Op deze pagina vindt u de dagverslagen van onze zeilreis langs Curacao en Bonaire. We verblijven langere tijd op beide eilanden. In Curacao liggen we in het Spaanse water op eigen anker en op Bonaire aan de verplichte moorings van het nationaal onderwaterpark. Ieder eiland heeft zijn eigen karakter, wij verkeizen Bonaire omdat we enthousiaste duikers zijn. Op Curacao is het daar en tegen goed klussen tijdens het oorkaan seizoen en is er veel gezelligheid van andere Nederlandse boten die dan op het Spaanse water verblijven. Op beide eilanden zijn de bekende Nederlandse etenswaren te koop bij vele supermarkten maar ook bij de vertrouwde groot grutter die op de kleintjes let, AH heet hier "van Tweel". Een leuke service zijn de gratis pendel busjes voor de zeilers naar en van "van Tweel" op Bonaire (dinsdag en vrijdag om 17:00 uur) en naar "Vreugendenhil supermarkt" op Curacao (dagelijks 10:00 uur). Ondanks dat de eilanden tot het Koninkrijk van Nederland behoren moet er wel worden ingeklaard bij immigratie en douane, als je langer dan 3 maanden wilt blijven moet je een verlenging regelen. Als je de boot voor langere tijd wilt achterlaten kan dat eenvoudig "in depot" wat weer invoerrechten bespaart. De prijzen voor de vliegtickets naar Nederland varieren met de Nederlandse vakanties. Ondanks dat Bonaire een bijzondere Nederlandse gemeente is worden Nederlandse bezoekers als typisch toerist gezien, er zijn verschillende prijzen bij atrakties voor ingezetenen en toeristen. De zeiltocht van Bonaire naar Curacao is voor de wind en met de strooming mee. Van Curacao naar Bonaire kan een langdurige aan de windse tocht worden. Een tussenstop op klein Curacao verkort de afstand, een nachtelijke tocht is vaak met minder wind en het gebruik van een duikboei bij de noord-west punt van Bonaire geeft vaak nog een bezeilde koers. |
![]() |
![]() |
De tocht van Union Island naar Bonaire (410 Nm maar we hebben er 424Nm gevaren) hebben we in een record tempo afgelegd. Stond onze gemiddelde snelheid in de Oost Carieb volgens de GPS nog op 3,8Kn bij aankomst, in Bonaire was deze gestegen naar 4,4Kn. Onderweg was onze snelheid regelmatig achter in de 6 knoop. Een tussenstop op Los Aves was handig geweest maar de stroming en passaat wind, die zorgde dat we zo snel gingen, stond ook sterk over het rif en daar konden we niet tegen in met onze heet lopende motor. Om half vier 's-middags besloten we dan ook maar om door te varen naar Bonaire. Om 00:30 uur pikten we een mooring op bij Kralendijk en konden we voor het eerst in 3 nachten van een nacht-rust genieten. Onderweg was er behoorlijke zeegang en moesten we ons zelfs schrap zetten (liggen) als we te kooi waren en dan komt er van slapen een stuk minder dan je wenst. Erik was al weer vroeg op en werd door Martin van de Blues, waar we naast lagen, om 7 uur 's ochtends opgehaald voor de koffie. Het werd gezellig bijkletsen en uiteindelijk zaten we met zijn allen (Ernie was inmiddels ook wakker) te genieten van een ontbijtje in de kuip bij de Blues. De eerste dag in Bonaire bleven we nog behoorlijk brak van de slechte nachtrust tijdens de overtocht. Inmiddels zijn we weer bijgekomen. De boot is opgeruimd, hebben we contact gehad met Peter (PJ4NX), een zendamateur die Erik nog kent uit Utrecht, een patatje en een kroket gegeten, speculaas voor bij de koffie gekocht. Bonaire is tenslotte toch een beetje thuis komen in Nederland. |
Al weer bijna een week liggen we achter een mooring bij Kralendijk op Bonaire. Met Peter hebben we een leuk weerzien gehad, veel tips en een rondrit over het eiland. Erik kende Peter van "het Fort", het clubhuis van de Utrechtse zendamateurs. Jaren geleden (2004) spraken we toen over de plannen voor de toekomst. Peter zou naar Bonaire verhuizen en wij zouden gaan zeilen. Het is er dus allemaal van gekomen, die mooie toekomstplannen die we hadden. Bezoekende familie van de Blues heeft onze gerepareerde SSB zender meegenomen en Erik heeft hem gelijk ingebouwd. Hij werkt weer helemaal en de eerste verbindingen zijn al weer gemaakt. Verder doen we het rustig aan hier in Bonaire. Zaterdag's zijn we met het busje naar de AH (van Tweel heet ie hier) geweest en hebben onze ogen uitgekeken. Aan ruimte geen gebrek op Bonaire dus geen nauwe paden tussen de rekken vol met kruidenierswaren. En wat een keuze was er weer. We gingen ons te buiten aan bekende Nederlandse lekkernijen, alsof we na maanden weer in Nederland kwamen. Kroket, patat, sauzijsebroodje, appelmoes, spare-ribs, volkoren ontbijtkoek, kokosmacronen, drop, yoghurt, appels en eindelijk weer eens lekkere sinaasappels. Na een slechte nachtrust van te veel snoepen hebben we maar besloten dat we het weer vertrouwd rustig aan moeten doen. Onze mooring ligt op 6 meter in de smalle ondiepere zandstrook die langs de Kralendijk loopt, achter onze boot gaat er een helling naar beneden die begroeid is met koraal en grote sponzen. In het ondiepere water is het prima snorkelen, met veel kleurijke vissen in kraakhelder water. |
![]() |
![]() |
Onze laatste nacht op Bonaire komt er aan. Vanmiddag zijn we bij douane en immigratie langs geweest voor de nodige stempels en papieren, morgenochtend gooien we de touwen los van de mooring en zetten we koers naar Curacao. Samen met de bemanningen van de Blues, A Capella en de Lizzy hebben we een gezellige tijd gehad in Bonaire. Op woensdagavond naar de hamburger annex dive-masters avond in de marina, het busje naar AH voor boodschappen, een barbeque op Donkey beach en een tweetal duiken achter de boten. En sinds gisteren is ook de Kostat aangekomen op Bonaire, de Nederlandse zeilersgemeenschap groeit gestaag in aantal. Tussendoor hebben we huisjes bekeken, met en zonder makelaar. Het ziet er allemaal mooi uit hier, altijd goed weer, helder water om te duiken, veel toeristen uit Amerika, Europa en Zuid-Amerika. We zijn er nog niet uit maar hebben de markt, en gelijktijdig Bonaire, alvast verkend. Voor het eerst hebben we te maken met een gevulde agenda in de vier jaar dat we onderweg zijn. Volgende week vliegt Ernie naar huis om moeders gezelschap te houden terwijl Pa met zoon Mark een zeiltocht op de stad Amsterdam maakt van Ibiza naar Harlingen. Erik blijft op Curacao en krijgt gezelschap van zijn familie. Als Ernie weer retour Curacao komt is haar broer Jan-Willem er met familie voor een drie weekse vakantie. Daarna vliegen wij voor 7 weken richting Cusco in Peru naar Maarten en Marsha van de Vidavagabunda. Half september komen we terug van vakantie en zetten koers naar Bonaire om onze winterburen uit de haven in Eembrugge, Joop en Ria, op te halen voor een vaartochtje naar Curacao. Een volle agenda met weerzien van familie en vrienden, we kijken er naar uit. |
Terwijl in Nederland het vaarseizoen nog maar net begonnen is hebben wij onze laatste zeiltocht gemaakt voor het Caribische seizoen 2013-2014. Op het log zijn weer 35Nm bijgeschreven en we hebben daarmee in totaal "slechts" 911Nm gevaren dit jaar. Wel hebben we een record aantal stempels in ons paspoort gekregen door bezoek aan alle eiland-landjes in de oostelijke carieb. Ook passeerden we de 10.000 Nm op het log van de GPS sinds ons vertrek 4 jaar geleden en naderen we het tweede lustrum van ons leventje aan boord van de Gabber. De tocht van Bonaire naar Curacao ging met een stevige (6-7Bft) wind in de rug. Eenmaal uit de beschutting van Bonaire namen de golven toe. De ingang van het Spaanse water ligt matig beschut, invaren ging redelijk, maar uitvaren zou niet eenvoudig zijn voor ons met deze wind en golven. De stuurboordszijde ligt dan aan lager wal, er staat een flinke deining en de wind zit in een ongunstige hoek. Voorlopig blijven we in het Spaanse water, pas in september gaan we weer naar buiten. In die maand is de wind minder en zijn er zelfs windstille dagen is de verwachting. Inmiddels hebben we Willemstad bezocht voor de nodige bezoekjes aan douane en immigratie. Het is hier een stuk levendiger dan op het dorpse Bonaire. Ook rondom het Spaanse water is het een drukte, het lijkt Loosdrecht of Vinkeveen wel. Veel luxe woningen, motorjachten en haventjes. In het ankergebied nemen een flink aantal verlaten jachten ruimte in terwijl ze niet of nauwelijks gebruikt worden. De kleine gemeenschap van zeilers die hier al jaren is blijven hangen is bron van informatie en hebben kleine zaakjes lopen zoals internet verkoop, water levering aan boten of motor reparatie. |
![]() |
![]() |
Donderdag is Ernie naar Nederland gevlogen en ben ik achter gebleven op de Gabber. Die middag kwam ook de Rafiki van Loud en Marlene aan en zijn er dus weer oude bekenden voor me.
Vrijdag heb ik nog wat rond geslenterd door Willemstad en gegeten bij "Plasa Bieu" een markthal waar verschillende keukens eten
maken. Veel mensen uit Willemstad halen of gebruiken hier de lunch, toeristen maken voornamenlijk foto's of gaan voor de herkenbare
snacks. Jammer voor ze want er is veel lekkers. Ik nam weer een maaltijd zeeslak, die hier Karko heet. Als toetje een vruchtendrankje van
mango bij een stalletje waar we al eerder geweest waren, leuk om een blik van herkenning te krijgen. Met Loud en Marlene vandaag de Gabber verplaatst van ankergebied B naar A, nu liggen we dichterbij de landingsplaats voor de bijboten. De eerste keer krabte het anker, maar nu ligt de Gabber al weer uren op dezelfde plaats, eindelijk is het anker dus goed ingegraven. Hieronder nog een serie fotos´s die we van de bemanning van de Kakaboroo kregen. De foto's zijn genomen op zo'n 20 Nm voor de invaart van het Spaanse water. Op dat moment zaten we ook met grote tanker voor ons die onze koers zou gaan kruisen. Via de AIS konden we zijn naam achterhalen en hem vervolgens eenvoudig oproepen om te vragen of ie ons gezien had. "No problem, I have seen you at 2,7 Nm". Toch maar even doorgevraagd naar wat de tanker van plan was, I will stop engines and start drifting (ik stop de motoren en ga wat drijven). Een wonderlijk antwoord, maar wel handig voor ons, we konden onze koers behouden. Onderweg hadden we al meer tankers gezien die voor anker leken te liggen maar dat kon niet in 2000 meter diep water, ze waren dus gewoon aan het drijven. |
Ernie is al bijna twee weken thuis en mijn familie is inmiddels
gearriveerd op Curacao. De vloer van de Gabber is in de meubelolie gezet,
het koperwerk gepoetst, de startaccu uitgebouwd en een nieuwe ingebouwd,
lijnen en ijzerwerk van dek verwijderd, 350 liter water ingenomen, wasje
gedaan, etc...etc. Met "one job a day" (een klusje per dag) ben ik de
afgelopen tijd hardwerkend doorgekomen. Tussendoor verder kennis gemaakt
met de andere ankeraars op het Spaanse water en een keer in de vroege
ochtend via de SSB een verbinding gemaakt met een zendamateur in
Japan. Met Pieter, Trudy en moeders hebben we vandaag een dagje Willemstad gedaan. Dat was voor hen een stuk vermoeiender omdat ze de temperaturen niet gewend zijn. Gelukkig staat er een verkoelende wind, maar 30+ blijft gewoon erg warm voor ze. De bungalow in Papagayo waar we nu met zijn vieren verblijven is van alle gemakken voorzien. En vooral voor mij als zeiler vol met luxe; stromend water, douche, water closet waar je het wc-papier in kan doorspoelen, grote koelkast, eettafel en stoelen, een bed in een slaapkamer met airco, TV met Nederlandse zenders, koffiezetapparaat, waranda in de schaduw met kleurrijke vogels die we lokken met fruit, kortom volop genieten met de familie. |
![]() |
![]() |
De tijd gaat snel met de familie erbij in Curacao. We hebben de nodige uitstapjes gemaakt en morgen is het al weer afscheid nemen, een weekje is eigenlijk te kort. Met een gehuurde auto hebben we het eiland verkend, eerst een dag naar het Westen, richting Westpunt. Bij Jaanchie's hebben we lekker gegeten; draadjes vlees, zeebaars en garnaal, lambi en leguaan en wat geiten vlees om te proeven. Alles was bereid met vitamine L (Liefde), een echte vrolijke verkoper die Jaanchie. Onderweg nog stops gemaakt om Flamingo's te zien en een arend te fotograveren, het landschap was begroeid met cactussen, mimosa struiken en helaas bezaaid met zwerfvuil. Gisteren was een hele dag in het zee-aquarium, annex Dolphin Academy. Ma ging voor een Encounter en Pieter en Trudy voor een Swim met de dolfijnen, terwijl Erik foto's en film maakte. Om 11 uur startte het programma voor moeders en na de lunch gingen Pieter en Trudy het water in. Met de introductie filmpjes, uitleg etc..etc... waren we bij elkaar de hele dag zoet. Op Picasa staan de foto's en bij ons Youtube kanaal staat een filmpje. Tusssendoor was er nog gelegenheid om mee te doen met het "happy hour" bij restaurant de Pier, hier komen iedere donderdag de zeilers bij elkaar voor een praatje en de zeilers maaltijd. Iedere morgen ging Trudy nog voor het ontbijt naar het strand voor een zwempartij. En natuurlijk werden ook de nodige uurtjes doorgebracht op de schaduwrijke waranda waar meestal een verfrissend windje blies. Helaas miste ik wel het SSB radio netje met de toekomstige vertrekkers dat Dennis georganiseerd had op het clubhuis van de Dordtse Electronica Club. Ook het klussen aan de boot is aan de kant geschoven, dus we hebben nog geen nieuws over de heet lopende motor. Een paar flinke regenbuien hebben de bijboot gevuld die nog langszij hing, gelukkig waren Loud en Marlene dichtbij om de loosplug eruit te trekken zodat deze badkuip leeg kon lopen. Zaterdag de 12 en half jarige trouwdag van Pieter en Trudy gevierd met een lekkere maaltijd bij Fishalicious. |
