|
Op deze pagina vindt u de dagverslagen van onze zeilreis naar Frans Guyana, Ile du Salut en Suriname. We waren in dit gebied van december 2012 tot juli 2013. Frans Guyana is een feitelijk een onderdeel van Frankrijk en dus van Europa, dat maakt inklaren gemakkelijk. Helaas is het prijsniveau in de winkels ook naar Europese maat. Verder is er nauwelijk tot geen openbaar vervoer wat tripjes maken bemoeilijkt. Ile du Salut is een prima plek om bij te komen van de overtocht. Vanaf de ankerplaats bij Kourou op het vaste land bezochten we het space center. Suriname was heerlijk om te verblijven, een tropische land met Nederlandse taal. Veel vrolijke ontmoetingen gehad met Surinaamse Nederlanders. We lagen op anker bij Paramaribo, hotel Torarica en bij Domburg. Over land bezochten we de marina waterland die in erg afgelegen ligt, een eigen (huur) auto is daar zeker nodig. Vanaf de ankerplaats bij Torarica kan je lopent Paramaribo bezoeken en vanaf Domburg is er goed openbaar vervoer. Bij Domburg is men bezig nieuwe moorings, een dinghy landings steiger en wat steigers te maken voor bezoekende boten. Ook komen er wasmachines en een douche gebouw. |
|
We zijn veilig en wel aan de overkant. Nog net voor het donker ging het anker de grond in. Nu bijkomen, morgen een praatje bij een plaatje. Iedereen goede Kerst gewenst. Ernie en Erik. |
|
Na 18 dagen en 22 uur varen naderen we de inloop van Mahury Rivier. De noord gaande stroom langs de kust probeert ons al een paar uur weg te zetten, maar met de motor bij weten we koers te houden naar de inloop ton. We fantaseren over Franse wijntjes en kaasjes voor bij de kerstborrel, croissants, stokbrood in een setting van tropisch regenwoud met papegaaien. Nabij de inloopton neemt de golf hoogte toe en we surfen met soms 8kn richting inloop. "Eindelijk oceaan deining" zeggen we tegen elkaar en gelijk erachter "maar op een moment dat we hem niet willen hebben". Dichter bij de inloop neemt de golf hoogte toe van 3m naar 5m en zien we brekers tussen de betonning. Omdraaien, salut Mahury en op naar Ile du Salut, besluiten we in amper een minuut. Kort na onze koerswijziging komt er weer een squall, deze keer blijft de regen en een harde wind van 6-7Bft bij ons gedurende de gehele verdere tocht. Ernie stuurt in badpak de Gabber onverschrokken door de golven, enthousiast over de snelheid die we maken op slechts een puntje fok en de kotter. Erik heeft het koud en trekt een neopreen shorty van duiken aan. De regen gaat onverminderd door. Waarom denken we toch altijd alleen aan tropische kleurrijke vogels of vlinders als we een beeld van het regenwoud oproepen ? De wereld is grauw rondom ons, de eilanden verdwijnen regelmatig in de neerslag. Dankzij de snelheid en het op de handsturen van Ernie zijn we voor donker op de ankerplaats achter de eilandjes. Het water is er rustiger, er liggen nog 3 franse boten. De oceaanoversteek van 18 dagen kunnen we niet overdenken of momenten ervan in gedachten terug roepen. De laatste uren hebben meer indruk op ons gemaakt dan de gehele zeilreis. Op Kerstavond toasten we op een geslaagde overtocht bij een eenvoudig maal uit blik. |
|
We zijn bijgeslapen van onze overtocht, inmiddels kunnen we weer wakker blijven van het geschommel op de deining in de ankerbaai. Gisteren zijn de onderhouds klusjes gedaan en vandaag hebben we een wandeling gemaakt op Ile du Royal, het grootste van de drie eilanden waar de groep Iles du Salut uit bestaat. We waren er vroeg bij en hadden het eiland voor ons zelf. De hotelbezoekers, huisjes huurders en hangmat hangplaats huurders waren nog aan hun ontbijt. Vanaf 10:30 landen de eerste catamarans met dagjes mensen vanaf het vaste land van Frans Guyana. En vandaag ankerde er een groot cruise schip met nog meer bezoekers. Het eiland is een oude strafcolonie, wie niet deugde in Frankrijk kon hier heen gedeporteerd worden. In 1954 gingen de laaste 2000 gevangen het eiland af. Veel van de bebouwing is vervallen en overwoekerd door bos. Een aantal gebouwen zijn gerestaureerd en worden gebruikt als overnachtings mogelijkheid, hotel, restaurant en een museum. We konden niets terug vinden over het boek Papillon dat deze strafcolonie zo bekend maakte. Op het eiland scharrelen een soort van grote cavia's rond, slingeren apen door de bomen en vliegen tenminste 3 ara's (papegaaien). Op de beboste hellingen veel kokospalmen en mango's. Met tussenpozen gonst het er van de zingende cicades. De passaat wind brengt verkoeling en met de schaduw van de bomen is het er aangenaam wandelen. We verzamelen wat heerlijk rijpe mango's en Erik pelt een 3-tal versgevallen kokosnoten. Helaas is er geen winkeltje of eenvoudige mogelijkheid om water te tappen. Voor de lunch zijn we retour op de Gabber en laten het eiland voor de net gearriveerde cruise boot passagiers. |
|
|
Vanmorgen waren we weer vroeg op. Deels omdat we omstreeks 04:00 uur wakker werden van het geschommel op de ankerplek maar ook omdat we nog een keer naar Ile du Royal wilden voor een wandeling en verse mango's. Deze keer troffen we niet de vakantie gangers op het eiland aan het ontbijt maar de vele aapjes die er rond slingeren. Helaas voor ons bestond hun ontbijt uit vers gevallen mango's. We hadden stukjes cocos meegenomen om de beestjes te lokken en dat werkte goed. Vooral de jonge en nieuwsgierige dieren kwamen snel van het lekkers snoepen. Met slechts twee mango's, veel apen foto en film kwamen we retour op de Gabber. De tocht naar Kourou planden we met stroom mee en de aankomst tijd zou omstreeks hoog water zijn. Natuurlijk moest er nog even een squall over ons heen zodat we fris gespoeld de aanloop geul invoeren. Sinds 16:30 lokale tijd liggen we heerlijk strak achter het anker op de stroming van de Kourou rivier. Dichtbij is een jachthaven, maar die ligt vol met charter catamarans en lokale boten. Op de ankerplaats nog een duitser en een engelsman en verder is het er stil. Niet helemaal stil, want de papegaaien maakten flink wat gesnater tijdens het overvliegen bij het vallen van de avond. Vermoedelijk gaan ze naar een gemeenschappelijke slaapplek. De oevers zijn begroeid met mangroves waar tussen de verschillende reiger soorten zich schuil houden. Boven het water vliegen zwaluwen en gieren hebben we ook al weer gespot. Vannacht eerst eens lekker doorslapen en dan morgen inklaren en in ieder geval boodschappen doen. Er moeten appels en olie komen voor het bakken van oliebollen. De andere ingredienten hebben we al aan boord. De water voorraden moeten we aanvullen voor een verfrissende douche en we gaan opzoek naar een wasserete. |
|
De olie, appels etc. om oliebollen te bakken hebben we kunnen kopen dus laat het nieuwe jaar maar komen. Gisteren begon de dag met het plakken van de dinghy. Tijdens het zeilen ligt hij half leeggelopen ingesnoerd op het kajuit dak en dan zie je de lijmnaden die loslaten het beste. De naden waren nog niet helemaal los, maar het wekte niet echt vertrouwen om de snelstromende rivier op te gaan. Het zag er dus naar uit dat we nogmaals 24 uur aan boord moesten blijven voor het drogen van de lijm. De Duitse buurman had gelukkig zin in een praatje en kwam met zijn dinghy naar ons toe. Hij is al 16 jaar onderweg en ligt nu 3 maanden in Kourou, in januari begint hij met werk bij het ruimtevaart centrum. De boot verhuist dan naar de jachthaven, en zijn dochtertje van 4 gaat naar school. Of we nog boodschappen wilden doen ? Ja, graag. Hij bracht ons met zijn dinghy en auto even heen en weer naar de grote supermarkt "Leader Price ". Zonder boodschappenlijstje gooiden we snel het karretje vol. Met voornamenlijk, knabbels, wijn, kaas, frisdrank en een weinig groente hadden we de klus in 15 minuten geklaard. Wel jammer, want na een maand geen boodschappen doen wilden we wel langer rondneuzen tussen al dat lekkers op de schappen. De groente afdeling was helaas klein, maar vrijdags schijnt er een goed gesorteerde versmarkt te zijn in Kourou. Inklaren kan voorlopig niet gebeuren, het is weekend en daarna nieuwjaar, dus of het er nog van komt weten we niet. In Kourou is geen openbaar vervoer, het merendeel van de bewoners heeft een eigen auto, dat betekent dat we flink aan de wandel zullen moeten als we wat willen zien. Helaas hebben we geen internet tot onze beschikking, de netwerken die we ontvangen zijn gesloten en een UMTS kaartje hebben we nog niet kunnen kopen. Alle communicatie loopt nog via de SSB zender. |
|
|
Nu met de komst van oud en nieuw merken we het verschil in tijdzones tussen alle plaatsen waar we geweest zijn het meest. Vorig jaar waren we in Dakar, met de Rafiki en de Butterfly. Zonet hadden we Loud van de Rafiki nog aan de SSB vanaf Martinique, het was toen vier uur 's-middags bij ze en bij ons vijf uur terwijl in Nederland de laatste 3 uurtjes van het jaar weg tikken. Een raar idee dat het in Nederland 4 uur eerder nieuw jaar is dan bij ons. De olie bollen zijn gebakken. Erik herinnerd zich dat het bakken door zijn vader makkelijker ging. Die spinnepoten van dunne slierten die gingen goed, maar een mooi bruin bolletje was lastiger. We hebben 14 oliebollen voor ons tweeen, de smaak is prima dus we doen het er maar mee. Vanavond kijken we naar een echt oude jaarsconferance, want hij is uit 2002. Of we het kunnen volhouden tot lokaal oudjaar betwijfelen we, normaal liggen we om 20:00 uur te kooi. Met de drie klokken aan boord kunnen we altijd een gunstig oudjaar moment kiezen, of 3x toasten. Voor iedereen de allerbeste wensen |
|
|
De zuiger Gemma houdt de vaargeul van Kourou voor ons op diepte. Dagelijks zien we hem af en aan varen. Ondanks de Panamese vlag vermoeden we toch dat dit een ernstig Nederlandse boot is, de naam natuurlijk en de enthousiast zwaaiende bemanning in de stuurhut, met op de achtergrond een versierde kerstboom. Gemma is ook buurvrouw van Erik's moeder en één van onze trouwe lezers, dus zo'n naam valt gelijk op voor ons. Gisteren was het wasdag op de Gabber. Erik ging meerdere keren heen en weer met de dinghy om water te halen en Ernie vulde wasteil na wasteil met de opgespaarde was van 3 weken. De was drogen in dit tropische klimaat is moeilijker dan verwacht. De ene regenbui na de andere denderde over de Gabber heen. We ondervinden nu waarom men de bossen hier REGENwoud noemt. De exotische naam trok ons enorm aan, maar de keerzijde drukt een aardige stempel op onze dagactiviteit, luiken open, luiken dicht, was buiten, was binnen, bijboot leeg hozen en telkens droge kleren aan. |
|
Vandaag hebben we ons ingeklaard bij de Franse douane. Ja, Frans Guyana is eigenlijk gewoon Frankrijk, we kregen geen stempeltje in het paspoort. In de winkels betaal je met euro's, de auto's hebben franse kenteken platen en veel lijkt met de "franse slag" afgedaan te worden. Mogelijk nemen we wat van die houding over als we "gaan" uitklaren. Door het ontbreken van iedere vorm van openbaar vervoer, zelfs taxi's hebben we nog niet gezien, was de tocht naar de douane een hele onderneming. Onderweg er naar toe stopte er een auto die aan ons vroeg waar de douane was. "Tja, nabij de haven, straks links af, daar ergens moet het zijn, we zijn er ook naar onderweg." Een half uurtje later kwam de auto er weer aan, nu met lege achterbank want ze kwamen ons halen voor een lift naar de douane. Gelukkig maar want lopend hadden we de moed vast opgegeven. Het kantoortje zat, zonder een enkel richting aanwijsbord, in een doodlopend achteraf straatje op een industrie terrein. We hadden geluk want ze blijken alleen in de ochtend open te zijn en je loopt het risico dat ze dan zelfs nog op hun boot zitten en er dus niet zijn. Verder prima lui, vriendelijk, maar om uit te klaren moesten we toch echt nog een keer langs komen, het formuliertje nu invullen kon niet. Op de terug weg lukte het om te liften, we werden op verzoek bij een internet cafe afgezet. Hier hebben we de mail op @sy-gabber.nl kunnen lezen. Gelijk ook de postbus opgeschoond zodat er nieuwe post kan binnen komen. We zijn dus weer bereikbaar, maar lezen de post niet dagelijks ! Als de avond valt hebben we aan boord een tweede muzikant. In de kuip krekelt dan een krekel er lustig de hele nacht op los. Het geeft een echt tropisch sfeertje. De muzikant maakt meer lawaai dan ie groot is. Je verwacht een beest van een paar centimeter, maar hij is slechts 1,5 cm groot zonder sprieten. Een andere lawaai maker is een vis die de aangroei van de boot eet. Met een ritmisch getik tegen de romp schraapt hij een maaltje eendemossels bij elkaar. Nu maar hopen dat ie niet de hele avond de krekel gaat begeleiden. |
