Flinke tonijnen en een veelheid aan kleinere tropische vissen met prachtige kleuren. Fileren gebeurt op de kade en per kruiwagen worden de moten tonijn verder vervoerd naar de afnemers. Wij nemen lunch in een strandtent. Het is een buffet van vlees, vis, pasta, rijst en groenten, bij de kassa wordt je bord gewogen en is het voor een vriendelijke prijs afrekenen. De ankerplaats bij Santa Maria is erg open en er staat een flinke deining. Aan land gaan met de bijboot is niet echt een optie door de flinke branding. Goed dat we het gezien hebben, hier gaan we niet ankeren. Na een paar uurtjes Santa Maria gaan we weer retour. |
|
Op de terugweg zitten we in een verzameltaxi met in de hoofdleuning een video scherm, als in een vliegtuig. Er worden videoclips gedraaid en de hard staande swingende muziek komt uit alle boxen. Op verzoek van de instappers achterin draait de chauffeur wat meer bas in de mixer. Voor al deze service geen meerprijs, voor Euro 1,5 p.p enkele reis komen we van Santa Maria weer naar Palmeira. Eenmaal op de boot komt Ton van de Argo naar ons toe om te melden dat ze vanavond met meerdere boten de wal op gaan omdat er BBQ in het dorp is, of we mee willen. Dat doen we en 's-avonds hebben we een gezellige avond met duitse en nederlandse zeilers en een nederlander die hier zijn nieuwe vriendin gevonden heeft en 2 maanden op vakantie is. Zo leren we dat ze aan boord van de Argo ook yoghurt maken en dat ze die zacht van smaak vinden. De volgende dag krijgen we een zakje verse yoghurt van ze en de korrels waar ze het zelf van maken. Zo kunnen we onze eigen kweek enten met een nieuw smaakje. De broer van Ton is professioneel yoghurt maker en de betere bereidings tips krijgen we ook. De komende dagen blijven we nog in Palmeira wachten op een gunstigere windrichting om naar Dakar te varen. Voordat we oversteken gaan we eerst nog even op anker liggen in een iets zuidelijkere gelegen baai. Op land is daar niets, maar we verwachten dat dat gecompenseerd wordt door een mooie snorkel, speervis en zwem ankerplaats. Hier in de ankerbaai moet Erik op letten niet een andere boot lek te schieten met zijn harpoen want het is best druk. |
|
|
Gisteren zagen we Per onze zweedse vriend vlak naast ons geankerd. We hadden al de hele dag ervoor naar hem uitgekeken maar zijn tocht vanaf Mindelo naar Sal was pal tegen wind en stroom dus duurde toch wat langer. Het was opeens een drukte op de ankerplek want er kwamen achter elkaar nog negen andere boten binnen. Per kwam gelijk op de koffie en er was een hoop bij te kletsen, 's avonds gingen we gezamenlijk uit eten. Vanmorgen haalde we hem voor de koffie weer op met onze dinghy en net toen we alle drie een hap namen van de pompoenrozijnenbroodcake die Ernie gemaakt had zagen we Y LI, de boot van Per, van anker slaan. Ernie roeide Per als een gek naar Y LI en samen ankerde ze de boot opnieuw. Maar omdat we toch vandaag naar een zuidelijker gelegen baai wilden besloot Per toch maar gelijk te vertrekken. Een half uur later volgen wij hem, met een klein beetje voorzeil liepen we met zeven knoop en waren we een klein uurtje later al in de baai die verder verlaten is. Per komt vanavond bij ons eten maar omdat er te veel wind staat om te roeien zwemt Ernie een lijn over naar Y Li om de dinghy langs te kunnen trekken en Erik gaat allebei de ankers controleren. Om lekker te zwemmen staan er te hoge golven dus de zwempartij is van korte duur. We wensen iedereen fijne kerstdagen ook hier hebben we de kerstboom staan en gaan we nu een lekker maal voorbereiden. Als het goed is staat hiernaast weer een foto op de vertrouwde manier. Bij AroundTheGlobe.nl hebben we een oplossing gevonden voor het plaatsen van foto's. Mark bedankt voor het activeren van het account en Erik, de webmaster bij AroundTheGlobe, voor de info. |
|
De tocht van Dakar naar Palmeira tikte 454Nm op het log bij terwijl het in een rechte lijn slechts 360Nm is. Onze verwachting was dat het voornamenlijk tegen een matige wind in motor zeilen zou worden. Gelukkig pakte het gunstiger uit, van de 118 uur dat de oversteek duurde stond slechts 8 uur de motor bij door gebrek aan wind of te lage accu spanning. Twee vissen hapten in de vislijn maar hielden niet, één was zo groot dat Erik de 3mm nylon lijn niet vast kon houden en dat leverde hem een brand/snij-wond op in zijn vinger. Bij aankomst in Palmeira (Sal) was het een vrolijk weerzien van boten die we uit Dakar kenden. Niet voor iedereen was de overtocht goed verlopen. Per had een gebroken voorstag en een franse zeiler was zijn mast verloren. De weer situatie in de afgelopen weken was dan ook een stuk slechter dan tijdens onze overtocht. Een kleinere boot met 3 jonge Italianen had de oversteek in 7 dagen gedaan en dit was hun eerste echte zeiltocht ! Ze reisden over land naar Dakar in Senegal en kochten daar de boot die verlaten en verwaarloosd op anker lag bij de CVD. Een Deens stel herkenden we nog van ons eerste bezoek aan Sal in december vorig jaar en een duitse boot hadden we in Gambia al gezien. En ook de Horizon kwam na een voorspoedige overtocht aan. Klein wereldje dus van zeilers buiten het traditionele rondje Atlantic seizoen. |
|
|
Dat reizen je nieuwe indrukken, ervaringen en zienswijzen geeft is bekend. Maar wij zijn verbaasd over ons zelf hoe we nu in tweede ontmoeting met Sal tegen de omgeving aan kijken. Ruim 6 maanden geleden schreven we over Espargos "Net als Palmeira lijkt deze plaats niet zo lang geleden gebombardeerd te zijn, overal puin en niet afgemaakte huizen." nu praten we over Palmeira en Espargos als toonbeelden van frisheid en opgeruimdheid. We zwemmen in de ankerbaai, waar het zicht maar net 3 meter is, en noemen het heerlijk helder water alsof we geen weet hebben van de waterkwaliteit in El Hiero (Canarische eilanden). Een half jaar Afrika heeft ons veranderd. Na een waarschuwing van de Deense buren hebben we voor het eerst sinds maanden weer tralies voor het vluchtluik gedaan. Ze zijn inmiddels al twee keer beroofd op de Cape verde. Toen ze achter anker lagen te slapen in Tarafal (eiland Sao Nicolau) verdween er een Ipod uit de kajuit en hier in Palmeira is in de duisternis van de avond hun boot opengebroken en verdwenen hun laptops en foto camara terwijl ze zelf genoten van een barbeque aan de wal. Dus echt helemaal fris is het hier niet. De romp van de Gabber wordt wel met de dag frisser omdat Ernie met een schuursponsje de alg aangroei van net boven de waterlijn verwijderd. Goede en nuttige lichaamsbeweging, watertrappelen en poetsen. Erik heeft een hoekduikje gemaakt naar het anker om te kijken of het goed ingegraven lag. Zie foto hiernaast van ingegraven anker, de inzet is een plaatje van het niet ingegraven anker. Alles staat weer op film dus beoordeel zelf maar, Poetsen en ingegraven anker filmpje. |
|
We liggen langer dan de bedoeling was in Palmeira. Ernie is er in geslaagd om na 1 dag aan de wal een , volgens Henk, Kaapverdiaans virus op te pikken. Dat begint met koorts en dan een aantal dagen knetterende hoofdpijn waarna dat overgaat in buikloop. Inmiddels is ze in fase 3 aanbeland. Henk is een 66 jarige nederlander die al 3 jaar op Sal woont. Hij hield toezicht op de verlenging van de havendam, een ORIO project. Momenteel zijn er plannen om een tweede dam evenwijdig ten westen van de eerste aan te leggen zodat er grotere schepen het eiland kunnen aandoen. Erik ging deze week alleen op pad met de minibusjes naar St. Maria om Joshua te ontmoeten. Joshua was deelnemer op een cursus die Erik gaf over weerberichtontvangst en SSB. Hij vertrok in 2011 met zijn zeilboot, die nu in Brazilie ligt. Om de scheepskas te vullen is hij aan het werk op de Cape verde. Een vrolijk weerzien onder mooie omstandigheden, terrasje aan zonnig strand, en kletsen over hoe goed het leven kan zijn als je afwijkt van de gebaande paden. Joshua werkt als "Marketing Executive, Legal Advisor and Captain" een pracht combinatie van gebruik van opleiding, kennis en ervaring in de zon overgoten setting van de Cape verde. St. Maria is het toeristen oord van Sal en overladen met pizza, hamburger en spaghetti tenten. Het is zoeken naar echt lokaal eten, maar Erik vindt een straatverkoopster waar sommige vissers hun eten halen. Uit een plastic emmer wordt een bordje vol geschept met rijst en bruine bonen. Uit een andere emmer komen drie stukken gebakken haai met een kruidige saus van uien. Voor Euro 2,- een goed gevulde maaltijd. Op de steiger is het een komen en gaan van toeristen, duikers en verse vis. Kruiwagens vol kabeljauw achtige en tropische vissen. De tonijnen en zwaardvissen maken de meeste indruk. Wij kochten in Espargos een kilo zwaardvis file voor Euro 4,50. Blijft lastige vis om goed te bereiden. Om en om grillen en zorgen dat het binnen in nog wat rose blijft anders smaakt het snel te droog. Volgende keer nemen we tonijn. Na de inbraakverhalen van onze deense buren is de kajuit ingang voorzien van een alarm. We hijsen elke dag de dinghy aan boord en leggen laptops en ander electronica 's nachts niet meer in zicht. Toen we hier in december waren was het strandje verlaten, nu wordt er veel gezwommen. In het weekend is het helemaal een drukte want dan gaan de geluidsinstallaties op volle sterkte. Het begint om circa 10 uur 's ochtends en dendert door tot 5 uur 's nachts. De maandagochtend is dan weer opvallend rustig. Erik werd die ochtend geholpen door iemand in de winkel die last had van zware hoofdpijn, ze had hem waarschijnlijk "flink geraakt" die nacht. |
|
|
We genieten van de rust op de ankerplek in de baai van Mordeira. Palmeira was leuk maar in het weekend veranderd het doordeweeks slapende dorp in een openlucht disco met straat barbeques. Tot 24:00 is er traditionele muziek en dans maar aansluitend tot zonsopgang house en disco dreunen. Per en de Horizon hebben we achter gelaten maar we zien ze vast weer terug op een van de andere eilanden of in Mindelo. Ons plan om naar Boa Vista, een eiland zuidelijker, te gaan hebben we verruild voor nog een luie dag achter anker met snorkelen. De gribfiles laten tropische buien zien die ontstaan voor de kust van west Afrika en vervolgens in noord westelijke richting de Atlantische oceaan oversteken. Enkele van deze buien zullen zich onderweg naar de overkant ontwikkelen tot tropische stormen of orkanen, het is tenslotte orkaan seizoen in de Carieb. Zolang ze ten zuiden van de Cape verde blijven hebben wij er geen last van. Maar in de maanden augustus-september kan het gebeuren dat zo'n bui de eilanden hier bezoekt en brengt dan harde wind en swell vanuit het zuiden met zich mee. Slechts in Mindelo is er beschutting tegen slecht weer vanuit het zuiden en daarom willen we daar bij tijds heen. Hieronder een plaatje van zo'n bui in ontwikkeling voor de kust van West Africa. De grijze pijlen geven de windrichting en sterkte aan, hoe meer zijvlaggen hoe harder de wind. In het blauw de gebieden met regenval. Het is nog vroeg in het seizoen, maar nu al vertrekt er iedere 3-4 dagen een tropische bui naar de overkant. We bezoeken Boa Vista later dit jaar en gaan nu eerst naar Tarafal op het eiland Sao Nicolau 100 mijl ten westen van hier en dan door naar Mindelo op het eiland Sao Vicente. |
|