Was een weekje met de familie te kort, drie weken zonder Ernie is weer lang. Gelukkig is de bemanning van de Gabber weer compleet. Ernie heeft een fijne tijd gehad in Nederland en veel tijd met haar moeder doorgebracht terwijl Pa en haar tweelingbroer Mark met de Stad Amsterdam van Ibiza naar Harlingen aan het varen waren. Erik heeft nog geprobeerd radio contact te maken met de Stad Amsterdam maar helaas bleven de signalen wederzijds diep in de ruis en was een gesprek niet mogelijk. De intocht in Harlingen was een feestelijk gebeuren en dat bracht Pa en Ma ook weer samen die in 64 jaar nog nooit zolang uit elkaar waren geweest. Met een uur vertraging kwam Ernie aan op het vliegveld in Curacao waar ze werd ophaald door haar jongste broer Jan Willem, Erik en een vriend van JW. De volgende dag was gelijk weer feestelijk met de vijftigste verjaardag van Jan Willem. Met zijn allen (JW, Ilse, Daan, Sem, Willem en Patricia, Erik en Ernie) hebben we heerlijk geluncht en geklets bij Zest aan het strand onder een parasol en met een verkoelende wind. Ernie heeft in Nederland flink gehandwerkt en 3 omslagdoeken gehaakt, zie de foto's hieronder. Ze is nog niet uitgehaakt want de bagage zat vol met knotten haakgaren ! Natuurlijk ook de post uit Nederland en een nieuwe foto camera. Het is de Lumix TZ35. Onze oude (FX35) camera en de tweedehandsjes krijgen een voor een problemen, stof op de sensor, kapotte achtergrond verlichting. De nieuwe heeft een sterkere zoom (24-450mm), meer pixels, leuke foefjes maar ook de optie voor handinstelling en dat maakt deze compact camera tot een echte alleskunner. |
![]() |
![]() |
Alle dagen staat er hier een forse wind van +6Bft. Voor de energie balans van de Gabber is dat prima, de windmolen draait overuren en vanaf 10-11 uur in de ochtend zitten de accu's mutje vol. Maar nu Nederland niet door is naar de finale kijken we minder TV overdag en weten we ons geen raad met de over capaciteit aan energie. Nadeel van de harde wind is dat er hogere golven staan op het Spaanse water, hierdoor is vooral de terugtocht met de bijboot naar de Gabber een nat gebeuren. We kleden ons meestal zoveel mogelijk uit en bij aankomst is het dan gelijk een zoetwater douche nemen om van al het zout af te zijn. Al een tijdje hebben we ongedierte aan boord. Regelmatig zien we snuitkevertjes over de vloer kruipen en als er iets kriebelt op ons lijf is het een snuitkever die gezelschap zoekt. We dachten de bron gevonden te hebben in een door Erik zelf gemaakte ketting gemaakt met tamarinde pitten uit Senegal. Vandaag ontdekten we echter dat de voorraden droge bruine bonen, erwten en mais korrels uit Trinidad het thuis waren van deze kevertjes. Ondankst de twee lagen plastic konden ze toch ontsnappen en de rest van kajuit en voorraden verkennen. Vanmorgen kregen ze zwemles van Ernie, de voorraden gingen overboord inclusief snuitkevers. Met neef Sem (10 jaar) en Jan-Willem hebben we een duikje gemaakt bij de tug-boat (wrak van een kleine sleepboot). Dat ging prima en we plannen meer duikjes voor de komende dagen. Sem heeft in Nederland zijn PADI junior brevet gehaald en keek zijn ogen uit in het heldere warme water met de vele vissen. Dat was nog eens wat anders dan de oefenduiken die hij al in Vinkeveen maakte. Nog een kleine week en dan zal hopelijk onze watermeloen-druiven-wijn klaar zijn. We zijn benieuwd, we maakten meestal wijn met pakken sap als basis, nu dus voor het eerst met vers fruit. De meeste alcohol komt van de toegevoegde suiker, ruwe rietsuiker in dit geval, die door de gist wordt omgezet in CO2 en alcohol. De wijn borrelt al iedere dag, straks is de beurt aan ons met een lekker eigen gebrouwen wijntje. |
Terwijl de wereld om ons heen steeds gekker wordt genieten wij van tropisch Curacao met de broer van Ernie en zijn familie. De schietpartij op het vliegveld is voor de lokale bestuurders en journalistiek aanleiding om te discussieren over ingrijpende maatregelen, verantwoordelijkheden, beperkte middelen en vooral maar te praten en te praten. Er is geen nieuws over de inspanning van de politie die achter de daders aan zit, terwijl de vechtende drugsbendes met naam en bijnamen bekend zijn. Op dit eiland met slecht 150.000 inwoners is het verbazend goed verblijven voor zowel toeristen als criminelen. Net als de lokale bewoners en duikscholen sluiten we de auto niet af als we gaan duiken, braakschade wil je er niet bij hebben. Bevriende zeilers zijn bestolen van het voorwiel van hun 3 dagen ervoor aangeschafte mountain bike. De fiets stond op slot naast het hokje van de 24-uurs bewaking. Navraag bij de bewaker resulteerde in een lacherige reactie "het zal 's-nachts wel gebeurd zijn". In dit deel van het koningsrijk schijnt de zon iedere dag, maar trots en blij om een beetje in je Nederland te zijn wordt je hier niet. Om de paar dagen maken we met Jan-Willem en familie een duikje. De tugboat is een klein wrak van een sleepboot dat op 6 meter diepte ligt, een prima duikstek voor neef Sem. Op Youtube staat een filmpje van onze duik Tugboat duik filmpje. Een wrakduik op de Superior producer deden we in de avond schemering met zijn drieen (JW, Ernie, Erik). Dit wrak ligt op 30 meter diepte en het dak van de stuurhut op 23 meter. Bij aankomst op het wrak zwom er een groep spaanse makrelen, de grootste was ruim 1,5 meter. Nieuwsgierig als ze zijn kwamen ze ook even polshoogte nemen bij ons, daarna verdwenen ze de diepte weer in. Het 60 meter lange wrak ligt er sinds 1977, de boot maakte na belading slagzij en werd snel uit het havengebied getrokken en zonk keurig naar beneden op zo'n 50 meter uit de oever. De dagen na het zinken is het wrak geplunderd door iedereen op het eiland die maar duiken dacht te kunnen. Nu ligt het er als een leuke duikstek. |
![]() |
Op een terrasje in de stad ontmoeten we Ramfis julia. Hij schat ons in als toeristen die een weekje Curacao doen en vraagt of we een minuutje hebben. Als Erik zegt dat dat wel erg kort is moet hij lachen en schuift bij ons aan tafel aan. Hij werkt als inspreker van reclames en aankondigingen bij de radio en geeft een demonstratie van zijn rappe praat door de megafoon. Dat trekt ook klanten naar het cafe waar we nu zitten. Hij praat honderd uit over de toestand in Curacao, volgens hem heeft Nederland te lang gezegd dat ze het goed deden hier op het eiland. Nederland had harder de waarheid moeten spreken, want zo goed gaat het niet, kijk maar naar de schietpartij op het vliegveld. Nederland is te goed gelovig en te vrijgevig geweest. En kijk om je heen, wat zie je ? Alleen maar vrouwen met kinderen, ik vraag je, waar is die man, vader, kostwinner ? .. eh werken, opperen wij.. Nu moet hij weer lachen, werken ? nee dat doen de mannen hier niet. Een kritisch kijkje op de samenleving van Curacao zo tijdens een verkoelend drankje. Vanuit het cafe krijgt hij een aluminium pakje aangereikt, er zit Tutu in. "Dat is lekker, moet je eten met vis" zegt hij tegen ons, wacht maar even, ben zo terug. En even later schept hij wat gekruide vis uit zijn lunchbakje bij de Tutu voor ons om te proeven. Inderdaad smaakt het prima. De Tutu is zoetig, gemaakt van bonen en kokos en de combinatie met kruidige vis is heerlijk. Ramfis tipt ons om bij Zus op Plasa Bieu (lokale markt) hier naar te vragen, ook de Funchi Piscadoro filet (maismeel met vis) of Yuana stoba (gestoofde leguaan) vindt hij aanraders. Ook hij vindt het jammer dat deze lokale kost steeds minder op het eiland te koop is, iedereen eet nu hetzelfde bij de grote ketens als KFC, McDonald of Subway. Voor wie het thuis zelf wil maken hierbij een link naar recepten van Curacao. |
![]() |
![]() |
Dagelijks komt om 10:00 uur de gratis boodschappen bus van de supermarkt Vreugdenhil voorrijden om de zeilers naar de winkel te brengen. Op verzoek kan je ook iets eerder uitstappen om de wasserij, Budget marine, Island waterworld of Napa te bezoeken. Na anderhalf uur boodschappen wordt je dan weer thuis gebracht. Deze service is er ook voor de toeristen bij Papegayo en natuurlijk voor de lokale bevolking die in andere wijken woont. Vreugdenhil is een goed gesorteerde supermarkt met veel herkenbare Nederlandse producten uit het assortiment van de Spar. Meneer Vreugendenhil loopt nog dagelijks in de zaak en heeft tijd voor klanten en personeel met een vriendelijk praatje of advies. In de winkel werken een overvloed aan mensen, vakkevullers, bediening bij brood/vlees, inpakkers en natuurlijk in het restaurant. Aan boord van de Gabber is de "BateauGabber" wijn vanuit het gistvast overgegoten in flessen voor rijping en bezinking. We hebben 9 liter huiswijn kunnen bottelen. De harde wind (+6Bft) maakt het niet aantrekkelijk om de Gabber te verlaten. Ernie vermaakt zich met haken en haken, Erik klikt de tijd weg achter internet en tussendoor wat klusjes aan de motor. Ton van de True blue heeft met zijn infrarood thermometer een pijnpuntje ontdekt bij de koelvloeistofpomp en was tevreden over hoe de motor aanslaat en loopt. Toen hij de pomp los maakte bleek er behoorlijk wat roestige aanslag in het koelvloeistof systeem te zitten. Raar want we gebruiken altijd koelvloeistof dat roesten moet tegen gaan. Daarna hebben we alle koelvloeistof uit het blok laten lopen. Vervolgens radiator schoonmaak spul gekocht en dat laten rond draaien in het motorblok, daarna weer spoelen met zoetwater en weer geheel laten leeg lopen. De roestige aanslag moet nu verwijderd zijn vanuit de koelkanalen. Tot slot nieuwe koelvloeistof erin, deze keer een kwaliteit die geschikt is tot -25 Celsius. Klinkt wat overdreven hier in de tropen maar ook de kooktemperatuur ligt hoger en de anti-oxidatie werking is sterker. Een ander pijnpuntje was de beluchting van het buitenwater circuit, hier zat een T-stuk in met koperen buisjes met kleine diameter (7,5 mm). Dat hebben we nu vervangen door een T-stuk met bredere diameter (9,5 mm) en slangtuiles waar slangen van 12,7 mm oppassen. |
![]() |
We zijn de laatste dagen druk geweest om de Gabber weer vaarklaar maken. Zeven weken verlaten dobberen op het Spaanse water had zijn sporen nagelaten op het dek (stof), de waterlijn en onderwaterschip (algen, sponzen). Ook zijn we aan de slag gegaan met de tips van Maarten om de oorzaak van het warm lopen van de motor te vinden. Gelukkig zaten er geen metaaldeeltjes in de olie, dus de schade aan het inwendige van de motor lijkt mee te vallen. Voor vertrek hadden we het koelcircuit al eens een antiroest behandeling gegeven van een paar uurtjes, maar er zijn ook middeltjes voor 3 dagen. Dus weer alle koelvloeistof eruit en vullen met schoonmaakmiddel. Motor laten draaien en het schoonmaakmiddel via een zeefje retour motor doen om te kijken wat er los komt. Nog altijd kleine roest deeltjes, beetje bruine vettige drap en bruinwater, we denken op het spoor te zitten van een oorzaak en oplossing. Mogelijk zijn een aantal van de koelkanalen in het motorblok met roest verstopt. Drie dagen filteren we het schoonmaakmiddel als we de motor een uur laten draaien, wat we opvangen wordt met de dag minder, maar het zijn nu ook weer geen grote hoeveelheden bij elkaar dat we denken de blokkade opgelost te hebben. Tot slot spoelen we het motorblok weer met water, tappen het leeg en vullen het met koelvloeistof. Onderweg naar Bonaire loopt de motor nog altijd warm, we vragen nauwelijks vermogen en de temperatuur stijgt naar iets onder de 90 Celsius. Gelukkig was er ook nog tijd voor gezellige dingen op Curacao. Een etentje met Loud en Marlene met eigen gemaakte Pisco Sour als aperitief. Een middag duikles voor Marlene om haar over te halen om het niet alleen bij snorkelen te houden, onderwater is veel meer moois te zien. En de zeilers maaltijd bij de Pier op donderdag avond. De waterboot was op vakantie en dat bleek voordelig voor ons uit te pakken. Betalen we bij de waterboot voor water afgeleverd bij de boot, met de eigen bijboot naar "de Nieuwe Wereld" varen levert ons een besparing van € 4,75 voor de 130 liter die we mee kunnen nemen. Hiernaast nog een plaatje van onze gevaren route van Curacao naar Bonaire. |
Sinds we anker op waren gegaan in het Spaanse water hing er een bedenkelijke lucht van rotte vis in de punt. We roken nog aan onze handdoeken die daar hangen, maar die waren het niet. De lucht kwam uit de ankerbak die onder het bed staat. In de maanden dat we geankerd lagen hadden tal van schelpen, kokerwormen en algen onze ketting tot een gezellig thuis gemaakt met inwoning van kleine krabbetjes en vlokreeftjes. Eenmaal bovenwater lag alles lekker te rotten en te stinken in onze punt. Op Bonaire mag je niet ankeren dus kon de hele handel ook niet simpel overboord om gespoeld en geborsteld te worden. Met het anker op de preekstoel (RVS buizen contructie op de punt van de boot) hebben we de ankerketting in lussen van 2x5 meter aan stukken touw opgehangen zodat we de ketting onderwater schoon konden borstelen. Maar veel van de aangroei zat precies tussen de schakels in en daar kan je niet makkelijk borstelen. We bespraken onze relatieve ellende met Fred van de Kostat die het probleem herkende van zijn verblijf op het Spaanse water in Curacao. Hij had toen zoutzuur gebruikt om zijn ketting weer schoon te maken. Een zuur lost namenlijk de kalk op en de meeste aangroei valt er dan vanzelf vanaf. Bij de AH kopen we vier flessen huishoud azijn, ook een zuur maar iets minder sterk dan zoutzuur en het werkt ook. Inmiddels staat er een bruisende emmer op het voordek en wordt de ketting eenvoudig schoon. Het zuur lost de kalk op in CO2 (vandaar het bruisen), water en opgelost Calcium. Als je zelf wilt experimenteren met het oplossen van kalk staat hier een leuk proefje, Windei. |
![]() |
![]() |