|
|
We kennen inmiddels de weg in Kourou, een weinig sfeervol stadje en niet echt een toeristen trekpleister. Vandaag, vrijdag, was er de wekelijkse groente markt. Voor ons eindelijk de gelegenheid om verse groente en fruit te kopen. Er was volop keuze uit de vele kraampjes van vermoedelijk thuis telers, maar dan van groente. We verlieten de markt met kouseband (Surinaamse sperziebonen), mandarijnen, bananen, flespompoen, aubergine, komkommers, madame Jeanette ( gele pepers), witte kool, tomaten en aardappels. Bij de slagers wagen namen we wat lappen varkens vlees om te marineren met Char siu. Mango's waren volop in de aanbieding, maar waarom kopen als ze ook rijp uit de bomen op straat vallen ? Terug op de Gabber gingen we verder met het lopend krijgen van de lieren. Drie jaar trouwe dienst op zoutwater en twee harmattan (stof winden vanuit de Sahara) seizoenen waren ze teveel geworden. Helaas kregen we 1 lier niet open en de andere lier werkte helemaal niet meer na het schoon maken, invetten en monteren. Wat één onderdeel leek te zijn waren er eigenlijk twee, de pijp met tandwiel zat muurvast en blokkeerde zo de werking van de lier. Een nacht weken in de diesel, inspuiten met WD40 en vooral flink rammen met een rubber hamer en een stuk hout bracht beweging in het geheel. Daarna schoonmaken en de geoxideerde ruwe plekken polijsten. Bij gebrek aan polijst pasta gebruikte Erik tandpasta, werkte ook goed. Via emails aan bevriende zeilers en familie geprobeerd tekeningen van onze Barbarossa 32 zelftailing 2 speed te krijgen, maar helaas dit oudere type was niet te vinden op internet. Dus nu dan een algemene oproep voor zo'n tekening en als er iemand tips heeft om de lier die niet open wil te openen horen we het graag. |
|
De handige tips komen binnen voor het losmaken van een vast gelopen lier, we zijn dus niet de enigste met dit soort problemen. Gebruik de giek en het grootschootsysteem om meer kracht te zetten, coca cola voor het losmaken, hameren, WD40, heet water er over heen gooien en kijk de tekeningen nog eens na. Iedereen (Mark, Jan, George, Janny en Martien, Rita en Fons, Adriaan) bedankt voor de tips, op dit moment lopen de lieren allebei en in Suriname gaan we proberen ook de lier die niet open wilde een service beurt te geven. Een oude wens van ons was om een kuiptafeltje te hebben dat op de helmstok geplaatst kon worden. Een dienblad, dat we bij ons hadden om vis op te fileren, werd vandaag gebruikt voor een eerste ontwerp. Gleuf in het midden zodat de bevestiging voor de stuurdraden van de windvaan er door kan en een slangenklem voorkomt het kantelen. Met gebruik van anti-slip matjes is het een prima borrel tafel geworden. Eenvoudig te monteren en je kan het roer blijven gebruiken als het zou moeten. Op het radionetje (8101 USB 20:00 UTC) wordt het rustiger, de meeste boten zijn gearriveerd in Suriname. De Blues, Nostress, Gaia zijn nu nog onderweg en de Shark loopt vandaag bij Parimaribo binnen. We hebben op de rivier matige ontvangst maar het is te doen. De planning is om omstreeks 11 januari verder te varen naar Suriname. Dat is een tocht van 170 Nm op zee. We moeten de getijde tabellen nog goed bekijken want we willen met hoogwater hier naar buiten en zeker stroom mee hebben als we bij Suriname naar binnen varen. |
|
|
"Centre spatial Guyanais" , dat we vandaag bezocht hebben, is het ruimte vaart centrum van CNES waar de meeste satellieten worden gelanceerd. Bijna maandelijks gaat er een raket de lucht in met, van diverse landen (b.v. china, Japan, Italie etc.) één of meerdere satellieten voor commercieel of wetenschappelijk gebruik. CNES is de franse club die de lanceringen van 3 typen raketten organiseert; de Ariane, de Soyuz en de Vega. Indrukwekkend is de uitgestrektheid van het gebied. Een bustrit met franstalige gids van 30 minuten bracht ons bij het lanceerplatform van de russische Soyuz rakket. Onderweg zagen we op afstand de gebouwen van de lanceerplatforms en voorbereidings gebouwen van de Ariane en Vega raketten. Aan het einde van de bustour bezochten we het "mission control centre" en zagen twee korte films. In het museum is er aandacht voor de ruimtevaart geschiedenis en het gebruik van satellieten in ons dagelijks leven. Het museum alleen kost Euro 7,- maar als je de bustour maakt krijg je 3,- korting. Ja, inderdaad, het is hier meer voor minder ! Iedere dag zijn er andere tours. Minpuntje is dat frans de voertaal is, alhoewel de gids prima engels sprak als we vragen hadden. Onze duitse buurman ging met ons mee tijdens deze trip. Voor ons gemakkelijk want hij heeft een auto. Hartmut maakte tijdens de tour kennis met zijn toekomstige werkgebied, waarvoor hij momenteel in opleiding is. Het toeristische uitstapje duurde langer dan we allen gedacht hadden, van 10:30 tot 17:00 uur waren we op pad. Bij terugkomst stond de eb-stroming flink door en de buitenboord had grote moeite om tegen de stroom in te komen. |
|
Twee namen zijn ons weer helemaal duidelijk geworden vanmorgen, Ecofleet anti-fouling en zeepokken. Met moeite kwamen we vandaag weg uit Kourou. Gisteren lukte het niet omdat we te vroeg waren en nog altijd een flinke stroom tegen hadden, vandaag kwamen we met stroom mee maar moeizaam vooruit. Daarom liggen we nu weer bij de ankerstek van Ile de Salut. Erik heeft de schroef geinspecteerd en het onderwaterschip schoon gemaakt. Gelukkig was de schroef in orde, maar de aangroei was aanzienlijk. Duizenden kleine zeepokken hadden zich op de romp genesteld, Ecofleet doet zijn Eco naam eer aan. Na anderhalfuur hoekduiken en krabben zijn die pokke beestjes weer van de romp af. Met de duitse buurman zijn we nog naar Cayenne gereden, wij betaalden de benzine. Het was een trip van ruim een uur rijden over een goede asfalt weg. Aan de rand van Cayenne zijn talrijke grote winkels voor auto's, levensmiddelen, electronica etc.. in combinatie met de regen leek het net of we een Europese stad binnen kwamen. In Cayenne zelf wordt de middenstand geheel gedomineerd door chinezen met winkels vol "goedkopere" en kwalitatief matige spullen als kleding, huishoudelijke spullen en eten. Ook zijn er talrijke eettentjes met chinese maaltijden. Het was leuk om gezien te hebben, vooral ook de rit er naar toe. Het blijft nog wennen voor ons om te rijden door een groen landschap met stukjes oerwoud in de berm. Sinds de Canarische eilanden, 2 jaar geleden, was het landschap voornamenlijk dor en droog. In Kourou spotte Ernie een Ara (papegaai) in een van de mango bomen, een kleinere papegaai zat wat verderop. 's-Avonds zien we tientallen van de kleinere soort vanuit Kourou over de boot naar het noorden vliegen. Er is hier volop natuur, maar die zeepokken hoeven van ons niet. Morgen om een uur of twaalf gaan we ankerop richting Paramaribo, 182 Nm te gaan. |
|
|
We hebben regelmatig verstekelingen aan boord. De verhalen over kakkerlakken en vliegende vissen zijn bekend. Het verhaal van "Rekel de krekel" heeft een vervolg. Er is altijd onmin tussen de blazers en strijkers. Ondanks dat Ernie al meer dan 2 jaar op reis is kan ze het oude werk niet achter haar laten. Rekel maakte het ook wel te bont moet ik toegeven. Klonk zijn gekrekel vanuit de kuip nog als zachte strijk muziek als we in de kajuit de slaap probeerden te vatten. Nu meende hij als een eerste viool alles bepalend te moeten zijn door bij ons in de kajuit te gaan ziten jammeren. Eerst had hij zich verschanst tussen de kruiden potjes, de peperspray veilig bij de hand, bedacht op een aanval. Na een paar uur zoeken had Ernie hem gevonden, een vluchtpoging in de bestekbak tussen de messen en de vorken mocht niet baten. Ernie floot triomfantelijk een requim voor hem en het was gedaan met Rekel. Zijn laatste gekrekel was vast hulp geroep. Sinds ons vertrek uit Kourou zit de "tweede viool" ergens aan dek. Harde wind of regen buien deren hem niet, deze onderkruiper van het orkest weet blijkbaar wel een schuilplaatsje te vinden. Hij is wel wat banger, want binnen komen is er niet bij. Zijn gekrekel van uit de mast klinkt niet als een verleidelijke erotische lokroep maar meer een als wanhopig gejammer. "Wat doe ik hier op een schommelende boot, en waarom hoort geen van mijn soortgenoten me ? Een andere verstekeling trof het beter bij ons. Vermoedelijk meegekomen met een puts water om de kuip te spoelen lag van de week de kleine vis van de foto onder de kuipvloer. Rood-bruin van kleur met zwarte vlekken, afgeplat aan de buikzijde als een bodemvis, stekelige rugvin en meer gepansert dan geschubt. Na een foto ging ie weer overboord, te klein om op te eten toch ? |
|
Met het eerste tij zijn we gisteren ochtend de Suriname rivier opgevaren en voor het Toparica hotel in Paramaribo voor anker gegaan. De Blues lag er al en sinds gister avond is ook de Nostress gearriveerd, morgen gaan we gezamenlijk inklaren. We zitten op loop afstand van het historische centrum van Paramaribo dat op de wereld erfgoed lijst is geplaatst. In de oude houten gebouwen zitten allerlei ministeries en overheids afdelingen, veel is al gerestaureerd, maar er is ook nog het nodige op te knappen. Het zijn witte houten gebouwen, met balkons, ballustrades, warranda's en houtsnijwerk op een stenen ondergrond in ossebloed rood. Het is een bijzondere belevenis om hier rond te lopen, alles is in het nederlands, herkenbare straatnamen, de mensen praten nederlands en toch is het absoluut geen nederland. We genieten van de lokale keuken, niet een enkele roti tent als in Lombok of op de Amsterdamse straatweg zoals thuis in Utrecht, maar een stad vol heerlijke restaurantjes. Een maaltijd kost tussen de SRD 7,5-15,00 (Euro 1,75-3,50) afhankelijk van de hoeveelheid. Je hebt de keuze uit Javaanse, Hindoestaanse, Chinese of Creoolse keuken. Op de markt volop vers fruit als passion, lychee, sinaasappel, pompelmoen, mango en papaya. Ook genoeg verse groente, maar van zelf koken is het nog niet gekomen. Met een stapel folders van de VVV, landkaart, busboekje, internet en reisverslagen van anderen zijn we ons aan het orienteren voor trips naar het binnenland. Maar we blijven eerst nog een paar dagen in Paramaribo, we zijn nog lang niet uitgekeken in deze stad. |
|
|
Het inklaren is in één ochtend gelukt. Nog voor 9 uur 's-morgens stapten we met de bemanning van de Blues en de Nostress in een taxi die ons langs de verschillende kantoren bracht. Het eerste bezoek was naar de ontschepings officier van de vreemdelingen politie op de Lachmonstraat. Hier werden onze bemanningslijsten in drievoud afgestempeld en konden we door voor het betalen en ophalen van een toeristen kaart (Euro 20,- p.p) en daarna weer terug naar de ontschepings officier. Helaas had de ontschepings officier het humeur van een stuwadoor met zeer ernstige rugklachten, maar voor de rest was het een leuke taxi rit door de stad en buitenwijken. Na het inklaren zijn we onze toegang tot de digitale wereld gaan regelen. Bij TeleSur kochten we een data only SIM kaartje en een stapeltje kraskaarten voor data tegoed voor 1 maand internet. Klinkt simpeler dan het was, de volgende dag terug om door de service medewerker van TeleSUR de boel aan de praat te krijgen. Het activeren van het bel tegoed moest via een telefoontje gebeuren en kon niet via de dongle. Dus SIM kaartje in een telefoon, en dan de kraskaartcodes op sturen via het bekende *131*code#, vervolgens het tegoed toekennen aan dataverkeer door een SMS met "DATA 30D" te sturen naar 4040, je krijgt een SMS retour met de vraag om je opdracht te bevestigen door een SMS met "A" te sturen naar 4040 en dan pas kan je de SIM-kaart in de dongle doen om te internetten. Wel de APN goed zetten op "data.teleg.sr" en het te bellen nummer op *99#. Het inklaren was een makkelijkere procedure. Als feestelijke afsluiting van de inklaringsprocedure zijn we Roti met kip, ei en groente wezen eten bij Joosje, een kwalitatief beter maal dan de dag ervoor bij de Roopraam keten. Al een paar keer zijn we op de markt geweest om vers fruit te kopen, van de exotische verzameling op de foto zijn de mandarijn, banaan en passion het lekkerst. De ramburan is een soort lyche, de knepa helaas meer pit dan vrucht en de awara en pomerak te vezelig en melig. Sappig fruit daar houden we meer van. Bij de chinese groothandel Soeng Ngie kochten we kruiden, rode tijgerbalsem, mihoen etc.. veel van de producten kende we al via Lorette, een collega van Erik. |
