Op deze pagina vindt u de dagverslagen van onze zeilreis langs Grenada, Carriacou, St.Vincent-Grenadines, Dominica, Martinique, St. Lucia, St. Vincent, Bequia, Canouan, Mayreu, Horseshoe reef, Union Island. Wij arriveerden in de Oost Carieb in Juni 2013 vanuit Suriname. Het oorkaan seizoen is vanaf midden Juni tot midden November, Tabago en Trinidad liggen net ten zuiden van het oorkaan gebied. We blijven daarom lange tijd op Trinidad om te klussen aan de boot en een bezoek aan Nederland. In maart 2014 varen we vanaf Trinidad naar Grenada. De wind in de Cariebe is altijd oostelijk met variaties tussen ZO en NO, de windkracht is "rustig" met van 4-5Bft maar kan ook lange periodes boven de 6Bft zijn. Vanaf Carriacou zeilen we in één keer naar het noordelijk gelegen Dominica om vervolgens eiland hoppend weer zuid te gaan en zo meer voordeel te hebben van de in die periode (januari-juni) noord oostelijke wind. De Cariebe is de achtertuin van de rijke Amerikaanse (vakantie)zeiler en dat is te merken aan de door ontwikkelde toeristen industrie. Maar er zijn nog genoeg autenthieke stukjes te vinden als je gebruikt maakt van lokaal openbaar vervoer of op eigen anker gaat liggen in plaats van aan duur betaalde moorings. Wij vonden Grenada en Dominica de betere plekken om op land te zijn.

013=070314==09:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Een aandewindse overtocht van 84 Nm kon ons in 17 uur tijd in Grenada brengen maar dan zouden we in het donker aankomen, We hebben de vaart eruit gehaald zodat we vlak voor zonsopkomst voor de invaart van Prickley bay lagen. Om 07:00 uur gaat het anker overboord, inclusief de RVS borgpen helaas. Gelukkig hebben we een reserve aan boord. De inklaringsprocedure verloopt soepel en vriendelijk. We moeten wel een cruiserspermit betalen in East Caribbean Dollars. Veel eilanden die zelfstandig zijn hebben hier een gemeenschappelijke munt, een soort van Euro zone. Ze hebben nog geen gemeenschappelijke buitengrens (à la Schengen in Europa) en het is op ieder eiland altijd weer veel formulieren invullen, stempelen en betalen. Met de Eastern Caribbean Dollar (EC$) zit je goed op de eilanden: Grenada, St. Vincent & Grenadines, St. Lucia, Dominica, Montserat, Antigua & Barbuda, St Christopher & Nevis en op Anguila, de koer is ongeveer € 0,28 voor EC$ 1,00. In vergelijking met Trinidad is het hier keurig opgeruimd, weinig tot geen afval op straat, aangeharkte tuintjes van meestal goed onderhouden huizen. De bevolking is voornamenlijk creools. De prijzen in de winkels zijn inderdaad aanzienlijk hoger, tot wel 3x het niveau van Trinidad voor levensmiddelen. We waren gewaarschuuwd door andere zeilers, dus we hebben de voorraden goed aangevuld voor vertrek. In de ankerbaai is het goed zwemmen en de dagen beginnen voor Ernie met 10 rondjes rond de boot.

De eerste dag op Grenada zijn we niets waard, we moeten bijkomen van een nacht doorvaren. Wel bekwamen we ons in het openbaar vervoer en zoeken we op internet de verhalen op van Nederlandse zeilers die hier eerder waren. Ook het boekje "Mango's aan boord" dat we van Trudy (schoonzus van Erik) kregen lezen we na op verhalen over Grenada. Inmiddels zijn we iets verder op in de baai gaan liggen om wat minder last van geschommel te hebben. Over de ankerbaai staat een stevige wind, goed voor de windmolen maar niet zo prettig voor het leven aan boord. Het openbaarvervoer van Grenada in een notedop: het basis tarief is EC$ 2,50 p.p. en brengt je 500 meter verder op of als je langer blijft zitten kom je voor dat tarief met bus 1 ook van Prickley bay naar St. George, de hoofdstad, een afstand van 10km. Op het eindpunt van een busrit kan je altijd overstappen op aansluitende busjes. Vanaf St. George met lijn 5 naar het noorden van het eiland (Sauteurs) via de west kust (EC$ 6,50), of lijn 6 dwars over het eiland naar Grenville, en lijn 9 van Sauteurs naar Grenville via de oostkust. Er zijn busjes in overvloed en de vraag om klanten is groot. Zo vertelden wij dat we naar de rum distilleerderij wilden nabij Tivoli aan de chauffeur van bus 5. Bij het binnen rijden van Sauteurs had ie al een vervolg bus voor ons geregeld terwijl wij eerst nog even wilden rond neuzen in het dorpje. We bedankten voor de service en vertelden dat we later op de dag verder zouden reizen.

In Sauteurs vonden we, na enig zoeken, de gedenksteen die op "Leapers Hill" staat ter nagedachtenis aan de afslachting van de oorspronkelijke indianen bewoners van Grenada door de Fransen in 1651. De indianen waren een opstand begonnen tegen de Fransen die het eiland hadden ingenomen. Een laatste groep overlevende indianen sprong hier van de klif af in plaats van zich over te geven aan de Fransen. Dat oorlogen hopeloze gebeurtenissen zijn toonde ook de gedenksteen in een kerk alhier voor Gerald low Ferguson die in 1916 op 19 jarige leeftijd in Europa in de slag bij de Somme om kwam. We reizen verder met bus 9 en stappen uit bij Tivoli waar we na nog een stukje bussen lopent bij River Antoine Estate aankomen. Hier is een van de oudste rum distilleerderijen, uit 1785, van het caribisch gebied. Rum wordt gestookt van gefermenteerd rietsuiker sap. Tijdens het fermenteren worden de suikers uit het sap omgezet in alcohol en tijdens het distilleren wordt de alcohol geconcentreerd. Zo maken ze hier rum met een alcohol percentage van 75%. De 200.000 liter per jaar productie wordt in zijn geheel in Grenada opgedronken. De suikerriet pers wordt met een waterrad aangedreven en het distilleren gebeurt in houtgestookte vaten. Op Youtube staat een filmpje, zie River rum. Na het proeven van de rum 75% en 69% zit het er niet in dat we rumdrinkers worden, we kopen nog wel een fles punch 16% (verdunde rum met suiker en vruchtensap), die we aan boord nog eens voor de helft met water aanlengen.

    

014=080314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Vrijdag avond is het Fish Fry in Gouyave. Gouyave is een vissersplaats 45 minuten vanaf St. George met de bus langs de kust naar het noorden. Iedere vrijdag avond staan een aantal straten vol met lokale uitbaters die gebakken, gefrituurde en gegrilde vis producten verkopen. Er is ruime keuze uit lekkernijen voor wie van vis, krab, kreeft of slakken (lambi-conch) houdt. Veel is verwerkt in pasteitjes, brochettes, salades, lasagne, kebab, rijst, spaghetti, bami, met een laagje deeg gefrituurd of gewoon puur op de gril. Als bijgerechten is er keuze uit gefrituurde broodvrucht, cocoo, brood, macaroni cake en wat niet meer. Wij arriveren al om 18:00 uur en dan is het nog rustig in de straatjes, maar na 19:00 is het schuivelen langs de standjes. Reggea muziek draait vanuit een installatie die door een dj via een computer met MP3 bestanden bediend wordt. Een aantal kleuters danst spontaan mee met de eerste klanken van de live muziek die een eindje verder op gemaakt wordt. Het zijn nummers van Harry Belefonte, "Island in the sun". Het publiek is een mengeling van lokaal en toerist. Bij een vrouwtje kopen we een leuke geurige ketting gemaakt van alle specerijen (kaneel, kruidnagel, nootmuskaat, cacao, geelwortel, gember, laurier) die ze hier op het eiland verbouwen. Tegen acht uur keren we huiswaarts in de hoop nog vervoer te vinden tot aan de haven. Maar dat is geen probleem, een propvol busje brengt ons naar St. George waar het nog altijd een drukte op straat is. We kunnen gelijk overstappen op een vervolg busje naar de haven.

       

015=090314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

En dan ineens doet ie het niet meer. Na meer dan 10 trouwe dienstjaren krijgen we de SSB zender (ICOM706MKIIG) niet meer aangeschakeld. Erik dacht eerst nog dat het het slecht aangekneld kabelschoentje was in de stroomtoevoer, maar dat was het helaas niet. De interne zekering is ook nog heel dus het probleem zit dieper. Normaal hoor je bij het aansluiten van de stroomdraden dat er in de zender een relais omspringt en zelfs dat horen we niet meer. We zitten nu dus zonder communicatie middel voor de grote afstanden. Tijdens het Dutchies at sea netje maakten we verbinding met veel andere Nederlandse zeilers die verspreid over de hele Carieb varen. En tweewekelijks hadden we contact met Nederland via de SSB als Dennis van de Bodyguard zijn praatje maakte met het thuisfront in Dordrecht en Papendrecht. Naast deze gezellige informatieve praatjes missen we nu ook de mogelijkheid voor het uitzenden van positie rapporten (op internet zie je zo waar we varen), het ontvangen van weerberichten in de vorm van Gribfiles en het zenden en ontvangen van emails als we op zee zitten. Erik heeft inmiddels, via zijn andere zender voor de kortere afstanden, al contact gezocht met de lokale zendamateurs om te horen of er handige electronica klussers met verstand van SSB zenders op het eiland zitten. J35X zijn de roepletters van de man die we moeten hebben is het laatste nieuws, maar we hebben hem nog niet gesproken. Op het eiland hebben ze op de hoogste berg een repeater station (146,760 - shift 600; voor de liefhebbers) gezet zodat je eenvoudig het hele eiland kunt bereiken ondanks dat de bergen dat normaal gesproken onmogelijk zouden maken. Ook voor de marifoon staat er een repeater, op kanaal 66. Dat is alleen mogelijk als de zend en ontvangstfrequentie van een kanaal verschillend zijn. Wij zenden met kanaal 66 uit op 156,325 Mhz, de repeater pikt dit signaal op en zendt het gelijktijdig uit op de ontvangstfrequentie van kanaal 66 en dat is 160,925 Mhz.