Na een mooie zeiltocht van 25 uur, de hele tocht alleen op het fok gevaren omdat we te lui waren om het grootzeil erbij te zetten, liggen we nu voor anker bij Tarafal op het eiland Sao Nicolau. We zijn allebei nog moe van een nacht doorzeilen dus de kant op doen we de komende dagen wel. Het eiland is een stuk hoger dan verwacht en de toppen van de bergen hangen in de wolken maar er is geen bebossing van betekenis. Het water is kraakhelder, ons witte anker ligt goed zichtbaar op de zwarte vulkanische zandbodem in 8 meter diep water. We lagen eerst alleen maar een paar uur later kwam er nog een zeilboot binnenlopen. SSB radio contact is alleen gelukt met sy-Lunde (nabij Lorient, Frankrijk), Jan (PA3BME, Driebergen) en natuurlijk met de radio club in Dordrecht. Met ons pactor-modem onderhouden we de positie rapporten op internet. Het signaal van de GPS wordt doorgegeven aan het modem en zo hebben we altijd de juiste positie. Voor pactor-modem gebruikers die de GPS niet rechtstreeks kunnen aansluiten op het modem is er een software matige oplossing. Het gratis programma Xport 1.52 geeft het GPS signaal door aan tot maar liefst 128 virtuele poorten. Het mooie aan dit stukje software is dat het de GPS zelfstandig vindt en daarna kan je je eigen virtuele poorten instellen waar het signaal naar toe moet. Voor bootjes vaarders of andere GPS liefhebbers, leuk als ze de GPS gelijktijdig willen gebruiken bij zeekaart software, AIS software en positie rapporten. Anders zouden ze een dure NMEA-splitter nodig hebben of 3 GPS-toestellen. |
|
|
Een eerste dagje verkenning van het eiland Sao Nicoau doet ons verbazen. In Tarrafal, de havenplaats waar we op anker liggen, worden we aangesproken door een Kaapverdiaanse die eigenlijk in Delftshaven woont. Ze is op vakantie en controleert de bouw van haar woning. Welke uitstapjes moeten we zeker doen, vragen we haar. Vandaag is er in Ribeira Brava een marktje met muziek, eten en lokale producten, vertelt ze. Even later zitten we in een verzamelbusje onderweg naar de hoofdstad van het eiland. Als de volgende passagiers instappen begroeten we ze met "goede middag", verbaasd kijken ze op, het zijn ook Nederlandse Kaapverdianen met een tweede huisje alhier. Tijdens de busrit is er tijd en ruimte voor iedereen die mee wil, de tocht door een bergachtig landschap duurt heen 1,5 uur en terug met minder stops 45 minuten voor Escudo 500,- retour per persoon. Onderweg zien we veel kleinschalige landbouw op redelijk groene hellingen, banaan, suikerriet, casave, papaya en wat mango bomen. Het landschap lijkt erg op wat we op de Canarische eilanden gezien hebben, maar hier wordt de terras landbouw op de hellingen nog goed onderhouden. In Ribeira Brava zet de chauffeur ons af bij het marktje. Het is een klein festival rondom iets met lokale landbouw. We zijn eigenlijk te vroeg want de muzikanten zijn er nog niet en er is maar weinig publiek. Als we tegen elkaar pratend in het dorp op zoek zijn naar een bus voor de terug weg worden we weer in vloeiend nederlands geholpen. Ditmaal een jongen van in de 20 jaar die "uit respect voor zijn vader, die door een ongeluk niet meer kan lopen" op dit eiland is komen wonen om zijn vader te helpen. Hij zelf is geboren en opgegroeid in Nederland en kent het eiland en de taal slechts gebrekkig vanuit vakantie bezoeken. Duidelijk minder blij en hoopvol over het leven hier spreekt hij over zijn situatie als "terug in de tijd naar 1600" en "het is een soort tijdcapsule waarin ik zit". |
|
Vandaag zijn we met de minibus naar Agua do Torno gereden en van daar via de vallei bergafwaarts naar Riberia Brava gelopen. Een mooie wandeltocht over een oude geplaveide weg langs vele groene landbouw percelen. Ondanks dat het een warme dag was hadden wij tijdens de wandeling een verkoelende bries die door de vallei omhoog blies. Lager in de vallei staan er meer huizen langs de weg en worden er kleine paleisjes gebouwd, naar ons idee niet verdiend met het geld van de landbouw maar gefinancieerd door familie in Europa of Amerika. Hoger op de hellingen waren het schamele hutjes, de meeste wel met stromend water en electra. De landbouw is op terrassen tegen de hellingen aan, veel cassave, suikerriet, banaan, papaya en mango. Voor de boeren families is het hard werken op de stenige hellingen. In een dorpje halverwege passeren we een centrale wasplaats. Stromend water, wasbakken met een betonnen wasbord, aangelegd in 2010 met steun van Spanje en de lokale hoofdstad. De Spanjaarden deden ervaring op met het aanleggen van dit soort wasplaatsen en water reservoirs op de Canarische eilanden rond 1960 weten we nog van ons bezoek aan El Hierro. De busrit terug duurde bijna net zolang als onze wandeling, 2,5 uur. Een aantal passagiers kregen alle vrijheid om nog even uit te stappen om iets te regelen (15 minuten wachten), nog even omrijden om iets af te geven, nog een passagier erbij, etc... etc..., tja het is hier een eiland zonder stress. Terug in Tarrafal controleren we in een internet cafe onze email en zien gelukkig dat onze opgestuurde stukjes toch op het blog staan ondanks de foutmeldingen die we per email kregen. Vandaag hebben we weer 6 Kaapverdiaanse Nederlanders ontmoet. |
|
|
Met de komst van springtij is onze ankerstek een stuk woeliger geworden. Als de wind, stroming en golfslag net verkeerd staan rolt er een golf van het strand terug naar zee en danst de Gabber achter zijn anker. Inmiddels zijn Roel, Jaqueline en Ebou ook aangekomen met hun Horizon. Ze hebben de plaats ingenomen van Roger en Sasha, Australische zeilers, die hier een paar dagen lagen. De Australiers houden van rust en natuur en zijn nu door naar het onbewoonde eiland Santa Luzia. Later deze maand komen we ze weer tegen in Mindelo waar een muziek festival zal zijn dat we willen bezoeken. Toen we eergisteren terug kwamen bij de dinghy op het strand was ie helemaal leeg gelopen. Wederom had er een lijmnaad losgelaten. Ernie ging zwemmend heen en weer naar de Gabber om lijm te halen en een paar uurtjes later kon Erik snel roeiend de Gabber bereiken. Ook Tarrafal beoordeelden we als een slapend stadje met weinig vertier. Maar er gebeurt meer dan we zo als buitenstaanders overdag observeren. Woensdagavond gingen we om 22:00 uur te kooi en werden een uurtje later wakker van muziek en zang op straat. Geen disco maar life muziek. Vanuit het dorp kwam een optocht van een paar honderd jonge lui, met geluidswagen en drums. Met de verrekijker turend zagen we tal van meisjes in witte "bruidsjurken" rond dansend in de optocht op een monotoom melodietje dat de dagen erna nog steeds in onze hoofden zit. De optocht hield stil tegen over onze ankerplaats bij een pleintje en vervolgde een halfuurtje later weer zijn weg verder het dorp in. Om 01:00 uur kwamen ze op de terug weg weer langs, pas daarna werd het weer stil. Sommige lokale gewoontes krijgen we wel volledig mee. Het strand aan de noord kant wordt als openbaar toilet gebruikt. Zonder enige aarzeling gaan hier regelmatig het T-shirt omhoog en de broek naar beneden en hebben we vanuit onze kuip uitzicht op Cape verdiaanse kadetten. We noemen dit stuk Playa tegenwoordig "Shitty Beach". |
|
Een tropische bui trok ten zuiden van de Cape verde langs op zo'n 150 Nm van ons verwijderd, de zeedeining die deze bui veroorzaakte rolde de afgelopen dagen onze ankerplaats binnen. Nu is het weer rustig, maar over 4 dagen komt er weer een bui aan. Op vrijdag ontstaat hij boven Dakar aan de kust van West Afrika en later passeert hij over Sal. De bui verplaatst zich met een snelheid van 18knoop (33 km/uur) en de afstand van 330 Nm (814km) tot de Cape verde is in 18 uur afgelegd. Dat is een stuk sneller dan onze tocht van 5 dagen over dezelfde afstand. Hiernaast twee gribfiles zoals we ze vanmorgen ontvingen via de SSB. De bovenste is de verwachting voor 10 augustus om 12:00 uur en er onder voor 11 augustus om 06:00 uur. In het blauw de regenval en de streepjes geven de windrichting en sterkte (aantal zijstrepen) aan. Als de bui overkomt zal het onze eerste serieuze regen zijn in de afgelopen twee jaar, uitgezonderd de tijd dat we in Nederland waren. Hopenlijk spoelen dan de mast, schurftplattings, verstaging, vallen, verlichting en antennes eindelijk goed schoon. Want ze zijn allemaal nog bruin/zwart van het verzamelde Afrikaanse stof. Vandaag doen we nog wat boodschappen en maken de boot vaarklaar zodat we morgen bij het eerste daglicht naar Mindelo kunnen vertrekken. De Horizon is vanmorgen al vertrokken. Mindelo ligt een kleine 50 Nm verder op en is een beter beschutte ankerbaai. Hopelijk kunnen we daar een nieuwe opblaasbare dinghy aanschaffen want we hebben geen vertrouwen meer in onze huidige dinghy. Tot twee maal toe troffen we hem leeggelopen op de wal aan met een groot stuk naad waar de lijm van losgelaten had. |
 
|
|
Na iets minder dan 29 jaar is de Gabber weer de ankerbaai van Mindelo binnen gevaren. Op 12 november 1983 kwamen de eerste eigenaren hier aan, volgens de log aantekeningen op hun zeekaart die we nog steeds gebruiken. Zal de Gabber zijn ogen hebben uitgekeken naar alles wat er veranderd is in die jaren, wij konden onze oren niet geloven. Boven het geronk van de motor uit klonk de afstompende beat van een strandtent. De ankerbaai is geminimaliseerd tot een smalle strook ondiep water aan de noord zijde van een jachthaven die plek heeft voor meer dan 100 jachten. Zevenentwintig boten liggen dichtbij elkaar op anker, meer dan de helft is verlaten. In de jachthaven liggen motorboten voor "big game fishing" en meer dan twintig ruim bemeten zeilboten. Alles "ist gründlich und mit Vorschrift" in de haven, vaste ligplek voor de dinghy (Euro 4,- per dag), water Euro 0,02 per liter, electra extra betalen en een ligplek voor 31 voet circa Euro 10,- per dag als je een maand blijft. De avond begon hoopvol stil achter het anker in rustig water. Maar om 23:00 uur starte er een disco die tot 03:00 uur de nachtrust van iedereen in de stad, haven, en ankerbaai verstoord moet hebben. Het blijft ons keer op keer verbazen en ergeren hoe een kleine groep "dance liefhebbers" de omgeving volledig naar hun smaak kan zetten met het lawaai van techno beat en house "muziek". In Nederland ontvluchtte we ieder jaar onze thuishaven Muiderzand en het tuinhuis als "Defcon" los barstte, op het Noordzee kanaal konden we elkaar in de kuip niet verstaan door een jaarlijks feest bij Spaarnwoude, een rustieke ankerstek bij Ketelhaven werd verstoord door een bruine vloot boot met de hele nacht een disco. Op de Cape verde speelt veel van het leven zich buiten en op straat af. Dat heeft zijn charme, maar waarom toch altijd dat snoeiharde lawaai van muziek en op tijdstippen dat normale mensen slapen, of is dat ons probleem ? Hierbij onze noodzakelijke aanvulling op het voorbereidingslijstje van de moderne zeiler: OORDOPPEN. |
|
De regen waar we zo verlangend naar uitkeken is niet gekomen evenals de harde wind, alles bleef rustig hier in Mindelo. Met de zeilende dinghy krijgen we wederom de nodige aandacht van de andere zeilers in de haven. De rubberen dinghy krijgt op zijn beurt weer alle aandacht van ons met plakwerk. Van de week lekker geBBQ bij de Horizon aan boord. De Australiers varen de haven in en uit op zoek naar leuke ankerstekken in de buurt. We maakten een praatje bij Joshua aan boord. Een stel Zwitsers die we nog kennen uit Dakar kwamen eergisteren aan van een rondje noordelijke eilanden. De dagen trekken bijna betekenis loos aan ons voorbij zo achter anker in de baai van Mindelo. Vanmorgen bij het ontbijt zaten er veel vliegjes rondom de koffiepot. Het waren echter jonge kakkerlakjes die uit de deksel kwamen omdat het ze te warm onder de voeten werd. Hiermee werden een hoop vragen over deze nacht actieve diertjes die zenuwachtig vlug zijn als je ze probeert te vangen verklaart. Al dagen lang doen ze zich te goed aan de cafeine, worden daardoor hierper de pieper en blijven moeiteloos wakker tijdens de nacht. Onze thermoskan deksel is zo'n handige met een druk knopje voor het schenken. Vermoedelijk in de ogen van een kakkerlak is het zo'n heerlijk warm vochtig holletje waar niemand je makkelijk kan vinden. Ruim 30 kakkerlakjes hadden er hun thuis gevonden tot deze morgen dan. Inmiddels is alles weer schoon en fris, dus kom gerust eens op de koffie we hebben nog meer spannende verhalen over onze belevenissen. |