|
Zondags is voor de liefhebbers van zangvogeltjes niet een rustdag in Paramaribo. Vanaf 7 uur's-morgens in de ochtend verzamelen mannen met circa 150 vogelkooitjes zich (sommige hadden meerdere kooitjes) op het onafhankelijkheidsplein en zijn er wedstrijden tussen de vogeltjes in wie het meeste zingt. In een gemoedelijke sfeer worden de kooitjes bij elkaar gezet en twee jury leden turfen het aantal "aanslagen" dat de vogeltjes maken gedurende 15 minuten. Sommige vogeltjes hebben 2 jaar gewenning en training nodig om tot goede prestaties te komen. Veel vogeltjes zijn te verlegen om in een vreemde omgeving en met publiek het hoogste lied te zingen. Daarom zie je ook veel vogelkooitjes in het straatbeeld, als training neem je je zangertje mee met boodschappen, naar het werk of op visitie. De winnaar kan er veel geld mee verdienen. Naast zangvogeltjes zie je ook veel schaafijs en warme worst karretjes in de stad. Schaafijs is precies wat de naam zegt, een blok bevroren water wordt met een schaaf afgeraspt. Het rasp doe je in een drink beker en mengt het met siroop naar smaak met een scheutje melk of water erbij. Bij de worst karretjes is er keuze uit bloed-, varkens- of rundworst naar keuze met brood en zelfs zuurkool. Ook is er op zondag in de wijk Blauwgrond een Javaanse markt. Een gevaarlijk lekkere markt waar meer afhaaltentjes zitten dan dat er verwacht wordt dat je zelf aan het kokerellen gaat met op de markt gekochte groenten. Zoals overal in Paramaribo een gemoedelijk sfeer op de markt en met aandacht worden onze vragen beantwoord over "wat zit er in ?" of "hoe maak je het ?". We eten een kaaimannensate, drinken een koele dawet, en kopen door de mensen zelf thuis gemaakt snoepgoed van casave, banaan en kokos en een maaltijd in pisangblad om thuis op te warmen. Heerlijk om gewoon in het nederlands te kunnen praten in een tropisch land. Helaas zijn de ingredienten niet gelijk voor ons verstaanbaar want die hebben natuurlijk gewoon weer exotische namen. En de vraag "hoe maak je het" wordt regelmatig met enige verbazing beantwoord à la gewoon met een blik van hoe kan je dat nu vragen dat weet toch iedereen. |
|
 
|
De buurman van Erik's nicht is toevallig gelijktijdig met ons in Paramaribo. De groeten overbrengen vanuit Den Haag werd voor ons een gezellige dag met Marius en zijn twee neven de broers Freddy en Ronald. Ze namen ons mee naar het tuinbedrijf van familie van hun. Op een ruim perceel bij het ouderlijk huis langs de oever van de Suriname rivier worden vele verschillende soorten tropische planten gekweekt voor de verkoop in een drietal winkels verspreid over de stad. In huis was het met de ouders herinneringen ophalen aan uitstapjes naar het binnenland. Niet naar resorts, die waren er nog niet, maar gewoon op eigen gelegenheid met de hangmat er op uit. Omdat wij op zoek zijn naar een plekje om de boot achter te kunnen laten tijdens ons bezoek aan Nederland gingen we verder langs de rivier. Even stoppen bij de aanlegplaats van een IJmuider visser en verder door naar Domburg. De mannen herinnerden het zich van vroeger als een levendige plek voor dagtoerisme, maar nu op woensdag middag was het een saaie bedoeling. Slechts één eettentje was open, met gelukkig wel een prima keuken. Een jonge vrouw kwam wat eten ophalen, ze bestelde a la "doe maar hetzelfde als de vorige keer". Hierop opende Ronald het gesprek door aan te dringen dat ze toch ook eens wat anders moest proberen en open moest staan voor nieuwe ervaringen. Het bleek de 5 maanden verse manager te zijn van de marina in Waterland. We werden gelijk goed geinformeerd over de marina, zo kregen we te horen dat in maart de prijzen al weer omhoog gaan. De eigenaar is een nederlander en hanteert zo werd ons duidelijk, nederlandse prijzen. De vele eettentjes in Domburg missen een hoop klandizie omdat bijna alle boten doorvaren naar de Marina. Eenmaal in de Marina zouden we een auto moeten huren omdat er geen vervoers mogelijkheden zijn behalve dan een taxi a 37,50 euro naar Paramaribo vertelde zij ons. Wij overwogen van de week nog om naar de ankerplek in Domburg te verhuizen, maar daar is weinig te doen hebben we nu gezien dus we blijven lekker in Paramaribo liggen. Pas om half zes waren we weer retour op de Gabber. Met de hulp van Marius en zijn neven zijn we veel te weten gekomen en hebben we het nodige gezien en was het een erg gezellige dag. Vandaag kregen we ook bericht dat Mark en Maartje (broer van Ernie) ons komen bezoeken in Suriname. De komende dagen gaan we dus druk aan de slag om een paar mooie tochten te plannen voor ons vieren. |
|
We vermaken ons prima in Paramaribo. Alle boodschappen zijn voorhanden op loopafstand, zelfs een wasserette. Bij Combe supermarket kan je gewoon AH-volkoren ontbijt koek kopen, natuurlijk proberen we ook de surinaamse lekkernijen uit. Cassave chips kennen we al langer, maar een Javaanse variant met stukjes pinda's is lekkerder. Zelf koken is er nog maar weinig van gekomen, buiten de deur eten is gemakkelijk, lekker en goedkoop. Goedkoop natuurlijk alleen als je even oplet. Met Rob en Christa van de Garuda gingen we bij Chi Min eten. De charmant glimlachende bediening krijgt waarschijnlijk provisie op de gemaakte omzet. Op de menu kaart zoeken we ieder wat lekkers uit, maar bij de bestelling komen er vragen die we niet echt op de kaart hadden zien staan. Wilt U "small" "medium" of "large" met gesneden vlees, rund, varken of kip, met garnalen of seafood. We bestellen op goed geluk, smullen van een heerlijke maaltijd, nemen de restanten mee in keurige piepschuim doosjes, maar zijn onderweg naar huis verbaast over de prijs die we moesten betalen. Wat op de menukaart voor SRD 25,- werd aangeprijst koste ons vermoedelijk SRD 50,- door een maatje groter en gevulder. "No spang" (surinaams: geen zorgen - niet moeilijk doen), we hebben genoten van een gezellige avond en lekker eten. Niet alle informatie op internet over Suriname is actueel ontdekten we de afgelopen dagen. Een boekings kantoor was een vervallen bende, de 4x4 auto verhuur was er mee gestopt, een hotel was helemaal niet te vinden, de accu handel was niet de ruim gesorteerde winkel, een lodge in aanbouw is af en heeft het druk. De aanvraag van een rijtoestemmingsbriefje bij politie kantoor haven is ingewikkelder dan even langs lopen. Zo'n rijtoestemming is nodig als je langere tijd in Suriname blijft met een buitenlands rijbewijs. De kosten zijn SRD 150,- (Euro 35,-) te betalen in een ander kantoor; kopie paspoort persoonsgegevens en binnenkomst stempel meenemen; en de aanvraag kan alleen op donderdag en vrijdag worden ingeleverd als je aansluit in de lange rij lotgenoten. No spang we zijn nog maar net in Suriname hebben we besloten. Onze eerste Surinaamse les (No spang) kregen we van het meisje bij de fietsverhuur. Gisteren fietsten we heel Parimaribo door opzoek naar van alles dat er dus niet was. Wel ontdekten we zo de productie vestiging van The Slush Corner waar ze heerlijke vruchtendrankjes maken van Surinaams fruit, in de stad is hij te vinden tegen over zwembad Parima aan de Johan Adolf Pengelstraat hoek verlengde Weidestraat. |
|
|
Zondags zijn er verschillende uitjes in Paramaribo. Vorige week waren we bij de zangvogel wedstrijden en de Javaanse markt, deze zondag bezochten we de Chinese markt en de vrijmarkt op de Touronnestraat. Net als bij de Javaanse markt was het duidelijk hoe de Chinese markt aan zijn naam komt. Een hal vol met alleen maar Chinese kooplui en chinese klanten. We kochten hier heerlijke Dim sums en Bakpao, de smaakvol uitgestalde kippepootjes (vel, bot en nagels) en eende koppen lieten we voor de meer traditioneel ingestelde klanten. Op de vrijmarkt in de Touronnestraat staan jan en alleman vanuit de achterbak van de auto spullen te verkopen. Een grote koninginnemarkt, maar dan met groente en fruit vanaf de eigen kostgrondjes (moestuinen), eieren, kippen, zelf gevangen vis, gerookte vis en tweedehands kleding. Wij kopen markoesa (pasion fruit), pepers, banaan en sopropo's. Die laatste hebben de kleur van een komkommer maar zien er ribbelig uit en zijn helaas erg bitter van smaak. Terug aan boord gaan we anker op om met het tij mee naar Domburg te varen. Vonden we het woensdag nog een saaie bende, in het weekend is het "the place to be". Een tiental mannen in combinatie met het gedrag van kwajongens en waterscooters geven afwisselend shows aan het publiek op de kade wie er het snelste rondjes kan draaien, weg kan racen en de grootste golven kan maken. Alle eettentjes zijn open, er is luide muziek en het pleintje is gevuld met stelletjes onder begeleiding van chaperonnes (neven, zussen, nichten, broers die opletten dat alles betamelijk blijft) en hele families. Deze plek aan de waterkant is een van de weinige waar je zonder te betalen voor toegang of parkeren veel vertier hebt. Elders langs de rivieren zijn meerdere strandbaden waar de hollandse handelsgeest zich genesteld heeft; White beach, Cola creek, Overbridge, en meerdere eilandjes in het Brokopondo meer. Dag recreatie in de natuur is een commercieel onderdeel van de toeristen industrie geworden. |
|
Op de ankerplaats bij Domburg hebben we inmiddels kennis gemaakt met de Skua (Wietse en Mia) en Ed & Sophie. De Skua is al 13 jaar onderweg en kwam langs de Braziliaanse kust omhoog varen opzoek naar warmere streken na een bezoek aan zuid Argentinie. Ed en Sophie zijn al 16 jaar onderweg en de laatste jaren een bekende verschijning in Domburg waar ze al weer 6,5 jaar verblijven. Ze zijn vooral bekend van het petflessen eiland (wat ze inmiddels niet meer hebben) en als vraagbaak voor alle bezoekende zeilers. Vandaag stond sowieso in het teken van kennismaken en de weg vinden. Richie de auto verhuur was niet thuis wist de buurman te vertellen, maar hij belde hem wel even. Vanavond kunnen we langs komen om een autootje te bespreken. De buurman verhuurt trouwens 4x4, dat is weer iets voor later als we naar Brownsberg of Blanche Marie falls willen rijden. Bij de vis fabriek van de Nederlanders Gerben en Murk een praatje wezen maken en de groeten overbrengen van zeilers die alweer in Nederland zijn. Later in de week kunnen we daar langszij komen om water in te nemen, ook wisten zij een goede accu handel in Paramaribo. Bij de enigste warong (eethuisje) die door de weeks open is in Domburg-waterkant eten we onze lunch, een heerlijke Saoto soep (Javaanse kippesoep). Daar ontmoeten we twee Surinamers die vrolijk vertellen over hun tijd in Nederland en dat ze nu weer in Suriname zijn. Goudzoeken is hot melden ze en daar investeren ze nu in. Sceptisch als we als Hollanders zijn reageren we verbaasd en met een blik van "ja, ja, dat zal wel". Enthousiast haalt er één wat vers gedolven goud uit de auto om ons te overtuigen. Inderdaad een jampotje vol met erts klompjes ! |
|
|
Mark (tweelingbroer van Ernie) en Maartje kwamen donderdagavond aan in Suriname, met een huur auto gaan we langs de bezienswaardigheden in en rondom Paramaribo. Omdat Suriname ooit een engelse kolonie was, de Nederlanders verkregen het door het met de Engelsen te ruilen tegen New York, rijden ze hier nog altijd links. Paramaribo doet qua verkeers circulatie niet onder voor vele nederlandse steden. In de stad veel éénrichtingsverkeer en rondom spitstijd is het file rijden, dus als het even kan is het parkeren en wandelen. Een heel lijstje van surinaamse uitjes gingen we langs de afgelopen dagen; Fort Zeelandia, Synagoge, Moskee, Hindu tempel, Kerk, met de auto over de Wijdenboschbrug, Fort Nieuw Amsterdam, plantage Frederiksoord, eten bij roti keten Joosje, chinese markt, javaanse markt, reguliere markt, Domburg waterkant, Paramaribo waterkant, etc..etc.. Het leuke van Suriname is dat je makkelijk in gesprek komt met de bewoners, je deelt tenslotte de taal. Tijdens onze warme lunch aan de waterkant vragen we Guillaum, een andere klant, om een foto van ons te maken. De vrolijke Guillaum schuift later bij ons aan aan tafel. Hij valt zogenaamd voor de mooie ogen van Maartje, maar tot Guillaums teleurstelling blijft ze bij Mark. Veel gelachen en wederom een vrolijke ontmoeting. |