Joop en Ria van de Kuch zijn op vakantie in Bonaire. We kennen Joop en Ria van onze winterhaven in Eembrugge (Nederland) en dat maakt het wel bijzonder om elkaar nu onder tropische omstandigheden te treffen. Eind deze week varen ze met ons mee naar Curacao want ze bezoeken alle 3 de benedenwindse eilanden, Aruba hebben ze al gehad. Op de eilanden hebben ze een appartementje en een huurauto. Dat is voor ons leuk en gezellig want gezamenlijk verkennen we nu de toeristische uitstapjes van Bonaire en straks van Curacao. Tijdens de eerste trip bezochten we het zuidelijk deel van het eiland met zijn zoutpannen en slavenhuisjes. De zoutpannen hadden ieder een eigen kleur en een pilaar op de oever voor herkenning vanaf de schepen zodat ze wisten waar ze hun zout konden halen. De blauwe pilaar hebben we helaas gemist. De tweede trip ging naar het noordelijk deel, op zoek naar grottekeningen van de oorspronkelijke bewoners. Natuurlijk zoeken we ook naar het nationale symbool van Bonaire, de flamingo. In het Gotomeer zaten er niet veel maar konden we ze wel van dichtbij zien. Overal bestaat het landschap uit dore struiken en heel veel cactussen. In de airco auto is het lekker fris rondrijden door dit tropisch hete landschap. In de namiddag doen we boodschappen bij de AH en koken we op het appartementje van Joop en Ria. Lekker de ruimte, geen ingewikkelde veerdienst met de bijboot om iedereen aan en van boord te krijgen. Onze gasfles is bijna leeg, maar simpel vullen bij de gasfabriek gaat niet lukken. Fles inleveren en over twee weken ophalen is daar de procedure, de flessen worden op Curacao gevuld schijnt het. Bonaire heeft een probleem met de gasleverantie door Curoil. Gelukkig kan het ook op de jachthaven en daar is het maar twee dagen wachten. We zijn benieuwd hoe vaak de gasprijs over de kop gaat, een normale vulling kost $ 41,- voor 100 lbs. (circa $ 0,90 per kg; voor onze gasfles van 7,5 kg dus minder dan $ 7,50 ). Het gas in Bonaire is voor normale huishoudens trouwens circa 30% goedkoper dan op Curacao. |
Waren we een paar dagen geleden nog benieuwd naar hoe vaak de gasprijs over de kop gaat als je je fles in de Marina van Bonaire laat vullen. Nu we het weten willen we het niet geloven. De prijs gaat ruim 8,5 keer over de kop. De vulling van onze 16 Lbs (pond) fles kost $ 56,- wordt Erik gemeld door de slechts Engels en Spaans sprekende balie medewerker in dit stukje Nederlands koninkrijk. Het is een van de vele gastwerkers uit Colombia/Venazuela/Peru, terwijl er heel wat eilanders van de voedselbank leven omdat ze geen werk hebben. Verbouwereerd stamelt Erik nog dat deze vulling op de lokale markt slechts $6,53 zou kosten. "Sorry this is the price of my boss" en hij laat het briefje zien dat op de toonbank staat. Erik, als geprikt door een cactus, "this is criminal, this is no service !", en hij laat $25,- op de toonbank achter. Na overleg met Ernie toch maar de rest betaald, het zijn tenslotte criminelen dus je weet maar nooit. De balie medewerker verteld, in de discussie met Erik, lachend dat hij inderdaad voor een 100 ponds gasfles veel minder betaald dan het 16 ponds flesje dat afgerekend moet worden. Een bezoekende Amerikaan doet er nog een schepje boven op, I'm happy with the service of the marina, Erik wil hem graag nog blijer maken en vraagt of hij dan ook onze fles wil betalen. Maar voor die eer bedankt de Amerikaan, hij vindt het gedrag van Erik niet fatsoenlijk. Inderdaad daar draait het hier om op de door rijke toeristen bezochte Caribische eilanden. Een groot deel van de toeristenindustrie en lokale bevolking heeft ontdekt dat je onbeschoft veel kan vragen. Ze rekenen op je fatsoen dat je betaalt en komen zo weg met een dubbel prijsstelsel (voor eigen inwoners en buitenlanders) in eettentjes, markten voor uitstapjes, musea, natuurparken, etc..etc.. |
![]() |
![]() |
Samen met Ria en Joop verkennen we voor een tweede keer het noordelijk deel van het eiland. Deze keer rijden we langs de zuidkant langs de kust. Het is een eenrichtings weg langs de vele duikstekken, er staan zelfs bordjes om te waarschuwen voor overstekende duikers. Aangekomen bij het natuurpark Slagbaai ontdekken we dat we onze duikpenningen mee hadden moeten nemen als entree bewijs (lokale prijs $15,-; niet ingezetenne $25,-). We besluiten Slagbaai de volgende dag dan maar te bezoeken en gaan via nieuwe wegen retour Kralendijk. Onderweg zien we regelmatig Caribische parkieten die van de cactussen eten. In Rincon stoppen we voor een vroege lunch. Joop en Erik nemen een geitenstoof en Ernie en Ria een kippestoof, het smaakt allemaal prima. De volgende dag zijn we op tijd bij park Slagbaai en genieten van een 4 uur rondrit door het park. De wegen zijn onverhard en soms met een flinke helling, maar met rustig rijden lukt het Joop om het kleine autootje veilig over alle hobbels heen te krijgen. Anders dan buiten het park ligt er hier geen rotzooi in de berm en rijdt je echt door de natuur. Regelmatig zijn er uitzichtpunten of bezienswaardigheden. Helaas is het landhuis Slagbaai gesloten in verband met renovatie, een sanitaire stop kan wel maar het vocht aanvullen met een verkoelend drankje kan niet. Terug in Kralendijk doen we ons te goed aan een lekker ijsje bij de plaatselijke Italiaanse ijstent. |
Natuurlijk gaan we ook zeilen met z'n viertjes. Joop en Ria zijn zelf ook zeilers dus dat maakt het gemakkelijk. Donderdags varen we langs de kust van Bonaire met halve wind naar een mooringboei. De wind staat stevig door met een ruime 5 tot 6 Bft, in een uurtje zeilen zijn we al bij Punt vierkant, hier buigt het eiland wat oosterlijker en staat de wind meer op de kust. We gaan de kleine kaap niet voorbij en zoeken een mooring boei die beschut ligt. Voor de verkoeling brengen we een bezoek aan de vele vissen onderwater, lunchen op ons gemak en in de namiddag zetten we weer koers naar Kralendijk. 's-Avonds halen we chinees en eten aan boord. De volgende dag is het uitklaren bij de douane en immigratie. Omdat Joop en Ria met ons meevaren naar Curacao moet de bemanningslijst worden aangevuld en worden zij ook "uitgestempeld" in hun paspoort met een afbeelding van een boot in het immigratie stempel. De tocht van Bonaire naar Curacao is voor de wind en met snelheden van tussen de 3,5 en 5,6 knoop gaat de tocht voorspoedig. Kort voor Curacao krijgen we toch nog een tropische stortbui over ons heen, de regentijd is aangebroken. In het Spaanse water kunnen we nagenoeg op dezelfde plek ankeren als die we verlaten hadden. We veranderen de Gabber weer van een zeilboot in een drijvend huisje. Drinken gezamenlijk een verfrissing op de geslaagde zeiltocht en daarna brengen we onze opstappers naar de oever die opzoek gaan naar hun nieuwe appartementje op Curacao. |
![]() |
![]() |
Leven we gebruikelijk met "één klusje per dag" en "een uitje per week" de dagen met Joop en Ria zijn aangenaam vermoeiend en ondernemend. De week begon met een rondje langs douane en immigratie om in te klaren. Bij immigratie was er een stroom uitval en of we later op de dag konden terug komen. Geen probleem genoeg te doen in Willemstad. Een kopje koffie drinken met uitzicht op de pondjesbrug, een bezoek aan Kura Hulanda. Dat laatste is een groep van gerestaureerde huisjes dat in gebruik is als restaurant, conferentieoord en museum. In de gidsen wordt het vaak beschreven als een museum over de slaventijd. Maar we waren aangenaam verrast door de verzameling van mooie cultuur historische objecten uit het oude Mesopotamie (Irak, Iran) en uit west Afrika. De fragmenten uit de verslagen van een slavenhandelaar, die gebruikt werden als commentaar bij objecten, schilderijen en tekeningen uit die tijd, waren ontstellend om te lezen. Zie ook de tekst van de advertentie. De zaal over de rassenstrijd in de USA moet menig Amerikaan het schaamrood op de kaken geven omdat dit nog maar zo een recent verleden is. Bij het bezoek aan de Mikvé Israel-Emanuel synagoge ontdekken we dat de oprichters van het bekende Madurodam van oorsprong uit Curacao komen. Ze zijn het miniatuur park begonnen ter nagedachtenis aan hun zoon die in de tweede wereld oorlog omkwam. De synagoge in Willemstad is de oudste op het westelijk halfrond die nog altijd in gebruik is. We verbazen ons er over dat er geen verwijzingen zijn naar de oudste synagoge waarvan we de resten bezochten op Jodesavanne in Suriname, misschien is een verleden als slavenhouder niet zo populair in Curacao ? |
We hoorden enthousiaste verhalen van de Rafiki over de struisvogelboerderij dus die hebben we ook bezocht. En inderdaad de moeite waard. Met een open vrachtwagen rijden we langs de verschillende veldjes waar struisvogels gehouden worden. Bij ieder veldje is er tekst en uitleg over de struisvogels en het kweken van de dieren. In het wild is het eierlegseizoen twee weken omdat de eieren bebroed worden door het mannetje. Op de boerderij worden de eieren bij de dieren weggehaald en kunstmatig uitgebroed. Op die manier wordt het legseizoen verlengd en is de productie aan eieren en kuikens veel hoger dan in de natuur. Een geslachte volwassen struisvogel levert 45 kg biefstuk en 150 kg verwerkbaar vlees op en een struisvogel ommeletje weegt 700 gram. De gids heeft regelmatig vrolijke verhaaltjes en dat maakt de tocht leerzaam en amusant. Erik staat tot slot nog op een struisvogelei (zie foto) Na de struisvogelboerderij drinken we wat fris bij Picara. Terwijl we van de verfrissing genieten zien we dat de lunch wordt voorbereid en ondanks dat het net twaalf uur is sluiten we aan bij de groeiende rij klanten. Ons "weg restaurantje" blijkt een goed lopende afhaal lunch gelegenheid te zijn met smakelijk eten. Voor de middag staat er een bezoek aan de grotten van Hato op ons programma. De rondleiding van 14:00 uur halen we net en de gids praat ons bij over de geologie van Curacao en het ontstaan van de grotten. We wandelen over de "Indian trail" en hebben daarna dringend afkoeling nodig in de vorm van een ijsje. De uitbaatster heeft 35 jaar in Nederland gewoond en is nu weer terug in haar Curacao. Helaas blijven haar kinderen achter in Nederland voor opleiding en werk, een weekje tropen vakantie is prima voor ze maar ze zijn meer thuis in Nederland. Moeders is bij vlagen nergens thuis, verlangend naar de kinderen in Nederland als ze in Curacao is of verlangend naar de warmte en haar thuisland Curacao als ze bij de kinderen in Nederland is. Het is een bekend verhaal dat we regelmatig gehoord hebben als we met de mensen op Curacao, Bonaire of Suriname praten. |
![]() |
![]() |
Een weekje Curacao is kort dus we hebben een druk programma. We rijden via het natuurpark "Shete Boka" naar de westpunt van Curacao. Maar we stoppen eerst nog bij een klein museum "het huisje met het maistakken dak". Het is een oorspronkelijk slavenhuisje waar de bewoonster, die zelf is opgegroeid in het huisje, vroeger rondleidingen gaf en vertelde over haar familie die daar woonde. Nu worden de rondleidingen verzorgd door een aantal dames van het Tula museum. Bij ieder landhuis stonden vroeger 50-200 slaven woningen, nu zijn er nog maar een paar in orginele staat over die door monumentenzorg worden gerestaureerd en onderhouden. Het museum gaat vooral over de levenswijze van de ex-slaven na de slaventijd die op eenvoudige wijze in hun eigen bestaan moesten voorzien. Want de landhuizen en plantages raakten snel in verval toen door de afschaffing van de slavernij de gratis arbeid kwam te vervallen. In het natuurpark lopen we langs de kust naar een aantal natuurlijke inhammen (boca's) waar de golven indrukwekkende spuiters maken. Een van de boca's heet Boca Pistol omdat de golven met een knallend geluid in de nauwe inham spoelen en een mooie fontein water maken. We komen behoorlijk verhit retour auto en rijden genietend van de airco naar de andere boca's en een aan zee grenzende grot. De lunch gebruiken we bij Jaaanchi in Westpunt, Joop neemt leguaan als lunch en Erik een combi van leguaan en zeeslak. De dames houden het bij de meer vertrouwde zeebaars, garnalen en kip. Eten bij Jaanchi duurt altijd langer dan je denkt en pas tegen drieen rijden we retour Willemstad. We komen te laat bij het gasvulstation, dus ons uitje voor de volgende dag is bekend. |
Nog voor tienen sluiten we aan in de rij van mensen die een gasfles moeten vullen. We verdelen onze gasflessen (2 van de True blue, 2 van de Jacuzzi en 1 van ons) onder elkaar zodat we keurig aan de regels, twee flessen per persoon, voldoen. Nummer 23 wordt gevuld terwijl wij nummer 38,39 en 40 hebben. Gelukkig is het een snel en efficient systeem waarmee gevuld wordt, snelkoppelingen, automatische afslag, 3 verschillende flesaansluitingen, 2 vulstations en weegschalen. Onze flessen hebben wat meer aandacht nodig. Ze worden gevuld totdat uit de iets los gedraaide ontluchtings dop vloeibaar gas stroomt. Zo vol hebben ze nog niet eerder gezeten en het leuke is dat alles een eenheids prijs heeft. Onze flessen van 16 en 10 pond gaan door voor BBQ flessen en een vulling kost ANG 24,80 ($13,50). Klaar terwijl je wacht en aanzienlijk (30 euro) goedkoper dan op de marina in Bonaire. De gevulde gasflessen geven we weer af op de haven zodat we de rest van de dag veilig over het eiland kunnen rijden. We gaan koffie drinken bij Karakter, een mooi gelegen strandtent met lekkere koffie. We kletsen op ons gemak en maken er een kalme dag van. In de namiddag gaan we nog even bij immigratie langs voor een stempel in Erik's zijn paspoort, dat waren ze vergeten te zetten ontdekten we deze week. Erik weet nog een lekkere smoothie (verse vruchten sap) tent langs de Caracasbaai weg. 's-Avonds eten we mee met de zeilershap bij de Pier. |
![]() |
![]() |