|
|
Deze dagen is het muziek festival Baia da Gatas in een dorpje verder op. Tijdens het festival is het kleine dorpje aan een mooi beschutte ondiepe baai het thuis van duizenden muziek liefhebbers en een kleine honderd eenvoudige strandtenten voor eten en drinken. Op de openings avond zijn er voornamenlijk lokale muzikanten op het podium en is het relatief rustig, voor ons een prima setting om te gaan kijken. In Mindelo stappen we met Roger en Sasha, australiers van de Ednbal in een van de vele shuttle bussen die de bezoekers naar het festival brengen, de chauffeur heeft 20 jaar in Nederland gewoond. We zijn vroeg op het terrein dat langzaam vol loopt met voornamenlijk Kaapverdianen van alle leeftijden. Sommigen lijken vanaf tienertijd alle 28 jaargangen te hebben meegemaakt. Het publiek is van jong (baby van amper 1 week) tot oud. Bij favoriete artiesten en muziek loopt het hoofdterrein voller en anders wordt er een hapje of drankje genomen bij een van de vele "strandtenten". Op open vuren wordt in pannen eten gekookt, bouwmateriaal dat overbleef van de strandtenten wordt verstookt in de vele barbeques met kip, sate, en varkensvlees. Langs de randen van het terrein staan honderden tenten en hutjes voor overnachtende uitbaters, organisatie en bezoekers. De politie paradeert met regelmaat in groepjes van 8 in ganzenpas over het terrein. Hun dreigende uitstraling valt uit de toon bij de gemoedelijke sfeer, ze zien er uit als "ninja turtles", zwarte kleding, bivakmutsen, helm en grote knuppel op de rug. Maar de boodschap is duidelijk, met deze jongens wil je geen ruzie. Tot 01:00 uur blijven we op het festival. De muziek tot dan viel wat tegen, vooral door de luide electronische versterking. Maar we hebben genoten van de sfeer en bezoekers kijken. De volgende dag lezen we op face-book dat de betere artiesten om 04:30 hun optrede maakten en dat een bekende pianist om 08:00 op het podium kwam. Voor feestvieren op zijn Kaapverdiaans zijn we niet echt geschikt, een feestje begint pas na 01:00-02:00 uur en gaat door tot in de vroege uurtjes. Nu we een dongle met UMTS hebben zoeken we verder naar muziek van de Kaapverdiaanse Cesaria Evora op internet en genieten van haar zang in de rust van de kajuit. We hopen een CD te kunnen kopen in een van de winkels van Mindelo of misschien te downloaden via Itunes. |
|
We lezen regelmatig webblogs van andere zeilers, leuk om te lezen wat ze meemaken en vaak ook handig om tips te verzamelen over bestemmingen of klussen aan boord. Maar naast lezen is onthouden nog belangrijker als je niet in dezelfde valkuilen wilt stappen. Zo hadden Loud en Marlene van de Rafiki hun teleurstelling al eens geuit over het snelle verbruik van het mobiele interenet op de Cape verde. Maar ja dat hadden wij niet onthouden, dus ook bij ons was een beltegoed van Euro 9,80 in anderhalve dag en slechts 51Mb internet verkeer op. Terwijl ik het kocht voor 1 maand internet of 3Gb verkeer. Dat stond op de folder, ik wees het aan, de balie medewerkster zou het in orde maken, ik bedankte haar nog ! Inmiddels weten we dat je je telefoontegoed speciaal moet toewijzen aan internet gebruik door een lege SMS te sturen naar 2070. Je hebt dan een stuk goedkoper internet op de boot dan als je gebruik maakt van het Wifi netwerk van de marina, en je kan het ook nog op de andere eilanden gebruiken. Nu we toch internet hebben kunnen we af en toe skypen en foto's op ons Picasa webalbum uploaden. Bij uploaden naar Picasa heb je de keuze om het bestands formaat te kiezen, vroeger hadden we als standaard 1024 pixels, goed voor kleine afdrukjes en bekijken via internet, TV of PC en je kon op die manier heel wat foto's kwijt binnen de 1Gb vrije opslag van Picasa. Maar Picasa heeft zijn service verbeterd, de gratis opslag is nu standaard voor foto's tot 2024 pixels. Dat is mooi, maar bij het nieuwe standaard uploaden gebruik je 3x zoveel data en dat is leuk voor telefoonmaatschappij maar niet leuk voor ons prepaid telefoonkaartje. Het was even puzzelen maar in Picasa 3.9 is er de optie Batch Upload onder Tools en daar kan je nog kiezen voor het vertrouwde kleine formaat. Wat veel technisch geneuzel deze keer, maar wel onthouden hoor want dat scheelt ergernis, geld en Gigabites ! Op de foto het uitzicht op de bergketen aan de zuidkant van de haven, via het blog van de Bodyguard werden we er attent op gemaakt dat het op een slapende man lijkt. Was ons nog niet gelijk opgevallen, slapende mannen zien we overal in het straatbeeld. |
|
|
We zijn samen met Roger en Sasha drie dagen gaan wandelen op het eiland Santo Antao. Ankeren bij het eiland kan nagenoeg niet dus we nemen de veerpont vanaf Mindelo. (Euro 7,70 enkele reis p.p.) Via internet en een oproep bij het Thorntree prikbord van Lonely planet hebben we ons geinformeerd over de wandel mogelijkheden en een eenvoudige overnachting. Na aankomst op Santa Antao nemen we een verzamelbusje naar de rand van de Cova crater, hier start onze eerste wandeling. Het begint met een kleine afdaling langs de rand van de oude krater die nu geheel in gebruik is als landbouw grond. Daarna gaan we de krater rand weer op en dalen via de NoordWest kant af naar Passagem in de vallei van Paul. Het is een spectaculaire stijle afdaling over een goed onderhouden pad. Tijdens de afdaling lopen we een stuk door de wolken wat voor verkoeling zorgt. Overal is landbouw op terrassen, cassave, wortelen, aardappel en zelfs koffie wordt er geteeld op de stijle hellingen. We kopen een zakje vers gebrande koffie bonen van een boerin. Aan boord hebben we nog een koffie molen die een huurder van de woonark achter liet. Dat wordt straks een echt bakkie verse koffie. Na 4 uur wandelen stappen we in Passagem in een verzamelbusje naar Ribeira grande en gaan opzoek naar de overnachtings aanbeveling van het prikbord Cantinho de Amizade. Het blijkt inderdaad een geweldige stek te zijn, voor CVE 1600,- (16 euro) een twee persoonskamer met een eigen badkamer. Het ontbijt is "a la carte" dus je kan eten wat je wilt en apart afrekenen. 's-Avonds eten we bij ons pension, veel andere eetgelegenheden zijn er verder niet in Ribeira Grande. Er zijn een aantal tafeltjes bezet maar nadat we eten besteld hebben is de hele tent volgelopen met lokaal volk. De maatlijd smaakt prima en voor de volgende dag vragen we of het mogelijk is om Cachupa te krijgen, het nationale Cape Verdiaanse gerecht, ondanks dat het niet op de kaart staat. Even vragen aan de kok, geen probleem, het zal geen verse uit eigen keuken zijn maar wel echte Cachupa. We genieten van de luxe van een badkamer met douche en ruime bedden, hebben we thuis niet, en vallen snel in slaap van een vermoeiende dag wandelen. |
|
De tweede dag doen we de langste wandeling, ruim 15km stijgen en dalen langs de Atlantische kust aan de noord zijde van het eiland. We laten ons naar Ponta do Sol brengen en lopen naar Cruzinha da garca. Het pad is de enigste verbinding tussen de dorpjes die in de vele valeien liggen, met een auto kan je daar niet komen. In de nauwe valleien stroomt zoet water en is er landbouw op ieder stukje dat het toelaat. Het pad volgt de kustlijn maar stijgt en daalt regelmatig van zee niveau naar maximaal 800 meter hoogte. Onderweg spreekt Ernie een Nederlander die in een van de geisoleerde dorpjes woont. Met zijn crossmoter kan hij de auto bereiken die bij de weg staat. Als werk doet hij iets met school benodigdheden, dat loopt goed want er zijn kinderen in overvloed meldt hij. In de toekomst wil hij iets gaan doen met het begeleiden van buitenlandersdie zich ook in de Cape verde willen vestigen. Na iets meer dan 6 uur lopen langs mooie vergezichten en spectaculaire kliffen komen we bij Cruzinha. Vanuit dit dorpje vertrekken er maar weinig verzamel busjes en dat weet de wachtende chauffeur. Wederom zijn we niet de enigste nederlanders. Een Kaapverdiaanse jongen uit Amsterdam op vakantie werd gebracht voor slechts CVE 500,- maar moet nu voor de terugweg CVE 4.000,- betalen. Dat is de prijs van alle passagiers bij elkaar op de heenreis, maar tot onze komst was hij met zijn neef de enigste klandizie voor de terugreis. Uiteindelijk krijgen we voor CVE 3.500,- met zijn zessen de terugreis. De reis van anderhalf uur gaat dwars door de bergen. Er wordt op verzoek nog gestopt bij een mango boom waar het rijpe fruit voor het oprapen ligt. Ruim op tijd voor de Cachupa zijn we retour bij ons pension. We drinken een biertje in de gemeenschappelijke ruimte die bij onze kamers hoort en bespreken plannen voor de volgende dag. Geen lange wandeling want we moeten op tijd bij de veerpont zijn en opletten dat we niet in een geisoleerd dorpje eindigen. Sasha heeft mobiel internet op haar telefoon en zal wat opzoeken vanavond. |
|
|
Om de spieren fit te houden beginnen Roger, Sasha en Ernie de dag met een half uurtje yoga en gym oefeningen. Erik is al fit of heeft geen spieren en blijft nog even langer liggen. Bij het ontbijt horen we dat de wandeling die we op het oog hadden een stijle stijging heeft van ruim 800 meter aan het einde van de route. We eindigen dan in Corda langs de weg die door de bergen loopt van Ribeira grande naar Porto novo. Vroeger was dit de route van de verzamelbusjes, maar die volgen tegenwoordig liever de nieuwe en minder bergachtige kustweg. Dus dat klinkt niet als een goed plan. We besluiten ons naar Pico da Cruz te laten rijden, om daar de top te beklimmen en dan weer verder te gaan met de auto naar de veerpont in Porto novo. Het wordt weer onderhandelen en navragen over gangbare prijzen, voor CVE 3.500,- gaan we met zijn vieren op de houten bankjes achter in de pick-up op pad. Het blijkt een goede keuze te zijn. De weg gaat dwars door de bergen met prachtige vergezichten. Soms adembenemd als de weg slechts op een richel is met links en rechts afdalingen van duizend meter. Na een uurtje komen we in Pico da Cruz aan. Een klein dorpje waar vanuit je in een half uurtje door een geurig dennenbos naar de top loopt. De chauffeur wacht in het dorpje op ons en vermaakt zich zittend in de schaduw met een kaartspelletje met wat kinderen uit het dorp. Na anderhalf uur zijn we weer retour en vervolgen de weg naar Porto novo waar we ruim op tijd voor de veerpont aankomen. We hebben enorm genoten van 3 dagen wandelen op het eiland Santo Antao voor wie de wandeling virtueel wil meemaken kijk eens op Everytrail.com waarschijnlijk staan er ook verrassende wandelingen voor in andere gebieden. Je moet wel een telefoon of PDA met internet en GPS hebben als je deze electronische wandelgids opzak wilt meenemen. |
|