016=100314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Busje 4 naar Beaton bracht ons vandaag naar Laura Spice and Herb garden. In een compacte tuin staan tal van planten en bomen die we vanuit de keuken kennen. We zijn de enige bezoekers en krijgen een prive rondleiding met bij iedere boom en struik de gelegenheid tot proeven of ruiken. We leren dat de rijpe cacao vruchten een heerlijk fris vruchtvlees om de zaden hebben zitten. Van een aantal voor ons onbekende vruchten wordt blijkbaar jam en sap gemaakt, dat gaan we later eens opzoeken in de supermarkt. De nationale vrucht van Grenada is de nootmuskaat. Wij kennen die als harde bruine bollen of als gemalen poeder. De vrucht is echter zacht en geel van kleur en de verse nootmuskaat heeft nog de rode vliezen die wij kennen in gedroogde vorm als geel gekleurde foelie. Na het bezoek aan de tuin zijn we allebei redelijk gaar door de warmte. Een bezoek aan Bay garden, dat aan de zelfde busroute ligt, slaan we dan ook maar over. Terug in St. George wemelt het van de "witjes" in de straten door de komst van 2 grote cruise schepen in de haven. Even later sluit zich daar een vijfmast zeilcruiser bij aan. Hierna rijden we met bus 2 richting Woburn om naar het restaurantje, dat aangeprezen wordt in het boek Mango's aan boord, te gaan. We vinden de tent gemakkelijk, de bus stopt voor de deur. Helaas geen teken van leven, maar wel een mooi terras met uitzicht over de baai van Hog Island. We noteren het telefoonnummer en zullen later van de week proberen een afspraak te maken. Aan het eind van de middag springen we voor de tweede keer die dag vanaf de Gabber overboord om af te koelen, daarna aan de rumpunch, de eerste week Grenada is al weer voorbij.

       

017=130314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Onze SSB zender, (ICOM 706 MK II G), blijft voorlopig kapot. De lokale zendamateur lijkt niet thuis te zijn en het blijft de vraag of de benodigde electronische onderdelen op Grenada voorhanden zijn. Erik heeft nog meerdere pogingen gedaan om het probleem te vinden maar het is helaas niets mechanisch of eenvoudigs. Via de bemanning van de Regina gaat de zender deze week naar Nederland in de hoop dat hij daar gerepareerd kan worden. Wij varen door zonder SSB zender, dus de komende maanden geen up to date positie rapporten, geen emails vanaf de boot en geen updates van de homepage zonder internet. We hopen dat onze zender gerepareerd kan worden, en we zijn op zoek naar een tweede hands ICOM 706 MK II G als reserve. Dus wie wat thuis of aan boord wat heeft staan en het niet meer gebruikt of een upgrade overweegt kan ons blij maken. Dit model zender wordt sinds 2009 niet meer gemaakt, de opvolger heeft een touch screen en dat lijkt ons geen goed idee met zoute handen. Als we het zelfde type zender houden kunnen we eenvoudig alle andere onderdelen (Pactor modem, antenne tuner, bedrading) laten zitten en dat is wel zo handig. In Juni is Ernie in Nederland en kan dan de gerepareerde en/of nieuwe zender meenemen. Tot die tijd gaan we opzoek naar internet als we ergens voor anker liggen en blijft het dus wat langer stil vanaf de Gabber.

018=140314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Donderdag middag zaten we in de kookklas van Omega en Esther van Dodgy Dock restaurant op True Blue Marina. True Blue Marina ligt op loop afstand in de westerlijker baai van ons. De dames maken er een vermakelijke comische act van maar ondertussen wordt er wel serieus gekookt. De recepten krijgen we uitgeprint mee naar huis en er is gelegenheid voor serieuze vragen tussen de vele gekkigheid die ze onderling en met de "leerlingen" maken. De kookles werd aangekondigd op het dagelijkse VHF netje op kanaal 66, aanmelden hoeft niet, maar vroeg komen heeft zijn voordelen als je vooraan wilt zitten. Vandaag stond er Creoolse saus en pompoenrijst op het programma. De pompoenrijst is het makkelijkst en ook prima in Nederland te maken. Snij 2 lente uitjes, beetje thijm, knoflook en een ui fijn, fruit dit en als de uien glazig zijn een half kopje klein gesneden pompoen en 2 eetlepels rietsuiker erbij. Anderhalf kopje rijst en een blik kokosmelk (circa 3 kopjes) eventueel een beetje kurkuma (geelwortel) voor de kleur en alles op zacht vuur laten garen en inkoken. Zout en peper naar smaak toevoegen. Water is niet nodig, als het goed is is het volume vocht precies genoeg voor de rijst, dus ook niet afgieten. Het wordt een zachte romige rijst die zoeter smaakt dan we uit de indonesische keuken in Nederland gewoon zijn.

019=150314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Op internet vonden we gpx bestanden (route bestanden voor een GPS) van verschillende wandelingen op Grenada. Door het bos, door boomgaarden en naar watervallen. Erik koos een route met van alles wat en die wat langer zou duren dan een uurtje heen en weer lopen. Met bus 6 gingen we van St.George naar Grand Etang. In Google earth hadden we al gezien dat de start van het pad een kleine honderd meter voor het bezoekers centrum van het natuurpark zou zijn. Inderdaad vonden we daar een bemost bordje, wat weggedoken in de vegetatie, en het begin van een pad. De route zou een kleine 7 kilometer zijn, eerst berg op naar Mt. Qua Qua en dan alleen maar dalen tot aan de Concord watervallen. Je steekt zo het tropisch bergbos door in noord westeiljke richting tot je weer in de plantages komt van Concord. Daar kan je bus 5 nemen om weer retour naar St.George te gaan. Het leek een goede planning; vervoer van en naar de wandeling, en de GPS in de telefoon kon bij twijfel over de route uitkomst bieden. Het eerste deel van de route is door recente regen glibberig maar redelijk begaanbaar. Het pad is regelmatig belopen, op steile stukken zijn traptreden gemaakt. De smalle bergkammen waarop we lopen zijn amper twee voeten breed, met links en rechts steile (50% of meer) hellingen met dichte vegetatie die het avontuurlijk maken. We nemen zelfs de afslag om Mt. Qua Qua te beklimmen en krijgen zo een prachtig uitzicht op de Grand Etang, een krater meer. Maar na Mt. Qua Qua wordt de route minder vaak belopen en het struikgewas overheersender. De modderige hellingen worden gladder door een regenbui die ons een paar uur op deze tocht begeleid door het regenwoud. Het pad is op meerdere plekken al van de helling gegleden en we zijn blij met de houvast die we soms vinden aan de dichte vegetatie.

De resten van traptreden, her en der een stukje plastiek om een boom geknoopt, een enkele schoenafdruk van voorgangers geven ons gelukkig indicatie dat we op de juiste route zitten. De GPS heeft slechte ontvangst door de steile bergen rondom ons en het natte bladerdek van het dichte bos en kan niet tot een positie bepaling komen. Nadat we de bovenloop van de Concord rivier bereikt hebben lijkt het pad helemaal niet meer belopen te zijn. We kiezen ervoor om de rivier over te steken omdat we daar weer plastiek om de bomen geknoopt zien. Inderdaad is daar weer een pad, maar geen mens heeft er gelopen de afgelopen jaren lijkt het wel. Van de traptreden zijn slechts enkele stalen pinnen over, het houtwerk is helemaal weg. Her en der zijn de traptreden uitgehakt in steen en we zijn blij dat we blijkbaar dus op een route zitten. De richting is noordwest en het dal heeft uitzicht naar zee, we lopen goed maar het is niet goed lopen. Regelmatig glijden we uit en langzaam worden we modderiger, de wandeling is pure survival geworden. In deze omgeving wil je geen gekneusde of gebroken ledematen oplopen en dat terwijl de omgeving daar uitermate geschikt voor is. Uiteindelijk komen we weer bij de rivier waar we onze kleding wassen omdat we anders het openbaar vervoer niet in kunnen.Daarna zigzagt het pad van de ene naar de andere oever. We klauteren over de glibberige blokken en na 6 uur lopen komen we in bewoonder gebied. We lopen tussen moestuintjes met peen, kool, lente ui, selderij, papaya, boontjes, bietjes en witte kool. Eindelijk komen we bij de Concord waterval die aan het einde van de weg in het dal ligt. Deze plek is weer toeristen gebied. De uitbaatster vraagt waar we vandaan komen want ze heeft geen busje zien stoppen. Van Grand Etang melden we, vol ontzag en met open mond antwoord ze WAAAUW. Soms is het beter dat gpx bestanden niet op internet staan, deze route is niet voor toeristen en hij is al jaren niet onderhouden.

       

020=150314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Na de inspannende jungle survival tocht zoals we de wandeling van gisteren beter kunnen beschrijven is het tijd voor wat rust. We hebben ons aangemeld voor de Oildown die een stel amerikanen geregeld hebben. Een Oildown is een Grenadiaanse stoofpot waarbij het kokosnoot sap waarin de ingredienten gestoofd worden wordt ingekookt tot er slechts de olie achtige vloeistof overblijft. Zoals altijd bij stoofpotten is er volop keuze en variatie in de ingredienten. Essentieel voor de Oildown zijn: broodboomvrucht, vettig vlees (kippe vleugels, varkensstaart), kokosnoot sap gemengt met geelwortel, calloo (tropische spinazie) en tot worstje gerold deeg van meel. Als kruiden kan je gebruiken wat er voor handen is in het seizoen (knoflook, thijm, lente ui, pepers) en zoals met veel gerechten wordt er maar spaarzaam groente gebruikt (wortel, pompoen). Onze kok is Devon, zijn naamkaartje vermeld the best boat handy man in Grenada dus niet alleen in de keuken is hij thuis. Hij legt uit dat de truc van een Oildown is dat je precies genoeg kokossap gebruikt. Bij te weinig zijn de ingredienten niet gaar en bij te veel heb je een stevige soep gemaakt inplaats van een Oildown. De maaltijd smaakt prima en er is genoeg om nog wat mee naar "huis" te nemen. Het groepje amerikanen is beperkt tot slechts 3 andere boten, waaronder een catamaran moterboot. De dames hadden we al gezien op de kookklas van een paar dagen eerder. Ze vermaken zich hier prima in de zuidelijk Carieb, de meesten zijn er al een paar maanden en geen zins om binnenkort verder te gaan. Of het wel veilig is in Trinidad krijgen we als eerste vraag als we vertellen waar we vandaan komen. Het is een heel andere wereld hier tussen al die verschillende bootjes mensen. En dat is voor ons nog steeds erg wennen.