Tijdens een heerlijk etentje bij de Pirate-bar namen Joop en Ria afscheid van ons, hun vakantie zat erop. De week erna hebben we niet stil gezeten maar serieus werk gemaakt van het oplossen van het warm lopen van de motor. Ton van de True Blue is kenner bij uitstek van motoren en ook van onze Bukh, dus we vroegen hem om de kop eraf te halen voor inwendig onderzoek. Na het lichten van het kleppendeksel was de oorzaak al duidelijk. Aan de binnenkant zat een smeuige grijze pasta, dat was een menging van koelvloeistof en olie, er moest dus een lekkage zijn in de koppakking. Bij onze laatste motor manouvre hadden we flink gas gegeven om een bocht te draaien, dit was vermoedelijk de genade klap voor de pakking, die nu ook koelvloeistof naar de olie kant ging lekken. De afgelopen maanden waren het slechts uitlaatgassen die naar het koelvloeistof circuit lekte. Hierdoor warmde de koelvloeistof extra op, het teveel aan gas kon via het overdrukventiel in het expansie vat makkelijk ongezien verdwijnen. Resultaat was een warm lopende motor. Gelukkig hebben we veel reserve onderdelen bij ons, zo ook een reserve koppakking. In een uurtje sleutelen door Ton was de kop eraf en kregen wij als huiswerk het schoonmaken van de vlakken waar de koppakking tussen zat. De volgende dag kwam Ton weer om de motor in elkaar te zetten. We hebben nu als huiswerk gekregen de motor minimaal 20 uren te laten draaien zodat de kop nogmaals kan worden nagetrokken. We gaan goed opletten hoe Ton het allemaal doet want we zullen in de toekomst zelf de kop jaarlijks natrekken en ook de kleppen stellen. |
Regelmatig maken we reclame voor boten die te koop zijn. Meestal zijn het zeilboten van familie of vrienden, deze keer is het een echte motorboot (McGruer, 19m) van een zendamateur. De radio hobby brengt je in contact met mensen over de hele wereld en meestal gaan er jaren voorbij voor je elkaar in het echte leven ontmoet en nog vaker ken je de andere zendamateurs alleen maar van "praten" in radionetjes of toevallige "ontmoetingen" door het beantwoorden van een "CQ-oproep" (algemene oproep). De voormalige eigenaar van dit prachtige motorschip was enthousiast deelnemer aan het Nederlands Maritiem Radio netje dat dagelijks wordt gehouden om 13:00 Nederlandse tijd op 14.320 USB. Ook ik meldde me regelmatig in bij Chris (PA3GZK) en luisterde naar verhalen van zeilers, motorbootvaarders en camperrijders in het Middelandse zee gebied en van Scandinavie tot de Canarische eilanden. Een andere inmelder was PA0MHK die toen met zijn boot in de Middellandse zee aan het rondvaren was. En nu liggen we in het Spaanse water naast de boot van zijn zoon, de True Blue met Ton en Dominique. Spijtig genoeg is vader overleden en vandaar dat de boot te koop is. Voor wie opzoek is naar een varend woonschip met een nautische uitstraling is dit een uitgelezen kans. Gewoon om in Nederland te wonen of het ruime sop te kiezen naar onbekende verre bestemmingen. De boot is zowel volledig ingericht om comfortabel op te wonen als voor geriefelijke vaartochten, klik hier, www.sy-gabber.nl/McGruer, voor meer details. |
![]() |
![]() |
De meegenomen spulletjes uit Nederland hebben hun plekje weer gekregen in de Gabber. Het is altijd een paar dagen ordenen en herschikken van spullen als we retour boot komen vanuit Nederland. De temperaturen van 30+ maken het ook niet makkelijker om in hoeken en gaten te kruipen, kussens, planken op te tillen en volle kastjes te ordenen. Samen met Loud van de Rafiki ben ik op zoek gegaan naar de lekkage in de brandstoftoevoerleiding. Na een theoretisch werkoverleg met een koppie koffie zijn we eerst opzoek gegaan of er nergens in het systeem nog plaats was voor het koperen ringetje dat we bij het in elkaar zetten de vorige keer overhielden. Maar nee nergens mist een ringetje. Dan door naar aanvalsplan 2, de retourleiding demonteren van de tank en met behulp van de electrische opvoerpomp het hele brandstofsysteem onder de diesel zetten en dan met de opvoerpomp nog aan de retourleiding met de duim dicht houden zodat er druk op het systeem komt. Bij het lekkage punt moet er dan diesel uitkomen hadden we tijdens de koffie verzonnen. Terwijl ik mijn duim op de leiding houdt kijkt Loud de leidingen na, en ja bij de diesel hoge druk pomp borrelt het. Om daar fatsoenlijk bij te komen moet de bakskist helemaal leeg. Een kwartiertje later zit ik achter het motorblok terwijl Loud als een operatie zuster de gereedschappen aan geeft, de dieselopvoer pomp bedient en de retourleiding dicht houdt. Los draaien, schoonmaken en opnieuw monteren brengt helaas niet een oplossing. Volgens het werkplaats handboek hebben we de "seal-o-ring van de housing for delivery valve" nodig. Gelukkig is Ernie nog in Nederland en kan ze de onderdelen ophalen bij Clouds. Na het motorklussen help ik Loud met het kaalkrabben van zijn onderwaterschip. Tijdens de vijf maanden voor anker liggen op het Spaanse water is er een weelderige onderwatertuin gegroeid. Als marien bioloog zou ik haast zeggen dat zoveel natuur een beschermde status moet kunnen krijgen. |
Dennis en Ank zijn ook weer terug op hun boot (Bodyguard). Het radio netje Dutchies at sea is gelijk van start gegaan, Woensdag en Zondag om 23:59 UTC op 8.104 kHz USB. In de namiddag komen ze me altijd ophalen voor hun uurtje zwemmen in Caracasbaai. Tijdens het snorkelen heb ik gelijk onze nieuwe Denver ac-5000 action camera, die bij de Praxis voor weinig te koop was, uitgeprobeerd. Gisteren pepperjelly gemaakt, een pittig smeerseltje voor op een toastje Philadelphia, bij gerookte vis, een lapje vlees of een wild paté. Het recept is eenvoudig: 10 - 20 kleine pepertjes (promente pika korsou chiki, kleine lokale hete peper) zonder de pitjes fijn knippen in 300ml water, snufje zout, 40 gram suiker en 3/4 theelepel agar-agar, alles 15 minuten koken totdat de pepers zacht worden aan het einde 1 eetlepel inmaak azijn toevoegen. Daarna uitgieten in een schone jampot en tijdens het afkoelen het potje regelmatig omschudden, anders liggen alle pepers op de bodem. Meer of minder agar-agar veranderd de smeerbaarheid. In plaats van agar-agar met suiker kan je ook gelei-suiker + suiker gebruiken. Vandaag ook vlees ingemaakt. De kipkarbonades zijn hier het meeste vlees voor het minste geld. Een kilo kipkarbonades koken in water met italiaanse kruiden, een flinke lepel geelwortel en 2 eetlepels Abodo seanoning (zout, knoflook, oregano, komijn, zwarte peper, geelwortel). Als ze bijna gaar zijn de botjes (een per karbonade) er uit halen en het vlees klein knippen. Daarna schone glazen potjes vullen en afvullen met het kooknat tot 1 cm onder de rand. Deksel erop en een 45 minuten in de snelkookpan voor het echte inmaken. Gelijk met de kip ook twee potten rundvlees in ketjap en knoflook ingemaakt. In totaal staat er nu weer 2 kilo vlees in pot voor onderweg. Voor de dagen dat we geen vis vangen. |
![]() ![]() |
![]() |
Bij de supermarkt Vreugendhil heb ik het eerste filmpje gemaakt met Denver action camera kunnen uploaden, klik hier om het filmpje te zien op ons Youtube kanaal. Deze week ga ik met Dennis een duikje maken. Anders dan met het snorkelen wat we steeds om vier doen, gaan we nu midden op de dag zodat er onderwater voldoende zonlicht is. Hopelijk zien we leuke dingen, de camera gaat weer mee ! Tijdens ieder boodschappen uitje worden de voorraden blikvoer aangevuld. Altijd even opletten wat de houdbaarheidsdatum is, de meeste blikken gaan ruim 3 jaar mee. De lege ruimtes onder de banken worden gestaag gevuld met sperciebonen, bruine bonen, capucijners, mais, doperwten, appelmoes, wortelen, champignons en tomatenpuree. De voorraden zijn voor de gebieden waar het winkelen lastig is en de dagen dat we de kant niet opgaan omdat we te druk zijn met zwemmen, snorkelen, visvangen en zeilen. |
Een nieuwe update heeft even op zich laten wachten. Maar de komst van Ernie was dan ook een hectisch gebeuren. Voor het eerst vloog Ernie met onze nationale trots de KLM. Helaas was het de onfortuinlijke vlucht KL 0785 die niet verder kwam dan St. Maarten. Na het nodige gesol met de passagiers gedurende 2 volle dagen werd er een nieuw vliegtuig vanuit Nederland over gevlogen en kon Ernie met 53,5 uur vertraging eindelijk voet op Curacao zetten. De regelgeving van de EU bepaald dat passagiers in een vliegtuig met flinke vertraging recht hebben op een compensatie bedrag. Dit compensatie bedrag is vastgesteld op € 600,- en het maakt blijkbaar niet uit hoeveel langer dan 4 uur de vertraging is. Kortom na de eerste 4 uur vertraging is de schade bekend bij de vliegmaatschappij en is het economisch vanzelfsprekend dat de vliegmaatschappij geen extra moeite meer steekt in een snelle afhandeling, goede informatie of begeleiding van haar klanten. Met het uitdelen van de tegoedbonnen en 2x per dag transport naar een hotel om te eten viel de ondersteuning deels binnen de regelgeving. Ernie heeft tijdens haar verblijf geen KLM-ers gezien die haar informeerden of bijstonden in het zoeken naar een slaapplaats. Inmiddels heeft ze flink bijgeslapen en we zitten weer in de routine van ons cruisers bestaan. Woensdag was er een BBQ op het strand met de andere zeilers. Voor ons de eerste BBQ met de BBQ die Erik bij Maarten op het Truckpark van Tucantravel in Peru ontwierp en in elkaar zette. De sateetjes en hamburgers smaakte prima, mooi weer en veel gezelligheid. |
![]() |
![]() |
Twee maanden geleden schreven we nog dat we jaarlijks de kop zouden natrekken als regulier onderhoud. Inmiddels staan we bekend als de koppensnellers van het Spaanse water. Na een extreem stevig partij gas geven achter anker om de hoelveelheid zeewater te meten die de impellorpomp geeft zat er water in de olie, dus moest de koppakking weer vervangen worden. Nu gelijk alle mogelijkheden die er zijn ter verbetering van de motor aangegrepen. Via Gerard van de Sylfer een mannetje gevonden die de kop van de motor kon vlakken, gelijk ook de ingesleten deksel van de impellorpomp laten vlakken. Erik had goed opgelet tijdens het klussen door Ton en kon nu zelfstandig de koppakking wisselen en de motor weer in elkaar zetten. We zijn aan het test draaien en de temperatuur komt niet boven de 80 Celsius zelfs als we de motor in zijn werk zetten en aan het anker trekken. Dat is een nieuwe ervaring voor ons, al het geklus lijkt zijn vruchten af te werpen. Alle Nederlandse zeilers zijn inmiddels vertrokken richting Colombia en San Blas eilanden alleen de Twentse meid (voorheen de Aquamarijn) ligt er nog en een paar half geemigreerde zeilers die al jaren op het Spaanse water drijven. Wat wij gaan doen is nog onbekend. Het plan was om over te steken naar de Dominicaanse Republiek en via Haiti, Jamaica naar de kameraden in Cuba te varen. Om dit vaarplan waar te maken in de komende 3 maanden moeten we het motto "liever veel zien van weinig inplaats van weinig zien van veel" over boord gooien. Onze tijd in Bonaire en Curacao lijkt lang, maar eigenlijk zijn we nog maar net 9 weken gezamenlijk op deze eilanden. |
Na het opvragen van de orkaan paden van de afgelopen 10 jaar is het plan om de Gabber achter te laten in Cuba tijdens het orkaan seizoen van tafel. Iedere twee jaar wordt Cuba getroffen door een orkaan en de meeste orkanen trekken over Bahia de Cienfuegos, een van de grotere watersport centra en jachthavens op het eiland. Ook hier op Curacao zijn het de donkere dagen voor de kerst al een paar dagen is het grauw bewolkt en staat er een stevige 4-5 Bft op de ankerplaats met vandaag als hoogtepunt de ene na de andere bui met hele harde wind en onvoorstelbaar veel regen waarbij we inmiddels 70 liter water hebben opgevangen. De daglengte verschilt over het jaar niet veel en met 11 uur en 27 minuten zijn de dagen nu het kortst, in de zomer zijn de langste dagen 12 uur en 53 minuten. Het aantal zon uren is door de bewolking en spaarzame regenbuien in dit seizoen ook wat minder. Voordeel is dan weer dat de temperatuur een stuk aangenamer is, 's-nachts koelt het af naar 26 Celsius. Omdat Facebook vanaf 1 januari geld wil gaan verdienen met ons foto en film materiaal zonder aan ons een vergoeding te geven of specifiek toestemming te vragen overwegen we naar een ander "social netwerk over te stappen. En alvast de waarschuwing dat als we verschijnen in een commerciele oproep op facebook wij hier niet achter staan of geld aan verdienen. Geld verdienen doen we wel als je (kosteloos) klikt op de, door Google voor jullie uitgezochte, advertenties op dit blog. De "advertentieklikkers" worden hartelijk bedankt voor deze ondersteuning. We zijn sinds een paar dagen ook te vinden op het alternatieve IJslandse netwerk www.SEEN.is. Via de optie browse members kan je ons en inmiddels 65.595 anderen vinden. |
![]() |
![]() |
Beide kerstdagen blijven we aan boord en de zondag na kerst gaan we bij Tineke eten. Tineke kennen we van onze duikclub "Nautilus" in Utrecht. Negen jaar geleden ging ze terug naar Curacao waar ze samen met haar ouders in haar jeugd gewoond had. Anders dan de gesprekken op het duikcentrum, waar we meestal spraken over de duiken die we gemaakt hadden en de dingen die we onderwater gezien hadden, waren we benieuwd naar het "roer om leven" dat Tineke hier op Curacao heeft. Het werd een gezellige avond met veel gepraat en lekker eten van de BBQ. Maandags doen we weer boodschappen bij supermarkt Vreugdenhil, maar een aantal ingredienten zijn er niet en die kopen we in de namiddag op de Venezulaanse markt. Ons gratis vervoer naar Vreugdenhil staat door acties van de taxichauffeurs trouwens op de tocht. De taxichauffeurs hebben rechtzaken aangespannen tegen alle andere vervoerders op het eiland waarin ze betwisten dat deze vervoerders illegaal bezig zijn door het gebrek aan een taxi-vergunning. Vooral de transferbusjes van de hotels liggen onder vuur. De taxi's missen een groot deel van hun ritjes vanaf het vliegveld claimen ze door deze transferbussen. De redelijkheid van hun claim is wat moeilijk want zelfs met alle taxi's bij elkaar is er geen genoeg taxi vervoer voor een enkele vliegtuig lading vakantiegangers en hun bagage. Ook de service van Vreugdenhil kunnen ze niet aanbieden, deze rijdt op vaste tijden tussen de winkel en wijken in Willemstad waar de taxibusjes niet komen, o.a. de haven en de toeristen centra. |