We zijn al een maand in Mindelo en nog steeds geen harde wind uit het zuiden gehad. Wel een paar kleine regenbuitjes, maar die kunnen niet tippen aan het slechte weer dat de afgelopen dagen in Nederland was. Nu we zo rustig achter anker liggen is er gelegenheid om het vervolg van onze tocht te plannen. Als we de Atlantische oceaan oversteken gaat het verloop van onze tocht bepaald worden door de maximale verblijf periode van 6 maanden in Brazilie of het orkaan seizoen in de Carieb en in maart 2013 willen we in Nederland zijn ivm de 90ste verjaardag van Ernie haar vader. Met veel plussen en minnen op een rijtje kiezen we voor het plan om de boot achter te laten in Curacao. Brazilie bezoeken we dan misschien over land en terug gerekend betekent het dat we uiterlijk eind november oversteken naar Suriname. Dat geeft ons plots een stuk minder tijd om de eilanden van de Cape verde te bezoeken. We vullen de watertank en bereiden de Gabber voor om eind deze week naar de zuidelijke eilanden te gaan. Roger en Sasha willen voor dat ze binnenkort oversteken ook nog naar Brava en Fogo, misschien kunnen we het bezoek aan de eilanden gemeenschappelijk doen. Nu we plannen hebben voor de Carieb maakt Erik een fotocopie van de Cariebpilot van de Ednbal. Dat gaat simpel met de foto camera. Twee bladzijde op een foto, niet te hoge resolutie kiezen (3 Megapixel is genoeg), en dan alle foto's printen naar een pdf document. Je hebt dan een op de computer goed leesbare gids die ook nog geprint kan worden op A4 formaat. 's-Avonds bezoeken we Club Nautico aan de overkant van de weg, iedere woensdag en vrijdag is er live muziek. Dat is vrolijker dan tussen de dronken gescheiden zeilers te zitten die de bar van de marina tot stamkroeg hebben gekozen. Een 5 tal ankeraars van verschillende nationaliteit bevolken de marina bar vanaf openingstijd (09:00) tot sluitingstijd met een pils, peuk, grog en sterke verhalen. Het blijft een rare wereld zo buiten het seizoen. |
|
|
De Gabber is klaar voor vertrek, tanks gevuld, eten gekookt voor een paar dagen. Maar in de namiddag trekt de wind aan naar 7Bft met uitschieters naar de 8Bft. Met verbazing raadplegen we de weersverwachtingen om te zien waar die wind vandaan komt, maar de weerdiensten houden vol dat het slechts 2-3Bft en afnemende wind zal zijn. Wij vertrekken niet, net als Ednbal, en blijven op anker liggen. Dat laatste kon niet iedereen zeggen in de baai. Er slaan 3 boten van anker en in de haven breken de landvasten van een boot. De foto hiernaast is niet van een touwtrek wedstrijd, maar een geslaagde poging van de andere steigerbewoners om de losgebroken boot weer naar hoger wal te trekken. We maken van de nood een deugd en doen wat jaarlijks onderhoud. Het brandstof groffilter wordt vervangen. De diesel die uit het filter komt is donker bijna zwart van kleur. We mengen altijd Grotomar bij de brandstof om bacterie groei te voorkomen, straks ook maar eens controleren of er water in de brandstof tank zit. In Dakar was de diesel wat donkerder gekleurd, maar zo zwart herinner ik me niet. Van de waterpomp zijn de olie en waterkeerring aan vervanging toe. Standaard wordt vaak alleen de impellor vervangen bij onderhoud, maar de waterkeerring die op hetzelfde asje zit is denk ik de meest voorkomende oorzaak van zoutwater lekkage aan boord van boten. Wij zijn redelijk op tijd, slechts een klein lekspoor van zout water is er te zien op het pomphuis (groene kleur binnen in). |
|
De twee nationale gerechten van de Cape Verde zijn cachupa en vispasteitjes. Erik koopt bij iedere gelegenheid die er is wat vispasteitjes van dames op straat. Er wordt niet breed mee geadverteerd, maar het geoefende oog herkent de verkoopsters aan een plastic doos onder de arm gevuld met de nationale lekkernij. Kleintjes gaan voor 5 Escudo's wat luxere voor 10 Escudo's. Voor een halve Euro heb je dus al een handje vol hartige snacks en je loopt het risico ze te "moeten" uitdelen aan de andere dames op de markt. Van Ellen, een nichtje van Ernie, van Ellen kookt, kregen we een recept om ze zelf te maken. Op de vismarkt haalden we een moot verse tonijn, bij de dames op straat verse pepertjes, tomaat, verse koriander, knoflook, zoete aardappel, een uitje en uit de voorraden bloem, ei en maismeel. Een chinese winkel had mooie plastic vormpjes voor de pasteitjes. Fruit de gesnipperde ui, tomaat, knoflook, koriander en pepertjes met de tonijn, voeg eventueel nog wat visbouillon toe, en maal alles fijn met de blender. Kook de zoete aardappel met schil, prak hem fijn en vermeng met (mais)bloem en een ei tot een stevig deeg. Rol plakjes van het deeg, leg er wat van het vismengsel in en vouw dicht tot een pakketje, bestrooi de buitenkant met grof maismeel. Frituur de pakketjes in hete olie tot ze goudbruin zijn. |
|
|
Deze maand is de Inter-Tropical-Convergentie zone op zijn meest noordelijke positie. Hierdoor bereikt ook het slecht voorspelbare weer met regenbuien af en toe de Cape verde. Een enkele zeiler gebruikt dit moment om aan de zuidkant van de ITC met de daar heersende zuidwestelijke winden richting Brazilie of Carieb te komen. Wij blijven wachten op het gebruikelijke seizoen voor de oversteek dat in november begint. Gisteravond hadden we voor het eerst sinds maanden een echte regenbui van een paar uur. Een prima gelegenheid om onze alternatieve watermaker uit te proberen. Een doek gespannen over de kuip vangt het regenwater op, in het midden zit een rond gat met daarin een halve fles waarop een slang kan worden aangesloten. De opbrengst van onze "watermaker" is natuurlijk afhankelijk van de regenval. In tropische gebieden mogen we rekenen op zware buien met 4-16 mm neerslag per uur. Berekend vanuit het oppervlak van het doek is dat goed voor tussen de 10 en 40 liter vers zoetwater per uur. |
|
De laatste dagen regende het in Mindelo. We blijven Nederlanders, dus nadat we klaar waren met de spelerij met het regenopvang doek begonnen we te klagen over het slechte weer. Bij temperaturen van 30+ graden, weinig tot geen wind en een luchtvochtigheid van 80% is het natuurlijk makkelijk klagen. Een verkoelende sprong in de baai is niet aan te bevelen omdat door de afstroom van al het water de haven helemaal bruin kleurt van het meegevoerde zand en vuiligheid. De Ednbal (Australiers) kwamen terug van hun poging om aan de zuidkant van de ITC naar Frans Guyana te varen. Met vijf tot 7 beaufort aan de wind zeilen vonden ze het terecht geen goed plan meer. Overleg met weer-goeroe Herb deed ze terugkeren naar Mindelo. Ons geplande koffie met gebak uitje met de Horizon viel in het water omdat het tot ruim na koffietijd door regende, later een nieuwe poging. Gelukkig is er ook goed nieuws te melden, de SSB bij Joshua aan boord doet het weer. Na wat speur werk, knoppen duwen en rommelen met draadjes vond Erik een contact nabij de antenne tuner dat niet goed zat. Nu kan er weer getuned worden en uitgezonden. Ook was er gelegenheid om de roestige voet van de gasfles te schilderen, de onderste liters uit de diesel tank te zuigen op zoek naar water dat niet gevonden werd, Ernie naaide een waszak en nieuwe kussensloop en de digitale verzameling van zeilreisgidsen (gruising guides) te ordenen. In Mindelo zijn ze het slechte weer gewend gezien de voorbereidingen die getroffen zijn. Bij vele winkels liggen de zandzakken voor de deur of zijn zelfs schotten afgeplakt met silicone kit aangebracht om de drempel te verhogen. |
|
|
Terwijl Nederland in de ban is van de verkiezingen zijn wij bezig met onderhoud van de Gabber. De olie en brandstof filters, impellor, water en olie keerringen worden vervangen door Erik en alle roestplekjes aan dek krijgen de volle aandacht van Ernie. 's-Avonds luisteren we via internet naar uitzendingen van "het oog op morgen" bij gebrek aan de wereldomroep. Wij kunnen al om 20:00 naar het dag afsluitende radio programma luisteren. Niet dat het eerder op internet wordt uitgezonden maar vanwege het tijdverschil met Nederland. Gisteren misten we daardoor zelfs het radionetje met de Bodyguard en de radio club in Dordrecht. Nog altijd lukt het bijna wekelijks om contact te onderhouden met Dennis en Ank aan boord van hun boot die nu op de grote meren vaart in het grens gebied van Amerika en Canada. Overdag is het vaak te warm om door te werken en vermaken we ons met electronisch vertier. Ernie heeft een boekenserie van 9 boeken ontdekt en leest ze achter elkaar uit. Erik maakt voorbereidingen voor de navigatie naar Suriname. Via GoogleEarth wordt de Suriname rivier tot aan Domburg in luchtfoto's verzameld voor gebruik in OpenCPN, de liefhebbers kunnen ze downloaden op luchtfoto Suriname rivier voor OpenCPN. In OpenCPN wordt een route gemaakt en de way-points naar de GPS gestuurd. Met VisualPassagePlanner zoeken we de te verwachten weersituatie op. Dit laatste programma heeft het gemiddelde weer van de afgelopen 20 jaar en de heersende zeestromingen digitaal beschikbaar. Met wat simpele muisklikken bepaal je de route die je wilt varen, selecteert een maand en het programma vertelt je wat je redelijker wijs kan verwachten. Volgens het programma zullen we in november de 1928 Nm in 18,7 dagen afleggen met een gemiddelde snelheid van 4,3 Knoop. De wind zal varieren tussen de 3 en 4 Bft uit ONO. Nu maar hopen dat ze er met de statistieken en voorspellingen in het programma meer verstand van hebben dan met de verkiezingen in Nederland. |
|
Vaak is de grootste klus bij het klussen het vinden en opbergen van de klusspullen. We hebben een handige oliezuiger om het carter leeg te zuigen, maar die ligt in ons "schuurtje". Dat is bij ons niet even de tuin in en het van de plank pakken. De punt van de Gabber is ons schuurtje, met veel bergruimte onder wat ooit ons ruime 2 persoons bed was. Ernie is geduldiger in het opzoeken, vinden, herinneren waar het was en het weer opruimen van al die dingen die je (Erik) maar weinig gebruikt. Inmiddels is de klus gedaan en is alles weer opgeruimd (zie foto hiernaast). Van de week hebben we cachupa gegeten bij Cafetaria Evora om zo een boodschappen lijstje te kunnen maken voor de ingredienten voor een eigen gemaakte cachupa. Het smaakte prima en het vleugje verse koriander was een aangename culinaire verrassing op dit traditionele basis maal. Vandaag maakten we een luxe variant die bekend staat onder de naam Cachupa rica ingredienten: Ui en knoflook fruiten, alle andere ingredienten in de braadzak (bonen en mais nacht weken) en dan een uur koken in de snelkookpan. Door de braadzak te gebruiken heb je geen last van aankoken op de bodem van de pan, want roeren in een snelkookpan kan niet. Serveren met een gebakken ei en in plakjes gesneden worst. |
 |
|
Over 3 weken komt de broer en schoonzus van Erik naar het eiland Boa Vista voor een weekje vakantie. Een verlanglijstje met lekkers vanuit Nederland hebben we via de email ingeleverd. Technische spulletjes worden via internet besteld en betaald met als aflever adres de broer van Erik. Nieuwe filters kunnen eenvoudig bij auto onderdelen zaken gekocht worden. Er zijn twee ruim gesorteerde zaken in Mindelo, 2J-Import-Export (Rua Eduardo Mondlane) en Mindelpecas (Cha de Monte Sossego). Een passende dop voor op het expansie vat is helaas niet te koop, ze zijn allemaal te kort, met opvulringen wordt het probleem verholpen. De olie en waterkeerringen voor de koelwaterpomp bestellen we na wat email overleg bij de Bruyn Watersportservice, een prima service en wat een gemak dat internet. Voor Erik blijft het lastig om alles terug te vinden wat we aan boord hebben, zelfs onze 31 voet is dan groot. Sinds Dakar zijn we een set kikkers kwijt, nee niet overboord gesprongen de zee is zout! En de lijst met spulletjes groeide gestaag de laatste dagen: noodtuigage set, RVS stuk pijp, Aries reserve onderdelen, Erik meende zelfs dat er reserve doppen voor het expansievat aan boord moesten zijn. Met boze tongen spraken we al over vissers die op goed geluk een tas uit de kuip hadden gepakt in Dakar. Wederom werd alles nagegeken, en in het bovenste kastje in de punt werden de "gestolen" spullen gevonden. Met schaamte kunnen we doorklussen en excuses voor de vissers die dagelijks vriendelijk zwaaiend langs kwamen in hun schamele kano's om een dagmaal te vangen. Met het inlezen voor de nieuwe bestemming Suriname vonden we uitgebreide info op internet van Esther Zoetmulder Colourfull Suriname en Heleen Westerman reisgids Suriname |