021=190314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

Vandaag was een nootmuskaat dagje uit. Lijn 5 bracht ons naar Dougladston estate iets ten zuiden van Gouyave. Dougladston is een oude plantage, maar van het industrieel erfgoed is niet veel meer over. De meeste gebouwen zijn ingestord en overwoekerd door planten. De tand des tijds en de orkaan Ivan in 2004 hebben hun sporen achter gelaten. Daarna is ook niets meer opgebouwd of onderhouden lijkt het. Zagen we bij de River Rum destillerij nog een werkend waterrad, hier was alles overwoekerd. Slechts een grote houten loods is nog in gebruik voor rondleidingen van toeristen. Wat wel weer leuk is is dat ze in Dougladston alle kruiden hebben, dus naast nootmuskaat en foelie ook kruidnagel, kaneel, cacao, pigment, bay leaf, citrus vruchten en kalabassen. Na de uitleg in de schuur slenteren we nog wat over het terrein waar verspreid woonhuizen en veel cultuur bomen staan.De cacao durfen we niet te plukken omdat we denken dat de bomen van iemand zijn. Maar met rottend fruit op de grond durven we wel rijpe spullen uit de boom te plukken. We scoren wat citrus vruchten en een grote kalabas. Na Dougladston lopen we naar Gouyave en bekijken het verwerkings station van de Grenada nootmuskaat cooperatie. Hier brengen de boeren uit de omgeving hun oogst aan nootmuskaat. Na keuring en weging van hun oogst krijgen ze betaald. Op de foto hiernaast alle stadia van de nootmuskaat. De nootmuskaat die wij als een hard bolletje (rechts beneden) kennen die je moet raspen zit in een harde donker bruine schil, met de harde schil er nog omheen kan de noot 10 jaar goed blijven. Om de harde schil heen zit de rode foelie en dat alles zit in een gele vrucht (links boven). Na circa 8 weken drogen wordt de schaal gekraakt waarna vrouwen de doppen van de noten scheiden. De terug reis gaat weer onderbegeleiding van een bevlogen predikant op de radio. Het is hier in Grenada of reggea muziek of een preek in de busjes. Onze voorkeur gaat uit naar chauffeurs met dreadlocks en rasta kapsel. Daar zit je toch wat vrolijker bij in de auto, alhoewel de strijdbare muziek je als blanke ook wel ongemakkelijk kan doen voelen.

       

022=210314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Prickley=Bay=Grenada=======================

We zouden eigenlijk al weer verder zijn gevaren maar dat hebben we niet gedaan. De wind ging richting 5-7 Bft en we hebben de tijd, dus waarom een paar onrustige uurtjes op zee als je ook achter je anker kan blijven zwieren. Zondag middag en maandag ziet het er beter uit dus daar wachten we nu op. Aan boord is genoeg afleiding. Ernie heeft haar rugzakje kunnen afhaken en een regenschutje gemaakt voor boven het vluchtluik. Erik maakte een verlenging van de bediening van de buitenboordmotor, zodat ie nu ook op het bankje in het midden van de bijboot kan zitten. De watervoorraden werden weer aangevuld. Beetje zwemmen en 's-avonds filmpje kijken. De accu's blijven prima op spanning met de nieuwe windmolen dus een paar uur TV kijken is geen probleem meer ! Samen deden we weer een kookles bij de dames Omega en Esther van Dodgy dock. Vanaf Prickly baai, in het zuiden van Grenada, willen we naar de onderwaterbeelden tuin iets ten noorden van St. George. Daar lekker snorkelen en dan verder naar Carriacou, een eilandje vlak boven Grenada. Wat het daarna gaat worden weten we nog niet. De andere eilanden liggen allemaal op dagtocht varen van elkaar met een Noord Oostelijke koers en tegenstrooms. De wind komt hier standaard uit Oost soms iets noordelijker zelden iets zuideijker. Dat betekent dat al die dagtochten zwaar aan de wind varen worden met stroom tegen. We overwegen om eerst, in een paar nachten doorzeilen, naar Dominica te gaan. Een prachtig wandeleiland volgens de verhalen. En dan weer langzaam naar het zuiden te varen, wat een betere koers qua wind oplevert. Vandaag nog wat boodschappen gedaan van ingredienten die bij de kooklessen gebruikt werden. De groene vruchten op de foto zijn Christophers. Ze worden gebruikt in sauzen, maar wij maakten er een heerlijke zachte soep mee. Ook moest de rum voorraad worden aangevuld. Tja, we blijken dus toch rum drinkers te zijn geworden. De rum-punch was snel op en een klein flesje rum dat we gekocht hadden om kruiden in te bewaren is de afgelopen dagen ook als rum-punch verwerkt terwijl de kruiden nog altijd droog in het zakje liggen. Met de grote fles zal er vast wat voor de kruidjes overblijven. In de jachthaven van St. George zagen we een Nederlandse vlag, dus aanleiding om een praatje te maken. Het was de Seaquest, ze zijn op de terugweg van een rondje wereld in 4 jaar. Huib Jan was aan het opruimen en we kregen twee stevige vislokkers mee voor het formaat vis (+ 1 meter) dat ie niet meer aan boord wilde hebben.

           

023=250314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Tyrrel=Bay=Carriacou=====================

Maandagochtend zijn we Prickly bay uitgevaren om naar Halifax baai, halverwege de westkust van Grenada, te gaan met onderweg een bezoek aan de onderwaterbeeldentuin nabij Moliniere Point. Helaas liep de motor warm zonder duidelijke aanleiding. Bij St. George zijn we daarom weer achter anker gaan liggen om een en ander uit te zoeken. Een lekkende pakking van de koelwaterpomp werd door siliconen pakking vervangen om de lekkage te stoppen. Daarna konden we verder naar Moliniere Point. Een vrije mooring was zo gevonden en we sprongen snel overboord met de snorkelspullen en onderwatercamera om de beeldentuin te bezoeken. Leuk maar indrukwekkend was het niet. De parkwachters bezochten onze boot terwijl we in het water lagen en eenmaal terug aan boord hadden ze lunchpauze zullen we maar zeggen, en dan ga je ze ook niet storen toch ?? Snel mooring los en verder onderweg naar Halifax baai. Twee anker pogingen bij Halifax baai werden afgebroken door "NO, NO" geroep vanaf de kant. Een lokale visser liet zich door zijn vrouw naar ons toe roeien en vertelde dat hij het water voor het strand voor visserij met een net gebruikte, we moesten maar een mooring pakken. Tja, er lagen er drie dus waarom ook niet. Het water is kraakhelder en het zag er onderwater mooi uit zo vanaf de boot. Maar met al het gesnorkel tussen de beelden hadden we geen zin om aan het einde van de dag ook hier te snorkelen. Met het vallen van de avond waren we de enigste boot op deze stek en lekker midden in de natuur. Zingende cicaden, vissende vleermuizen, lichtgevende algen en visjes en springende vissen. We gaan vroeg te kooi want morgen willen we door naar Carriacou. De tocht naar Carriacou is zwaar aan de wind, het eerste stuk blijven we dicht onder de kust in de luwte van Grenada om zo een gunstige uitgangspositie voor de oversteek te hebben, maar met de nog steeds warm lopende motor durven we niet veel gas te geven en we kruipen met 1,5- 2 knoop langzaam noordelijker. Vanaf de kop van Grenada gaan we zeilen en verlijeren we naar het Westen door de westgaande stroming, tijdens een regenbui winnen we weer wat hoogte maar als de wind daarna inzakt moeten we een slag terug maken om Carriacou niet voorbij te varen. Het is ons duidelijk dat als we de oostelijke Carieb willen verkennen het leuker zeilen is van noord naar zuid in plaats van tegen de Noordoost passaat in. In Carriacou gaan we verder met sleutelen aan de motor, ook de interkoeler lekte koelvloeistof. Na een ochtendje klussen en bijbehorend schelden door Erik lijkt het te zijn verholpen. Later in de week maken we voorbereidingen voor de oversteek naar Dominica het eerste eiland dat vanaf hier westelijker ligt, vanaf daar zakken we dan weer af naar het zuiden.

024=280314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Tyrrel=Bay=Carriacou=====================

Direct na aankomst in Tyrrel baai, ons anker lag nog maar net overboord, werden we eerst verwelkomd door een local die Chileense wijn probeerde te verkopen. Een tijdje later was het Warrior die met zijn gammele roeiboot langszij kwam, of we bananen of limoenen wilden hebben. Nou vooruit dan maar bananen, limoenen even niet. "Kan je ook brood bezorgen ?" vroegen we, "No, problem", "graag om 8:30 morgen ochtend". "Hum, ik ben nogal druk, 09:00 komt beter uit voor mij", OK dan ontbijten we later. De volgende morgen ontbijten we met havermout, ons brood kwam pas om 9.30 uur. "Sorry I'm what late, but that is no problem" opent Warrior die morgen het gesprek. Helaas geen wisselgeld, maar 5 Amerikaanse dollars is ook goed. We krijgen zelfs 1 Dollar retour als we hem een "shot of rum" kunnen geven. Ernie pakt de fles al, maar Erik vindt het geen goed plan om de notaire drinker verder met zijn verslaving te helpen, "het is niet gezond zo vroeg al te drinken" zegt Erik. "Ik drink de hele dag" is het antwoord en Ernie schenkt hem toch maar wat in. Warrior bedankt hartelijk voor de business, "jullie zijn goede mensen, You give me live", Erik antwoord "No, we give you drinking", "That is the same man" geeft Warrior lik op stuk retour aan Erik. Tegen die filosofie kunnen we niet op en we nemen lachend afscheid van elkaar. Daarna zien we iedere nieuwe boot in de baai bezocht worden door de Chileense wijnventer en Warrior. Bij gebrek aan SSB pakken we Wifi internet op van het onbeschermde netwerk van Lambi Queen. Lambi is een lokale naam voor een grote zeeslak die hier veel gegeten wordt. Op de vorige ankerbaai is het er niet van gekomen om Lambi te eten en donderdag avond eten we bij Lambi Queen een lekkere maaltijd. De op Dougladston estate geplukte calabas wordt op de ankerstek door Ernie bewerkt.