|
Tijdens het bezoek van Mark en Maartje stonden we voor ons doen in de hoogste versnelling. In korte tijd verkenden we gezamenlijk wat Suriname de toerist te bieden heeft. Met een huurauto van Richie haalden we Mark en Maartje op bij hun guesthouse-Amice. Een prima locatie niet ver buiten het centrum van Paramaribo, met zwembad, airco kamers en goede service voor een schappelijke prijs. In de vlindertuin, Neortropical Butterfly Park in Lelydorp zagen we de kweek van tropische vlinders, het insectenmuseum en het panorama schilderij van de verschillende landschappen van Suriname. De schilder, Wim Eriks, is nog altijd bezig om meer details aan te brengen. Het panorama is een grote zoekplaat aan het worden van vogels, vlinders en dieren in hun natuurlijke omgeving, net als tijdens een echte natuurwandeling zie je steeds meer hoe langer je kijkt. In het restaurantje bij de vlindertuin dronken we een lekker kopje koffie. Meestal is het oplos koffie wat je in Suriname krijgt, maar hier serveren ze ook trekkoffie, de lokale benaming voor filter koffie. |
|
|
Suriname presenteert zich als "The beating heart of the Amazone" en werd in 2010 door Lonely Planet uitgeroepen tot "hotspot van het jaar". Op ons "to do" lijstje stond dan ook al langere tijd een tocht naar het binnenland. De wervende reclame teksten van vele folders, resorts, lodges en eco-lodges maakten een keuze uit de vele mogelijkheden niet gemakkelijk. Tegelijkertijd bekroop ons een ongemakkelijk gevoel een deelnemer te worden aan een georganiseerd vermaak tegen te hoge prijs voor deelnemer en mogelijk ook de natuurlijke omgeving waar het plaats vindt. We kiezen voor een kleinschalige lodge (4 hutten) die ver op de bovenloop van de suriname rivier ligt en in het programma de meeste natuur aanbiedt. Andere lodges zijn grootschaliger, bieden een kortere korjaal tocht en meer sociale/culturele aspecten als school- dorpsbezoek. Qua prijsstelling verschillen de lodges niet veel alles is rond de Euro 275,- per persoon voor 2 nachten all-in inclusief transport vanaf Paramaribo. We vinden de lodges flink aan de prijs en hebben hoge verwachtingen van ons in authentieke saramanccaanse stijl gebouwde hutje met ruime veranda, eigen sanitair, heerlijk surinaams eten, voorbij vliegende vogels, schitterend kleurenspel, jungle geluiden, hangmat en het genieten van de "jungle experience". |
|
|
Een busje vanuit Paramaribo, met Mark en Maartje, haalt ons op bij Domburg. Onderweg slaapt de gids, dus geen uitleg of verhalen, maar wel regelmatige stops voor benen strekken en een versnapering. Na 3,5 uur zijn we in Atjoni waar we lunchen in een lokaal restaurantje en overstappen in een korjaal (lange kano met buitenboord) die ons in 3,5 uur varen naar Pingpe (ook wel Pempe genoemd) brengt. De tocht over de rivier is een prachtige belevenis. We varen over de stevig stromende rivier door weelderig groeiend secundair bos, passeren verschillende andere resorts en vele dorpjes waar vrouwen de was doen op de oever of staan te vissen. Het weer werkt redelijk mee, slechts een paar buien en de meegebrachte poncho's komen goed van pas. De stuurman manoeuvreert moeiteloos de korjaal over de ondiepe sula's (stroomversnellingen). Dankzij de regenval van de afgelopen week staat er voldoende water en hoeven we nergens de korjaal uit om te helpen duwen. De lodge is een initiatief van beheerder/gids Chapeau, een bewoner van het nabij gelegen Saramaccaanse dorp Pingpe. De dorpsnaam is een "klankwoord", tijdens het open kappen van het bos voor het dorp maakte de afbrekende bamboe zo'n geluid, ping pe. Helaas heeft ons hutje geen werkend toilet (de afvoer komt in een open kuil) en wastafel, geen electra (kortsluiting) en er zijn meer ongemakken die de prijs kwaliteit verhouding ernstig scheef trekken. Tot tweemaal toe laat een lijm verbinding in de waterleiding spontaan los en hebben we lekkage. Om de stemming er in te houden verklaren we de oorsprong van de naam van de lodge, en begrijpen het nu beter, Ping (geld) pay (betalen). Dat stukje Saramaccaans (bosneger) zakendoen hebben we snel geleerd. In overleg met Chapeau krijgen we een deel van ons geld (17,5%) terug. Voor de rest genieten we van de innemende verhalen van Chapeau, de wandeling door het secundair bos en de kostgrondjes, de vriendelijke bewoners van Pingpe, de vrolijke dansgroep en als topper een bezoek aan de Tapawatra sula. Over de gehele breedte van de rivier stort fris water van een hoogte van 2 meter naar beneden. Je hebt een heerlijk verkoelend stortbad als je er onder zit met een prachtig uitzicht. Ons "to do" lijstje is weer korter, ondanks de teleurstelling over onze hut hebben we genoten. |
 
|
|
De binnenlanden van Suriname zijn reeds jarenlang onder de invloed van mensen. Het primaire oerwoud, onaangetast tropisch regenwoud, oerbossen zouden we het in Europa noemen, is niet te vinden langs de rivier. De rivier is voor de moderne mens (Europeanen, Afrikanen) de makkelijkste transport weg door het bos, waar vroeger gevaarlijke dieren leefden of vijandige inheemse bevolking. Het ecosysteem van het oorspronkelijke woud heeft een dunne vruchtbare humus laag die bij gebruik voor landbouw snel uitgeput is. Daarom zijn de oorspronkelijke bewoners (indianen) van het regenwoud ook verzamelaars en jagers en geen landbouwers met kostgrondjes zoals de bosnegers die zich sinds de plantage tijd in het oerwoud vestigden. Voor de ontwikkeling van landbouwgrondjes moeten open plekken gemaakt worden zodat zonlicht op de grond kan komen voor de gewassen. De bomen worden gekapt, het hardhout afgevoerd of lokaal gebruikt, de zijtakken en bladeren verbrand. Na een aantal jaren wordt de opbrengst minder waarna de kostgrondjes niet meer gebruikt worden, dan neemt de dichte vegetatie van het secundaire bos het gebied over. De bevolking moet opnieuw primair bos ontginnen of verder trekken. Op onderstaande kaart van www.buanda.org is duidelijk te zien dat secundair bos zich voornamenlijk langs de oever van de rivier bevindt en dat primair regenwoud slechts te vinden is op grote afstand van de rivier. In combinatie met vermoedelijk jarenlange bejaging van vogels en lokaal wild zijn de oevers van de Suriname rivier verworden tot schakeringen van groene kleuren met insecten geluiden. Sinds de delving van bauxiet en sinds een tiental jaren ook goud gaat de aantasting van het regenwoud verder dan de dunne bovenlaag. De mijnbouw laat kale kraters achter die vatbaar zijn voor erosie en moeilijk dichtgroeien met vegetatie. De natuur wordt flink bedreigt hier in de "beating heart of the amazone", misschien zijn we helaas getuige van de laatste hartkloppingen. |
|
Sinds de aankomst in Suriname zijn we op zoek naar een plek om de Gabber achter te kunnen laten tijdens ons bezoek aan Nederland. In voorgaande jaren was er altijd een groep zeilers die langere tijd op de ankerstek bij Domburg verbleef en daar waren ook moorings. Met de komst van de marina Waterland is deze hollandse colonie van waterbewoners op economische gronden opgesplitst in comfort zoekende zeilers en waterzigeuners. Met ons regenopvang zeiltje om aan zoetwater te komen vallen we duidelijk in de laatste groep. Helaas zijn de moorings in verval geraakt, er zijn er nog maar 3 van de oorspronkelijke 10. Slechts de bezette moorings worden nog regelmatig onderwater geinspecteerd op stevigheid. Zo ook de mooring waar de Stephala aan lag. Een 60ft aluminium zeiljacht dat sinds haar komst in Suriname, 6 jaar geleden, te koop ligt. Er gingen geruchten dat de verkoop eindelijk gelukt was en dat de nieuwe eigenaar de boot ging gebruiken. Wij lagen dus dagelijks op de loer om de vrij komende mooring over te nemen. De boot werd regelmatig bezocht door een oppasser, maar de laatste dagen zagen we nieuwe gezichten door de verrekijker. Vier dagen geleden waren de nieuwe gezichten weer aan boord van Stephala, het dekzeil werd verwijderd, grootschoot geplaatst, de motor draaide. Bij iedere handeling aan boord van de Stephala die op vaarklaar maken leek bereidde wij in het geniep de Gabber voor om anker op te gaan. Nog geen vijf minuten na het vertrek van de Stephala richting marina lagen wij stevig en wel achter de mooring. Sommige verkopen gebeuren keurig op tijd. |
|
Keken we uit naar een rustiger leven achter de mooring, de eerste dagen viel dat wat tegen. Het begon met een krabbend jacht van 50ft dat nog geen 3 uur nadat we op de mooring lagen met zijn hek en zwemplateau de boegspriet van de Gabber belaagde. De Zweedse bemanning was de wal op, dus wij hielden mooring wacht en duwden het jacht regelmatig af om schade te voorkomen. Bij terugkomst van de Zweden gingen ze borrelen in de kuip inplaats van zich zorgen te maken over het krabbende anker. Met de kapitein viel geen goed gesprek te beginnen. Met een arrogante domme houding stond hij op het standpunt dat hij eerder op deze ankerplek lag en dat wij de mooring te dichtbij hadden gelegd. Verzoeken om zijn GPS log te controleren of in een naslagwerk eens op te zoeken wat een mooring is hielpen niet. Na de zoveelste afhoud actie van ons en nu toch ook voor hem zichtbaar verplaatst te zijn ging hij nog voor het donker opnieuw proberen te ankeren. Na de Zweden kregen we wederom ongenode gasten. Een paar honderd bijen hadden verzonnen dat de top van de mast een prima nestplaatst kon worden. Twee zoemende klonten hadden zich rondom een toplicht en de antenne bedrading genesteld. Een met de grootzeilval in de top getrokken rokende anti-muggen coil kon ze niet van gedachten brengen, de bijen bleven aan vliegen en de zoemende klomp groeide gestaag. Dat moest snel gestopt worden voordat de bijen zich echt thuis gingen voelen. Gewapend met spuitbus kon Erik de bijen verjagen. Gelukkig waren het geen argressieve diertjes want zo boven in de mast is het lastig ongedierte van je afslaan. |
|
|
Ondanks de oude banden tussen Nederland en Suriname is de administratieve procedure voor verblijf alhier de omvangrijkste die we op onze reis meemaken. Van wie zouden ze dat toch hebben ? Iedere maand moeten we ons melden bij de vreemdelingen politie om onze status "kort verblijf" te verlengen. We mogen het maximaal 2x verlengen, dus na 3 maanden moeten we het land weer uit. Gelukkig is het krijgen van een verlenging een eenvoudige klus. Gisteren melden we ons met de bemanning van de Blues wederom bij de ontschepingsofficier op de Lachmonstraat, die ons naar het volle zaaltje wachtende lotgenoten verwees. Op de vraag: "bij welk loket dan ? was het antwoord simpel, "er zijn geen loketten". Op goed geluk nestelen we ons voor een loket zonder rij waar een mevrouw stempels en aantekeningen maakt in paspoorten. De rest van de mensen verplaatst zich regelmatig, zonder voor ons duidelijk aanleiding, in wachtende rijen bij andere loketten van de afgeschermde kantoortuin waar gestempeld en geschreven wordt. Onze mevrouw is klaar met haar werk en wendt zich tot ons, plots staat er achter ons ook een hele rij met mensen gelukkig staan we vooraan. We geven de paspoorten af en vragen om een verlenging van ons tijdelijk verblijf, "u kunt plaats nemen en wachten", is haar routine antwoord . Een kwartiertje later worden onze namen geroepen door een andere mevrouw op een andere plek. Vers gestempeld mogen we weer een maand blijven. De rest van de dag gebruiken we om boodschappen te doen bij de Combe supermarkt en een uitgebreide maaltijd Pom te eten. Ernie heeft na wat knipuitleg van Sofia een nieuwe hobby. Oude plastic boodschappentasjes verwerkt ze tot gehaakte schoudertasjes. Het eerste exemplaar staat hier boven op de foto. Aan plastic zakjes geen gebrek dus er zullen er nog vele volgen. |
|