Om de kerst verlichting in Willemstad te bekijken zijn we in de namiddag naar de stad gegaan. Het plan was om de daghap bij Plein cafe Wilhelmina te nemen, maar de stampot boerenkool met worst slaan we over. Eerst doen we nog boodschappen op de Venezulaanse markt. Erik wil "Ayaka" maken en daar heb je bananenbladeren voor nodig. Ayaka is een traditioneel recept voor rond Kerst en Oudjaar op Curacao en dat is te zien op de markt, er liggen flinke stapels bananenbladeren. Even later zitten we op een terrasje een BBQ-maaltijd te eten en worden onze bananenbladeren gespot door twee dames uit Curacao aan het tafeltje achter ons. Of we Ayaka gingen maken was gelijk de vraag. En al snel worden we overspoeld met tips en ingredienten over hoe zij de Ayaka maken. Gelukkig had Erik zich ingelezen en kon de dames van repliek dienen met een scheutje azijn in het kookwater voor de bananenbladeren, ja met kipvlees en pruimen, rozijnen en cashewnoten etc.. Nee, cashewnoten gebruikten de dames niet, wel zilver uitjes en Picalilly. OK, de cashewnoten worden een zoute snack en we kopen nog snel een potje Picalilly. Als de avond valt genieten we van een kopje koffie met uitzicht op de mooi verlichte pondjes brug. We blijven niet te lang want we willen met de stadsbus van 19:30 weer retour haven. |
![]() |
We hebben een gezellige oudjaarsavond aan boord van de Twentse meid gevierd, een gezin met drie kinderen en oma aan boord. Pa werkt op de grote vaart en was aan het werk. Oma had een heerlijke lasagna gemaakt en wij namen een toetje en bubbels mee voor de nieuwjaars toast. Ook de zwitserse Vincent was er. Zijn boot is een opvallende verschijning omdat hij op zijn romp een Afrikaans landschap heeft geschilderd. We zagen de boot voor het eerst in Gambia bij Lamin lodge liggen en nu is hij onze buurman op de ankerstek in Curacao. Vincent is electricien maar houdt meer van schilderen en reizen. Om de tijd tot de jaarswisseling te doden spelen we gezamenlijk het wereldreisspel. Een soort van triviant met vragen over allerlei landen. Veel lol en we leren ook nog wat over andere landen, culturen en gewoonten. Vincent oefent zijn Nederlands met het voorlezen van de vragen en wij oefenen Engels als we de vragen voor hem vertalen. De hele avond kijken we ook regelmatig om ons heen want er worden enorme hoeveelheden siervuurwerk afgestoken nog voor het middernacht is. We verbazen ons over de hoeveelheden, maar als het middernacht is merken we dat we slechts een voorproefje gehad hebben. Vanuit het Spaanse water hebben we mooi zicht op de (duurdere) wijken en een enorm siervuurwerk spectakel uit alle windrichtingen. Ruim 3 kwartier schieten er prachtige vuurpijlen in het rond alsof ieder huis zijn eigen vuurwerk show heeft. Kort na een uur gaan we te kooi, maar het geknal gaat door tot diep in de nacht. |
![]() |
![]() |
De Gabber is al een paar dagen "out of Control", Erik morste koffie op het toetsenbord van de laptop en sindsdien staat de control-toets (Ctrl-toets) continue ingedrukt, alle andere toetsen werken niet meer, alleen de bekende Ctrl-toets combinaties. Dit bericht wordt dan ook via de reserve PC getypt. Maar bij deze relatieve ellende is het niet gebleven dit jaar. Tijdens het naspannen van de kopbouten, een routine klusje voor ons inmiddels, liet Erik een kleppenstoter uit zijn vingers glijden en de kleppenstoter verdween de diepte van het karter in. We wisten niet eens dat er zoveel ruimte was. Gelukkig bleef de kleppenstoter rechtop staan naast de krankas en na een uur modderen met een magneetpen is het Erik weer gelukt om de kleppenstoter te pakken te krijgen. De motor draait weer en de koeling lijkt in orde. Helaas ontdekken we dat de vers gemonteerde (reserve) inspuit-elleboog (stuk pijp waar uitlaatgassen en koelwater samen komen) flink water lekt. De andere elleboog had een klein roest spoortje bij een lasnaad maar lekte geen water, om toekomstige problemen te voorkomen brengen we hem weg voor een betere lasnaad. Als de gerepareerde elleboog terug komt blijkt hij nu wel te lekken, de lasser heeft geen goed werk geleverd. We onderzoeken nogmaals de lekkage op de reserve elleboog en komen tot de conclusie dat ie in orde moet zijn, waarschijnlijk is een niet goed aangedraaide slangenklem de oorzaak van de lekkage. Voor de zoveelste keer halen we de bakskist leeg en kruipt Erik achter het motorblok terwijl Ernie dienst doet als operatie zuster met het aangeven van gereedschappen. Met het opnieuw plaatsen van de reserve elleboog vervangen we gelijk het vetkoord van de schroefas en vetten de scheepshuid goed in rondom de nauwe doorgang van de schroefas. Uiteindelijk is het werk niet voor niets. De elleboog lekt niet, de schroefas blijft keurig droog en de bakskist wordt voor de 5de keer definitief ingeruimd. In de lucht is hoge veegbewolking te zien, een teken van een weersverandering op komst. Dit weekend gaat het nog flink waaien, maar later volgende week wordt de wind minder en draait iets naar het zuiden. Voor ons een moment om naar Bonaire te gaan ? |
We zijn weer in Bonaire. De weg er naar toe was een moeizame maar ook leerzame. Moeizaam omdat we al kruizend twee keer zoveel mijlen moesten afleggen (79Nm inplaats van 40Nm rechtstreeks) en leerzaam omdat we ontdekten dat we koude en warme boeg hadden. Als het schip over stuurboord lag liep de motor temperatuur op en over bakboord bleef de temperatuur keurig onder de 80 Celsius. De wierpot en de bijbehorende slangen gaan we nu ook vervangen. Ons vertrek uit Curacao werd bespoedigd door de komst van een rondvaartboot met 14 medewerkers van de havendienst. Op basis van de meest actuele weersverwachting wilden we ons vertrek liever 24 uitstellen. Maar ja, je weet hoe ze zijn hier in het caribisch Nederland, geheel reglementair en altijd punctueel op tijd, dus "... u zou toch om 07:00 uur vertrekken, het is al 12:00 uur ...?" "... uw ankervergunning is ook al 4 dagen verlopen ...". Geen gemaar, anders volgde er een boete. Kort voor middernacht konden we ons anker gooien in ondiep water bij Klein Curacao, de eerste 38Nm zaten er op. De volgende morgen zijn we verder gegaan naar Bonaire, onderweg draaide de wind 60 graden en haalden we net na het invallen van de duisternis de duikboei op de zuid-west punt van het eiland. Inmiddels zijn we ingeklaard, hebben we een nieuwe duikpenning gehaald en voor 14 dagen mooring kosten betaald. Gisteren gezellig met de Blues en Harmattan een mooie duik gemaakt bij Klein Bonaire. Shelly met haar North Wind ligt achter ons net als Gaby met de Foxy Lady, net een drijvend hollands dorp hier. |
![]() |
![]() |
Je voelt je als Hollander wat ongemakkelijk bij de protest leuzen die aan het gezaghebbershuis hangen waarin het eilandbestuur van Bonaire is gehuisvest. Vooral de leuze die Nederland vergelijkt met Rusland voelt ongepast met de MH-17 vlucht in gedachten. Maar als echte onafhankelijheidstrijders zaagt men hier van dik hout planken. Toch maar even terug in de geschiedenis met de vraag van wie is dit eiland ? In 1500 werd Bonaire ontdekt door de Spanjaarden en bestempeld als de "nutteloze eilanden", slechts de oorspronkelijke indianen bevolking konden ze gebruiken en deze mensen werden allemaal gedeporteerd naar de huidige Dominicaanse Republiek en Haiti. De West Indische Compagnie nam het eiland daarna in beslag. Bij gebrek aan arbeidskrachten werden Afrikaanse slaven aangevoerd om in de landbouw en zoutindustrie te werken. Het bestuur over het eiland werd gedaan door de landeigenaren, pas in begin 1800 kwam Bonaire onder Nederlands bestuur. Na afschaffing van de slavernij verlieten vele mensen het eiland en trokken naar Venezuela om te werken. Ook raakten de grote landgoederen in verval omdat het onderhoud te duur was. In de jaren 60 van de vorige eeuw wordt de zoutwinning weer winstgevend opgestart en dat is tot op vandaag naast toerisme de belangrijkste inkomsten bron van het eiland. Kort samengevat, na de deportatie van de oorspronkelijke indiaanse inwoners is er geen "ons eiland groep" meer, de groep die nu "ons eiland" claimt is oorspronkelijk tegen hun wil hier gekomen, blijft over een kleine groep die vrijwillig naar Bonaire trok. Ja, ja, we passen ons aan en zagen van dik hout planken. |
![]() |
Met het einde van het orkaan seizoen is het Cruise seizoen begonnen in de Carieb. Bijna dagelijks meren grote cruise schepen af aan de kade van Bonaire. De bevolking van Bonaire (15.000 mensen) groeit zo'n dag dan even met 1/15. Op de kade staan tal van kleine ondernemers die de bezoekers tours, rondvaarten en van alles en nog wat willen verkopen. Het Wilhelminaplein is een grote Krea Bea beurs met sierraden makers, schilders en andere snuisterijen. Afhankelijk van de herkomst van de cruisboot veranderen de labels, advertentie teksten en talen in de standjes. Het cruise seizoen is big-business voor de Bonaireanen. Het blijft ons verbazen dat op een klein eiland als Bonaire met zoveel toerisme de voedselbank bij de uitgang van AH staat en er armoede op het eiland is. Van de werkende beroepsbevolking is 42% afkomstig uit Bonaire, 20% van een ander Caribisch eiland, 8% uit Nederland en 31% uit een ander land (zie ook CBS over beroepsbevolking Bonaire). Er lijkt dus genoeg werk, want een groot deel van de beroepsbevolking is arbeidsmigrant. En dat is wat we ontmoeten op onze mooring plek. Het onderhoud van de moorings en het innen van de mooring gelden voor het Nationaal park is uitbesteed aan de jachthaven die in Venezulaanse handen is. En met een minimumloon van $4,63 is het natuurlijk ook slecht verdienen. |
Om de dag maken we een duikje op Bonaire. De Blue's van Bertie en Martin wordt dan ingezet als duikboot, we nemen een hapje, drankje en knabbel mee en hebben zo regelmatig een gezellig duikuitje. Gisteren maakten we een nachtduik op de Hilma Hooker, een vrachtvaarder die een eindje verder op de bodem ligt. Het is de populairste duikstek van Bonaire en volgens de gidsen duik je er zelden alleen, maar door onze eigen duikboot en de keuze voor een nachtduik hadden we het wrak voor ons zelf. Het 72 meter lange wrak ligt met zijn lengterichting evenwijdig aan de kust en op zijn zijkant op een diepte van circa 30 meter, de bovenrand van het wrak ligt op 20 meter. Er zijn vier duikboeien rondom het wrak, wij namen de duikboei in het ondiepe water van 6-8 meter, het achterschip van de Blue's zwierde boven de rifhelling waaronder de Hilma Hooker ligt. Het wrak is nog niet uitbundig begroeit en weinig beschadigd, je ziet dus onderwater een groot schip op zijn zijkant liggen. De hele duik werden we begeleid door een grote tarpoon, we zagen een grote langouste, een flinke krab, meerdere lion-vissen en het reguliere nachtleven met slapende parrot-vissen en ontwakende vedersterren. De windmolen heeft een steuntje gekregen om beter op de wind te blijven staan. Als de boot schommelt "viel" de windmolen door zijn gewicht regelmatig uit de wind. Het steuntje voorkomt dat nu. Een vrij ronddraaiende windmolen is eigenlijk niet nodig aan boord van een boot die op anker (mooring) ligt. De windmolen kan prima gefixeerd naar voren kijken, de wind blaast de boot toch altijd wel in de goede richting. |
![]() |
![]() |
Het begon in Curacao toen Dennis van de Bodyguard aan me vroeg of we een lucht gekoelde buitenboord motor hadden. Nee hoor, hier achter komt het water er uit en ik voelde dan met mijn vinger net onder de uitlaat en meende dat er water uit kwam. Maar het waren slechts de uitlaatgassen die tegen me vinger bliezen terwijl de vinger nat werd van het opklotsende water van achter de boot. De buitenboord kreeg meer kuren, er zat water in de brandstof en bij lange ritten sloeg hij af door oververhitting, dus de hoogste tijd voor een serieus onderzoek. Samen met Martin van de Blues krijgen we het staartstuk open en vinden we een versleten impellor (rubber waaier die het water oppompt). Maar hoe krijgen we die vervangen ? Het impellorhuis lijkt geheel ingebouwd met de as, er moet meer los dan alle schroeven die we nu al hebben. Bij een lokale Yamaha dealer vinden we alle onderdelen die we nodig hebben. De dealer bevestigd dat het een hele klus is, ook het propellorhuis moet open om de as vrij te kunnen maken en dan kan je pas de impellor vervangen. Zijn monteur kan de klus doen, tezamen met de onderdelen kost het ruim U$ 200,-; 1/3 van de nieuw prijs van de motor. De monteur is waarschijnlijk de best betaalde arbeidskracht op Bonaire want hij verdient (kost) 13x het minimumloon. Erik neemt alle onderdelen mee en meldt de dealer dat als het allemaal lukt hij graag langs komt als er een vacature bij de werkplaats is. Martin komt gelijk bij de Gabber aan boord voor deze klus. Het verwijderen van de oude olie- en waterkeerringen is het lastigste maar met de dremel en een metaalfrees van Martin lukt het om alles los te krijgen. Een paar uurtjes later komt er weer water uit de uitlaat. Met een beetje geluk hoeft deze klus maar eens in de 10 jaar, want het was voor het eerst dat we de impellor vervingen van de buitenboord. |