       


025=300314==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Tyrrel=Bay=Carriacou=====================

We zitten in de kajuit lekker aan de koffie en nemen de plannen voor de dag door. Opeens ziet Ernie de voorstag van een boot pal langs ons komen door een van de patrijspoorten, en zegt nog "wat is die dichtbij". Daarna een knal en we schudden heer en weer. Een 51 voeter heeft onze bijboot geschampt en die danst tegen de nieuwe verf heen en weer tot het weer rustig wordt. Rustig, althans het geschommel van de boot, daarna ontsteekt Erik in schelden en roepen naar de huurbak. Ze komen gelukkig terug. De schade bij ons valt mee, de nieuwe bijboot is nu wat ouder door een flinke kras en er is wat verf van de romp nabij een septer. De La Vida, de huurbak, sorry veel begrip hebben we er niet voor, gaat voor anker en komt later met een bijboot langs om de zaak op zijn Amerikaanse te regelen. Ze willen het niet via de verhuur maatschappij regelen en doen een voorstel om het af te kopen. We vertellen dat we de bijboot pas nieuw hebben en nu dus een oude met een kras hebben, en na al het schilderwerk in Trinidad hebben we weer een schilderklus erbij. Of een US $ 100,- de schade verzacht ? Dat was precies het bedrag dat Erik al in gedachte had om te claimen. "C'est la vie" bedenken we als we de vijf biljetten van $20,- in ontvangst nemen van La Vida. De rest van de dag blijven we nog wel met een kater gevoel zitten. In de 4 weken tijd dat we weer in het water liggen hebben we inmiddels krassen op de romp van een boot van de mooring eigenaar in Trinidad die geld kwam halen voor zijn mooring en nu dus van een huurbak erbij. Van de onderwater beeldentuin bij Moliniere point hebben we een filmpje op Youtube gezet, klik hier om het te zien. Hiernaast nog een foto van de aanvaarders, wees gewaarschuwd ! en hieronder een foto van de ankerstek, ruim genoeg maar best druk.

026=010414==13:00UTC=Positie:12=00,0N==061=45,8E==Tyrrel=Bay=Carriacou=====================

Gisteren hebben we de helmstok constructie toch maar weer laten vast lassen op de roeras. Dat zat ie vroeger ook, maar de borgbout die we als verbetering sinds Trinidad hadden, bleek dat niet te zijn. De duizenden bewegingen en trillingen van het roer maakten dat de borgbout snel loskwam en vervolgens kregen we speling op de helmstok. Hier in Carriacou zit sinds 27 jaar een franse zeiler die een trimaran heeft omgebouwd tot RVS en Aluminium werkplaats. De drijvers zijn in 17 jaar het water niet uitgeweest en zo lek als een mandje. Nu vult hij de drijvers op met lege PET-flessen om voldoende drijfvermogen te houden. Gelukkig is zijn laswerk van betere kwaliteit. Vanmorgen vroeg kwam de Argo van Ton en Gerrie de baai binnen gevaren. We hadden ze sinds Sal (Cabo verde, december 2011) niet meer gezien, de Argo zette toen koers naar Suriname en wij naar Senegal. Via het radionetje hebben we elkaar nog wel regelmatig gesproken. Straks bijpraten en tips krijgen voor de Carieb. De watertank aanvullen is als je op anker ligt altijd een klus. Met lege jerrycans naar de kant, kraan zoeken, betalen en hoeveel dan en dan weer terug naar de boot en met een trechter aan dek de jerrycans leeg gieten waar je in Nederland gewoon de tuinslang in hangt als je aan een steiger ligt. De prijzen voor zo iets gewoons als water zijn hier flink over de top. Dus Erik dacht als ik toch moet betalen kan ik het misschien beter bij een lokaal restaurant kopen dan in een westers beheerde jachthaven. Na wat vragen, komt er uiteindelijk een mannetje van het strand die het elders wel even regelt. Ondanks aandringen voor een prijsafspraak gaat hij door met zijn regelwerk, "no problem, man, it will be OK, man, take it easy ". De waterflessen zijn gevuld met 50 liter water, of ik even € 10,-- wil betalen. Mooi niet dus, hij krijgt hetzelfde bedrag als dat de haven zou rekenen. Dat is zwaar tegen zijn zin, een tirade van racistische taal valt de gierige, witte, uitbuiter Erik ten deel. Het blijft soms wennen en zoeken naar die relaxte Caribische sfeer. Morgen zetten we koers naar het noorden van Dominica. Dat wordt een tocht van 188Nm dus twee nachten op zee. De verwachting is dat de wind uit oost komt en tussen de 15-20 knopen is (4-5+ Bft), het wordt aan de wind, maar bezeilbaar zoals het er naar uitziet. Een volgend bericht zal dus even op zich laten wachten.

027=050414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,9E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

We zijn in Dominca, update volgt later. Alles OK. We blijven hier een tijdje om te wandelen, zie engels artikel over de wandel mogelijkjheden Best walking island in the Carieb.

028=050414==22:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

De 195 Nm zeiltocht van Carriacou naar Dominica gaan redelijk voorspoedig. Redelijk omdat we veel kunnen zeilen maar tijdens de uren met windstilte ontdekken we dat de motor koeling nog niet in orde is. Als we te veel gas geven loopt de motor warm en lekt er koelvloeistof, maar we kunnen de plaats van lekkage niet ontdekken. We kiezen voor de pragmatische oplossing, minder gas en passen de dop van het expansie vat aan zodat er geen druk opbouw in het koelvloeistof systeem kan ontstaan. De oplossing lijkt te werken, we varen in de momenten van windstilte met een snelheid circa 3,5 knoop op de motor, dat is wat ons betreft genoeg snelheid. De gemiddelde snelheid over de hele tocht is 3,9 knoop (7,2 km/uur) en om 1 uur in de middag kan na 50 uur varen het anker over boord. De eerste boatboy meldt zich nagenoeg gelijk met de plons van het anker. Hij heeft van alles in de aanbieding, waaronder ook een vlag van Dominica die we kopen. De papegaai in de vlag is te lastig om zelf te tekenen en we willen geen boete riskeren wegens belediging van de natie door een foute vlag te voeren. Ja, ja dat soort boetes bestaat. Gelukkig zelf nog nooit last van gehad. Het is een lange wandeling naar de douane om in te klaren, de kosten van EC 10,- (€ 3,-) zijn vrolijk laag en als we een stempel in het paspoort willen kan dat bij immigratie op het politie kantoor, maar het is niet nodig krijgen we uit gelegd door de douane.

Terug bij de boot blijkt het anker toch niet zo vast te hebben gelegen, we zijn een heel eind verplaatst door de wind. Gelukkig nog altijd in veilig water maar niet leuk. We doen drie nieuwe ankerpogingen, de laatste op een zandige bodem geeft goed houvast. De dunne laag zeewier dat hier op de bodem groeit gaf iedere keer problemen. We gaan vroeg te kooi en zaterdagmorgen doen we kalm aan. Pas tegen de middag zijn we op de wekelijkse markt. Slechts knoflook en wat fruit stonden op het boodschappen lijstje, maar we komen toch weer met een hele lading vers eten aan boord. Op de markt zien we broodvrucht liggen en vragen naar de bereidingswijze. De verkoopster prijst haar waar prima aan en geeft veel tekst en uitleg. Bij haar kopen we een verse en bij de buurvrouw een kant en klare broodvrucht. De kant en klare broodvrucht is gekookt in zijn eigen sap door hem circa 20-30 minuten in de kooltjes van een gedoofd vuur te leggen (vandaar de zwarte kleur (zie foto). De uitleg gaat zelfs zover met het proeven bij het eettentje en het schillen van een kantklare. Wij gaan hem over een paar dagen koken in de snelkookpan. De kant en klare wordt vanavond in de salade gegeten, wat we over houden zal Erik frituren tot een soort van patat.

Als we op de markt een fruitsapje zitten te drinken probeert een oudere man een soort van onderzetter/place-mate van riet gemaakt aan ons te verkopen. We bedanken in eerste instantie, maar het stukje huisvlijt is wel een mooi souvenier dat past in onze voorkeur van gebruiksvoorwerpen souveniers. De oude man schuimt andere markt bezoekers af naar gegadigden, maar niemand koopt. We bieden EC 2,5 (€ 0,75) en de man kijkt Erik versteld aan, door de twinkeling van verbazing en blijdschap in zijn ogen merken we dat hij deze financiele meevaller niet verwacht had. Die gedachte is wederzijds. We bedanken de man die twijfelachtig ons geld in ontvangst neemt met de woorden "Thank you so much, God must be a white man". Oeps plost staat aan onze tafel een schrijnend voorbeeld van hoe verschillend onze werelden zijn, Erik meldt nog dat God vast geen kleur heeft en er zeker geen onderscheid in maakt. Dat stelt de man ook wel gerust. Met zijn recente inkomsten zien we hem nog wat boodschappen doen op de markt. Op het strand nemen we nog een biertje om zo achter de internet code te komen van de kroeg waarvan we het Wifi signaal aan boord kunnen ontvangen. We plaatsen gelijk de positie rapporten van onze tocht op internet, doen een snelle update van het blog, facebook, twitter en kletsen met de familie via skype. Daarna is het tijd voor verkoeling in het water met een snorkelpartij.