De ankerplaats in Domburg lijkt dit jaar meer op een verkoophaven. Van de 8 boten die er liggen zijn er 5 in de verkoop. Recentelijk zijn de Stephala en een in de oever afgemeerd bootje verkocht. De nederlandse mijnenveger Van Straelen heeft terugkerende kijkers over het dek. De Marlijn is te koop, maar Nettie en Jelle willen ook nog wel varen in de Carieb. Met hun nieuwe thuisland Suriname als springplank is dat makkelijk te doen. Ook de Argo van Ed en Sofia is te koop. Ed en Sofia zijn bekenden voor de vele vertrekkers die langs Suriname trokken. Met hun eiland van petflessen en de recycling van plastic boodschappen tasjes tot gehaakte schoudertasjes vestigden ze veel aandacht op het zwerfvuil probleem. Jaren lange ervaringen met wonen aan boord en zeilen zijn verwerkt in het interieur en de praktische en robuuste uitrusting gericht op dagelijks gebruik, zorgeloos genieten en veilig varen. Nu na vele jaren van zwerven langs vreemde kusten met hun Argo zijn ze toe aan een nieuwe uitdaging op het Friese platteland. De ontmoetingen met nieuwe mensen, culturen en het delen van kennis en ervaringen waren "the best investment in life" vinden ze. Ze verkopen de boot graag door aan een nieuwe generatie die een stap willen zetten naar een avontuurlijk leven. Voor meer informatie zie: Argo te koop. De prijs is erg aantrekkelijk voor wie wat anders wil: varen in de Carieb zonder Atlantische oversteek, een tweede huis in Suriname of op een Caribisch eiland, een wereldomzeiling, lekker leven en zeilen in een prettig klimaat, alles is mogelijk met de Argo ! Hoort zegt het voort. |
|
|
De korte regen tijd is laat dit jaar in Suriname. Hij valt volgens de statistieken in december-januari, dus net als de meeste zeilers hier langs komen. Het zou nu droog moeten zijn met af en toe een tropische bui. Helaas komt er nu iedere 3 uur een bui, tussendoor regelmatig motregen en een bewolkte lucht. Voordeel is dat de temperaturen daardoor aan de lage kant zijn en dankzij ons regenzeiltje hebben we geen gebrek aan zoetwater. Nadeel is de natte klammigheid en de bedompte atmosfeer van een vochtige kajuit waar de luiken meer dicht dan open staan. Ondanks dit niet uitnodigende klimaat gaan de werkzaamheden gewoon door. De 2 nieuwe accu's van 100Ah zijn geplaatst ter vervanging van de oude uit 2008. Vijf jaar hebben ze het volgehouden, maar de diepte ontladingen tot onder de 10,6 Volt zijn ze te veel geworden, met recht overleden door uitputting. Een andere klus was de haperende antenne in de mast. We hadden soms wel dan weer geen AIS-signalen en menig passerende boot kreeg van ons de beoordeling zich niet aan de internationale regels te houden. Maar ook de SWR-meter (meter ter controle van de werking van de antenne bij zenden) gaf rare uitslagen. Alvorens de bedrading in de top van de mast te controleren ging Erik opzoek naar alle mogelijkheden benedendeks. De antenne schakelaar (keuze tussen: AIS, portofoon, ICOM706) bleek de boosdoener, een los gebroken soldering binnen in was de oorzaak. Bij werken hoort vrije tijd en met Martin en Bettie van de Blues maakten we een uitstapje naar de Brokopondo stuwdam en ondernamen een poging om een redelijke weg naar het natuurpark Brownsberg te vinden. De stuwdam hebben we gevonden, een redelijke weg naar Brownsberg niet. De aanhoudende regenbuien maakten ook dat we afzagen van een oversteek naar Joden savanne en onder een afdakje genoten van een late lunch bij een warung (eettent) nabij de bauxiet verwerkende industrie. Terug op de Gabber had het regen opvang doek zijn werk weer gedaan, een volle 30 liter jerry-can. Door de rust aan boord van een dagje weg meende een zwaluw waarschijnlijk dat de trommel van de rolfok een prima nestplaats zou kunnen worden. |
|
Het weekend duurde in Suriname deze keer een dag langer. De dag van de revolutie werd maandag gevierd met toespraken en kransleggingen bij het monument voor de revolutie dat op de plek van het voormalige politie kantoor is gemaakt. De militaire coupe zoals wij het in Nederland noemen wordt hier gevierd met andere gedachten. Een extra vrije dag betekent ook een dag meer leven in de brouwerij op Domburg. Op zondag was het weer Boys met Toys tijd. Naast de waterscooters was er deze keer ook een soort James Bond waterstraal apparaat waarmee je ongeveer 3 meter boven het water kan zweven. De gemotoriseerde parapenters met buggy of rubberbootje zien we voorlopig niet meer. De instructeur is elders in de wereld aan het les geven en de aspirant vliegers hebben nog te weinig uren gemaakt om zelfstandig te vliegen. Vanmorgen, met afgaand tij, kwam er een groot eiland van bomen, takken en waterhyacint aandrijven. Samen met Ed en Sofia van de Argo stuurde we het eiland veilig langs de boten in de hoop dat het met inkomend tij niet weer langs zou komen. Bij terugkomst van een dag Paramaribo bezoek waren we echter net op tijd om het eiland wederom, nu dus met inkomend tij, vlak voor de Gabber weg te duwen. Niet echt een prettige gedachte nu we bezig zijn ons vertrek naar Nederland te organiseren. Met Martin en Bettie van de Blues hebben we in verschillende supermarkten de voorraden houdbare producten aangevuld. Op de markt in Paramaribo staan bestellingen uit en met de mannen van de visfabriek is de mooring financieel geregeld (€ 3,50 per dag). Tussendoor is er nog gelegenheid voor lekker eten op de verschillende boten, doet Erik computer klusjes voor de Argo en de Blues en haakt Ernie vlijtig door met garen gemaakt van plastic zakjes. |
|
|
Het weekend duurde in Suriname deze keer een dag langer. De dag van de revolutie werd maandag gevierd met toespraken en kransleggingen bij het monument voor de revolutie dat op de plek van het voormalige politie kantoor is gemaakt. De militaire coupe zoals wij het in Nederland noemen wordt hier gevierd met andere gedachten. Een extra vrije dag betekent ook een dag meer leven in de brouwerij op Domburg. Op zondag was het weer Boys met Toys tijd. Naast de waterscooters was er deze keer ook een soort James Bond waterstraal apparaat waarmee je ongeveer 3 meter boven het water kan zweven. De gemotoriseerde parapenters met buggy of rubberbootje zien we voorlopig niet meer. De instructeur is elders in de wereld aan het les geven en de aspirant vliegers hebben nog te weinig uren gemaakt om zelfstandig te vliegen. Vanmorgen, met afgaand tij, kwam er een groot eiland van bomen, takken en waterhyacint aandrijven. Samen met Ed en Sofia van de Argo stuurde we het eiland veilig langs de boten in de hoop dat het met inkomend tij niet weer langs zou komen. Bij terugkomst van een dag Paramaribo bezoek waren we echter net op tijd om het eiland wederom, nu dus met inkomend tij, vlak voor de Gabber weg te duwen. Niet echt een prettige gedachte nu we bezig zijn ons vertrek naar Nederland te organiseren. Met Martin en Bettie van de Blues hebben we in verschillende supermarkten de voorraden houdbare producten aangevuld. Op de markt in Paramaribo staan bestellingen uit en met de mannen van de visfabriek is de mooring financieel geregeld (€ 3,50 per dag). Tussendoor is er nog gelegenheid voor lekker eten op de verschillende boten, doet Erik computer klusjes voor de Argo en de Blues en haakt Ernie vlijtig door met garen gemaakt van plastic zakjes. |
|
|
Het bevalt ons goed in Suriname, de vriendelijke open atmosfeer. Het gemak waarmee iedereen een belangstellend praatje met je maakt. Het is net een dorp waar iedereen zich op zijn gemak voelt. Voor speciale klussen of boodschappen is er altijd wel iemand in de buurt die een adresje weet. Accu's, halve kalabasjes, 12 volt zonnepaneel dingen, auto huur, drink water, gasfles vullen, bijzondere kruiden mengsels alle winkeltjes en mannetjes hebben we via via kunnen vinden. Net als in een dorp waar iedereen elkaar kent. Dat wij via 1 relatiestap in onze nederlandse kennissen kring al verbonden waren met plekken in dit "dorp" waar we de afgelopen weken regelmatig over de vloer kwamen hadden we niet kunnen vermoeden. Van een oud collega van Erik vernamen we dat de benzinepomp en supermarkt om de hoek bij onze ankerplaats gerund worden door haar nichtje. En onze favouriete Chinese kruiden zaak Soeng Ngie is ook familie. Eergisteren waren we nog bij Soeng Ngie voor boodschappen. Op een video scherm in de zaak was te zien hoe de eigenaar enthousiast in het binnenland ging vissen, liedjes zong en aan het koken ging op locatie. Onze bewondering voor dit enthousiasme werd bemerkt en we kregen een kookschort en DVD met de film ! Het eiland dat ons gisteren overdag een paar keer bedreigde met een "aandrijving" botste afgelopen nacht in de duisternis tegen de mooringketting. Het stroomde hard en het eiland brak gelukkig open, de meeste boomstronken waren met een simpele duw met de pikhaak los van de ketting te maken. Maar één grote boomtak bleef hangen, na wat gedoe en getrek vervolgde ook deze zijn weg stroom opwaarts dit keer. |
|
De Jaran Kepang is een traditionele dans binnen de Javaanse gemeenschap waarbij de dansers in een trance komen en zo één worden met de dieren die ze uitbeelden dat ze als koeien gras eten, als apen kokosnoten pellen, als slangen rauwe eieren slikken. Gisteren gingen we dan ook vol verwachting naar het feestterrein nabij Domburg waar vanaf 14:00 uur de uitvoering zou zijn. Sinds het verlaten van Nederland weten we dat je bij evenementen beter wat later kan komen, om 17:00 uur sloten we ons aan bij de eerste 10 bezoekers. Een beetje kletsen, af en toe eens vragen of het nog door ging, hapje eten, nog maar eens vragen, gelukkig werd het steeds drukker. In het programma was ook iets met fietsen, auto's en stereo installaties vernamen we en ja de Jaran kepang komt ook. Ondertussen staat er continue een flinke muziek installatie aan zodat we propjes in de oren doen om het gezond te houden. We reizen om anderde dingen mee te maken dan thuis, dus laat het maar gebeuren was onze houding. Omstreeks 20:00 uur start er een wedstrijd tussen muziekinstallaties die opgetuigd zijn op fietsen. De uren ervoor hadden we de kinderen al zien sjouwen met accu's, speakerboxen en versterkers waar menig jongerenhonk jaloers op zou zijn. Kan het gekker vroegen we ons af. Inderdaad dat kon, jong geleerd is oud gedaan, dus vanaf 21:00 uur startte er een competitie tussen volwassen mannen met stereo installaties in de achterbak van de auto. Een driekoppige jury leidde alles via voorrondes, semi finales naar een battle tussen nummer één en twee. Voor ons bleef het volslagen onduidelijk of het om de luidste, beste weergave of meest mee vibrerende wagen ging. De jury bleef uiterst serieus en, nemen we aan, terzake kundig, de deelnemers drukten gespannen op de knoppen van hun afstandbediening van de autoradio die via een lange navelstreng (10 meter) van draden uit de auto genomen kon worden. Pas na 23:00 uur waren er de eerste gamalan klanken, het publiek richtte zijn aandacht massaal op de aan galoperende dansers die slechts een korte opwarm show gaven en als apen kokosnoten afkloven en apenstreken uit haalden. Daarna ging de car audio battle weer door voor de wedstrijdklassen extreme en 1 rek. Rond middernacht verlieten we het feestterrein, we waren vele uren deelgenoot van iets waarvan we het bestaan niet kenden, noch de betekenis en plaats in de cultuur konden doorgronden. Maar het was wel wat anders dan door voorouders, uit land van herkomst, meegebrachte traditie die eervol werd overgedragen aan jongere generaties. |
|
Een voorspoedige reis met Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) bracht ons in 8,5 uur vliegen van Zanderije naar Schiphol. De 100% controle was niet meer 100% dus we waren snel door de douane. Helaas heeft niet iedereen zo veel plezier in het leven als wij. De geplande treinreis ging niet door i.v.m. "een aanrijding met een persoon", zoals de omroep installatie het trieste voorval keer op keer over de perronnen uit galmde. Gelukkig kon Mark (broer van Ernie) ons ophalen. Via een landelijke route zonder snelwegen en zonder files bereikten we Bussum. Inmiddels eten we al weer een week Hollandse kost. In Domburg kochtte we de zondag voor ons vertrek nog verse groenten bij het stalletje van Irene. Eerst meende we nog dat ze bloemen verkocht, maar de bloeiwijze van de aronskelk wordt in Suriname als groente gebruikt en heet dan Bandroeja. Bloeiwijze gaar koken, ze vallen dan uiteen in korreltjes. Uitje fruiten, wat massala kruiden en geweekte gedroogde garnalen er bij. Dan de korreltjes toevoegen. "Ik zeg U, U gaat smullen, het is lekker hoor !" (recept van de lokale groentestal). Het vliegveld Zanderije is het eerste vliegveld waar we een groenteboer met versproducten in de TAX FREE zone zagen. Hij doet goede zaken want bij de meeste passagiers werd de 10 kilo handbagage gebruikt om vers producten in te slaan. Kouseband, pepers, papaya, mango en nog meer Surinaams lekkers verdween in de kleine koffertjes. Bij de douane in Nederland gaf dat wat hilariteit toen een meegesmokkelde kakkerlak tijdens de controle uit de inhoud wilde ontsnappen. Bij aankomst in Nederland was het aangenaam voorjaars weer. Na 2 dagen roerde maart zijn staart en viel er sneeuw bij temperaturen onder nul. Ernie geniet van de kou, van Erik mag het wel een graadje warmer. We bezoeken familie en vrienden en leven weer met een agenda, afspraken en kijken naar horloge of de klok. Bij Jos combineerde Erik het bezoek met een dag boswerk op het scouting terrein de Bieslandsebos. Gezellig kletsen, werken en buitenlucht een prima combinatie. Een eerder omgezaagde boom werd klein gezaagd en verwijderd uit de oever. Prachtig om met een Staaldraad-trektakel een flinke boomstam moeiteloos te verplaatsen. |