We vermaken ons nog steeds in Bonaire. Op dinsdag en vrijdags met het boodschappen busje naar de grote Albert Hein, die hier van Tweel heet. Woensdag is het hamburger avond, 2 drankjes voor de prijs van één en een hamburger met salade, gebakken aardappel en een broodje voor slechts $8,-. De hamburger avond staat ook bekend onder de naam Dive master evening, maar de meeste van de bezoekers komen van de zeilboten. Er liggen veel amerikanen, australiers en nieuw- zeelanders langs Kralendijk. De meeste nationaliteiten zoeken elkaar op en wij liggen in de Nederlandse enclave met 5 boten. Naast de routine is er ook iedere dag wel een nieuw klusje en een zoektocht naar onderdelen. Samen met Martin en Bertie van de Blues maken we dan een wandeling naar een van de winkels die misschien de spullen heeft die we zoeken. We proberen altijd onze voorraad reserve onderdelen op peil te houden. Deze week vroeg de toiletpomp voor het eerst in 3 jaar aandacht. Hij lekte een weinig water langs de stang van het pomphuis. Meestel zijn twee kleine O-ringen aan vervanging toe, maar in deze Jabsco pomp waren geen O-ringen gebruikt maar een echte keerring. Een keerring bevat metalen onderdelen en die waren flink roestig geworden in het zoute "riool"-water. Het is altijd lastig om zo'n precies passend onderdeel dat versleten en roestig is te verwijderen. Dat wisten ze bij Jabsco ook blijkbaar, want in de reserve set onderdelen zat geen losse keerring maar een kompleet inschroefbare behuizing (witte dop boven gele pijl op foto) met daarin een verse keerring (zwarte ring bij pijl). Van de 14 onderdelen uit de onderhoudsset (op Bonaire Euro 105,-) hebben we er uiteindelijk slechts 1 nodig. We gaan nog opzoek naar een losse keerring maar die kunnen we niet vinden, vermoedelijke kosten waarschijnlijk Euro 2,50. Het toilet lekt niet meer en we zijn blij met de onderhoudsset die we gelijk bij aanschaf van het toilet op de Canarische eilanden kochten. Deze week gebruikten we ook ons nieuwe bestek dat we sinds ons etentje bij Tineke op Curacao aan boord hebben aangeschaft. Wie weet wat we gegeten hebben kan het ons melden ! Voor de snelste goede inzender nemen we een Bonariaans aardigheidje mee naar Nederland. |
![]() |
![]() |
Op onze vraag wat we gegeten hadden kwamen deze morgen al snel twee inzendingen binnen, één via Facebook en de andere via de mail. Daarna was het nog even puzzelen wie er de eerste was. Voor Facebook zitten we in de Nederlandse tijd zone, de PC van ons staat in de Caribische tijdzone en de email had een tijdstempel in UTC (universel time convention, zeg maar Greenwich time). Het was Andre Kruisdijk, van Kruisdijknautics, die gisterenavond Nederlandse tijd het antwoord opstuurde terwijl de email van Rob Sint Nicolaas tijdens de lunchpauze van vandaag verstuurd werd. Andre gefeliciteerd, dit voorjaar zijn we in Nederland en verzenden we het aardigheidje. Tijdens een van onze wandelingen in Kralendijk zagen we onderstaande monumentachtige constructie. Wat naspeuren op internet leerde ons dat het een restant is van een protestmanifestatie. De politieke partij Pro Hustisia & Union is voorstander van nauwere banden met Nederland, maar verlangt dan wel een meer gelijke financiele behandeling van de burgers. Politiek leider Michiel Bijkerk heeft zonder toestemming de bank gebouwd naast het fort en heeft de plek de naam ‘Plein van Gelijkheid’ gegeven. De AOW/pensioen uitkeringen zijn hier aanzienlijk lager dan in Nederland. In 2012 was een netto AOW-uitkering in Europees Nederland 1032 euro en op Bonaire 437 euro. De bijstand in Europees Nederland is 936 euro en op Bonaire 164 euro. (bron: Beautiful-Bonaire). Er zijn echter ook aantrekkelijke verschilen in loonbelasting, ziektekosten verzekering en gemeentelijke belastingen. Het blijft lastig om op internet daarover een goede bron te vinden. In gesprekken die we hebben met Nederlanders die hier wonen en werken zijn ze allen erg positief over het fiscale en financiele klimaat op dit stukje Caribisch Nederland. Wij genieten hier van de zon en de zee en schikken ons regelmatig in de ongelijke behandeling die we ontmoeten als Makamba's. Het is de prijs die we moeten betalen voor ons luxe leventje lachen we regelmatig met andere zeilers onderling. |
![]() |
Afgelopen zondag was er een schoonmaak duik georganiseerd door de zeeschildpad beschermers organisatie. Zeeschildpadden raken regelmatig verstrikt in nylon vislijnen die op de zeebodem liggen. Onze opdracht was om zoveel mogelijk van de verloren vislijnen rondom de pieren van de haven te verwijderen. Met ruim 30 duikers gingen we te water en er was genoeg op te ruimen voor iedereen. Wij haalden tijdens een duik van 45 minuten een tas vol met lijnen en loodjes boven en er lagen nog meer lijnen. Inderdaad een flinke rommel bende daar onderwater door de vissers. Na de duik konden we onze spullen spoelen bij de Dive friends die ook de duikflessen ter beschikking hadden gesteld. Daarna gingen we met het hele gezelschap aan boord van de Freewinds voor een lekkere broodjes lunch. Voor het eerst in onze 5 jaar zeilen waren we nu echt cruisers (de engelse naam voor zeezwervers zoals ons) aan boord van een luxe cruiseschip. De Freewinds is geen grote commerciele cruiser maar meer een verenigings boot van de Sceintology church. Deze Amerikaanse geloofsgroep is bekend door het lidmaatschap van o.a. Tom Cruise. Net als het Leger des Heils uit Erik's jeugdjaren (jaren '60) organiseren ze ook filmvoorstellingen. Geen woensdag middag voorstelling in een wijkkelder om de jeugd te vermaken maar een avond voorstelling in een echte bioscoop zaal aan boord van de Freewinds. De sceince fiction film Guardians of the Galaxy stond op het programma en met een gratis bakje pop-corn en een cola werd het een leuke filmavond voor ons. |
![]() |
Het is nog vroeg in de ochtend als een groot zeilschip vlak achter de Gabber langs komt. Het is de Tres Hombres, een nederlands zeilende vrachtvaarder onder de vlag van Sierra Leone. En dan een echt zeilende, want hij heeft geen motor. We hebben de Tres Hombres voor het eerst gezien in Mindelo (Kaapverdie) toen wij daar voor anker lagen. In de periode dat wij de atlantische oversteek deden hebben ze een duitse solozeiler op sleeptouw genomen. Een ongebruikelijke reddings actie op de oceaan. Meestal kan je slechts overstappen op de boot van de redders en moet je je eigen boot achter laten op zee. Na een paar rondjes varen langs de kade en moorings van Bonaire wordt het grote zeilschip keurig afgemeerd langs de kade. Geen assistentie van sleepboten, slechts mankracht op de kade en een stevige bijboot helpen. Een bijzondere onderneming met bijzondere zeilers aan boord. Inmiddels liggen er weer giga grote cruise schepen aan de kade en is de Tres Hombres verhuisd naar een grote mooring boei bij de zoetwater fabriek. De afgelopen dagen was het ook op Bonaire carnaval. Wij gingen kijken bij de optocht van zondagmiddag. Prachtig uitgedoste groepen paradeerden over straat. Ondanks dat Bonaire een klein eiland is was het een hele optocht met een tiental groepen, veelal gesponsord door bedrijven. Zo zagen we de dames van de wasserette in geheel andere kledij langs komen dan we van ze gewend zijn. |
![]() |
Eergisteren borrelde het verschrikkelijk onder de Gabber. Geen technische problemen, maar een tweetal duikers die rondscharrelde op de overgang ondiepte en rifhelling. Ze hadden blijkbaar iets bijzonders om naar te kijken want ze bleven de hele tijd op dezelfde plaats. Dat was aanleiding voor een snorkelduik om mee te kijken. Er scharrelde een gele frogfish onder de Gabber en hij ging langzaam "hoppend" richting Lizzy, onze buren. Snel de camera en zwemvliezen erbij en zie het resultaat hiernaast. Op zijn kop zit een ragdun sprietje met aan het einde een balletje dat ze gebruiken om prooivissen te lokken richting hun grote bek. Onze routine van om de dag een duikje, woensdag hamburgertje eten, 1x in de week mooring geld betalen etc.. houden we aardig vol. Er zit wat de klad in het twee wekelijks uitje naar de AH met het gratis busje. De laatste keer was er geen internet bij AH en waren er meer zeilers dan zitplaatsen in het busje. Op de terugweg, als er nog minder zeilers in het busje passen door alle boodschappen moesten we vaak op een tweede rit wachten, kregen we een lift van Rudi van de Lizzy in zijn pick-up. Ook na de hamburgeravond krijgen we vaak een lift, zodat we nog op tijd bij het radio netje (Wo 23:59 UTC 8.104 USB) kunnen zijn en toch nog een ijsje kunnen eten bij Gio's, de beste ijstent van Bonaire. |
Afgelopen woensdag hadden we een ander uitje dan de reguliere dive master hamburger avond. We zijn met de bemanningen van de Lizzy, Blues, Gabber en Ilona & Willem (kenissen van de Lizzy) naar het film diner geweest bij Caribbean Chillout. Op het programma stonden kip-kerrie en de film "The imitation game". Caribbean chillout is een klein schalig resort met 4 appartementen en de filmavonden worden druk bezocht. Het was maar goed dat Ilona van huis 6 stoelen ging halen want we kwamen zitplaatsen te kort. De Chillout is uitgerust voor circa 16 personen maar nu waren er ruim 50 ! Na de smakelijke maaltijd genoten van de oscar genomineerde film.
Tijdens onze duiken gaat de onderwater camera altijd mee, je weet nooit of je wat bijzonders ziet. Hier rechts op de foto twee Flamingo tong schelpen. Het slakje dat in de schelp huist stulpt zijn mantel over de schelp en geeft hem zo zijn mooie print. Bij onraad kruipt de slak geheel terug in de schelp en blijft er een simpel wit/beige glanzende schelp over. Murenes zijn altijd makkelijker op de foto te zetten dan vrijzwemmende vissen. Ze kruipen meestal slechts met hun kop onder de stenen of het koraal vandaan en liggen je dan wat "aan te gapen". Vissen zijn altijd in beweging en staan daardoor meestal net half gedraaid op de foto. Gelukkig was deze Queen angel vis te druk met grazen. |
![]() |
![]() |
Bonaire is een Nederlands vakantie eiland bij uitstek. Het is vooral geliefd onder de duikers en zon aanbidders. De gehele kustzone is beschermd natuurpark en ook van het land is ruim 20% natuurgebied. Voor ons als zeilers heeft dat helaas zijn nadelen, we mogen namelijk nergens ankeren. Gelukkig liggen er voor Kralendijk mooring boeien (eilandsraad besluit: U$10,- per nacht) waar we de boot aan vast kunnen leggen en mogen we voor een duikje gratis gebruik maken van de meer dan 100 duikboeien langs de hele kust. De duikstekken zijn ook vanaf het land goed bereikbaar en gemarkeerd. Met een huurauto in bezit heb je de keuze uit 50 duikstekken, waarvan er op een 10-tal ook prima gesnorkeld kan worden. Eigenlijk is het voor de Nederlandse water liefhebber overal goed snorkelen. De water temperatuur is boven de 25 Celsius, het zicht is meer dan 25 meter en het onderwater leven is overal uitbundig. Ook in de visfauna is terug te vinden dat het een Nederlands vakantie eiland is. Er is een ruime soorten rijkdom aan koffer- en koe vissen. In het voorbij zwemmen van alle vissen vallen de verschillen mogelijk niet gelijk op "weer een koffervis" denk je dan. Maar bij het terug kijken van de foto's ontdekken we al snel 6 verschillende soorten te hebben gefotograveerd en we herinneren ons nog andere gevlekte, gekleurde en gestekelde familie leden. De gestipte vijlvis komt in twee kleur varieteiten voor. Meestal zien we de oranje variant en als je dan in vissengids de naam zoekt lijkt "gestipte vijlvis" een rare naam. Op onze laatste duik bij duikstek "Mi Dushi" zagen we voor het eerst de gestipte variant. |
We hebben het al vaak over de hamburgeravond gehad maar nog nooit een foto geplaaatst. Hiernaast zitten we dan met Rudi, Marijke, Martin en Bertie bij Bistro de Paris te genieten van onze hamburgers en drankjes tijdens happy hour. Eindelijk heeft onze jacht op zeepaardjes succes gehad. Tijdens de duik op dinsdag bij de Hilma Hooker hadden Bertie en Martin er een gevonden, wij zwommen die duik voor het eerst niet met ze op en hadden zo het zeepaardje gemist. Woensdag dus in de herhaling weer naar de Hilma Hooker op zoek naar het zeepaardje. Het duurde nog 40 minuten voordat ie gevonden was. Hij zat nu een paar struikjes verderop. Na een foto sessie werd de duik vervolgd, een adelaars rog, octopus en pijlstaart inktvis kruiste ons pad nog. In het logboek schreven we 80 minuten duiktijd bij. Na de duik is het altijd gezellig nakletsen onder het genot van een hapje en een drankje. Iedereen neemt wat lekkers mee, zo genoten we al van: broodjes tartaar, tonijn salade, hartige taarten, gevulde wraps, pompoen soep, aardbeien met slagroom, etc.. etc... |
![]() |
![]() |
In Nederland voerden we de vogels met ons oude brood, hier in Bonaire voeren we regelmatig de vissen in onze achtertuin. Als er eenmaal een vis het brood ontdekt heeft volgen er snel meer en is het een heel geplons rond de boot. Gisteren maakten we weer eens een nachtduik. 's-Nachts zie je de beesten die zich overdag schuilhouden en je kijkt veel intensiever naar een kleiner oppervlak door het gebruik van de duiklampen, buiten het schijnsel van de duiklamp zie je niets omdat het te donker is. Het was ook een paar dagen na volle maan en dan zijn de Ostracoda actief aan het voortplanten. Ostracoda (mosselkreeftjes) zijn hele kleine beestjes van circa 0,5 tot 1,5 mm en ook nog redelijk doorschijnend, dus die zie je niet. Maar om partners te lokken geven ze licht signalen en als je de duiklamp uit doet zie je knipperende lichtjes op de bodem. Op duikstekken zonder verlichting op de wal kan dit een spectaculair gezicht zijn, zie ook filmpje bij de BBC klik hier De zeeegels houden zich overdag schuil in de spelonken van het koraal, maar nu zagen we er genoeg. Je snapt niet hoe ze kunnen wegkruipen met zulke lange stekels. Ook scoorden we een Spaanse kreeft en een octopus. |