029=070414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

Onze eerste wandeling is langs de Indian River. Vanuit Portsmouth nemen we de laatste weg links voor de brug over het riviertje. Na een tijdje lopen kruist de Waitukubuli National Trail deze weg. Hier gaan we de weg af en volgen segment 11 van dit nationale wandelpad dat van zuid naar noord over het hele eiland loopt. Het pad is makkelijk te volgen omdat er ook paardrijtrips worden gehouden op dit stuk, paardehoeven en keutels wijzen ons de weg. Bij iedere voetstap die we zetten horen we geritsel opzij van het pad, hagedissen, gekko's, varaan achtige reptielen schieten weg. Het landschap is gevuld met grote bomen met plankwortels en regelmatig hebben we zicht op de bovenloop van de Indian River. Het wonderlijke landschap is gebruikt bij scenes in de film "Pirates of the Carribean". Uit de digitale kaarten die we van internet konden downloaden met OsmAnd weten we dat er een doorsteek moet zijn die meer langs de Indian River loopt naar een Bush bar die het eindpunt is van een boottochtje die de boatboys aan de man proberen te brengen bij de zeilers. We vinden een heel smal weinig belopen bospaadje na circa 250 voetstappen, in een bocht 250 meter vanaf een brug. Al spoorzoekend omdat het paadje niet erg duidelijk is en door een beek heen lopend komen we uiteindelijk bij de erg leuke Bush bar. We zijn de enigste bezoekers samen met de tientallen vogeltjes die vrolijk over de drankflessen hupsen. De vriendelijke barman is wat verbaasd, de meeste gasten komen met de gegidse tocht via het water en niet vanuit de Bush bij deze bar. Terug aan boord experimenteerd Erik verder met wat je allemaal met een broodvrucht kan doen. De patat smaakte prima en ook de "vegetarische bitterballen" gaan er goed in. De nog altijd groene bananen die we in Carriacou kochten worden verwerkt tot bananen chips nu we toch aan het frituren zijn. De dunst gesneden plakjes zijn het lekkerst, lekker knapperig. De dikkere zijn wat zacht van binnen, de smaak is prima maar chips horen te knappen.

 


030=100414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

Na een bezoekje aan de hoofdstad Roseau in het zuiden van het eiland zijn we gisteren weer aan de wandel geweest. In Roseau hebben we bij de Tourist Information informatie verzameld, de ankerbaai bekeken en lekker geluncht in een snackette, dat is hier de naam voor een klein stalletje waar de lokale lunch gegeten wordt. De wandeling was traject 13 van de nationale trail, wij liepen hem van Capucin naar Penville. Het bus tochtje er heen was mogelijk het gevaarlijkst. Een van de passagiers had als taak gekregen een niet goed af te sluiten jerrycan met benzine rechtop te houden en toen een gasfles werd ingeladen kon Erik die staande ziende te houden terwijl het busje over de slingerende weg met kuilen richting Capucin reed. Naast passagiers bracht ons busje dus ook allerlei vrachtjes weg, brood voor de winkeltjes verder op, gas, benzine en nog wat pakjes. Over de 8km wandeling deden we inclusief de pauzes 4 uur en dat was ook de tijd die er voor stond volgens de borden. Het voetpad is met Europese steun aangelegd, tja je moet er soms een eindje voor reizen wil je kunnen meegenieten van het geld dat naar Brussel gaat. We vermoeden dat ook de lokale bierbrouwer een sponser is van het wandelpad met de naam Waitukubuli want dat lijkt toch erg op "Way to Kubuli", vrij vertaald "op weg naar het bier " want Kubuli is de naam van het lokale bier. Aan het einde van de tocht moesten de vochtvoorraden nodig worden aangevuld, de halve liter water die we bij ons hadden was erg weinig. In de vele kokosnoten die op de grond lagen hoorden we wel het verfrissende sap klotsen maar zonder degelijk kapmes was er niet bij te komen. Het pad loopt langs de noordelijke kustlijn. Regelmatig hadden we zicht op Guadeloupe, het eiland boven Dominica, en konden we af en toe rusten op een bankje. In het begin was het langdurig omhoog lopen over een redelijk breed pad, aan het einde van de tocht was het meer een geitepad. Weer zagen we veel hagedissen en gekko's weg schieten en Kolibri's en zelfs 3x een slang. De tocht was grotendeels beschaduwd door het bos en op sommige plaatsen was een verfrissende wind van zee of van over de bergkammen. Nabij Penville werd er weer aan landbouw gedaan op de steile hellingen; banaan, knollen, papaya en geiten.

 


031=120414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

De wandeling naar de Chaudiere pool begint met een bus tocht naar het aan de noord-oostkust van Dominica gelegen plaatsje Bense. In het plaatsje staat nog een bordje met vermelding van de route, maar hoe dichter we bij de pool komen hoe minder tot geen route aanwijzingen er meer zijn. Wel lopen er wat jonge mannen rond die ons willen gidsen. Maar we hebben de electronische gids bij ons die zelfs de voetpaden door het oerwoud kent. En als we bij het begin van de Chaudiere pool zijn komt er een kleine optocht van 20 bezoekers die de laatste meters van de route verklappen. Als ze weg zijn springt ook Erik het vekoelende zoete water in. Eenmaal terug op de boot de gebruikelijke routine van een verfrissende plons in het zeewater. Er nadert een boot die koers zet naar de Gabber, maar al afdrogend geeft Erik hem niet veel aandacht. Totdat hij in zijn ooghoek het bekende gezicht van Ank ziet, wat een verrassing ! We wisten dat de Bodyguard van Dennis en Ank een ontmoetings poging zou doen maar niet dat het zo snel zou gebeuren. Gisteren waren ze 142Nm bij ons vandaan volgens de positie rapporten en ze wilden ook Guadeloupe nog bezoeken. Ze hebben de volgorde omgedraaid en zijn eerst naar ons gekomen. Die avond eten we bij de Bodyguard en kletsen bij over van alles en nog wat. Het was in het spaanse La Coruna (2010) dat we de Bodyguard voor het laatst zagen op het water. Straks liggen we in Curacao ook weer bij elkaar. Inmiddels hebben we al wederzijds bij elkaar gegeten en een mooie wandeling gemaakt.

 


032=160414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

Maandags waren we nagenoeg de hele dag aan boord van de Bodyguard. Bij Ank stond nog altijd op het wenslijstje het maken van een schutje voor boven het vluchtluik. Toen ze hoorde dat Ernie het bij ons zelf had gemaakt met een eenvoudige Singer naaimachine en wat slimme instellingen, moest het er maandag dus maar eens van komen. Met zijn drieen was het passen en meten met de stukken canvas die al sinds de Canarische eilanden (2010) aan boord van de Bodyguard lagen. Erik en Dennis gingen opzoek naar een aluminium pijp en een gevulde bake (vette lokale snack). 's-Avonds was het schutje klaar, mooi strak door de aluminium pijp en de spandraden. Dennis en Ank konden die nacht doorslapen en hoefden er niet uit om het luik dicht te doen voor de regen, terwijl er nog altijd een verkoelende wind naar binnen blies. Wij doen altijd een dag aan boord rustig en een dag wandelen. Dus dinsdag was het weer wandelen. We begonnen wat later op de dag en de wandeling was 1,5 uur rijden van de ankerplaats, plus nog een uur wachten tot het busje vol zat.

Kort na de middag gingen we met zijn vieren op pad naar de Middleham fall, een van de hoogste watervallen van Dominica. Voor het eerst tijdens onze wandelingen stond er bij het beginpunt een geuniformeerde medewerker van het ministerie van bosbouw die vroeg naar onze dagpas. Tja, die hadden we niet. Dat we dat niet wisten, dat had de chauffeur moeten vertellen, het is sinds jaren, het kost U$ 5,-- per persoon, die gele folder die u heeft is geen officiele van het ministerie, ... Het bleef allemaal vriendelijk, maar wel onhandig, want een dagpas konden we in het dorp kopen. Na 2,5 uur reizen moesten we dan nu 45 minuten de berg oplopen en weer omlaag om een dagpas in Laudat te kopen, want ter plekke bij de ambtenaar was niet mogelijk. Ank gaf de man U$20,- voor vier dagpassen met de vraag om ze voor ons te kopen. Wij zouden dan zeggen, als we controle onderweg tegen kwamen, dat hij (zijn naam stond op zijn indentiteitskaart die om zijn nek hing en op zijn uniform) de passen voor ons had. Dat werd een ongemakkelijk situatie voor de man, want dit soort verhalen wilde hij liever niet de wereld in hebben. Uiteindelijk konden we op pad, hij zou de passen regelen. De wandeling ging over een mooi pad door tropisch bos vol vogel en kikker geluiden. Ernie zag weer een slang, Erik een rat en onderling hadden we genoeg om bij te kletsen. De Middleham fall hebben we op een afstandje bekeken en we zijn niet het dal in afgedaald voor een zwempartij. Het was toen al vier uur in de middag en een terugweg met busjes naar Roseau en Portsmouth begon twijfelachtig te worden. Eenmaal het bos uit kwam er gelukkig snel een auto langs die een lift wilde geven, het was een Duitse fysiotherapeute die hier al 14 jaar woonde. Een aansluitende bus naar Portsmouth was gelukkig ook snel gevonden en om 19:30 waren we weer bij de boten.

033=170414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Prince=Ruppert=Bay=Dominica==================

We varen de komende dagen via Rosseau naar Martinique. Op Martinique maken we nog een stop in het noorden bij Saint Pierre en gaan dan door naar de hoofdstad Forte de France en de planning is wat langer te blijven in Le Marin in het zuiden van Martinique. Of we onderweg internet kunnen vinden weten we nog niet. Dus het kan even duren voor er weer een update komt.

034=180414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Roseau=Dominica==================

Zaterdagmorgen gingen we vroeg op, de witte kopjes op het water weten we aan de versnellingszone nabij de punt van het eiland daarna zou het wel rustiger worden. Met twee riffen en slechts de kotter verlieten we de mooring. Afwisselend was het stuiterend aan de wind, natte gangboorden in halve wind en snel voor de wind weglopend afgewisseld met even helemaal geen wind. Op de marifoon was het een drukte in het frans "securite securite ici Grossag avec une bulletin de meteo special". Aan de horizon was het grijs en donkergrijs van buien die over de laatste bergen van Dominica onze kant op kwamen. Als de wind te hard werd liepen we voor hem uit om later in een rustiger moment weer wat hoogte te maken. De motor stond bij om in windstiltes nog een beetje voortgang te houden.In intervallen van 5 minuten was het nat worden van de regen of overkomend water of nagenoeg stilliggen door de wilde zeegang. Toen we achter het eiland vandaan kwamen moesten we snel een derde rif zetten. We zeilen voor ons plezier en we willen de spullen graag heel houden en daarom besloten we terug te gaan. Bij aankomst worden we begroet door een nieuwe "boatboy" die ons naar de mooring begeleid. Aan boord van zijn boot zit ook een man uit Sint-Maarten, hij spreekt nederlands met ons. Omdat de mooie baantjes op St.-Maarten worden weggekaapt door Nederlanders werkt hij nu op Dominica. Het bevalt hem prima hier op het eiland, hij is chef in de keuken van een van de hotels. De amerikaan die hier ook aan een mooring ligt begroet ons en vraagt naar hoe het gaat. Met verrekijker tuurt hij regelmaitg naar de paar zeilboten die ook een poging wagen en in een versnellingszone snel zeil moeten minderen. Hij zou ons vast ook hebben zien ploeteren en regelmatig zien schuin vallen als er weer een windvlaag van +8Bft kwam. Met Pasen blijven we op Dominica, later in de week neemt de wind en regen af. De croissants, franse kaasjes en een lekker wijntje houden we nog te goed.