|
In Nederland vindt de broer van Erik inmiddels bijna dagelijks nieuwe pakketjes in zijn brievenbus van de bestellingen die we via internet gedaan hebben. Hier in Mindelo gaat het "even de kleine roestplekjes wegwerken" van kwaad tot erger. De laatste schuursteentjes en papiertjes van de Dremel verbruiken we, vier ramen gaan er uit omdat er roest onder vandaan komt en alle anti-slip krijgt een nieuwe laag verf. Nu het op dek zo mooi wordt kunnen de beschadigingen op de romp niet achter blijven, dus van de week gaat ook de twee component blauwe verf gemengd worden. Ebou de Gambiaanse opstapper bij de Horizon is naar Sal vertrokken. Dat wordt een spannende tijd voor hem, weg van het goed verzorgende huis bij Roel en Jaqueline en opzoek naar werk voor levensonderhoud en spaarcenten. Ruim vijf maanden zagen we hem dagelijks. Het is een wonderlijke wereld waarin hij leeft. Zijn zinnetjes zullen we nog regelmatig onderling gebruiken: "It is not easy man" ... "Sometimes I wish to be a Toubab" ... "Oh, sorry man". |
|
Gisteravond zijn we met de Horizon naar Paula shop geweest voor een lekkere barbeque. Via de Belgische buren op de haven hadden ze deze stek gevonden. Paula heeft een flink aantal jaren in Belgie gewoond en is nu met haar Belgische man terug in de wijk waar ze opgroeide. Ze zijn een winkeltje begonnen en zoals in alle winkeltjes hier doet de verkoop van grog (jenever achtig spul) het het beste. 's-Avonds gaat de BBQ aan en worden er heerlijke stukken malse kip, gamba's en vis geserveerd. De tent is nog maar net 3 weken open en Ludou (de echtgenoot) verbaast zich over de omzet in BBQ en grog. De plannen zijn groter dan alleen een lokaal winkeltje. Ze kunnen tegen scherpe prijzen leveren aan jachten die bevoorrading nodig hebben, lever je lijstje in tijdens een BBQ en het wordt op de haven bezorgd. Later dit jaar willen ze een restaurantje openen iets verder op in de straat. Lokaal eten en muziek en wat Belgische recepten. Als dat net zo smakelijk en ongedwongen gezellig wordt als onze BBQ is het zeker een bezoekje waard. Je komt er eenvoudig met bus 9, vraag naar Paula Shop en je stopt voor de deur. Als het laat wordt neem je de taxi terug. |
|
Een aantal van de schroefgaten van de ramen waren uitgelubberd zodat de moeren niet meer vast konden worden gedraaid. Met een iets grotere tap boren we de gaten op en kunnen zo nieuwe en dikkere bouten gebruiken voor het dichtschroeven van het raam. Al het klussen doen we in de ochtenduren als het nog niet zo warm is. Ons begrip van temperatuur is de laatste maanden ernstig aangepast. Erik pakt 's-nachts een dekentje als het onder de 27 Celsius komt en de ochtend koelte is nog altijd 28-29 Celsius bij een hoge luchtvochtigheid van boven 75%. In Nederland noemen we dat drukkend warm en kijken we verlangend uit naar de bevrijdende onweersbui. Hier valt de laaste dagen af en toe wat regen. Meestal 's-nachts als je lekker ligt te slapen en je er dus weer uit moet om het ventilerende luik dicht te doen. Overdag zoeken we verkoeling door te zwemmen. Ernie doet trouw 10 rondjes om de boot en Erik speurt de bodem af op verloren ankers. Een heel groot anker heeft hij aan de ankerketting van de buurman gebonden omdat die opeens veel dichter bij lag. Er zijn mensen geweest die de mooring waaraan de buurman lag verplaats hebben om zo zelf meer ruimte te hebben in de ankerkom. Ja, zelfs op ankerplaatsen doen ze aan "landje pik". Gelukkig is de buurman er niet en aan de aangroei te zien ook al heel lang niet geweest. Er is iets gaande in onze ankerbaai want meerdere boten zijn inmiddels verplaatst, we weten niet wat en zolang niemand ons aanspreekt zullen wij wel niet in de weg liggen van de nieuwe ontwikkelingen. Een mooi verloren Brittany anker van 15 kilo hebben we aan boord genomen als reserve of voor de handel. |
|
|
We zijn al meer dan 3 maanden op de Cape verden maar de lokale economie blijft ons dagelijks verbazen. De straat verkoop van groente en fruit is in handen van Afrikaanse vrouwen, die naar hun postuur te beoordelen er goed van kunnen eten. Kleren, huishuidelijke artikelen en prularia worden door Chinezen verkocht, supermarkten en technische winkels worden door Kaapverdianen gerund. We zitten op een eiland dus we begrijpen dat de aanvoer afhankelijk is van boten of vliegtuigen. Sao Vicente, het eiland waar we zijn, is niet het vruchtbaarste, maar Sao Antao ligt op 1 uur varen en heeft veel landbouw. In deze tijd is er regelmatig schaarste aan uien, er zijn dagen dat ze in heel Mindelo niet te koop zijn. In Senegal waren ze beschikbaar op iedere straathoek en kon je een baal van 15 kilo kopen voor Euro 4,50. Hier kost zo'n zelfde baal Euro 22,50. En als je de eerste prijs accepteert van een straatverkoopster kost een kilo je Euro 3,00. Afdingen lukt op straat tot Euro 2,00 per kilo, terwijl ze in de supermarkt te koop zijn voor Euro 1,75. Hetzelfde geldt voor prijzen van bananen, tomaten, papaya en mango's. Zelfs het rijpe fruit, waar er een overvloed van is, gaan voor hogere bedragen van de hand dan we in Nederland gewend zijn. Het blijft dus opletten met boodschappen doen. Veel van de producten zijn 2 to 4 keer duurder dan we in Nederland gewend zijn. Een redelijk betaalde baan is hier goed voor Euro 450,- per maand, daar kan je dus niet fatsoenlijk boodschappen mee doen. In Senegal en Gambia waren de lonen ook laag, maar de prijzen van basis eten eveneens. Hier is dat anders, Cachupa, een maal van bonen, blijft voor lokale inkomens het enigste wat er te koop is. Wie meer dan dat eet heeft inkomen of familie in Europa of Amerika denken we. |
|
|
Aflevering 100 van ons blog in 2012 al weer, we schrijven dus vaker dan iedere 3 dagen een praatje bij een plaatje over wat we meemaken. Volgens de statistieken bezoeken ruim 110 personen dagelijks onze homepage, een derde daarvan heeft ons opgeslagen in de favorieten. Andere bezoekers komen op de site via een zoekopdacht in Google over een maritiem onderwerp, ze komen dan binnen op de "doe het zelf" of "uitrusting" pagina. Al dat bezoek vinden we leuk, maar sommige bezoekers proberen we uit de boot te weren. Na de ontdekking van een kakkerlaknest in de deksel van de koffiepot zijn we druk geweest met het vangen en voeren met gif van deze ongenode gasten. Het lijkt er op dat het succesvol is. We zien ze niet meer wegschieten bij het openen van de vuilnisbak en de lijmvallen hebben de laatste dagen geen nieuwe vangsten. Hiernaast een plaatje van een door ons aan boord gevangen kakkerlak met eierpakket. Zo'n vieze beesten plaatje vinden de jongeren van verschillende internet fora leuk om naar door te linken, onze kakkerlak plaatjes zijn regelmatig nummer 1 in de hits op onze site. Gelukkig worden ook de serieuzere items gedownload, met de luchtfoto's van de Suriname rivier maakten we al 64 lezers blij. Een bijkomstigheid van langzaam reizen met de zeilboot is dat je gastenvlaggetjes slijten. De Spaanse was tot op de draad versleten bij vertrek uit de Canarische eilanden, de Kaapverdiaanse heeft Ernie van de week moeten bij kleuren. Het leuke aan langzaam reizen is dat je regelmatig de tijd hebt om de wereld aan je voorbij te laten trekken inplaats van dat je haastig langs de wereld trekt. Een derde lichting zeilers is onderweg vanuit Nederland voor een rondje Atlantic in één jaar. Dit jaar zullen we bij ze aansluiten in de grote oversteek. In Suriname wordt het dan uitzwaaien want daar blijven we een paar maanden denken we nu. |
|
De laatste twee weken wordt het drukker op de Cape verde met zeilboten. De Franse zeilers zijn de eerste die we zien komen, andere nationaliteiten zijn nog schaars. Ze blijven erg op zich zelf die fransen. De nieuwe franse buurman op de ankerplaats heeft binnen 12 uur na aankomst van andere franse boten zijn achterdek vol zitten met visitie die hij desnoods met de bijboot uit de haven ophaald. Ondanks dat we onze vlag voor een dag een kwartslag draaien blijft een bezoekje uit. Vorige week arriveerde er nog een Rus met averij. Een flink gat in zijn spiegel en om drijvend te blijven had hij alles van gewicht naar voren van het schip gebracht. Door een botsing met een walvis had hij 30 Nm ten noorden van Mindelo de schade opgelopen, gelukkig wist hij op zijn buitenboord motor de haven te bereiken. De reparatie werd uitgevoerd met 18 mm dik multiplex en is daarmee steviger dan de rest van zijn circa 8,5 meter lange boot van tri-plex. Een solo zeilende circa 35 jarige mooie en zeer sexy geklede francaise schudde het barvolk van solo zeilende mannen wakker in de haven van Mindelo. De vastgeroeste zeebonken keken amechtig met de tong uit de mond toe als deze in vrolijke mini jurk geklede verschijning over de steiger paradeerde met boodschappen voor haar poes, de enigste opstapper die met haar mee zeilt. Ze had de Braziliaanse gastenvlag al opgehangen. Na 3 dagen Mindelo vervolgde ze haar tocht, de zeebonken van de bar met "jeuk op het roer" achter latend, "dan maar opzoek naar gezelschap van okkenootjes" denkend, om nog even in het taalgebruik van de de Horizon te blijven. |
|
Door ons vertrek uit Mindelo was het ook afscheid nemen. We zijn benieuwd wie we waar zien, de Horizon nagenoeg zeker in Suriname, de andere boten mogelijk pas in de zuidelijke Carieb als ze daar het orkaan seizoen afwachten. Aanvankelijk wilden we nog een nacht voor anker bij Santa Lucia, een onbewoond eilandje ten oosten van Sao Vicente maar de zee was te ruw om daar voor anker te gaan. Onze tocht naar Boa vista was wederom een zware, 36 uur aan de wind met 6-7 Bft. De fijn gevoelige neus van Erik bracht extra actie. De brandbare dampen die Erik deze keer rook waren afkomstig van benzine claimde hij om 24:00 's-nachts. Met het gestamp en geslinger zou een jerry-can in de problemen kunnen zijn gekomen. Alle bekende voorraden werden geinspecteerd. En ja hoor een met zelf vulkaniserende tape gerepareerde dop van het bijboot voorraad tankje was door de opklotsende benzine opgelost en lekte benzine in de bakskist. Gelukkig geen open vuur of draaiende motor die de benzine dampen konden laten ontploffen. Sinds gister avond 21:00 uur liggen we voor anker bij Boa Vista. Tegen het advies van de pilot in zijn we toch in donker de baai ingevaren, de digitale kaart gaf voldoende details om dat veilig te doen. Bij een diepte van 6-7 meter op een zandbodem lieten we het anker vallen, dit plekje is goed voor vanavond, bij daglicht gaan we wel wat dichter naar de kust. |
|
|