De komende week is het rustig weer en Martin & Bertie van de Blue's gebruiken deze periode om koers te zetten naar St. Maarten. Via de SSB hebben we nog tweemaal daags kontakt met ze, maar de duiktripjes en gezelligheid moeten we missen. De Blue's is nog maar net vertrokken of de bemanning van de Midushi is voor een vakantie op het eiland en morgen komt de Feeks vanuit St. Maarten aan op Bonaire. Vorige week hadden we nog een etentje met alle zendamateurs die op het eiland waren. Peter (PJ4JNX) had het georganiseerd en met twaalf man/vrouw genoten we van een maaltijd bij Mi Banana. Tijdens de laatste nachtduik met de Blue's scoorden we nog wat bijzondere waarnemingen. Een Rode hart zeeegel had zich voor Erik's speurende blik niet diep genoeg ingegraven en met een paar keer wapperen met de handen kwam deze bodem bewoner bloot te liggen voor de foto. We zagen ook nog een mooie sliert kolonie vormende zakpijpen (geen foto) en het paringsritueel van de scherp staart murene. Dat laatste is geen romantische of sierlijke gebeurtenis. Een vrouwtje met eieren wordt omringd door een tiental hitsige mannetjes. Een echte slangenkuil met als inzet van de strijd een aandeel in de wereld van morgen (nageslacht). |
![]() |
![]() |
Regelmatig wordt de anonimiteit en virtualiteit van digitale vrienden en kenissen doorbroken. Vaak zijn het twee handjes aan de reling van de bemanning van een andere boot die we al tijden "kennen" van een radionetje en die op dat moment in dezelfde ankerbaai liggen. Soms zijn het bezoekers bij een van onze lezingen die je amicaal aanspreken omdat ze ons blog al jaren volgen. Hier in Bonaire ontmoeten we ook "digitale" kennissen bij de hamburger avond omdat ze de onderwater foto's, die we op de face-book pagina van de "Coconut telegraaf" (radionetwerk van zeilers in de Carieb) geplaatst hadden, gezien hebben. Een enkele keer zijn het triestere berichten over vermoorde zeilers in Venezuela of Brazilie. De virtuele en digitale wereld van internet heeft werkelijk verbinding met het echte leven realiseer je je dan. Van de week zaten we weer te genieten van een ijsje bij "Gio's" en lezen dan altijd de krant. In het midden katern van het Antiliaans dagblad staat een bericht over een nederlandse 26 jarige zeiler in Puerto Rico die omgekomen is bij een verkeersongeluk. Het is een bemanningslid van de Wildevaart. We hadden een paar keer email contact met ze."Tot ziens in de Carieb" was het slot van onze laatste email, treurig dat het er niet van kan komen. Met de aankomst van de Feeks en de aanwezigheid van de MiDushi zijn we weer midden in het Caribische cruisers leventje. Marcel stuurt in het donker zijn 31 voeter moeiteloos op zeil naar de mooring. Door een kapotte motorsteun kan hij de motor niet gebruiken. De bijboten van de Lizzy en de Mariele sturen nog wat bij en remmen af. We kletsen bij en genieten van een heerlijke maatlijd. |
Met Henk en Angela maken we verschillende duiken. Natuurlijk gaan we eerst opzoek naar het zeepaardje. Nu we weten waar ie zit hebben we hem snel gevonden. Tijdens een andere duik ontdekken we weer een Frogfish - hengelaarsvis. We maken een nachtduikje op de mooring plek en we varen met de Gabber naar Klein Bonaire. Bij terugkomst van onze duik op Klein Bonaire eten we met zijn allen aan boord van de Feeks. Ben heeft een heerlijke maaltijd klaar gemaakt en het is een gezellige avond. Tijdens de nachtduik vinden we eindelijk ook een levende zanddollar, een soort van platte zeeegel die onder het zand leeft. Meestal vinden we slechts de kalk skeletten van deze zanddollars. Het levende exemplaar is wel 15 cm groot ! De ondiepe zandvlakte voor Kralendijk lijkt overdag een zandbak, maar 's-nachts is het een gevulde bloementuin met doorschijnende anemonen en vele brokkelsterren die met 4 van hun 5 armen voedsel uit het water proberen te vissen. Op de helling van het rif komen 's-nachts de krabben en garnalen meer te voorschijn. Een uurtje duiken levert altijd wel weer wat nieuwe soorten op. |
![]() |
![]() |
Op de laatste dag van hun verblijf in Bonaire nemen Henk en Angela ons en Marcel en Ben van de Feeks mee voor een rondrit op het eiland. We zien deze keer veel flamingo's in het Goto meer, genieten van een lokale lunch in Rincon bij Rosa's Inn en gaan werderom opzoek naar grottekeningen. De tekeningen achter het traliehek zijn snel gevonden maar wij willen nu ook de grotten en tekeningen aan de noord-oost kust zien. Onze zoektocht beginnen we vanaf Boka Onima , we rijden met de pickup over het onverharde pad zo dicht mogelijk langs de klif waar de grotten in moeten zitten. Na anderhalf uur rijden en 3 stops op de verkeerde plekken vinden we eindelijk een grote grot met muurtekeningen. Op de grond van de grot lopen tientallen heremiet kreeften. Eindelijk hebben we ze gevonden we begonnen al te twijfelen of de grot echt bestond. Terug in Kralendijk genieten we nog van een afscheidsdrankje van Henk en Angela. We proosten op een snelle verkoop van hun huis en dat we elkaar weer treffen in de Carieb. |
Het is regelmatig een komen en gaan van boten op de mooring plek. De vertrekkers gaan meestal verder naar het westen en de nieuwe boten komen vanuit het oosten. Westwaarts zijn dan Curacao, Aruba of Columbia de bestemmingen. De nieuwkomers hebben meestal een weekje varen er op zitten en komen uit St. Maarten, Martinique, Grenada of Trinidad. Gisteren kwam de duitse boot Hapa na sasa aan in Bonaire. Onderweg hadden ze een grote tonijn van 1.40 cm gevangen, dat was teveel om met de 3 kinderen op te eten. Franka, Louisa en Paula gingen de andere boten langs om verse tonijn uit te delen. We kregen een flink stuk van ze en hebben heerlijk gesmuld van een verse plak gebakken tonijn bij een salade als avondeten. Vanmiddag bij de lunch nog een plak op brood, de rest wordt gekookt en in een pot met zonnebloem olie gedaan, zodat we het later kunnen eten. Niet alle dieren op de ankerplaats zijn even leuk om te zien. De grote schildpad is natuurlijk een welkome gast. Vaak zien we hem naar lucht happen tijdens de koffie, het borreluurtje of het avondeten als we in de kuip zitten. Gisteren hadden we 's ochtends al vroeg koffie visite. In een koffie kopje dat de nacht buiten had gestaan zat een grote kakkerlak. Ja deze beesten kunnen echt vliegen en houden blijkbaar van koffie. Hopelijk ook van zwemmen want ongenode gasten gaan overboord bij ons. |
![]() |
![]() |
Met het paasweeekend voor de deur kunnen we ook eieren zoeken onder de Gabber. Geen kippen eieren, maar wel mooi paars gekleurde eieren van de Sergant major. De Sergant major zwemt in grote getalen rond de boot. Ze zijn er als eerste bij als we oud brood overboord gooien, maar ook als de vuilwatertank opengaat. Al het eten doet ze goed blijkbaar want er zijn meerdere nestplekken te vinden. Een nestplek is een, door het visje, schoon gemaakt stuk steen. Het ligt niet beschut, gewoon vaak open op het zand, zelfs de grote betonnen mooring blokken vinden ze een prima nestplek. De nest plek is makkelijk te herkennen aan de paarse kleur van de eieren. Het mannetje houdt dapper de wacht en verjaagt iedere andere vis of duiker die in de buurt komt. Gisteren maakten we voor het eerst een duik vanuit onze eigen dinghy. Met wat samenwerking en zorgvuldige gewichtsverdeling konden we eenvoudig uit en in ons tuitelige bijbootje komen. De duikstek "Something special" was niet echt bijzonder, maar door onze eigen dinghy werd het toch een speciale duik voor ons. Naast de drukte van het duiken is er voor Ernie nog genoeg tijd om te haken, zie hieronder de resultaten van vele vlijtige uurtjes haken. |
Nog regelmatig duiken we overboord met onze flessen. We blijven dan meestal 70-80 minuten onderwater en verkennen de rifhelling. Iedere duik is er wel wat bijzonders. Twee duiken geleden daalden we snel af naar 38,5m naar de voet van de rifhelling, op de zandplaat er onder zaten honderden zandalen. Helaas te diep (weinig licht) voor een goede foto, later die duik kwamen we twee schildpadden tegen. Ernie zwom een tijd op 50 cm afstand gezamenlijk met een schildpad op. Dat is eigenlijk wel het leukste hier in Bonaire het onderwater leven is nauwelijks bang voor je. De schildpad had in zijn voorpoten/vinnen een merkteken zitten, vast voor een onderzoek. Gisteren doken we met Jill en Rod van de Look far. Ze zijn beiden viswaarnemer voor de Reef (Reef Environmental Education Foundation). Rod is niveau 3 en Jill is onlangs geslaagd voor haar niveau 4, dat betekent dat ze bij iedere vis die ze zien wel een naam weet. Wij zijn wat minder bedreven en zoeken alleen de namen op van dieren die we op de foto zetten. Aan het einde van de duik zagen we twee pijlstaart inktvissen en konden we ook deze mooi gekleurde garnaal die zich schuil houdt in een anamoon op de foto zetten. |
![]() |
![]() |
Gisteren maakten we een duikje vanaf onze eigen boot bij duikstek "small wall". De tocht erheen was gelijk een test of de koeling van de motor in orde was. Een heel seizoen plaagt de thermometer van de motor ons relaxte zeilers bestaan. Op het laatst was het besmettelijk voor het humeur van Erik, die mogelijk nog heethoofdiger dan de motor zijn frustaties luid keels uitte als de temperatuur snel weer opliep richting 90 Celsius. Maar ook aan alle ellende blijkt gelukkig een eind te komen. De motor bleef na ruim een uur met flink gas varen keurig op iets boven de 80 Celsius. Wat was de oorzaak ? Vermoedelijk is in Trinidad de koppakking gaan lekken toen we de motor warm lieten lopen door te weinig koelvloeistof. Dat probleem is verholpen door een nieuwe koppakking en het vlakken van de kop in Curacao. Maar in de weken daarna stapelden zich vele nieuwe fouten op, iedere keer bleef de motor warm lopen bij het opnieuw testen van de motor; eerst een lekkende wierpot deksel, daarna een barstje in de slangtule van de wierpot toen een kapotte impellor en tot slot te weinig koelvloeistof. We hebben veel geleerd van deze perikelen. We kunnen nu zelf een koppaking vervangen en nog belangrijker; "als je een onderdeel in een keten repareert moet je voor een test eerst de hele keten controleren en niet aannemen dat een eerdere controle nog steeds OK is." Hiernaast een foto van de vuilnisduik die we maakten met Dive friends, na afloop was er een lekkere BBQ en een loterij, Ernie won een mooi T-shirt, helaas voor haar in maat XL dus eigenlijk won Erik. |
Als een van de weinigen sparen we hele dollars bij het afrekenen van de mooring kosten ! Toen Erik vorige week ging afrekenen waren de kosten plotseling hoger. Eenmaal retour op de boot bleek dat de marina per April een extra $1,- per dag "service charge" in rekening bracht. Nu moet je weten dat de circa 50 overnachtingsmoorings in Bonaire eigendom zijn van STINAPA en dat ze het innen van de gelden uitbesteed hebben aan de marina. Dat je gebruik moet maken van de moorings tegen een tarief van $10,- per nacht is een lokaal overheidsbesluit (eilandbesluit) en dus eigenlijk een wettelijke verplichting. Als natuurliefhebbers leveren we graag een bijdrage aan het beschermen en beheren van de kwetsbare kustzone van ons tropisch Nederland, maar waar we betalen willen we ook service. De moorings zijn matig onderhouden, regelmatig breekt er een mooring lijn en klagen bij de marina levert weinig op. Er zijn geen vuilnisbakken specifiek voor de zeilers of een plek waar je met je bijboot eenvoudig aan de kant kan komen. In de folder van STINAPA staat dat je je afval kwijt kan in de marina, maar sinds kort wordt daar dus $1,- per dag voor gerekend. Blijkbaar is de 35% ($3,50) die de marina volgens het contract met STINAPA ontvangt niet voldoende voor de Venezulaanse eigenaren van de marina. Toen Erik ging navragen in de marina en meldde dat hij helemaal geen gebruik maakt van de "service", wij gooien ons afval elders weg, kreeg hij zonder mopperen gelijk zijn teveel betaalde dollars terug. Het computer systeem van de marina rekent echter standaard de "service charge" per dag en omdat we per pin de rekening betalen krijgen we deze "service charge" contant retour. Ja, ja de marina lijkt "Zeeuws meisje" wel "nog steeds contante dollars sparen" en wij natuurlijk "en geen cent teveel hoor". Dat het onze zuinige Hollandse inborst is dat we klagen over 10% kosten verhoging blijkt al snel als we andere amerikaanse zeilers informeren. De meeste reageren lakoniek, "het is me de drukte niet waard", "in Bonaire zijn de moorings al het goedkoopst van de hele Carieb", "als ze zeggen dat ik moet betalen dan betaal ik, ik weet niet hoe het hier geregeld is en ik kan het makkelijk betalen", ... . Op deze manier gaat het zoveelste Caribische eiland te grabbel aan commercie en onverschillige rijke buitenlanders. Het lijkt er steeds meer op dat ook de zee en het kustgebied slechts toegankelijk blijven voor hen die het kunnen betalen. |
![]() |
![]() |
Het is einde zeilseizoen voor ons. Nog een paar dagen op de kant om de boot klaar te maken voor vertrek en wat kleine schilderklusjes. Lennart gaat coppercoat (epoxy hars met koperpoeder als anitfouling) op het onderwaterschip zetten dus als we terug komen hoeven we ook niet meer te schuren en te smeren met anti aangroei middellen. De werf Navegante heeft geen "travellift" waarmee je met twee banden om je boot uit het water gehezen wordt. Hier moet je voorzichtig een trailer opvaren, waarmee je dan vervolgens uit het water getrokken wordt. Navegante kan schepen aan tot 20 ton en 2,10 meter diepgang, dus onze Gabber met 9 ton en slechts 1,45 meter diepgang was een eenvoudige klus. De eerste dagen stonden we nog op de trailer, maar sinds vanmorgen staan we met de kiel op houten blokken en 5 steunbokken. We hebben gevraagd of we met de neus in de wind mochten staan, zodat we wat ventilatie door de boot zouden hebben. Dat was geen probleem, we hebben nu het mooiste plekje met uitzicht op klein Bonaire, zwemwater voor de deur en zelfs een zoetwater douche. |