035=220414==13:00UTC=Positie:15=34,9N==061=27,8E==Roseau=Dominica==================

De Pasen zijn voorbij en we liggen nog steeds op de mooring bij Roseau. Inmiddels zijn we bijgekomen van onze onstuimige tocht, maar nu doen we het rustig aan omdat we 's-nachts wakker worden gehouden door het geslinger van de zeedeining of stevige regenbuien. Bovendien is de wind deze dagen een beetje uit het zuid-oosten en dat is ongunstig voor de zeiltrip naar Martinique. De regenbuien zijn een prima aanvulling op onze zoetwater voorraden, afgelopen nacht vingen we ruim 50 liter op. Het had meer kunnen zijn maar we hadden geen zin om weer ons bed uit te komen om de flessen te verwisselen. We vermaken ons met snorkelen rond de boot en een wandeling naar Roseau. Roseau is op vrije dagen een saaie plaats, op eerste en tweede paasdag was het een aaneenschakeling van lege straten. Niets was open en de enigste auto's die er reden waren lesauto's die ook genoten van het weinige verkeer.

Bij de markt was nog een kraampje met wat lokaal eten, Erik nam "goat water". Een simpele soep van geitevlees, aardappel een enkele wortel en dumplings. Dat laatste is meel gekneed tot een willekeurige vorm en meegekookt in de soep, een soort van vermicelli dus maar dan als klont van enkele centimeters. De bijboot laten we aan de steiger van het Anchorage hotel als we de wal op gaan. Vanuit het hotel organiseren ze walvistochten met toeristen. Bij het terras van het hotel hangt een skelet van een aangespoelde walvis. Als we later in de week oversteken naar Martinique zullen we goed opletten of we ook een walvis zien. Vandaag hebben we gesnorkeld bij Champagne beach dat hier iets verder op aan de kust ligt. De naam komt van het vulkaan gas dat onderwater uit de bodem borrelt. Behalve gasbelletjes zijn er leuke vissen onderwater te zien.

036=270414==13:00UTC=Positie:14=33,6N==061=03,2E==Pointe=Bout=Martinique==============

De zeiltocht vanaf Roseau naar St. Pierre op Martinique verliep zo vlot dat we besloten door te varen naar Fort de France. Helaas ligt Fort de France meer naar het oosten en werd het dus voor ons zig-zaggen voor de ingang van de baai om maar slechts enkele mijlen voortgang richting eind doel te maken. Met het vallen van de duisternis gaat het anker over boord bij Fond LaHaye, we hebben Fort de France niet gehaald. De volgende morgen gaan we vroeg op om nog voor de wind aansterkt naar Pointe du Bout te varen dat tegenover Fort de France ligt. Hier is een marina en verwachten we de koel problemen van de motor te kunnen herstellen (alleen een nieuwe uitlaatslang hopen we). Voor koffie tijd zijn we bij Pointe du Bout, de marina ligt vol met luxe lokale motorboten en een enkele zeilboot. Er lopen voor het eerst sinds tijden meer witte en rood verbrande mensen op straat dan zwarte. Bijna iedere winkel is een restaurantje of toeristen prularia verkoop punt, de prijzen zijn in Euro's. Het lijkt erop of we met de oversteek van Dominica naar de franse riviera in de Middellandse zee zijn gevaren. Wat een contrast tussen deze twee eilanden. Boodschappen doen we in het verderop gelegen Riviere Salee. We nemen de bus, die eerst een rondtour maakt over het schiereiland. Als we klaar zijn met winkelen rijden er geen bussen meer en krijgen we een lift van twee franse jongens die op Dominica het hele "Waitukubuli" wandelpad (184km) van zuid naar noord gelopen hebben en nu nog een paar dagen strandvakantie nemen om uit te rusten voor ze volgende week weer retour Frankrijk gaan. We zijn in het caribische Martinique, maar volgens de fransen in het departement Martinique van het europese Frankrijk. Postzegels voor naar Nederland vallen in het tarief buitenland, voor naar Frankrijk geldt het lage binnenlandse tarief. Inklaren doe je zelf achter een computer op het havenkantoor, geen douane of immigratie. Brood koop je bij de boulangerie, maar dan wel baquette of croissants. Kaas is schimmelkaas, de schappen staan vol met verschillende smaken yoghurt. De mensen hebben tijd voor vertier en sport, kinderen van 12 a 13 jaar hebben een iphone een beugel en piercings. Iedereen heeft een eigen auto, dus openbaar vervoer is een stuk minder. Drinkwaterkranen staan in huis en niet langs de straat.

Op onze laatste dag in Dominica bezoeken we het Caribe territory, een gebied aan de oostkust waar nog een restje oorspronkelijke Carib indianen woont. Indianen waren de oorspronkelijke bewoners van alle Caribische eilanden maar met de komst van de Europese "handelsvaart" is deze bevolkingsgroep (heidense wilden) uitgemoord in naam van de europese God, vaderland of simpel in het gezicht geniest waardoor ze wat dagen later aan de griep overleden. Bij Cray fish river is een bezoekers centrum en proberen de laatsten der Caribe indianen het hoofd boven water te houden met de verkoop van rietvlecht werk en van natuurproducten gemaakte artikelen. Het is wonderlijk om je te realiseren dat deze bevolkingsgroep van circa 200-300 personen de komende generaties geassimileerd zal zijn in de bonte mengeling van rassen die je op de Carieb vindt. Bij het bushokje heeft iedereen tijd voor een praatje, een rasta man spreekt ons aan en vertelt honderd uit over allerlei details van Dominica. Wat later komt een jonge man een praatje maken, hij is de jongste in de raad van ouderen van de caribe indianen en verantwoordelijk voor jongeren en sport. Helaas is het gesprek kort want ons busje naar Roseau arriveert. We krijgen steeds meer grip op het caribische tijdsbesef, maar het blijft moeilijk om het tijdstip van de komst van een bus te bepalen. Hoeveel "while's" zitten er in een "soon" en hoe verhoudt dat zich tot de horloge tijd in uren en minuten. "Two minutes" duurt ongeveer een kwartier weten we uit de bereiding van een verse passion juice. "Quick", de bestelling van vers gemaakte gefrituurde balletjes, duurt ongeveer 4 minuten, dus een half uur, En als de buschauffeur zegt "ik vertrek nu" dan bedoelt hij dat hij de eerstvolgende bus is en pas vertrekt als ie vol zit, wat weer een uur kan duren. Ons bezoek aan Dominica zit er op, de volgende dag is het anker op en richting Martinique.

037=280414==13:00UTC=Positie:14=36,0N==061=04,2E==Fort=de=France=Martinique==============

Gisteren was het een vrije dag op Martinique, niet vanwege de zondag maar vanwege de afschaffing van de slavernij in Frankrijk in 1848. Daarmee zat Frankrijk, samen met Denemarken, in de middenmoot van Europese landen; Engeland in 1808 en Nederland pas in 1863. In Fort de France staat een beeld van de vrouw van Napoleon, keizerin Josephine (1763-1814) die als dochter van een plantage houder op Martinique ooit de nationale trots van het eiland was. Maar toen onthuld werd dat ze Napoleon stimuleerde in het aanhouden van de slavernij werd haar beeld naar een mindere prominente plaats verhuisd en geheel in de Franse traditie onthoofd. De zondag hebben wij gebruikt voor een snorkelpartij op de ankerplaats en later in de middag zijn we naar Fort de France gezeild. We liggen nu dichter bij de grotere stad, weg van het toeristische schiereiland Pointe du Bout. Vanaf hier hebben we makkelijker vervoer naar St.- Pierre waar we het vulkaan museum willen bezoeken. En misschien huren we samen met de bemanning van de Aura een auto om nog meer van het noordelijk deel van het eiland te verkennen. De Aura kennen we nog uit Mindelo (Kaap Verdie).

038=300414==13:00UTC=Positie:14=36,0N==061=04,2E==Fort=de=France=Martinique==============

Met Anita en Simon van de Aura hebben we een rondrit over Martinique gemaakt. De eerste stop was het museum over de vulkaan uitbarsting in 1902. Tijdens deze uitbarsting werd de voormalige hoofdstad St.-Pierre vernietigd en kwamen 29.000 mensen om het leven. Duizend bewoners waren gevlucht naar aanleiding van de kleine erupties in de dagen voor de grote knal, de rest van de bevolking werd niet gewaarschuuwd omdat de autoriteiten te druk waren met de eindronde van een verkiezingstrijd. Een persoon kwam levend onder de puinhopen van de stad vandaan, het was de voor dronkenschap gevangen gezette Cypria. In de gewelven van het gevang (foto links) was hij beschermd tegen het natuur geweld, slechts met beperkte brandwonden kwam hij vrij. Tegenwoordig is er o.a. een apotheek met zijn naam. We rijden naar het uiterste noorden en daarna nemen we ook nog een kijkje in de zuidelijk gelegen andere havenstad, Le Marin, op zoek naar uitlaatslang voor de Gabber en verhaalklampen met een ruime opening voor de Aura. De jachthaven aldaar is een grote verzameling van luxe eettentjes, kleding, sieraden en parfum winkels. Uitlaatslang is er te koop de verhaalklampen niet. We smullen van lekker ijs en doen boodschappen in een grote Carrefour, pas na 20:00 uur zijn we retour op de Gabber. De volgende morgen komen de bemanning van de Aura en de Kostat bij ons koffie drinken. We hebben dan net een stuk uitlaatslang en het waterslot gedemonteerd op zoek naar waar mogelijk een vernauwing zit. De slang is in orde, maar in het waterslot vinden we flink veel verroeste resten van ons oude spruitstuk, nu maar hopen dat dat de oorzaak was van het warm lopen van de motor. Een vernauwde uitlaat kan tegendruk geven op de motor en daarmee het motorvermogen doen afnemen en de temperatuur laten stijgen.