Een strandwandeling van ruim een uur bracht ons vanmorgen in de buurt van het hotel waar Pieter en Trudy op vakantie zijn. In de buurt want de zware regenval van een week geleden had niet alleen een brug weggespoeld. Vlak bij het hotel had de regenwater afstroom een zandduin doorgebroken en er was een natuurlijke Slufter ontstaan. Na nog eens een uur omlopen arriveerden we bij het Riu Karamboa hotel. We probeerden eerst de hoofdingang, maar werden door de bewaker niet toegelaten en naar het strand gestuurd. Daar konden we het terrein wel op. Piet en Trudy waren snel gespot, en als grote verrassing kwam Ma Slim na een minuutje te voorschijn. Wel gehoopt maar niet verwacht maakte het een leuk weerzien na al die maanden van huis. Het hotel is een "all-inclusive" arrangement en in het geheel niet ingesteld op dagbezoekers. We voelden ons dan ook een beetje bezwaard om gratis mee te drinken en te eten want nergens hoefde betaald te worden. Voor de lunch gingen we te rade bij de receptie, die had een oplossing voor euro 60,- per persoon ! Hum, eerlijkheid is ook niet alles besloten we daarop. Wij trokken ons terug en onze all-inclusive familie kwam terug van de lunch met een doggy-bag voor ons met een broodje kaas en vlees. Voor de terugtocht zagen we af van een wandeling en beproefden we ons geluk met het vinden van goedkoop vervoer. Trips vanuit het hotel naar Sal Rei, waar onze boot ligt, worden voor het 20-voudige van een verzamelbusje ritprijs aangeboden. Net buiten het hotel werd een pick-up volgeladen met dames van het lokale personeel, we pasten er nog wel bij. Eerst zaten we met 11 dames, maar plots sprongen er 5 dames over in een andere pick-up die ook uit de poort van het hotel kwam. Uiteindelijk zaten we met 6 personen in de achterbak en in 15 minuten waren we gratis in Sal Rei. |
|
|
Het blijft een raar idee dat de familie op zicht afstand van onze ankerplaats verblijft in een compleet andere wereld dan wij dagelijks ervaren op de Cape verde. Gisteren hadden we met elkaar een auto gehuurd om het eiland te verkennen en om de familie wat meer kennis te laten maken met zoals wij leven. De dag begon voor ons met een dinghy trip naar de steiger van Boa Vista omdat een strandlanding te riskant was door de stevige swell. Terwijl Ernie de familie opwachtte bij het begin van het dorp ging Erik alvast water halen bij het centrale tappunt voor de lokale vissers en bewoners, ja, ja nog niet ieder huis hier heeft een eigen waterleiding. Toen de familie gearriveerd was konden ze shoppen bij de vele, door west-Afrikanen gerunde, winkeltjes terwijl Erik met de dinghy heen en weer ging naar de Gabber met alle lekkernijen en bestellingen uit Nederland. Eenmaal terug bij de steiger legden we de dinghy op het strandje aan de westzijde bij de vissersbootjes. Een Kaapverdiaan kwam ons waarschuwen dat er flink gestolen werd en of de motor wel op slot zat. Ja dat zat ie, maar vanaf dat moment knaagt er een onaangenaam gevoel van onveiligheid in het hoofd en tussen de schouderbladen. Na een kopje koffie in een strandtent toch maar besloten om de dinghy elders te leggen. Bij de te waterlating kreeg Erik een flinke golf over zich heen en bij de strandlanding viel Ernie in het zoute water. Moeders ziet het allemaal zorgelijk aan en het vrije romantische gevoel van al 2 jaar vakantie laat zich van de meer realistische kant zien "Wie de zee tot bruid neemt moet een zilte kus op de koop toenemen" is een bestaand Swahili spreekwoord. Katsverzopen met zeewater spoelen we ons zelf en kleren met zoetwater bij de strandtent. Gelukkig had Pieter een pick-up gehuurd, nu konden we in de achterbak in de wind en zon tijdens de rit opdrogen. Een groot deel van de wegen is onverhard en de 4x4 met hoge assen komt dan goed van pas. We zien eindeloos lange lege stranden met wit zand en oceaan branding. Het binnenland is door de recente regenval redelijk groen met grassen en lage struiken, behalve loslopende geiten is het een lege bedoeling. De enigste goede wegen zijn tussen het vliegveld en de 2 riante Riu resorts. De dorpjes die we passeren zijn slaperig en zonder bezienswaardigheid of vertier. In Bofareira drinken we een verfrissing in een lokale winkel. Zoals de meeste winkeltjes op de Cape verde is het een combinatie van kroeg en kruidenier. Helaas kunnen we nergens een eettentje vinden dat open is. Het lijkt erop dat de "all-inclusive" arrangementen van de Riu resorts ieder lokaal initiatief om zeep hebben geholpen. Een frisdrankje kopen lukt nog maar alle restaurantjes zijn dicht of serveren geen eten meer lijkt het. Tegen zonsondergang gaan wij met de dinghy naar "huis" en de familie retour Europa in het Riu resort waar alles spik en span is en optimaal georganiseerd voor een relaxte vakantie in tropische sferen onder het Kaapverdiaanse motto "Living without stress". |
|
Vandaag maakte Pieter en Trudy de strandwandeling van het resort naar Sal Rei. Tijdens laag water is de geul van de duin doorbraak doorwaadbaar dus dat scheelde een stuk omlopen voor ze. Erik haalde ze van het strand op met onze dinghy voor een bezoekje aan de Gabber. Voor Ma Slim (85) was de wandeling en zeker de dinghy trip te veel avontuur dus vermaakte ze zich in het Riu resort. Zo kon ze ook haar benen laten bijkomen van een flinke zonverbranding. Pieter en Trudy drinken gezellig koffie aan boord en we kletsen de tijd weg tot de zeeziekte van Pieter te erg wordt. Dan is het ook een prima tijd om naar het dorp te gaan voor wat toeristische boodschappen. Na de nodige winkeltjes bezocht te hebben kopen we een broodje bij de warme bakker en gaan we naar pension Migrante voor een verfrissing. Migrante is een sfeervol gerestaureerd koloniaal gebouw met cafe en kamers voor de verhuur waar ook op bestelling gegeten kan worden. Na lunchtijd nemen we een collectief busje naar Rabil en stappen uit bij de afslag van het hotel, een wandeling van 15 minuten onder de brandende zon brengen ons in de verkoelende luxe wereld van Riu resort met verkoelend zwembad, cocktails en airco kamers. Ma Slim en Trudy trakteren zichzelf op een massage, Pieter en Erik zwemmen wat rond de bar en Ernie zoekt de verkoelende schaduw van het terras. In de namiddag is het helaas afscheid nemen, morgen vliegt de familie retour Nederland. We zwaaien nog lang naar moeders op het balkon als wij naar de hoofdweg lopen waar we al snel een lift krijgen terug naar Sal Rei. |
|
|
Nu de familie weer thuis is maken we plannen voor het vervolg van onze reis. Graag bezoeken we nog wat meer eilanden, maar we willen ook een goede uitgangspositie hebben voor de oversteek. We zoeken een veilige en beschutte ankerbaai waar het gemakkelijk bevoorraden is met zoetwater, verse groente en eten. Het eiland Santiago en het ons bekende Mindelo zijn dan de beste opties denken we met een derde plaats voor Palmeira op het noordelijk gelegen Sal. Inmiddels horen we via de radionetjes (8131 08:30 UTC) op de SSB dat er al boten onderweg zijn vanaf de Canarische eilanden, het wordt dus drukker en krapper op de ankerstekken. De tropische storm Tony brengt zuidelijke winden tussen de Canarische eilanden en de Cape verde waardoor een hoop zeilers hun vertrek naar hier hebben uitgesteld. Voor het ontvangen van weerberichten voor dit tropsiche deel van de Atlantische oceaan kunnen we niet meer gebruik maken van de vertrouwde fax-zenders van Northwood of Offenbach. De Amerikaanse stations in Boston en Louisiana geven nu de weerkaartjes. De mogelijkheden voor weerinformatie ontvangst via de SSB staan op een rijtje in de twee documentjes. In WEATHER-BROADCASTS-ATLANTIC.pdf (15kB) staan de frequenties en uitzendtijden en in WEATHER-FAX-PICTURES staan voorbeelden van de weerkaarten. Wellicht handig voor de vertrekkers die zonder pactor modem op pad zijn of voor de Sailmail gebruikers die beperkte zendtijd hebben en geen attachments kunnen ontvangen per email. Vandaag de bijboot aan dek brengen, laten drogen en de bodem plakken, dat scheelt water hozen. De rest van de dag schommelen op de afnemende swell en morgen weer een dag, misschien naar het zuidelijker gelegen eiland Maio. |
|
We zijn gisteren middag langs Maio gevaren de branding was daar te stevig om aan land te gaan dus verlegden we koers naar Praia op het eiland Santiago. In de ankerbaai van Praia hebben we de nacht rustig achter anker doorgebracht. Nu zijn we al weer onderweg naar Tarrafal, een ankerbaai aan de noord kant van Santiago. De hoofdstad van de Cape verde, Praia, heeft een slechte reputatie kwa veiligheid. De pilot meldt het, maar ook uit eerste hand kennen we meerdere verhalen van diefstallen, berovingen en waarschuwingen van de havenpolitie. We waren de enigste zeilboot op anker in Praia waardoor een extra wakend oog op de boot of bijboot niet mogelijk was als wij de oever op gingen. Vandaar dat we weer aan het varen zijn. In Tarrafal aan de noord kant van het eiland schijnt men het beter te nemen met "mijn en dein". Gelukkig maar want we zijn erg afhankelijk van de eerlijkheid van de lokale bevolking. We reizen met ons huis en de spulletjes aan boord zijn er voor veiligheid en dagelijks gebruik. Als je ons bezit afzet tegen de inkomens van de bevolking zijn de meeste dingen minimaal een weeksalaris tot zelfs jaar salarissen waard. De kajuit wordt slechts door een simpel houten deurtje afgesloten en veel dingen aan dek kunnen niet op slot. In de armste streken (Senegal, Gambia) waar we nu waren voelden we ons zeer veilig en hebben we erg vriendelijke mensen ontmoet die zelfs het dagelijks maal met ons wilden delen of waar we op de pof boodschappen konden doen. Voor hen is het delen van eten en geld de gewoonste zaak van de wereld en ze houden er gelukkig geen dubbele moraal op na voor "Toubabs" (witjes). We blijven maar in de goedheid van de meeste mensen vertrouwen. Morgen ligt onze dinghy weer op een verlaten strandje. Vanaf Tarrafal proberen we dan een busrit naar Praia te nemen, zo zien we gelijk het eiland en kunnen toch nog Praia bezoeken. |
 |
|
Het was, met vlak voor zonsondergang, een late aankomst in Baia de Tarrafal. Het kaartje in de pilot had ons misleid, het bleek een veel kleiner gebied te beschrijven dan we dachten. En de digitale zeekaart op de computer was niet in overeenstemming met de werkelijke GPS-positie. We hadden koers staan om Pta. Preta voorbij te varen in de veronderstelling dat het Pta. do Atum, de zuidelijke kaap van de ankerbaai, was. Het invoeren van de baai coordinaten in de GPS en het via de UMTS dongel binnen halen van een Google Earth sateliet opname zorgde ervoor dat we nog net optijd 90 graden stuurboord uitgingen en het anker zich, voor het invallen van de duisternis, in de zand bodem lieten ingraven. Na een prachtige zonsondergang met zicht op het eiland Fogo dronken we een wijntje in de kuip bij het schijnsel van de opkomende volle maan. Na een dag voornamelijk gemoterd te hebben was dit een heerlijk moment van rust met slechts gezang van krekels op de achtergrond. Vanmorgen zijn we wezen snorkelen en speervissen om een maaltijd bij elkaar te krijgen. Het water is goed helder, ruim 10 meter zicht met wolken van tienduizenden kleine vissen om ons heen, en heerlijk van temperatuur. Een lokale speervisser trok met ons op en we konden elkaar de potentiele prooien aanwijzen. Hij leek zich gespecialiseerd te hebben in het schieten van sepia's. Zijn eerste vangst kregen we kado. Na 3 uur snorkelen hadden we ieder twee vissen en een sepia. Vanavond eten we een goed gevulde paella met verse vis en sepia. |
|