Op 21 en 22 april passeerde de zon recht boven Bonaire en Curacao. Dat betekende dat er die dagen rondom het middaguur nauwelijks schaduwen te zien waren omdat de zon loodrecht boven de aarde stond. Jaarlijks beweegt de zon schijnbaar tussen de 23,5 graden zuid (Steenbokskeerkring) en 23,5 graden noord (Kreeftskeerkring). Dat is iets minder dan twee (1,8) graden per week. Op dit moment is de zon dus van het zuiden op weg naar het noorden. Voor Nederland betekent dat dat de zomer in aantocht is en de dagen langer worden. Op de langste dag van het jaar, omstreeks 21 juni, staat de zon op zijn noordelijkste positie, boven de Kreeftskeerkring. De beweging van de zon kan je gebruiken om je eigen positie, of verplaatsing, op aarde te bepalen. Hij komt altijd op in het Oosten en gaat onder in het Westen. De lengte van een schaduw op het midden van de dag geeft informatie over je afstand tot de evenaar. Maar voor zeilers is de invloed van de zon op de heersende winden net zo belangrijk. Met het verplaatsen van de positie van de zon verplaatsen ook de gebieden waar de passaat winden waaien. Voor het plannen van een oceaan oversteek is het goed te weten waar (tussen welke breedte graden) deze passaat winden waaien. Voor meer informatie over dit onderwerp zie Hadleycel. Het gebied waar de zon rechtboven staat wordt ook wel de "thermische evenaar" genoemd. Dus zonder een verre reis te hoeven maken passeerden wij deze week de (thermische) evenaar ! Zaten we tot voor kort nog op het noordeijk halfrond, tegenwoordig leven we in het zuidelijk halfrond. Hieronder een serie foto's van de schaduw van een spijker rondom het middag uur op 22 Arpil. Op de derde foto zie je geen schaduw meer. |
![]() |
![]() |
Op de zaterdag voor ons vertrek naar Nederland hebben we een gezellige BBQ met Rudi, Anneke en Rob. Daarna is het koffers pakken en de boot verder klaar maken. Ook worden er nog wat laatste lagen verf gekwast. De rest zien we wel als we terug komen, eind oktober. De Gabber ziet er prima uit. Regelmatig krijgen we complimenten of verbaasde reacties dat we een stalen boot hebben. Door de rompvorm (S-apant) en de afwezigheid van roest sporen denken de meeste mensen dat we een kunststof boot hebben. Het wordt de eerste zomer sinds ons vertrek, 5 jaar geleden, die we in Nederland gaan doorbrengen, we kijken er naar uit. We kunnen weer terecht bij de ouders van Ernie. In Nederland ontdekken we dat Bonaire nog een verrrassing voor ons heeft. Op de bankafschriften zien we 3 afschrijvingen vanuit Amerika, we zijn geskimmed ! Gelukkig heeft de bank het ook ontdekt en de betaalpas geblokkeerd. Ze zullen een nieuwe pas opsturen en de schade terug betalen. We zijn niet de enigste die op Bonaire geskimmed zijn, de bank heeft 500 passen laten blokkeren omdat er op 7 plaatsen op Curacao en Bonaire skimmers actief zijn geweest. |
![]() |
Vorige week vlogen we met Arke retour naar de Gabber. Het is wel opletten bij het boeken van een vlucht tegenwoordig, de bagage, een filmpje, eten en een snack/drankje zijn aparte boekingen. Film keken we op onze eigen tablet, bagage konden we nog bij betalen op het vliegveld en gelukkig kregen we tijdens de 11 uur durende vlucht een maaltijd die bij de prijs in zat. We werden door Lelle, van de werf, van het vliegveld opgehaald. Daarna was het de kajuit ontruimen en slapen. De volgende dag verder met de bagage opruimen en het ordenen van de boot. 's-Avonds haalden Martin, Bertie en Lia ons op voor de traditionele woensdagavond hamburgeravond bij "Bistro de Paris". Donderdags lenen we van Lelle een auto om boodschappen te doen. Nu er geen coppercoat op de boot zit moeten we zelf aan het schuren, plamuren en verven. Voor één vijfde van de coppercoat kosten halen we spullen, ieder nadeel heeft zijn voordeel denken we dan maar. Dagelijks houden we een verfrissende snorkeltocht aan het einde van de werkdag. Ernie zag al een schildpad en regelmatig spotten we een octopus tussen de koralen en kleurijke vissen. Het roer zat bij terugkomst muurvast, geen beweging in te krijgen met de helmstok. Een flinke hoeveelheid WD40 en een kwartiertje beuken met een paal tegen het roerblad bleek de oplossing. Vermoedelijk was het vet in de roeras te veel ingedikt door verlies van de olie tijdens 6 maanden bewegingsloos staan in de tropen zon. Het roer beweegt nu weer soepel als van ouds. Een andere klus die niet geklaard was tijdens ons verblijf in Nederland was het kleine gaatje lassen bij de bolder bakboord achter en de aanhechting van de kuipvloer op de loospijpen. Na overleg met Martin van de Blues en de lasser kiezen we voor een solide oplossing. Er komen geheel nieuwe RVS loospijpen die passen in de oude. De diameter wordt iets kleiner maar met 4cm nog altijd aan de ruime kant. Op de kuipvloer en aan de onderkant van de romp worden de nieuwe pijpen verlast met een plaatje staal dat wordt gedubbeld op de huid en vloer. Erik slijpt alvast de werkplekken vrij van antifouling-verf-epoxy zodat er gelijk gelast kan worden op schoon staal. De planning is dat deze klus dan vandaag geklaard is. |
Alles gebeurt op Bonaire met een Caribische planning, dus de lasklus werd een dagje later. Van 9 tot over drieen was Rob bezig met lassen, slijpen, lassen en bikken. We hebben nu twee nieuwe loospijpen in de kuip en weer een stevige bolder. Als extraatje ook nog een bout op het onderwaterschip laten lassen om een anode bij de doorvoeren van het toilet te kunnen plaatsen. De anode is van een minder edel metaal (Zink) en zal eerst oplossen voordat het staal van de boot gaat roesten. Na het laswerk was het onze beurt om laag na laag na laag epoxy, grondverf en aflak te smeren. Tussen het aanbrengen van de lagen is het geduldig wachten tot de verf droog is. Met de auto van Lelle zijn we ook weer boodschappen gaan doen, Petra (van de Twentse meid) en Bertie (van de Blues) kwamen gezellig mee shoppen bij Kooyman (soort van Gamma), Warehouse (soort van Jumbo) en van Tweel (AH). Op woensdag weer hamburgeravond en, inmiddels ook bijna traditie, in het weekend een BBQ op klein Bonaire. Vandaag ook een gasfles weg gebracht om te vullen. Dat is hier op Bonaire 2-3 weken wachten tot ie terug is van een retourtje Curacao waar ze de fles vullen. Maar we hebben graag geduld, want vullen in de jachthaven kost € 25,- meer. Het onderwaterschip staat inmiddels al in de primer, we wachten nog even met de anti-fouling want het waait nu zo hard dat de verf van je roller blaast. Vanaf woensdag gaat de wind minderen is de verwachting. |
![]() |
![]() |
We liggen nog geen paar uur op de mooring bij Kralendijk en worden gelijk verrast op een Hollandse traditie. Met veel getoeter en gespuit van brandweerkanonnen komen twee sleepboten Sinterklaas brengen op Bonaire. Voor de kade maken de boten nog wat uitbundige draaiingen rond hun as, alsof de kapitein net zo staat swingen als de zwarte Pieten op het voordek. De goed heilig man wordt begeleid door een hele horde zwarter (ze hebben al een kleurtje van zich zelf) gesminkte Pieten die uitbundig dansen in de hitte. Op het plein krijgt Sinterklaas een mooie zetel terwijl de Pieten er op los dansen en zich mengen tussen het publiek voor foto shoots met kinderen. Een heerlijk kinder feest zoals wij het kennen uit onze jonge jaren, hier gelukkig geen spandoeken of discussies over zwarte Piet. En het leven op de mooringplek voor Kralendijk brengt ook een hoop gezelligheid met oude bekenden. De BBQ op klein Bonaire, een duikje hier een duikje daar. Bijna geen tijd om de boot echt vaarklaar te maken. Morgen een niet duikdag in gelast om toch nog te kunnen klussen. Ernie schildert en lakt het nodige en Erik gaat een nieuwe buitenwaterpomp en wierfilter op de motor monteren. We liggen trouwens afgemeerd aan "Turtle Rock" (schildpad rots) de hele dag is er een kleine zeeschildpad bij de mooring blokken. Hij komt af en toe een kijkje nemen naar de Gabber voor een hapje lucht en duikt dan weer onder naar de blokken om verder te slapen. |
Er is veel gezellige afleiding op de mooring plek. Met de "Blues" en de "Twentse meid" maken we regelmatig een duikje met een lunch na afloop, een BBQ op klein Bonaire of een gezamenlijke hamburger avond bij "Bistro de Paris". Door al die gezelligheid komen we haast niet aan het nodige klussen toe. We proberen om de dag te klussen, maar er lijkt genoeg om 7 dagen in de week met klussen bezig te zijn. Inmiddels zijn de wierpot en waterpomp met alle slangen vervangen en lijkt de motorkoeling te zijn verbeterd. We verdenken de oude Vetus wierpot er van dat hij lucht lekte als de waterpomp er met meer vermogen aan trok. Op die manier pomp je dus belucht water naar de motorkoeling en dat is niet goed. De vuilwatertank heeft na 10 jaar trouwe dienst kleine scheurtjes op een aantal lasnaden en lekte roestig riool water. De tank ligt nu aan dek en we pompen weer rechtstreeks in open zee via een nieuwe slang. De navigatie- en kajuittafel hebben verse laklagen gekregen en de schroefas is weer waterdicht met nieuw vetkoord. Ook een gammele verbinding van de GPS-antenne (positie bepaling) is vervangen. De 60 liter ruimte van de vuilwatertank is volgestopt met spullen, onder andere onze 6mm duikoveralls zijn hierheen verhuisd vanuit de achterste bakskist. Het einde van de klussen lijkt in zicht te komen en het vertrek naar Jamaica en Cuba nadert. De andere boten zetten ook over een paar dagen koers naar nieuwe bestemmingen. De Blues gaat dit jaar richting Azoren en de Twentse meid ontmoeten we mogelijk weer in Cuba. Via de SSB houden we contact, het radio netje "Dutchies at Sea" gaat zijn vijfde seizoen in; Woensdags en Zondags op 8.104 USB om 24:00 UTC. |
![]() |
![]() |
De Blues is inmiddels alweer twee weken geleden vertrokken en kort daarna de Twentse meid. Kort na dat vertrek arriveerde de Lizzy en wat later knoopte de Vidavagabunda vast aan de mooring achter ons. Ons vertrek werd vertraagd door het wachten op een te vullen gasfles die uit Curacao moest komen. Ieder telefoontje naar Curoil werd standaard beantwoord met een vriendelijk "nee, er is nog geen container uit Curacao, probeert u het over twee dagen nog eens". Eergisteren reden we met Rudi van de Lizzy naar Curoil en toeval of niet de gasfles was er. Inmiddels is de wind aangetrokken naar boven de 25 knopen en is het nu weer wachten op wat rustiger weer. We hebben ook een testvaart gemaakt om de motorkoeling en voortgang te testen. Het blies een ruime 25 knopen (6-7Bft), de koeling bleef op 90 Celsius, maar de voortgang was erbarmelijk een krappe 1-1,5 knoop tegen de wind en golven. We bespreken dit met Maarten van de Vida die ook een Breewijd 31 en een Bukh 20pk motor heeft. Zij kunnen harder op de motor, maar hebben directe koeling. Terug aan boord onderzoeken we hoeveel gas we eigenlijk geven door de hendel stand in de kuip te vergelijken met de stand van de gaskabel op de motor. Het blijkt dat we eigenlijk nooit meer dan bijna half gas hebben gevaren. Dat verklaart de matige voortgang, maar geeft zorgen voor de koeling. We kunnen dus makkelijk twee keer zoveel gas geven en dus sneller varen. Een volgende testvaart gaan we dat doen en houden dan de koeling goed in de gaten, als onze (indirecte)koeling niet voldoende is zullen we de motor ombouwen naar directe koeling. Tussendoor vermaken we ons met een gezellige borrel bij de Lizzy, een BBQ aan boord van de Vida en stoba eten bij "Posada Para Mira". Gisteren was er ook het referendum op Bonaire over de vraag "bent u tevreden over de invulling van de directere band met Nederland", de opkomst was 62% en de meerderheid stemde NEE. De Bonairianen zijn daarmee geslaagd voor hun eerste inburgerings examen denken wij; ze klagen als echte Hollanders. Hoe het nu verder moet is spannend. Het eiland bestuur heeft door het referendum de uitspraak van de bevolking om opnieuw te onderhandelen over de "status" van Bonaire in het Koninkrijk. Het is en blijft een "bijzondere" gemeente dit eiland. |
![]() |
Onderwater is het alle dagen kerst op Bonaire. In het koraal zitten kokerwormen (Spirobranchus giganteus) die met hun sierlijke tentakels er uit zien als kleine levende kerstboompjes. Ze zijn er in alle kleuren en bij benadering schieten ze weg in hun kokertjes, wat dan rest is een klein rond gat in het koraal. Onze eerste kerstdag begon met flinke regenbuien en druilerig weer, goed voor de afkoeling en het aanvullen van de zoetwater voorraden. We vermaken ons achter de PC's met, Facebook en andere internet verpozing. Op de weerberichten zien we dat in de eerste week van januari de windsnelheden dalen naar onder de 6Bft en de golfhoogten afnemen in de Caribische zee. Hopelijk kunnen we dan koers zetten naar Jamaica en daarna doorsteken naar Cuba. Het familie feest van het lengen van de dagen en de terugkeer van het licht gaat in de tropen een beetje aan ons voorbij. De Zweedse boten houden de traditie hoog en zijn uitbundig verlicht. Afkomstig uit de noordelijke streken van Europa zit dit feest bij hen dieper in de cultuur dan de Christelijke variant die het elders in de wereld geworden is. Ondanks dat de zon hier twee keer per jaar over het eiland passeert is er vreemd genoeg toch maar één kortste dag per jaar van circa 11 uur en 27 minuten en één langste van 12 uur en 53 minuten. |
![]() |