|
| Het meemaken van het voorjaar in Nederland wil maar niet lukken. Op 1 april viel er zelfs sneeuw en bleven de temperaturen voor ons als tropen gangers ijzig koud. Gelukkig hebben we genoeg binnenhuise activiteiten om te doen. De computers staan al dagen achtereen te ploeteren. Eerst om de verzameling van losse harde schijven met films, Ebooks, foto's en nautische informatie op te schonen en te ordenen. Daarna werd de rekencapaciteit gebruikt om de verzameling smal- en super8-films van Pa van Geenen digitaal te maken. 's-Avonds hebben we regelmatig een vertoning van filmbeelden uit de oude doos. Films van meer dan 60 jaar oud geven ons een kijkje in de jeugd jaren van de ouders en familie van Ernie. Vakanties, verjaardagen, diploma-zwemmen, verloving, geboortes, de eerste stapjes, woonboot en huizen bouw en andere hoogte punten uit het dagelijks leven zien we in bewegende beelden. De oudste films zijn in zwart/wit van kort na de oorlog uit de jaren 46-48, uit later jaren zijn er kleuren films. De kwaliteit van de films is prima. We projecteren ze met de projector die geschikt is voor smal- en super8-film. Tijdens de projectie nemen we ze op met een moderne digitale camera. Daarna kunnen de digitale beelden met "Windows live movie maker" nog wat worden bewerkt, vervolgens branden we er 6 op een DVD met "Windows DVD maker". De 90ste verjaardag van de vader van Ernie was een gezellig weerzien van veel familie en vrienden. Het zaaltje bij "Bel Ami" was druk gevuld en gonsde van verhalen en herinneringen aan vroeger tijden. Met Pasen genoten we van twee keer een brunch met elkaars familie en tussen door nog etentjes met andere familie. Tussen 15 en 19 april zitten we in de Boerdrie in Giethoorn en hopen dan eindelijk van een ontluikend voorjaar te kunnen genieten. |  |
|
Toen we ons bezoek aan Nederland planden keken we uit naar het weerzien met familie en vrienden, koelere temperaturen en het meemaken van een ontluikend voorjaar met bloeiende bollen, geurige bloesem en fris groene kleuren. Al meer dan 2 jaar zeilen we rond in relatief dorre gebieden met nauwelijks seizoenen. Pas sinds onze aankomst, 3 maanden geleden, in Zuid Amerika zien we weer groen gras en bebladerde bossen. Hier in Nederland wil het voorjaar niet vlotten. Sinds eergisteren is het officieel lente maar de bloembollen blijven weggedoken in de grond. Gelijk hebben ze, bij temperaturen van 0 tot -5 Celsius en een straffe oosten wind is de gevoelstemperatuur tussen de -5 en -15 Celsius in Nederland, zie onderstaand kaartje van Wheater Underground . Ondanks de koude in Nederland zien we hier makkelijker tropische vogels in het wild dan in Suriname lijkt het wel. Vanaf het balkon van Erik's moeder in Den Haag spotten we een halsbandparkiet. Ze zitten hier veel, net als in de andere grote steden in Nederland. We verrassen een tante van Erik op haar 80ste verjaardag en kletsen bij met de buurtjes van onze winter haven bij Aziatisch restaurant Tong Fong. Joop & Ria (boot: Kuch) gaan dit jaar richting Helsinki, Daan & Birgit (boot: Synergie) liggen in Portugal en gaan verder naar het zuiden. De advertenties voor onze pilots werpen zijn vruchten af. De Marokko gids gaat via Heerhugowaard weer op reis en de andere boeken komen aan boord van een Belgische zeiler die volgend jaar vertrekt. |
|
Eindelijk is het voorjaar begonnen. Afgelopen weekend begon er een warme wind uit het zuiden te waaien en gisteren hebben we voor het eerst buiten gegeten. Deze dagen zijn we met de families op pad. Ter ere van de 90-ste verjaardag van de vader van Ernie hadden we een groepsaccomodatie in Engwierum gehuurd. Bij Boutsmazathe was overnachtings plek voor meer dan 13 man, een ruime keuken en meerdere gezellige zitjes. Zaterdag's gingen we naar het Ot en Sien museum in het nabij gelegen Surhuisterveen. Meerdere kamers waren ingericht met een grote verzameling gebruiksvoorwerpen uit de jaren 1930-1960. Gelegenheid genoeg voor Pa en Ma om verhalen uit hun jeugd op te halen. Maar ook jongere generaties herkenden genoeg voorwerpen van vroeger uit huis, bij oudere tantes, ooms en de Aap, Noot, Mies leesplank van school. De koffie, appelgebak en snert smaakten prima en de huifkartocht door het niet verkavelde west groningse landschap was zeer de moeite waard. Deze week zitten we in de Boerdrie in Giethoorn. Eergisteren was het zacht weer en maakten we met onze ouders een tour met de punter door de grachtjes van Giethoorn. Sinds gisteren zijn Erik's broer en vrouw ons gezelschap komen houden. Vandaag is helaas de wind te hard zodat een vaartocht er niet in zit. In Giethoorn is een verkeerscirculatie plan voor de lokale scheepvaart, in de dorpsgracht is het eenrichtings verkeer zodat je voor de terugweg over het openwater van de Boven wijden wordt gestuurd wat nu veel te veel buiswater geeft. In het nabij gelegen Havelte gingen we koffie drinken bij een oud collega van Erik. Tinka heeft daar een B&B, zie B&B-de-Engel. . Ze maakt ook mooie kleurrijke objecten met glasfusing, Ernie werd enthousiast en vond op internet dat je kleine glasfusing objecten gewoon thuis in de magnetron kan maken met een hotpot. |
|
Ons verblijf in Nederland zit er bijna op, morgen in de middag vliegen we retour naar het warme Suriname. Het was een drukke tijd van bezoekjes, verjaardagen, etentjes en bijpraten. Naast geplande bezoekjes was er ook nog een onverwacht weerzien met de bemanning van de Vidavagabunda. Een paar nachtjes in Vlissingen, toeren door Nederland en veel bijkletsen over zuid-Amerika. Dit continent hebben we zeilend overgeslagen, maar na de enthousiaste verhalen hebben we reisgidsen en een wegenkaart van Argentinie gekocht om misschien een overland verkenning te doen. We waren bij verjaardagen met hoge leeftijden, op verjaarsvisite bij een oom van Erik in Australie was niet mogelijk. Maar via de post bereikte ons een kranten artikel waarin Ome Jan (90) met twee clubgenoten (90 en 96) in de sportschool te zien is. We moeten dus flink trainen als we deze voorbeelden willen volgen. Tijdens de duikkeuring kreeg Erik te horen iets te zwaar te zijn. Ja, dat is bekend dokter, vooral de laatste weken zijn we aangekomen, Erik's broekriem staat 2 gaatjes ruimer sinds het vertrek uit Suriname. Met de keuring op zak kijken we uit naar het heldere tropische water van de Carieb dat op ons ligt te wachten. Om te beginnen gaan we veel snorkelen op Tobago. Daarna wordt het handen uit de mouwen om te klussen op Trinidad. Vervolgens gaan we genieten van het blauwe water in de zuidelijke Carieb en de tropische regenwouden. Daarna willen we richting ABC-eilanden gaan. |
|
 
|
We zijn weer terug op de ankerstek bij Domburg in Suriname. De Gabber lag er prima bij, geen last van schimmel groei maar wel een doorgebrande zekering van de ventilator. Dat laatste is gelukkig goed afgelopen want de draden van de ventilator, die we aan hadden gelaten om wat luchtstroom te hebben, waren doorgesmolten. Een aantal weken continue draaien was het apparaat waarschijnlijk te veel geworden. Ed en Sofia van de Argo hebben nog een nieuwe drijver op de mooring ketting gezet en af en toe een drijvend eiland in goede banen geleid. Onze afwezigheid gaf hilarische tafrelen hoorden we. Begin April werd de Family day Domburg georganiseerd met tal van water activiteiten. Hiervoor moesten de geankerde boten verplaatst worden tot voorbij de aanleg steiger van het veerpontje Domburg-Laarwijk. De Gabber lag dus eigenlijk aan de goede kant, maar een bootje van de organisatie dacht er anders over. In de vroege ochtend werd de gabber toegesproken door een megafoon, eerst vriendelijk om contact te maken, daarna sommerend om de boot te verplaatsen en toen geirriteerd dat het toch de hoogste tijd was om wakker te worden en actie te ondernemen. Maar ja wij waren in Nederland en kwamen dus zeker de kajuit niet uit. Herhaalde pogingen van de omroeper ten spijt bleef de Gabber rustig achter zijn mooring. De familie dag was een succes, vele duizenden bezoekers zorgden voor files tot in de verre omtrek. De zwaluwen die de rolfok als nestplaats hadden gekozen hebben gezinsuitbreiding met 2 vliegende jongen. Helaas heeft de familie meeltor ook niet stil gezeten. Een oud huismiddeltje om meeltorren te voorkomen viel daarmee door de mand, want ondanks de laurierblaadjes zag een voorraad doos letterlijk zwart van de torren. Op de ankerplaats is het een hele drukte geworden, er liggen nu 13 boten waarvan 5 nederlanders. Bij de bier/borrel/djogo tafel is er dan ook weer volop activiteit. Natuurlijk was ook "Birri" (een notaire zwerver/bietser die zijn daggeld verdient met de verkoop van gevallen fruit) blij ons te zien, voor SrD 5,- kocht ik een zak vol Pomerak. Schoonmaken, in stukjes snijden, beetje water, eetlepel kaneel, theelepel citroenzuurpoeder (of verse citroen) en suiker toevoegen. Laten koken tot het gaar is, blenderen en je hebt heerlijke Pomerakmoes. |
|
Het is warm en vochtig in Domburg, maar helaas brengt de grote regentijd te weinig water om de tanks te vullen. Dus vandaag bij het buiten kraantje in Domburg een oefening in geduld gedaan om twee 10 liter jerry-cans te vullen onder een zielig straaltje water. Dagelijks doet Erik wat klusjes; nieuwe bedrading voor ventilator, nieuwe zekeringhouder in schakelpaneel inbouwen, start onderbreker van buitboord repareren, draadbreuk in VGA kabel (computer naar TV/beeldscherm) stekker repareren. De zekeringhouder was nog van Joop van de Kuch onze vroegere buurman in de winterhaven van Eembrugge. Jaren lang hadden we deze "kan altijd van pas komen" oude onderdelen meegenomen en inderdaad wie wat bewaard die heeft wat. In de ochtend en avond wandelen we om de buurt te verkennen. Vanaf de vele waranda's worden we vriendelijk begroet en toegezwaaid alsof we bekenden zijn; "goede avond", "goede morgen". Bij Joop, de beheerder van het terrein van de plaatselijke visfabriek, zijn we 's-morgens naar het voeren van de kaaimannen wezen kijken. Zoals men in Nederland eendjes of vogeltjes in de tuin voert zo voert Joop de wilde kaaimannen die in de vijver bij zijn huis zitten. De beestjes zijn nog jong, tot maximaal 1 meter lengte en blijkbaar dol op hondebrokken want ze liggen dagelijks op hun ontbijt te wachten. Het personeel van de visfabriek noemen de kaaimannen dan ook de "waterhonden van meneer Joop". Klik op de foto voor een Youtube filmpje. |
|
|
Klaagden we vorige keer nog over te weinig regen, vandaag regent het de hele dag door en we kunnen jerrycan na jerrycan in de watertank doen. Erik douched zich al een paar dagen met putsen (zo noem je een emmer aan een touwtje aan boord van een boot) rivier water om zoet water te sparen, vanavond kan ie een echte zoetwater douche nemen. Gelukkig heeft hij nog geen kleine kaaiman in de puts aangetroffen. Vandaag brachten vissers een meerval van bijna 2 meter lengte aan wal, samen met de kaaimannen en piranhas wordt het uitstappen uit de bijboot bij het strandje inmiddels een spannende bezigheid. Vanuit Nederland ontvingen we bericht dat er weer een Breewijd 31 te koop is, net zo'n soort boot als de onze. Het is de Tyche van Robin die een paar jaar geleden met zijn gezin naar New York is gezeild. Dus wie op zoek is naar een mooie boot kijk eens op zijn site: Tyche, een breewijd 31 te koop. De avonturen van hun reis zijn nog te lezen op http://robin.hopmans.org/tyche/. Ed en Sofia van de Argo hebben we met een gehuurde auto naar het vliegveld gebracht, dat is goedkoper dan een taxi rit en je hebt een dag een auto om dingen te doen. Wij deden boodschappen en hebben bij INGas onze gas tank laten vullen. We konden wachten op het vullen, een volle 13 kg fles voor SDR 50,-(iets meer dan Euro 10,-). Met de grote regentijd die het nu is in Suriname brengen we veel tijd door in de kajuit. Ernie is kalabassen aan het pimpen tot kleurrijke hanglampen. Het is een co-prodructie met Erik die dan weer met snoertjes en stekkertjes bezig kan zijn. |