Een busrit van ruim 2 uur bracht ons gisteren van Tarrafal (noord) naar Praia (zuid), de hoofdstad van de Cape verde op het eiland Santiago. Tijdens de rit reden we langs de oostkant van het eiland via Ponta Verde, Santa Cruz en Pedra Badejo. In Pedra Badejo konden we overtappen in een andere verzamelbus die ons naar Praia bracht. Onderweg was het een uitstappen en instappen van passagiers, het record was 18 volwassenen, 3 kinderen en een zitplaats vol met bagage, sardientjes in een blikje hebben aanzienlijk meer de ruimte. We hadden duidelijk de " stopbus" te pakken. Voor ons wel leuk want zo zagen we nog wat van het prachtige groene eiland en haar bewoners. Een straathandelaar ging zijn geluk beproefen in Pedra Badejo. Je vraagt je af wie er op zijn handelswaar zit te wachten. Zijn mandje was gevuld met een bonte mengeling aan producten: haarbandjes, gasbrander kop, kammen, tandpasta, scharen, lege DVD-schijven, pennen, watte staafjes en spiegeltjes. Het zal redelijk succesvolle handel zijn, want je ziet veel west Afrikanen er mee op straat en langs de huizen trekken. In Praia genoten we van een eenvoudige maaltijd kip/rijst/bonen op de markt. Daarna slenterden we door de stad op zoek wat de hoofdstad te bieden had. Vanaf de hoger gelegen stad hadden we uitzicht op de nog altijd lege ankerbaai bij de haven. Behalve dat de keuze aan winkels en het aanbod op de markten uitgebreider en iets goedkoper was konden we niets ontdekken wat Praia aantrekkelijk maakt. |
|
Om 10 over half twee stapten we maar weer in een busje dat ons beloofde naar Tarrafal te brengen. Zoals met alles op de Cape verde moet je ernstig gehard zijn in het motto van de eilanden groep "living without stress". Het busje liep voller met passagiers, en toen weer leger omdat sommige mensen dachten dat een ander busje sneller zou vertrekken, een chineze handelaar had een transportje dozen goed voor 5 zitplekken en de vloerruimte, er kwamen weer meer passagiers, het werd even trekken aan de tas van een potentiele passagier maar ons busje verloor de strijd. Toen huppetee de geluidsknop op volle sterkte, nog even 4 rondjes rijden rond de markt, soms lachen met andere chauffeurs van verzamelbusjes, soms wat minder vrolijk naar de concurrentie. Gelukkig kocht niemand van de passagiers de verse varkentjes in het rieten mandje en ruim een uur na instappen vertrok ons busje mutje vol uit Praia onderweg naar Tarrafal. Deze keer gingen we dwars over het eiland door de bergen. Lekker koel door de hoogte en over een prima asfalt weg. Met een korte stop in Assomoda waren we om 17 uur terug in Tarrafal. Op het strand lag onze bijboot en de zich zelf aangestelde oppasser op ons te wachten. |
|
|
Zoals de voorspellingen aangaven is de swell van 80cm toegenomen naar 140cm en ook de richting van de golven is veranderd. Bij nagenoeg wind stil weer rollen de golven gestaag iedere 11 seconde de baai in, met iedere minuut een grotere ter afwisseling. Het zicht onderwater is minimaal door de opdwarreling van zand bij het strand. Vakantiegangers vermaken zich met surf en bodyboards in de hoge golven. Voor ons helaas geen verse vis met speervissen, maar de paella die we maakten was goed voor 3 dagen. De swell maakt het ook niet aantrekkelijk om met de kleine bijboot naar de oever te gaan, Erik ging daarom zwemmend boodschappen doen. Op het strand landen de vissers en daar is dan ook altijd wat handel om heen van vrouwen die maaltijden, belegde broodjes en drinken verkopen. Vier stevige witte puntjes en twee flinke donuts werden wat lacherig in de waterdichte zak gedaan door de verkoopster. Een paar meter strand, de branding door en dan nog een flink stuk zwemmen. Het nuttige (afkoeling, lichaamsbeweging, wassen) wordt met het praktische (boodschappen) gecombineerd. Erik blijft slank door donuts te kopen ! Ernie ook weer blij, zij neemt haar lichaamsbeweging door 10 rondjes rond de boot te zwemmen. |
|
|
Om minder last te hebben van de toenemende swell op de ankerplaats zijn we eergisteren 500 meter meer naar buiten gaan liggen. Bijna alle (50 meter) ankerketting hadden we nodig in het aldaar 15 meter diepe water. Met zicht op de brekende branding waren we blij dat we verder weg en in rustiger water lagen. Inmiddels is het 3 weken geleden dat we water innamen en verse voedsel voorraden aanvulden. In de hoofdtank zit nog altijd water, de 60 liter reserve in het gangboord en de achtertank hebben we nog niet gebruikt. Al met al een goede test of we zuinig genoeg zijn met water voor een Atlantische oversteek. Sinds vanmorgen 07:30 uur zijn we onderweg naar Mindelo. Twee vislijnen met verbeterde lokvisjes en "teasers" trekken we achter de boot aan. Via Facebook van Joshua wat vistips gekregen, hij ving vorige week een tonijn van 35 kilo ! Nu maar hopen dat het eindelijk een keer gaat lukken bij ons. Zonet werden we omringd door een school pilot whales met afmetingen van 2,5-5 meter scharrelden ze wat voor de boeg en langszij van de Gabber. Bij het filmen werden we nat van hun spuitwater. We lopen met een snelheid van 4-4,5 knoop in de goede richting. We verwachten morgenmiddag aan te komen in Mindelo. Dan wordt het zoeken naar een ankerplaatsje want er verzamelen zich steeds meer schepen in de Cape verde. De Cape verde wordt door veel boten gebruikt om de oversteek naar de Carieb in korte stukken op te knippen. Met de internationale luchthavens is er gelegenheid om van bemanning te wisselen en je kan er verse voorraden water en eten inslaan. |
|
Dat was nog eens een levendig dagje op zee. "Dolfijnen" riep ik en dacht gelijk die zijn wel erg groot. Het bleken pilot whales te zijn, eerst drie stuks maar al gauw een vierde erbij. Ze zwommen, na even met de boeg van de boot gespeeld te hebben, al weer snel weg. Maar kwamen weer terug en steeds meer kwamen er bij, uit eindelijk telde we elf van die dieren en er zwommen er ook nog een paar recht onder de boot. We hoorden ze piep geluiden maken, eentje ging op zijn zij zwemmen en die ging ons eens goed bekijken, een ander sprong balorig meerdere keren helemaal het water uit. Na een half uurtje hielden ze het voor gezien en gingen er vandoor. Een mooi moment van de dag. klik op de foto hiernaast voor een filmpje op ons Youtube kanaal. Een paar uur later zien we een vin van een haai naast de boot zwemmen gelukkig in tegengestelde richting want om zoiets lang naast je te hebben zwemmen is nou ook niet zo gezellig.Om Half zeven 's avonds maakt Erik zich klaar om naar bed te gaan, ik zit buiten in de schemer om het hoekje in de kuip en vraag aan Erik of hij me nog een zeeuwse babbelaar aan kan geven. Even later voel en zie ik vaag iets langs me heen schieten wat pal naast mij neer komt. Ik steek mijn hand uit naar het snoepje en wil net Erik laten weten dat ik het geen manier van aangeven vind als ik in iets nats, zachts en glibberigs grijp. Dat werd dus gillen. Achteraf nogal een hysterische reactie als je bedenkt dat het een schattig lief ieniemienie vliegend visje was dat de weg was kwijt geraakt, zeg maar een visje van het formaat zeeuwse babbelaar. Inmiddels zijn we gearriveerd in Mindelo, praatje gemaakt bij de Horizon. Vandaag arriveerde Shishco en later op de dag nog een Nederlandse boot. We hadden eerst geankerd nabij ons oude plekkie, maar daar was het wat krap, zeker met de harde wind die er aan komt. Nu liggen we in goede ankergrond meer buiten de marina in ruimer water tussen de boten die we kennen van het Westward radio netje (8:30 UTC 8131 USB). |
|
|
Nu we meer buiten op anker liggen zou je verwachten dat het sociale leven afneemt. Steigerpraat was er zo ie zo niet bij voor ons want we lagen niet in de haven. Zwaaien en roepen voor een afspraakje gebeurde wel en natuurlijk hebben we internet aan boord en dat is handig om contact te houden met familie en vrienden in Nederland maar ook met medezeilers die in de haven liggen. Een paar dagen geleden kwamen we bij de dinghy steiger van de visclub Chaterine en Peter tegen die ons vertelden dat de boten van het Westwardnet regelmatig bij elkaar een uurtje borrelen. Neem je eigen drank en snack mee en met elkaar wat kletsen. Het clubje dat er nu ligt zijn allemaal lange termijn zeilers, Scotia 12 jaar, Southern Cross 6 jaar en voor Freebird is het een leefstijl geworden, na hun huwelijks trip op de Bahama's zijn ze blijven zeilen en nu al 30 jaar onderweg. Hun twee zoons hebben ze zelf onderwijs gegeven en een chartert nu in de Bahama's met een catamaran. In deze andere wereld van lange termijn cruisers ben je dan toch nog goed terecht gekomen en kunnen de ouders trots zijn op de opvoeding die ze de kinderen gaven. Dat het seizoen van de oversteek er aankomt is duidelijk te merken. Dagelijks komen er boten bij in de haven en op ankerplaats. Volgende week komen 3 nederlandse boten uit de Canarische eilanden en morgen nog meer Westwardnet boten. De meeste boten zien de Cape verde als een eilanden groep die bij zwart Afrika hoort. Ze blijven niet veel langer dan 1-2 weken en gaan dan door naar de Carieb. Jammer want met wat meer tijd hadden ze kunnen genieten van lokale sfeer, muziek, eten en huisgestookte grog. |
|
Terwijl het een komen en gaan van zeilboten is in de haven en op de ankerplaats zijn wij op ons gemak bezig met de voorbereidingen voor de overtocht. Iedere dag nemen we wat meer boodschappen mee dan we nodig hebben voor dagelijks gebruik om zo de voorraden, crackers, drinkwater, jus d'orange, zoute versnaperingen, melk en wc-papier aan te vullen. Blikvoer hebben we nog genoeg in voorraad vanuit Dakar, de Canarische eilanden en zelfs nog vanuit Nederland. Ernie inventariseert de voorraden en Erik doet verschillende technische onderhouds klusjes. Het water uit onze RVS tank die we in Dakar hadden laten lassen was wat bruinig van kleur op het laatst. Klei of zand vanuit Senegal dachten we eerst, dat daar altijd een beetje in het drinkwater zat. Maar het bleef roestig van kleur ook na wat doorpompen. Dus het mangat open gemaakt voor inspectie, helaas een dunne laag roestdeeltjes zat door de hele tank en ook nog wat roest schilfers op de bodem. We hadden de tank nog nooit goed schoon gespoeld en de losse spikkels van het laswerk waren gaan roesten. Controle met een magneet leerde dat de lasanodes die gebruikt waren bij het monteren van de inlaat en uitlaat geen RVS anodes waren maar gewone metalen en dat leverde nu bruin water. We hebben de hele tank eruit gehaald en goed gespoeld en ook de waterleiding schoon gemaakt door er een touw door heen te trekken met wat nauw passende doekjes. Alles is weer fris, we gebruiken de tank als eerste op de oversteek in de hoop dat nieuwe roest nog niet gevormd is. In Trinidad lossen we het definitief op. |
|
De mast, de geleide rails voor de bomen en de gleuf voor het grootzeil waren ook bruinig. Dit was geen roest maar inderdaad een flinke laag kleiig stof. Met een emmertje de mast in voor een was beurt, zodat het zeil en de bomen weer soepel op en neer kunnen. Gelijk een inspectie gedaan van de verstaging, de top lichten gewassen en de reserve vallen anders opgehangen zodat ze niet meer in de weg zitten voor de rolfok. Bovenin ook gelijk wat foto's van de Gabber en andere boten rondom ons gemaakt. De meeste boten van het Westward radio netje gaan dit weekeinde aan de oversteek beginnen. Dat maakt weer wat ruimte op de ankerplaats. In de haven liggen nu al 4 nederlandse boten, sinds november vorig jaar hebben we onderweg niet meer zoveel landgenoten gezien. En vanuit Sal komen over 2 weken nog eens 4 nederlandse boten deze kant op, wij zelf zijn dan al bezig met de oversteek. Ook voor de vogels is het trektijd. Iedere nacht vliegt er een zwerm kleine zilver reigers over de haven op zoek naar een rustplek voor de nacht op de verstaging of lijnen van de boten. |
|
|