       

039=060514==13:00UTC=Positie:13=48,0N==061=01,7E==Marigot=Bay=St.=Vincent==============

We zijn weer een eiland opgeschoven naar het zuiden. Omdat Ruppert bay in het noorden niet bezeild was liggen we nu in de smalle Marigot Bay. De oversteek tussen de eilanden was weer stevig aan de wind en in de luwte van Martinique stond de motor bij. De koeling van de motor is verbeterd maar nog niet optimaal, we blijven maar door klussen. De tocht planning doen we volledig op digitale kaarten en pilots. Een van de weinige papieren gidsen die we aan boord hebben is de Segeln in der Karibik uit de eind jaren '90. Deze gids lag als weggevertje in het wasmachine lokaal in Trinidad. De informatie is wat gedateerd, maar de laatste jaren zijn er eerder havens bijgekomen dan weggegaan en zandbanken zijn hier niet. De kaft van de gids toont de ankerbaai waar we nu liggen. Een idyllisch kleine baai waar je kan ankeren aan de rand van mangroves en je dinghy kan landen op witte palmstranden. Maar dat was dus vroeger, de mangrove baai ligt nu vol met mooringboeien waar de boten met zijn drieen gestapeld naast elkaar op vastliggen, de oevers zijn bebouwd met hotels, appartementen en restaurantjes. De boatboys zijn inmiddels voorzien van 50pk buitenboord motoren en liggen op open zee te wachten. Gelukkig kennen ze de markt, de vele gehuurde zeilboten begeleiden ze naar duur betaalde moorings, luxe restaurantjes of verkopen ze snelle uitstapjes op het land. Onze ondermaatse, kleiner dan 45 voet (15 meter), boot laten ze met rust. De relaxte sfeer van de carieb is veelal verworden tot snel geld verdienen in het hoog seizoen aan even zo gehaaste toeristen. Wij zijn buiten de baai gaan ankeren in schoner en helderder water met een lekker windje erbij. In Marigot baai zijn in de midden jaren '60 de opnames gemaakt voor de musical film Dr. Dolittle, maar net als de remakes van de film uit 1998-2006-2008-2009 is het hier een druk uitgemolken commercieel thema geworden.

       

040=080514==13:00UTC=Positie:13=48,0N==061=01,7E==Marigot=Bay=St.=Vincent==============

De afgelopen dagen is Ernie druk geweest met de handwas, Erik met zoetwater halen en tussendoor lekker zwemmen. Op de foto onze Gabber in de nieuwe kleuren met op de achtergrond St. Vincent. Naast ons ligt een boot geankerd die we nog kennen uit Trinidad. De boot is van zuid-Afrikanen met duitse vrienden die de boot de afgelopen 3 maanden hebben gebruikt voor een uitgebreide vakantie. In Trinidad was alles nog nieuw en onbekend voor ze, zeilen deden ze wel in hun Etappe op het Veerse meer. Maar deze stalen 38 voeter was wel even iets anders voor het jonge gezin. Het avontuur is ze goed bevallen en ze spraken nu vol enthousiasme over hun verblijf in de Carieb. Inmiddels zijn de eigenaren weer aan boord en die kwamen gisteren even vragen over ons schilderwerk in Trinidad. Natuurlijk komt het dan van het een op het ander, hoe lang waren we onderweg, waar waren we geweest, wat zijn mooie zeilgebieden en is Europa een optie voor hen om naar toe te gaan. De jonge zuid-Afrikaan vatte ons leventje even kort samen als "wat een mooi leventje hebben jullie". En ja dat is ook zo. Dan zie je de palmbomen op de oever staan, hoor je tijdens de zonsondergangsborrel de cicaden, boomkikkers en krekels en zeilen we inderdaad in een tropisch paradijs. We maken nu plannen om door te varen naar St. Lucia of gelijk door naar Bequia, het noordelijkste eiland van de Grenadines. Dan hebben we nog een 2 weken voor meer palmstranden, helder water en snorkelen tussen de zeeschildpadden. Daarna is het oversteken naar Bonaire en Curacao waar we begin Juni willen zijn. Het is dan het begin van het orkaan seizoen en moeten we het risico gebied uit zijn. Het vaarseizoen is hier van november tot juni. Maar in Curacao wordt het geen maanden dobberen, we hebben genoeg reisplannen voor die tijd en bezoek van en aan familie en vrienden.

041=120514==13:00UTC=Positie:13=00,2N==061=14,6E==Admirality=Bay=Bequia=============

De tocht via de ankerplek Chateaubelair in St. Vincent, naar Bequia heeft ons in een andere wereld gebracht. Op de ankerplaats in St. Vincent probeerde een boatboy, peddelend met een kano, nog wat geld te maken met het aanbieden van brood halen of fruitverkoop. Hier in Bequia werden we, eenmaal in de luwte van het eiland, al van ver benaderd door een snelle bijboot met een fotograaf erin. Na flink wat foto's schieten gaf hij zijn naamkaartje even langszij af. We voeren vanwege de harde wind (+6Bft) met tweede rif, kotter en slechts een stukje fok. Deze morgen om 07:00 uur kwam de boatboy/fotograaf weer langszij. Nu met ingelijste foto, memory stick met de hele serie en een prijslijst. "Kijk er maar naar, met een uurtje kom ik weer langs", erg verleidelijk, maar de prijsstelling was Europees. We probeerden nog te onderhandelen, maar voor € 25,-- voor 4 digitale foto's wilde hij beslist geen zaken doen. Zoals alles op Bequia heeft hij zijn prijs. We zijn in de wereld van de luxe toeristen beland. Water, diesel, ijs, fruit, brood wordt aan de boot bezorgd, de was kan je laten ophalen, uitstapjes worden voor je geregeld, restaurantjes boek je via de marifoon, inclusief het vervoer. Natuurlijk is alles een keuze en net wat de klant er voor wil betalen. Maar er zijn ook kosten die niet te vermijden zijn. Het inklaren bij de Douane en de "cruisers permit" zijn het duurst tot nu toe, afval wegdoen gaat via de afvalophaal boot a 1,50 euro per zak (de bevolking zelf gooit het gewoon daar waar ze staan op straat) en een bezoek aan de andere eilanden is ook niet vrij van kosten. Het eiland Mustique is zo ongeveer prive bezit van de jetset en verboden gebied op wat dure mooring plaatsen na (80 euro voor minimaal 3 nachten) . Voor ankeren tussen de onbewoonde eilanden van Tobago Cays moet per dag 3 euro per persoon extra betaald worden. Natuur is slechts toegankelijk voor wie het kan betalen. Wie van Zandvoort houdt heeft het hier reuze naar de zin.

   

042=140514==13:00UTC=Positie:13=00,2N==061=14,6E==Admirality=Bay=Bequia=============

We liggen lekker rustig in de Admirality bay op Bequia. In de namiddag zwemmen of snorkelen we om af te koelen. De korte regenbuitjes in de avond en nacht vullen ons douchewater aan zodat we niet te veel interen op onze watervoorraden. De motorkoeling is nog steeds niet optimaal dus iedere dag onderzoeken we een onderdeel van het koelsysteem. Gisteren vervingen we de impellor, niet omdat het nodig was, maar om weer een schakel in het koelsysteem op en top te hebben. Met de impellor vervanging haalden we ook gelijk de waterpomp van het motorblok af om hem beter te monteren, een bochtje van de waterleiding liep tegen het vliegwiel aan. Bij Kerry marine suplies laten we een passende pakking maken zodat we de pomp netjes kunnen terug plaatsen. Helaas het lijkt geen verbetering te zijn. Deze morgen controleren we wederom de impellor, die ziet er prima uit. Dan controleren we de hoeveelheid water die de impellor door de warmtewisselaar pompt. We halen de slang bij het spruitstuk los en verlengen hem naar de gootsteen. Een prima waterstraal komt er uit als we de motor starten, en bij meer gas wordt de straal duidelijk harder. We draaien nu dus met een droge uitlaat, slechts uitlaatgassen in de uitlaatslang. Het koelwater gaat niet meer via het waterslot door de uitlaatslang maar rechtstreeks de gootsteen in. De temperatuur van de motor komt niet boven de 80 Celsius, ook bij 10 minuten vol gas. We besluiten dat de koeling van de warmte wisselaar in orde is. Al eerder hadden we gezien dat de koelvloeistof prima wordt rondgepomd als de temperatuur bij de 80 Celsius komt, de klep van de thermostaat en de koelvloeistofpomp werken naar behoren en aan de kracht van de straal te beoordelen zitten er geen blokkades in het motorblok. De koelvloeistof blijft helder van kleur en ook de olie heeft een goede kleur en er zijn geen veranderingen in het volume.

Wat dan nog rest is een controle van de uitlaatslang die na het waterslot komt. We halen de bakskist leeg, ontkoppelen de slang en duwen vanaf de uitlaatkant eerst een dunne slang, waar we een touwtje doorheen hebben gedaan, door het uitlaatsysteem en daarna trekken we een vaatdoek aan een touwtje heen en weer via de uitlaatslang. Een soort van schoorsteenvegen dus. Geen noemenswaardige rommel komt er uit. De vaatdoek trekken we er eenvoudig doorheen, dus blokkades lijken er niet te zitten. Alles weer monteren en inruimen. We starten de motor en deze blijft onbelast weer prima gekoeld. We zetten hem daarna met flink gas in zijn achteruit en hopen dat het anker het houdt. De temperatuur loopt wat op na 10 minuten, maar binnen de grenzen. Voor al onze acties was de temperatuur anders al boven de 90 Celsius geweest. We besluiten dat we weer verder kunnen varen, maar de motorkoeling moeten we in de gaten blijven houden. Na al het geklus zijn we zelf aan afkoeling toe. Tijdens het snorkelen ontdekt Erik dat er onder veel stenen langousten zich schuil houden. Onder een steen telt hij al snel 15 langousten. Het vangstseizoen voor deze dieren is voorbij, dus we eten vanavond geen verse langoust maar proberen onze blik voorraad op te maken.