|
De voorraden zijn weer aangevuld en de watertanks zijn vol, de Gabber is bijna klaar voor vertrek. Het is nu de grote regentijd in Suriname en dat is goed te merken. Er gaat geen halve dag voorbij of er valt een flinke bui, helaas niet alleen van die korte heftige tropische buien maar ook uren regen. De luchtvochtigheid is ruim 80 % bij temperaturen van in de 30 Celsius. En ja zie dan je was maar eens droog te krijgen. Op de foto hiernaast de gepimpte kalabas hanglamp in actie. Hij geeft goed licht op de tafel en een romantische stippenpatroon op de wanden. Ernie heeft Birri (zwerver/bietser) gevraagd om 4 kalabassen te leveren en in de stad gaan we opzoek naar nieuwe boortjes ter vervanging van de in het maak proces gesneuvelden. Gisteren wilden we gaan wandelen, maar door de continue regenval hebben we maar een rit met de auto gemaakt om wat meer van Suriname te zien. Langs de Saramacca rivier zijn we naar Groningen gereden. Veel landbouw, moestuinen en meer opgeruimde erven dan rondom de stad Paramaribo. In veel plaatsen zijn gedenk monumenten voor de belangrijke gebeurtenissen voor Suriname. In Groningen vonden we monumenten voor de komst van de Javanen, Hindu, nederlandseboeren, einde slavernij, onafhankelijkheid van Nederland en een bevrijdingsmonument. En ja zo'n laatste naam verrraad gelijk waarmee je bent opgegroeid, je denkt als Hollander gelijk aan 40-45, maar nee hier in Suriname is het referentie kader anders (zie foto). Bij Irene van het fruitstalletje zien we nog altijd nieuwe groente of fruit liggen. Sweetbonki is een peulvrucht met zacht vruchtvlees dat een beetje als Lychee smaakt. Het schijnt dat de papegaaien er dol op zijn, nu maar hopen dat wij niemand gaan napraten. |
 
|
|
Tijdens de zondagmiddag borrel waren Ed en Sofia (zeilboot Argo) bij ons voor gezellige praat. Op het water bij Domburg is het dan altijd een drukte met jetski's en ander gemotoriseerde waterpret. Niet altijd leuk; lawaai, golven, klotsende bijboten tegen de kademuur en meer van dat soort "narigheid" krijg je erbij cadeau. Maar soms hebben deze snelheidsmonsters ook een voordeel. Een onoplettende vis wil wel eens in botsing komen met ze en ligt dan voor het opscheppen aan de oppervlakte nog wat met zijn vinnen te zwaaien. Je moet er wel snel bij zijn want gewonde vissen zijn niet alleen voor ons een gemakkelijke prooi. Kaaimannen, piranha's of roofvogels houden ook van verse vis. Gelukkig zijn die dan weer bang voor al dat zondags vertier. Na een kleiner aarzeling, we zaten tenslotte lekker in de kuip te genieten van komkommer met humus en een koel wijntje, sprongen Ed en Erik aan boord van Dollie, de roeibijboot van de Argo. Stroomafwaarts ging gemakkelijk en na een paar slagen waren we bij de drijvende vis. Vanaf de kade werden ze aangemoedigd en aangesproken of wij als Bakra's (witjes) wel raad wisten met verse vis anders waren er gegadigden genoeg die de vis wel wilden hebben. Ed fileerde de vis in het gangboord van de Gabber, Erik bakte de vis en we gingen van de borrel ongemerkt door naar de maaltijd met verse vis ! Via facebook vernamen we van Lorette (oud collega van Erik) dat de baarsachtige vis lokaal bekend staat als Koebi (Plagioscion surinamensis). Het was de nederlandse leger arts Bleeker die in 1873 deze vis zijn officiele naam gaf voor de wetenschap. De latijnse naam doet vermoeden dat hij voor het eerst is beschreven naar aanleiding van een vondst in Suriname. Bleeker is vooral bekend door zijn vissen onderzoek in Indonesie, veel van de door hem beschreven vissen zijn nog te zien in het Leids museum Naturalis. |
|
Wij vinden het altijd leuk om van elk land dat we bezoeken lokale maaltijden zelfstandig te kunnen maken en de ingredienten op de markt zelf te gaan kopen. In Suriname is het alleen moeilijk om een typisch Surinaams recept te kiezen. Iedere bevolkingsgroep houdt er zijn eigen keuken op na. De bekende Roti-kip-kouseband is Hindoestaans, Saoto-Sate-Nassi-Bami zijn Javaans, Moksi alesie-Bruine bonen met rijst-Heri heri-Pom zijn Creools en Char siu (gemarineerd geroosterd varkens vlees) komt uit de Chinese keuken. Een aantal van de recepten hadden we al in Nederland leren maken dus het werd tijd voor wat nieuws, we kozen Pom. Bij recepten die typisch voor een land/cultuur worden genoemd vraag ik me altijd af, hoe oud is zo'n recept en hoe maakten ze het voor de tijd van de voedingsmiddelen industrie. Want creolen waren gevluchte slaven die in het oerwoud leefden, hoe kwamen ze dan aan ingredienten als Picallily of tomatenpuree ? En als je op de vlucht bent heb je dan tijd om kippen te houden of een oven te maken ? Over de Pom als "Surinaams" recept is heel wat afgeschreven ontdekte ik op internet en ieder recept van Pom is weer anders. In 2007 was er zelfs een tentoonstelling en Karen Vaneker schreef er zelfs een boek over. Volgens haar zaten we te genieten van een koosjere maaltijd, ach waarom ook niet ter afwisseling van al dat halal Javaanse eten ? |
|
|
De laatste dagen staan we op met radio Apenti (97,1 MHz) om half acht is er lokaal nieuws gevolgd door een kopie van het Nederlandse nieuws. Als de familie berichten met voorgelezen rouwadvertenties beginnen zetten we de radio weer uit. Niet alles van het nieuws kunnen we volgen. Als de reporter een geinterviewde parlementarier vraagt om een reactie naar wat hij op straat hoort van de slachtoffers van de overstromingen schakelt hij over in het Saramacaans. De parlementarier begint gewichtig in het Nederlands "Laat ik u dit zeggen, gehoort de vraag van de slachtoffers, denk ik dat hakkie takkie hatseflats prakkie prakkie klots klost global warming ..." Maar de grote lijnen zijn wel duidelijk, zware regenval heeft delen van noord Paramaribo en het gebied van de Commewijne en Cottica rivier onder water gezet. Achterstallig onderhoud aan watergangen en sluizen, het niet actief zijn van sluiswachters, verkaveling van land, dichtgooien van watergangen en vervuiling door afval maken het onmogelijk om al het regenwater af te voeren. Bij de weg naar zee is buitendijks land verkaveld en zijn mangroves gekapt, de recent opgeworpen zeedijk wordt nu bedreigt door het springtij van dit weekend. Van het "Ontwateringsplan voor groot Paramaribo" dat al in 2001 werd opgesteld is nog weinig uitgevoerd. |
|
|
Het lijkt in de politiek aan daadkracht te ontbreken maar dat kunnen we niet van iedereen zeggen. In het ochtendzonnetje zat een mevrouw gezellig oorbellen te maken aan een van de tafeltjes op het pleintje van Domburg waterkant. Birri (de lokale zwerver/bietser) en een passant waren aangeschoven en keken belangstellend kletsend toe terwijl de kleine van mevrouw nog een ochtend slaapje deed. Onze belangstelling werd gespot en met wat vriendelijke praat werden we dichter bij het geglinster van de kralen gelokt. "Zoekt U de kralen maar, dan maak ik een mooie hanger voor U." Ernie vertelde dat ze allergisch is voor metaal. "De hangers zijn verzilverd mevrouw". Nee dat is niet genoeg. "Geen probleem ik maak wel wat anders, speciaal voor U." En voor Ernie er goed erg in had werden haar een paar oorbellen met visdraad "aangenaaid". De kralen kon ze zelf uitzoeken, Erik kon ze wel losknippen als ze er genoeg van had en later weer vast maken, als ie goed oplette tenminste. Wat een vrolijkheid en optimisme zo vroeg in de morgen, we gingen er voor. Later op de dag slagen we in Paramaribo eindelijk in de aanschaf van een jerrycan met schenktuit en weet Erik een koptelefoon met ingebouwde MP3 speler te kopen. Zo'n koptelefoon zagen we voor het eerst in Senegal, toen op de Cabo verde maar nu we hem wilden hebben leek ie in heel Paramaribo niet te koop. Het gemak is dat je snoerloos in de kuip naar muziek kan luisteren en dus tijdens een nachtwacht niet beperkt bent in je bewegingen door snoeren of dure Ipod. Je laat de koptelefoon op met een USB snoertje en er gaat een mini-memory card in voor de muziek of je zet de ingebouwde FM radio aan. |
|
Erik's zijn verjaardag is niet onopgemerkt voorbij gegaan. Via Facebook, email en het SSB radionetje ontvingen we felicitaties van vrienden en familie. De dag ervoor brachten we Jacques, een Nederlander die hier een huis aan het bouwen is, met Ed en Sofia naar het vliegveld. Jacques nam Viado, Surinaams gebak, mee voor ma Slim. Hij woont ook in de Moerwijk in Den Haag en bracht het gebak op de verjaardag van Erik bij zijn moeder. Toen we via skype belden zaten ze gezellig te kletsen over Suriname en net als ons te smullen van koffie met gebak. Vlakbij het vliegveld is het jungle camping Palulu van vrienden van Ed en Sofia. Je kan hier heerlijk zwemmen in het koele water van de kreek, een wandeling door het bos (24 ha) maken en er zijn meerdere plekken om te overnachten (hangmat, tent) in het bos. Alles is opgezet met zoveel mogelijk behoud van de omgeving en met gebruik van natuurlijke bouwmaterialen. Hier brachten we wat uurtjes door met een wijntje, zwempartij en praat met Donavan en Paul die het resort beheren. Erik krijgt een mooi gevormde bamboe stronk als cadeau, waarom houtsnijden als de natuur al zo mooi is. Voor Erik is het feest pas compleet als er chinees gegeten kan worden. In Paranam gingen we bij Happy eten. Er waren geen doggy bags nodig, de goed gevulde tafel ging schoon op. Als toetje namen we een ijsje bij de lokale supermarkt van Cheng in Domburg. De voorbereidingen voor ons vertrek zijn in volle gang. Donderdags brachten we de was naar de wasserete in Parmaribo, lieten we pilots printen van Trinidad, Tobago, Grenada naar Brits Virgin Islands. Vrijdags zouden we uitklaren en de was en print opdrachten ophalen. Zouden we want de dag verliep geheel anders. |
|
|
|
|
Bij het uitklaren was het kantoortje van de "ontschepingsofficier" leeg, "ze zitten voor" werd ons kortaf medegedeeld door de schoonmaakster die verdiept zat in een woordzoekerspuzzel. Voorin is het altijd een hectische bende van Brazilianen, stage lopers en Chinezen die een verlenging van hun kortverblijf willen. Na een half uurtje toch maar eens aan een medewerkster gevraagd waar we moesten zijn. We blijken goed te staan: "U kunt hier wachten" zegt ze, waarna ze weer druk verder gaat met zeg maar niets doen. Na weer een halfuur komt ze naar ons toe, wat we wilden, "oh ja, met de boot weg ?", heen en weer lopen met paspoort, dan moet ik de bemanningslijst hebben en een geschreven verklaring dat u met vliegtuig bent binnen gekomen en nu met de boot vertrekt. "De bemanningslijst zit bij u in het archief" proberen we nog, maar zelfs na het ter plekke opstellen van de gevraagde verklaring en het in het archief vinden van de bemanningslijst konden we retour Gabber om een kopie van de bemanningslijst op te halen. Het kantoor is tot 9 uur 's-avonds open. Na deze teleurstelling willen we de andere dingen van ons lijstje af handelen, de schone was en prints ophalen. Via de 2de rijweg rijden we in het drukke verkeer richting centrum. Een opdringerige auto probeert zich vanaf een zijweg de voorrangsweg op te drukken terwijl de stroom van auto's waarin we rijden met 40-50 km/u passeert. Ik waarschuw nog met groot licht dat ik er aan kom, maar het signaal wordt opgevat alsof ik hem voor wil laten gaan. Er is geen ontkomen aan, met piepende remmen ram ik de mooie zwarte Nissan en onze auto naar de uitdeukerij en verfspuiter. Een passerende vrouw in een auto roept me toe "blijf staan tot de poliite komt, u had voorrang, de politie is gebeld". Inderdaad heeft de Nissan een stopbord genegeerd en dook hij onze voorrangsweg op. Een brommer agent maakt verslag van de situatie, "benadeelde chauffeur F.J. Slim, veroorzaker chauffeur ... van zwarte Nissan ..." wij gaan samen met onze auto op een vrachtwagen retour Domburg. Einde van een toch niet laatste dag Paramaribo en een uitgesteld vertrek. Het proces verbaal is volgende week klaar en kunnen we ophalen op het bureau. |