Gister avond zijn we met de Horizon gaan eten in een van de lokalere restaurantjes. Een kleine zaak met plaats voor circa 15 man die gerund wordt door de portugese Christina. Onze komst was al aangekondigd zodat er voorraden waren en wat voorbereidingen achter het eenvoudige 4 pits gasfornuis. Na de maaltijd kwamen om 21:00 de muzikanten, een viool speler en zanger met gitaar. Tegen die tijd schoof ook de bemanning van de Doen aan en liep de zaak voller met lokaal publiek en Portugeezen vermoeden we. Muziek trekt klanten en na een tijdje stond men ook op straat te genieten van een biertje, wijntje, grog en muziek met "colour locale". De muziekstijl is Morna en lijkt op de portugese Fado, de zang klinkt melancholiek en de muziek ingetogen. Niet bepaald echte meezingers, maar hier op de Cape verde blijft het publiek (restaurant gasten) niet stil. Applaus of een aantal regels meezingen als in de nationalistische teksten hun eiland of stad wordt bezongen. Regelmatig stappen ze naar voren om in overleg met de musici een favouriet nummer zelf ten gehore te brengen. Zo ook bij Christina, eerst twee een beetje baldadige mannen met een eigen liedtekst op papier en wisselend met de leesbril zongen ze uit volle borst. Daarna bracht de dame voor ons, de zaak in beroering met haar mooie stem. Een TV-programma als de "Voice" of "X-factor" zouden hier goede kandidaten kunnen vinden. Gelukkig speelt het leven zich in Mindelo nog veel op straat en in huiselijke kroegjes af zodat wij ook kunnen meegenieten van deze folklore. Op Youtube staat een filmpje over Mindelo met Kaapverdiaanse muziek, niet van eigen hand maar het geeft sfeer beelden van de omgeving waar we nu verblijven, klik hier voor film. Meer Cape verdiaanse cultuur en muziek is er in de film Kontinuasom. Een documentaire film over de wens om de eilanden te verlaten en het verlangen naar het vaderland. |
|
|
We genieten enorm van onze koelkast en dat wilden we ook doen tijdens de oversteek. In de voorbereidingen voor de oversteek hadden we daarom gepland om 3 dagen vooruit te koken bij vertrek, 2 kilo heerlijke Goudse kaas mee te nemen en regelmatig voor een paar dagen te koken als het rustig weer is. Helaas stopte de koelkast er onlangs mee. Alles werd nagemeten en gecontroleerd, de eindconclusie was dat de automatische start electronica een automatische stop was geworden. Internet en email via SSB waren weer een geweldige uitkomst. Op een forum kwam ik info tegen van een soortgelijk probleem bij een bevriend zeiler/radio-amateur. Len stuurde per direct volop details en bevestigde onze conclusies en metingen. Daarna opzoek naar kastjes met nieuwe regelelectronica. Om zeker te zijn van resultaat gokten we op meerdere paarden. Isotherm internationaal, Vreeke watersport en George Kniest schreven we een emailtje. De eerste reactie kwam van Isotherm internationaal die onze vraag had doorgespeeld naar de Nederlandse importeur in Kampen. De importeur bleek een centrale spil te zijn, want ook Vreeken en Kniest hadden contact met hem opgenomen. Joshua, charter kapitein in de Cape verde, is nu in Nederland en hij gaat de spulletjes volgende week meenemen. De importeur stuurt het rechtstreeks naar het postadres van Joshua en Mark (Ernie' broer) regelde de betaling bij Kniest in Muiderzand. Iedereen hartelijke dank voor de snelle inzet. |
|
Wat je niet meeneemt kan niet kapot, gonsde de afgelopen dagen wel in onze gedachten. Een aantal jaren leefden we zonder koelkast en zelfs een winter met een houtgestookte kachel aan boord van de Gabber. Nu betrappen we ons op de afhankelijkheid van luxe terwijl we juist vrij en zorgeloos willen zijn. Het vertrek naar de overkant is uitgesteld, de weersomstandigheden worden daarmee gunstiger dus geen reden tot klagen eigenlijk. Vandaag kwam superjacht Constance even langs om te tanken. De eigenaars zaten comfortabel in luxe fauteuils (zie foto) terwijl 4 man bemanning aan het werk was. Bij de invaart passeerden ze de kleinste boot die hier op anker ligt, een engels man met een 26 voeter. Vandaag is ook het cruise schip de Balmoral op bezoek in Mindelo, de boot waar Ernie's ouders mee op stap zijn geweest. Met zijn ruim 1250 passagiers kleurde de straten daarom wit van het volk. Over de schepen op het Nederlandstalige maritieme netje maken we ons maar geen zorgen. We horen sinds hun laatste dag op zee voor aankomst in Sal niets meer van ze en gaan er maar vanuit dat ze veilig zijn aangekomen. |
|
|
Van de week kwam het praktisch nut van een radionetje voor een Canadeze zeiler tot uiting. We wisten dat ie onderweg was van de Canarische eilanden naar Mindelo doordat ie zich, net als andere boten onderdweg, dagelijks inmeldde op het netje. Gelukkig voor hem deden wij vanaf de ankerbaai ook mee met het netje. Konden we eerder al boten op de Canarische eilanden geruststellen dat het vullen van gasflessen gemakkelijk gaat in Mindelo, er geld uit de muur komt met een Visa kaart en dat de prijzen van diesel aantrekkelijk zijn, dit keer konden we assisteren bij het opvangen van de Canadese boot omdat hij vanwege een kapotte koppeling al zeilend ten anker wilde. Samen met de bemanning van de Aura waren we paraat om zijn boot bij te sturen als het nodig was en naar achter te duwen om zijn anker te laten ingraven. Het blijft een komen en gaan van boten op de ankerstek en in de haven. De Nederlandse drie kleur zal in de komende weken het talrijkst worden, van ruim 20 boten weten we dat ze onderweg zijn. Het is dus bijna dagelijks even bijpraten met nieuwe zeilers. Een van de vragen is al snel hoelang je op de Cape verden bent. Van een paar dagen tot 2 weken is dan vaak het antwoord. Een van de andere boten sprak niet in tijdseenheden over de periode dat de Gabber op de Cape verde was maar in cetimeters, ongeveer 20 cm ! Als er zo over je gesproken wordt is het tijd om met een plamuurmes de aangroei te verwijderen. Dus dat hebben we vandaag dan ook maar gedaan. |
|
|
Met de komst van 10 nederlandse boten was het gisteren een hollands borreluurtje op het terras van de marina. Als je je niet realiseerde dat het eind november is zou je denken dat je op het terras van een Nederlandse jachthaven beland was. Onder de gearriveerde boten was ook de Cula van Vitali, een oude bekende van Ernie. We hebben gezellig bij Vitali en zijn opstapper Henk aan boord gegeten. Het nederlandstalig maritieme netje werd die avond overgenomen door de WaltzingMathilda en Erik kon zich nu slechts inmelden vanaf de Cula. Hierdoor was er gelijk gelegenheid voor een kritische blik op de SSB installatie. De installatie functioneerde niet optimaal en al snel bleek dat de antenne tuning niet werkte. Op lange termijn en op hoge vermogens uitzenden zou dan zelfs schadelijk kunnen zijn voor de zender. De volgende dag was het even puzzelen voor Erik maar de klus kon geklaard worden met een draadje losmaken, daarna functioneerde de SSB als nooit tevoren. De boten van het Westward net zijn bijna allemaal zover westelijk gekomen dat 08:30 UTC niet meer een tijdstip is voor een gezellig praatje bij het ontbijt maar eerder een hinderlijke verstoring is op een moment dat je je liever nog eens omdraait voor het straks al weer licht wordt. Slechts de Malua was aan de frequentie maar hij vertrok dan ook later en vanaf de Canarische eilanden. |
|
|
Joshua kwam gisteren aan met de nieuwe schakelkastjes voor de koelkast. Het was maar goed dat Sven van George Kniest in overleg met de importeur had verzonnen dat naast het rode kastje ook mogelijk het zwarte kastje kapot zou kunnen zijn, want inderdaad pas bij vervanging van het zwarte kastje werkte de koelkast weer. Mogelijk dat oververhitting en langdurig werken onder tropische omstandigheden de oorzaak zijn geweest waardoor de electronica het begaf. Erik heeft extra venitlatie gaten gemaakt in het schotje waarachter de koelribben van de electronica zitten. Hopelijk voorkomt dat herhaling van de problemen. Nu de koelkast weer werkt kunnen we verder gaan met de inkopen voor de oversteek. De komende dagen is er nog veel regen, golfslag en stevige wind, nabij de Cape verde, we hebben de tijd dus we wachten nog even met vertrek. Sowieso kunnen we niet meer uitklaren, maandagmorgen 09:00 gaat het kantoor pas weer open. |
|
De Cape verde staan bekend als de eilanden groep voor West-Afrika en dit plaatst ze voor veel bezoekers dan ook gelijk in het donkere continent. Vandaag hadden leerlingen van een lokale toeristische opleiding een marktje georganiseerd voor de toeristen van een bezoekende cruise boot. Muziek, dans, lokale producten (kruiden, wijn, geite kaas) waren er en je kon op de foto met een groepje als inboorling verklede en zwart geschminkte studenten. Bijzonder om te zien dat de Cape verde zich verkoopt als Afrika terwijl wij een ander beeld van deze eilanden hebben. De echte Kaapverdianen hebben veelal een verleden overzee of op zijn minst familie in Europa of Amerika. Hun huidskleur is duidelijk lichter getint dan dat van de West Afrikaanse straathandelaren. Deze laatste groep komt uit Senegal, Gambia of Ivoorkust en ze proberen met de verkoop van zonnebrillen, mobiele telefoons of toeristen spul aan de kost te komen. De straathandel in verse producten (bananen, papaya, groenten, vis) wordt gedaan door Afrikaanse vrouwen. Hierdoor kleurt het straatbeeld duidelijk zwart. Wij ervaren de Cape verde meer als Europa en soms gewoon als Nederland. Vandaag namen we ouderwets Hollands een bitter garnituurtje bij de borrel. Gewoon gekocht in een winkeltje waar je Nederlands kunt praten, 40 jaar woonde de familie in Rotterdam. "Zijn jullie er nu nog" was de vraag bij binnenkomst in de winkel waar we 4 maanden geleden voor het eerst kwamen voor cashew noten. Nu kochten we sucade stukjes voor straks in de oliebollen en natuurlijk kon Erik de bitterballen niet laten liggen. Een andere gevaarlijk lekkere winkel is Morabeza een bakker met prima gebak, maaltijden en koffie. Brood halen wordt bij ons vaak koffie drinken met iets lekkers zodat we eigenlijk geen brood meer nodig hebben voor de lunch. |
|
Op anker liggen in Mindelo heeft vele voordelen. Natuurlijk het uitsparen van havengeld en als je dan ook niet met je bijboot naar de marina gaat maar naar de naastliggende steiger van de sportvissers wordt de besparing nog eens 75% groter. Het bespaart je ook op de slijtage van je landvasten en levert je een betere nachtrust op. Je slaapt nu eenmaal lekkerder wiegend achter je anker dan rukkend aan piepende lijnen. In het weekend is er disco muziek tot 's-morgens vroeg vanuit de openlucht feesttent direct naast de haven. En wat te denken van retour komende kroegbezoekers of overspannen kuipgesprekken bij naast liggende boten tot in de late uurtjes. Het belangrijkste voordeel is soms ook een nadeel. We moeten regelmatig water halen met de bijboot, als je in de haven ligt hang je gewoon de tuinslang in je tank en draai je de kraan op de steiger open. Wij halen water in oude 5 liter bronwater flessen, en daar zit nu dus dat belangrijkste voordeel in van op anker liggen. De doorzichtige flessen laten gelijk zien of er iets mis is met het water. Te veel schuimen verraad de aanwezigheid van eiwitten, vaak bacterien of algen. In Mindelo is het gelukkig niet zo dol, maar de laatste dagen is het water thee bruin van het roest. Als we de flessen een dag laten staan bezinken de roest deeltjes als fijne bruine vlokken. Nu we de tanks willen afvullen voor ons vertrek hebben we geen tijd om alle flessen eerst te laten bezinken en hebben we een simpel "inlijn" water filter gemaakt van fijn gaas en koffie filter zakjes papier. De tanks worden langzaam gevuld met schoon water. |
|