043=160514==13:00UTC=Positie:12=42,4N==061=14,6E==Charlestown=bay=Canouan=============

Langzaam aan dringen we door in het gebied van de dun of niet bevolkte eilanden. Hier in Canouan wonen circa 1165 mensen, later gaan we naar Mayreau met slechts 254 inwoners. En op de eilandjes van Tobago Cays woont niemand. De bevolking en de winkels zijn gewend aan improviseren. Op Bequia konden we geen standaard pakking kopen, het was de gewoonste zaak dat je die zelf knipte uit pakkingpapier. De schaarste aan goederen is voor de Bargain store (koopjes winkel) in Canouan geen aanleiding tot nee verkopen aan klanten. Ze adverteren zelfs met de leuze dat ze alles kunnen leveren en de enigste oorzaak van niet kunnen leveren is omdat het artikel niet bestaat. De drukte met kleine vrachtvaart in onze ankerbaai is er natuurlijk om die belofte waar te kunnen maken. Ook wij zijn zelfredzaam en maken onze eigen passionjuice. Schep het vruchtvlees van 3 passievruchten uit hun schil, doe dat in een 1,5 liter fles en vul aan met 0,5 liter water en drie afgestreken eetlepels suiker. Flink schudden en het mengsel via een zeef in een andere fles gieten, eventueel nog wat prakken met een vork of lepel om meer vruchtvlees uit te knijpen. Volume aanvullen tot de 1,5 liter. Wil je het meer vruchtsmaak gebruik dan meer passions. Zoeter of minder zoet met meer of minder suiker. Blender of mixer helpen ook om vruchtvlees van zaadjes te scheiden, maar let op kapotte zaadjes geven een bitterder smaak, de pitten zijn eetbaar.

044=180514==13:00UTC=Positie:12=38,1N==061=23,8E==Saline=bay==Mayreau=============

Gisteren lagen we voor anker achter de bescherming van Horse shoe reef in de Tobago Cays. Dit stukje , vroeger, moeilijk toegankelijk natuurgebied is een gewilde ankerstek bij iedereen die de Carieb bezoekt. De eilandjes zijn onbewoond en het rif beschermt je tegen de Atlantische oceaan, het water is er helder en de passaat wind zorgt ongeremd voor verkoeling. Maar met alle zeilers onderweg en de vele charter en verhuur maatschappijen is het paradijselijke en ongerepte er wel af. Aan de beschutte kant van het rif zijn de meeste bolvormige hersenkoralen dood, de bodem is bezaait met resten van hertshoornkoralen uit vroeger tijd (15-20 jaar geleden). De kleurijke vissen zwemmen nu tussen het met alg overwoekerde rif, slechts daar waar tientallen zeeegels een klomp dood koraal kaal kunnen grazen ontbreekt het viltige groen/bruine wier. Maar de plek blijft landschappelijk fraai om te liggen, we genieten van helder warm water, af en toe een schildpad of een rog. Maar een ongerept "binnen rif" ziet er anders uit. We arriveerden nog voor 9 uur 's-morgens op Horse shoe reef, sprongen traditie getrouw gelijk overboord om het anker te controleren en deze keer gevolgd door een langdurige snorkelpartij langs het rif. De parkwachters troffen ons dus niet aan boord bij hun eerste controle van de dag (EC 10,- per persoon per dag, € 3,- ) en tijdens latere controles sloegen ze ons over. Ze hadden het druk zat met de andere ruim 50 boten (>250 bezoekers) die we deze ene dag in het laag seizoen zagen passeren. Inmiddels liggen we bij Mayreau voor anker. Voor het eerst sinds tijden tezamen met 3 andere nederlandse boten (Charlie II, Bella Ciao en de houten tweemaster Silverland).

045=200514==13:00UTC=Positie:12=38,1N==061=23,8E==Saline=bay==Mayreau=============

De vaarafstanden tussen de eilanden van de Grenadines zijn ongekend kort, een tiental ankerbaaien liggen met onderlinge afstand van 1 tot 15 Nm bij elkaar vandaan. Begrijpelijk dat het hier een drukte is met komen en gaan van schepen. Toen we arriveerden lagen we met 4 boten, gisteravond met 17 en deze morgen rond koffie tijd weer met 5 boten. Inmiddels komen de nieuwe boten voor vandaag al weer binnen varen. De boatboys, die ook de ankerboeien verhuren, hebben het er maar druk mee. De drukte van gisteravond was zelfs aanleiding om weer boeien te knopen aan afgezonken mooringlijnen, en tja dan liggen we met de Gabber ineens wel heel dichtbij een mooringboei. Dat wordt voor de nieuwkomers van vandaag vast een raar gezicht. We blijven nog een dagje liggen voor we doorgaan naar Union Island dat hier om de hoek ligt. Daar bereiden we ons voor op de 5 daagse tocht naar Bonaire. Misschien dat we nog een tussenstop maken op Los Aves ( een onbewoond eilandje ver uit de kust dat bij Venezuela hoort) zodat we de aankomsttijd in Bonaire beter kunnen bepalen.

046=210514==13:00UTC=Positie:12=35,7N==061=24,7E==Union=Island=============

Vanmorgen zijn we naar Union Island gevaren, een tochtje van amper 2 Nm. We liggen hier achter de beschutting van een rif en kijken zo de Atlantische oceaan over, een verfrissende passaat wind blaast continu over dek en door de kajuit. Tussen het rif en ons in scheuren er kitesurfers heen en weer. Nog alle dagen lukt het ons om via een open Wifi punt internet op te pikken. Het signaal van ons huidige netwerk dat we gebruiken komt zelfs vanaf Mayreau. Zo blijven we via het journaal van 20:00 uur op de hoogte van het Nederlandse nieuws en keken we al twee keer naar "de wereld draait door". Ook al zitten we op bijna onbewoonde eilanden, Internet blijkt overal toegankelijk te zijn. Vanmorgen hebben we bij onze eigen internet provider, Antagonist, de homepage ruimte voor nog eens drie jaar verlengd. Het is een leuke manier om contact te houden met familie en vrienden, maar ook onbekenden lezen met plezier de homepage merken we uit reacties. Morgen Union Island verkennen, voorraden aanvullen en afval zien kwijt te raken. Op Mayreau kan je je afval tegen betaling meegeven aan de boatboys maar volgens de Pilot gooien zij het vervolgens in zee of ergens zomaar op het eiland. We zijn voorstanders van integreren, aanpassen aan lokale gebruiken en we willen zeker niet te veel op vallen, maar dat gaat ons te ver. Het eiland had meer zwerfvuil op straat dan inwoners ! De andere bijzonderheid was dat 1 op de 5 huizen een restaurantje was. De dag na Erik's verjaardag (23 mei) gaan we anker op voor de oversteek naar Bonaire.

047=230514==13:00UTC=Positie:12=35,7N==061=24,7E==Union=Island=============

Op de verjaardag van Erik nemen we koffie bij Yammy Stuff. Het is een bakkerijtje iets van de weg af en ze doet haar naam eer aan. Filter koffie, kokoskoekje, orange cake en cake met rum en chocolade, we smullen er van en nemen nog wat kokoskoekjes mee voor vanavond bij de koffie. Daarna gaan we op zoek naar een T-shirt met passende tekst, zie foto hieronder. Bij het ontbijt was er al een cadeautje van Ernie, een in de voorraden goed verstopte pot sandwichspread ! Via de email en facebook kwamen felicitaties binnen, een ieder hartelijk bedankt en dat jullie er nog vele jaren getuige van mogen zijn. Straks gaan we in een lokaal tentje Lambi (zeeslak) eten. Het stond oorspronkelijk niet voor vandaag op het menu maar de uitbaatster ging het maken voor ons. We kregen de tent aangeraden door de T-shirt verkoopster, vraag maar op het marktje naar Nola, zij maakt lekkere Lambi. Inmiddels hebben we ook uitgeklaard en kunnen we morgen vertrekken naar Bonaire. De tocht is ruim 400Nm, dus 4x24 uur varen. Als we een stop maken op Los Aves duurt het weer wat langer voor we wat van ons laten horen. Voor wie toch wat lezen wil in die dagen kunnen we de nieuwe thriller van Frank van Zwol aanraden, Niemandsland. Het is de derde thriller van deze beroeps avonturier en wildernis gids. Het verhaal speelt zich af op Spitsbergen en is daarmee gelijk een verkoelende afwisseling op onze tropische zeilverhalen.

   

048=280514==13:00UTC=Positie:12=09,3N==068=16,8E==Kralendijk= Bonaire======

Na een snelle overtocht zijn we aangekomen op Bonaire. Later meer nieuws.

049=300514==13:00UTC=Positie:12=09,3N==068=16,8E==Kralendijk= Bonaire======

De tocht van Union Island naar Bonaire (410 Nm maar we hebben er 424Nm gevaren) hebben we in een record tempo afgelegd. Stond onze gemiddelde snelheid in de Oost Carieb volgens de GPS nog op 3,8Kn bij aankomst, in Bonaire was deze gestegen naar 4,4Kn. Onderweg was onze snelheid regelmatig achter in de 6 knoop. Een tussenstop op Los Aves was handig geweest maar de stroming en passaat wind, die zorgde dat we zo snel gingen, stond ook sterk over het rif en daar konden we niet tegen in met onze heet lopende motor. Om half vier 's-middags besloten we dan ook maar om door te varen naar Bonaire. Om 00:30 uur pikten we een mooring op bij Kralendijk en konden we voor het eerst in 3 nachten van een nacht-rust genieten. Onderweg was er behoorlijke zeegang en moesten we ons zelfs schrap zetten (liggen) als we te kooi waren en dan komt er van slapen een stuk minder dan je wenst. Erik was al weer vroeg op en werd door Martin van de Blues, waar we naast lagen, om 7 uur 's ochtends opgehaald voor de koffie. Het werd gezellig bijkletsen en uiteindelijk zaten we met zijn allen (Ernie was inmiddels ook wakker) te genieten van een ontbijtje in de kuip bij de Blues. De eerste dag in Bonaire bleven we nog behoorlijk brak van de slechte nachtrust tijdens de overtocht. Inmiddels zijn we weer bijgekomen. De boot is opgeruimd, hebben we contact gehad met Peter (PJ4NX), een zendamateur die Erik nog kent uit Utrecht, een patatje en een kroket gegeten, speculaas voor bij de koffie gekocht. Bonaire is tenslotte toch een beetje thuis komen in Nederland.