|
Maandags brengen we Ed en Sofia naar jungle camping Palulu. Na 6 jaar Suriname en 16 jaar hun Argo als thuis te hebben gehad reizen ze deze week naar Nederland. In de rust van Palulu nemen ze de tijd om alle emotie van zich af te laten glijden, terug te kijken op een mooie tijd en zich op te laden voor een nieuw avontuur in Nederland. Vanaf Palulu rijden we naar Carolina bridge om een bezoek te brengen aan Jodesavanne. De brug over de rivier is in 2008 aangevaren en sindsdien niet meer begaanbaar, een eenvoudig pontje zorgt voor de overtocht, zie voor meer info het verhaal op www.startnieuws.com. Op de terugweg scoren we nog een verse ananas die per vrachtauto en veerpont wordt vervoerd. Jodesavanne was een plantage van Joodse kolonisten die in de 18de eeuw zijn grootste bloei kende. Er woonde toen enkele honderden Joden en 9.000 slaven. Van deze ooit zo drukke gemeenschap is niet veel meer over dan de joodse begraafplaats en de fundamenten van de eerste synagoge in de nieuwe wereld. Het is verbazend dat van de 9000 slaven niets is terug te vinden op deze plaats. Volgens de geschiedenis moet deze plantage de bakermat geweest zijn van het nu populaire Surinaamse gerecht Pom. Tja, een saramacaanse matze als overblijfsel van een gezamenlijke Pesach viering kunnen we niet verwachten, omdat hier geleefd werd met de mores en de moraal van 1700. |
|
|
In Paramaribo gaan we opzoek naar politie post Munde om te informeren of het proces verbaal al klaar is van de aanrijding. De agent is aanwezig en zal er morgen aan gaan werken is de melding. Ons verblijf in Suriname zal dus nog een paar dagen langer duren. Hierdoor is nog gelegenheid voor wat opvallende foto's in de stad. Een moderne grote kledingzaak heeft de paspoppen voorzien van traditionele kleding, binnen zijn de stoffen ook gewoon aan de meter te koop. Kijk zo iets zie je niet bij de C&A of V&D, Volendammer kostuums. Een broekenwinkel adverteert met zijn broeken met de blikvangerskant duidelijk zichtbaar. Ja, ook hier geen schaamte voor een stevige bilpartij. Erik laat zich door een broodjes verkoper overhalen om gebakken vis met Sopropo als beleg te nemen. Toen wij Sopropo voor het eerst klaar maakten smaakte hij erg bitter, zo bitter zelfs dat alles overboord ging. De verkoper vertelde dat je natuurlijk wel moest weten hoe je het klaar moest gaan maken, en dat hij het wist ! Met de tekst "U gaat mij vertellen dat het lekker is" kreeg Erik een belegd broodje van hem. Gelijk maar gevraagd hoe je van die bittere smaak af kan komen. Er zijn verschillende manieren; sommige mensen koken de gesneden sopropo en gieten hem dan af, maar je kan ook de gesneden sopropo met zout bestrooien en vervolgens uitwringen. Daarna met hoogvuur bakken. Inderdaad smaakte het broodje lekker met een vleugje bitterheid maar dat kwam de smaak ten goede. Aan boord heeft Erik het daarna zelf klaargemaakt met zoutvlees en ook Ernie vond het lekker. |
|
Ons bezoek aan Suriname zit er bijna op. Morgen kunnen we de politie verklaring ophalen bij bureau Munde, daarna uitklaren en de laatse boodschappen doen bij Combe, Tulip en Chois. Een tropische regenbui deze morgen vulde de hoofdtank flink bij, de rest van de regen die valt gebruiken we om de losse jerrycans af te vullen. Toen we aankwamen in Suriname dachten we te laat zijn voor het meebeleven van de ankerstek Domburg waar we in de jaren van voorbereiding veel over glezen hadden. Rita's eethuis was dicht, het petflessen eiland van Ed en Sofia was verplaats naar verder stroom opwaarts, Ed en Sofia waren druk bezig hun Argo te verkopen en Suriname te verlaten. De meeste moorings door gebrek aan onderhoud afgezonken. Aan de (bier)djogo-tafel in Domburg troffen we geen actieve zeilers, alle rondje carieb vaarders van 2012/13 hadden gekozen voor de luxe van de nieuwe marina Waterland. Jammer want juist de voorzieningen en "couleur locale" van Domburg waterkant zijn erg aantrekkelijk. Er zijn 3 lokale supermarktjes, verschillende kraampjes met verse groente en fruit, keuze uit meerdere eettentjes, benzine en diesel zijn verkrijgbaar bij de pomp om de hoek, een medische post op loop afstand evenals een internet cafe (Wifi op de ankerstek), een politie post en openbaar vervoer naar Paramaribo. Gelukkig gaat Huib de ankerstek aantrekkelijker maken voor de zeilers. Hij is een van de stamgasten van de djogotafel bij het voormalige eethuisje van Rita. Bij zijn stuk grond op Domburg waterkant komen een drijvende steiger voor bijboten, wasmachines, een aantal ligplaatsen voor zeilboten, meerdere moorings in de rivier, een douche en toilet gebouw, een eethuisje met keuze uit Surinaamse en Europeese gerechten, eenvoudige lodges voor bezoekers van de zeilers en er bruisen nog meer plannen. Nu is Suriname het land van de plannen, maar Huib weet ook van aanpakken. Het stuk land is onlangs al verhoogd met zand en een damwand wordt deze dagen geplaats. We hebben Domburg zoals het was gemist maar maakten wel het begin mee van een nieuwe vertrouwde rustplek voor zeilers die Suriname aan doen. We zijn benieuwd naar de verhalen van de vertrekkers van het nieuwe seizoen 2013/14 en welke keuze zij gaan maken. De comfort en rust in de natuur op Waterland marina of snuiven aan de "couleur locale" van Domburg waterkant. Wij kozen voor ons verblijf in Suriname voor Domburg waterkant en hebben daar erg van genoten. |
|
|
|
Het is ons niet gegeven om Suriname te verlaten wanneer wij dat willen. Vrijdag, een week na de aanrijding, gingen we voor de tweede keer bij de politie langs om het proces verbaal op te halen. De toezegging was dat het donderdag al klaar zou liggen. Helaas in het land waar we genieten van de relaxte sfeer en "no spang" merken we nu de keerzijde. De agent is er niet, zijn collega's bellen hem en maandag zal het opnieuw klaar zijn ... De auto hadden we voor een vriendenprijsje van de verhuurder dus we willen ons best doen om het voor hem zo goed mogelijk af te handelen. Je moet er toch niet aan denken dat je iedere keer voor niets vrij moet nemen van je werk om achter een proces verbaal aan te lopen dat telkens nog niet af is. Na de teleurstelling zoeken we eerst troost bij een cappucino in hotel Krasnapolsky, de hoogst opgeklopte melk van suriname hebben ze hier. Gelukkig hebben we de auto vandaag gratis en we proberen er het beste van te maken. We rijden naar Plantage de Peperpot. Er is hier een wandelpad wat we bij een eerder bezoek door de regen niet volledig hebben kunnen lopen. Van de toegangskaartjes verkoper krijgen we wat info en mogen we ons insmeren met anti-muggen creme, want dat is wel nodig zegt ie. Ons eerdere bezoek was op een dag dat het eigenlijk dicht (maandag-dinsdag) was, dat scheelde toen dus een entree prijs. Tijdens de wandeling schieten links en rechts talrijke hagedissen, varanen en ander kruipspul veelvudig weg. Een schildpad is te traag, op de heen en terug weg vinden we hem op nagenoeg dezelfde plaats. We zien apen, slang een soort grote marmot en een kolibrie. In het dichte bos fluiten vele vogels, maar de verrekijker hebben we niet bij ons. De harde contrasten tussen beschaduwde plekken en de lucht maken het ook moeilijk om kleuren te onderscheiden. Op de grond zien we regelmatig hele optochten van bladsnijdende mieren, op Youtube hebben we een filmpje staan, klik hier. Over deze beestjes is veel te vertellen, kijk maar eens op www.wetenschap24.nl. Sommigen zullen dit soort onderzoek in de categorie mierenn.. plaatsen of is dat niet met dubbel N ? |
|
|
| Op de dag dat 140 jaar geleden de eerste immigranten uit India voet aan wal zetten in Suriname hebben wij de ankerstek bij Domburg verlaten en zijn met het getijde mee naar Braamspunt gevaren. Hier maken we de boot verder klaar om morgen richting Tobago te zeilen. Het uitklaren was weer een oefening in geduld, 1,5 uur wachten voor een stempelklus van 2 minuten. De niet erg hardwerkende mensen van de vreemdelingenpolitie moeten toch ergens plezier uit hun werk kunnen halen zullen we maar zeggen. Toen we aankwamen in Suriname dachten we te laat te zijn voor het meebeleven van de ankerstek Domburg waar we in de jaren van voorbereiding veel over gelezen hadden. Rita's eethuis was dicht, het petflessen eiland van Ed en Sofia was verplaatst, zelf waren ze druk bezig hun Argo te verkopen en Suriname te verlaten. De meeste moorings door gebrek aan onderhoud gezonken. Aan de (bier)djogo-tafel in Domburg troffen we geen actieve zeilers, alle rondje carieb vaarders van 2012/13 hadden gekozen voor de luxe van de nieuwe marina Waterland. Jammer want juist de voorzieningen en "couleur locale" van Domburg waterkant zijn erg aantrekkelijk. Er zijn 3 lokale supermarktjes, verschillende kraampjes met verse groente en fruit, keuze uit meerdere eettentjes, benzine en diesel zijn verkrijgbaar bij de pomp om de hoek, een medische post op loop afstand evenals een internet cafe (Wifi op de ankerstek), een politie post en openbaar vervoer naar Paramaribo. Gelukkig gaat Huib, een ondernemende Nederlander, de ankerstek aantrekkelijker maken voor de zeilers. Hij is een van de stamgasten van de djogotafel bij het voormalige eethuisje van Rita. Bij zijn stuk grond dat grenst aan het pleintje op Domburg waterkant komen een drijvende steiger voor bijboten, wasmachines, een aantal ligplaatsen voor zeilboten, meerdere moorings in de rivier, een douche en toilet gebouw, een eethuisje met keuze uit Surinaamse en Europeese gerechten, eenvoudige lodges voor bezoekers van de zeilers en er bruisen nog meer plannen. Nu is Suriname het land van de plannen, maar Huib weet ook van aanpakken. Het stuk land is onlangs al verhoogd met zand en een damwand wordt deze dagen geplaats. De vertrekkers 2013/14 moeten ontvangen kunnen worden, de was doen en met droge voeten aan wal komen is de planning. We hebben Domburg zoals het was gemist maar maakten wel het begin mee van een nieuwe rustplek voor zeilers die Suriname aan doen. We zijn benieuwd naar de verhalen van de vertrekkers van het nieuwe seizoen 2013/14 en welke keuze zij gaan maken. De comfort en rust in de natuur op Waterland marina of snuiven aan de "couleur locale" van Domburg waterkant ? Wij kozen voor ons verblijf in Suriname voor Domburg waterkant en hebben daar erg van genoten. |  |
 | Met 2 riffen in het grootzeil en slechts 60% rolfok gaat onze zeiltocht snel, met snelheden van 4,8 tot 6,2 knoop koersen we naar Tobago. We hebben de stroming mee en er staat een stevig windje. Het geschommel is weer wennen na al die maanden van stil liggen op de Suriname rivier. Bij de uitvaart van de rivier was de scheiding van uitstromend rivier water en kustwater goed te zien (zie foto). Verder op zee was er nog een scheiding te zien die van het kustwater dat onder invloed staan van de uitstromende rivieren en het helderder oceaan water. Inmiddels varen we al weer meer dan een dag in helder oceaan water. Vanacht werden we besprongen door tientalle vliegende vissen, in de gangboorden en zelfs in de kuip lagen ze te spartelen. Erik moet nog inslingeren dus ze gingen overboord inplaats van verwerkt te worden tot lokvis voor het vissen. Via de SSB hadden we nog een praatje met Ton en Anneke van de Lunde die nu in de Middellandse zee varen bij Mallorca. We hadden ons ingemeld bij het radio netje van de nederlanders die onderweg zijn naar de Azoren, 8.101 USB 21:00 utc. Er blijft een groot verschil in de kwaliteit van aanleg en het gebruik van de SSB zenders, doorgaands steken de signalen van radio-amateurs er met kop en schouder boven uit. |
| DATE-TIME | LATITUDE | LONGITUDE | COURSE | SPEED | COMMENT |
| 2013/06/08 19:37 | 09-32.70N | 058-27.38W | 325T | 5.1 | naar Tobago 154Nm |
| 2013/06/08 15:04 | 09-15.97N | 058-13.84W | 306T | 4.8 | naar Tobago 175Nm |
| 2013/06/07 19:56 | 08-04.56N | 056-57.19W | 308T | 4.2 | naar Tobago 278Nm |
| 2013/06/06 12:44 | 06-05.73N | 055-12.90W | 336T | 2.2 | naar Tobago 320Nm |