|
Ons bezoek aan Nederland nadert zijn einde, volgende week vliegen we weer naar de Gabber. In Trinidad wordt het dan nog wat kleine klusjes doen en daarna gaan we de Carieb verkennen. In Nederland hebben we naast vele bezoekjes en etentjes ons verder bekwaamd in het zelf wijn maken. Net voor Kerst was het zo ver om de wijn uit het gistvat over te gieten in flessen. Van 2 liter appelsap, 2kg suiker, 8 liter water en droge gist maakten we 12 flessen witte wijn. Licht zoet, een beetje sprankelend en een boeket van appel, prima wijntje voor bij de vis. De Kerstdagen waren een aaneen schakeling van etentjes. Met de familie van Erik aten we het "Hello fresh" kerstdiner, lekkere verse groenten van het seizoen met malse hertebiefstuk. Bij de broer van Ernie smulden we van verschillende hapjes die een ieder had klaargemaakt. Het leven in Nederland heeft ons goed gedaan, in de Carieb gaan we de kilootjes er af zwemmen is ons goede voornemen voor het nieuwe jaar. |
|
De laatste dagen vlogen voorbij. Zaterdag's op de verjaardag van Erik's moeder weer de familie in het Haagje gezien. Zondag was het een weerzien van bekenden bij de Nederlandse vereniging van toerzeilers tijdens de lezing over onze zeiltocht langs Senegal en Gambia. Ook maakten we daar kennis met een deel van onze blog en web-site lezers. Leuk om zoveel (ruim 50) enthousiaste zeilers in een zaaltje bij elkaar te treffen. Voor wie de lezing gemist heeft of die geweest is en net niet alle informatie heeft kunnen opschrijven hebben we op http://www.sy-gabber.nl/gabber/documenten/ wat documenten neergezet die te downloaden zijn. Downloaden vanaf die pagina gaat het makkelijkst door met de rechter muistoets aan te klikken en dan te kiezen voor " save target as" of "doel opslaan als" afhankelijk van welke taal je PC spreekt. Morgen vliegen we naar de Gabber en we kijken er naar uit om de Carieb te verkennen. Mogelijk komen we een aantal van de zeilers die bij de lezing waren tegen als we volgend hurricane seizoen veilig water opzoeken op de ABC-eilanden. We zijn dan benieuwd of ze Senegal-Gambia-Cabo verde-Ile de Salut-Suriname hebben bezocht en net zo enthousiast zijn als wij. Vandaag hadden we nog een korte ontmoeting met de moeder van Joshua. Joshua is ook met de zeilboot onderweg en hij had zijn PC en fotocamera in Nederland laten repareren, wij nemen hem nu mee terug naar Trinidad waar we Joshua gaan ontmoeten. In de Cabo verde was hij onze postman voor onderdelen voor onze kapotte koelkast. |
|
|
Na een reistijd van meer dan 24 uur zijn we woensdag ochtend vroeg om 02:30 lokale tijd weer thuis op de Gabber. Ian, de taxichauffeur, stond keurig met een bordje Gabber ons op te wachten op het vliegveld van Port of Spain. Via teletext had hij gezien dat onze vlucht uit Miami ruim een uur vertraging had en was dus ook wat later van huis gegaan om ons op te halen. De reis was lang en vermoeiend maar verliep voorspoedig en onderweg hebben we weer wat nieuwe ervaringen op gedaan. De overstap in de Verenigde Staten was voor een modern westers land een beschamende vertoning. De overstaptijd van 4,5 uur in Miami hebben we voornamenlijk doorgebracht in een wachtrij van circa 1000 man die door de immigratie heen moesten. Een beetje hilarisch voor onze situatie, want we wilden heel Amerika niet in maar gebruikten Miami slechts als overstap plaats. Graag had ik een foto geplaatst van deze wachtrij maar het was verboden te fotograveren in deze hal. Althans voor de bezoekers was dat verboden, immigratie nam van ons een foto en 10 vinger afdrukken, controleerde het paspoort en vulde behulpzaam de vraag op het formulier in die over ons verblijfadres ging in de Verenigde Staten. Een stempel met toestemming om tot 6 april te blijven en een vriendelijk uitgesproken "Welcome in the United States of America" beeindigde de procedure. De maaltijden aan boord van onze transatlantische vlucht met British Airways was als afgestemd op ons goede voornemen. Eenmaal uiteindelijk door de immigratie in Miami stortte we ons snel met een gezonde trek op wat fastfood. Gelukkig maar want op de 3,5 uur durende vlucht naar Trinidad werd door American Airlines alleen wat drinken geserveerd. |
|
Alweer een week retour op de Gabber in Trinidad. Dagelijks doen we een klusje en acclamatiseren aan het warme klimaat. De warmte valt gelukkig mee in vergelijking met toen we hier in oktober weg gingen. De temperaturen dalen 's-nachts tot een barre 25 Celsius, de ventilator kan zachter en een lakentje is welkom. Overdag staat er altijd wel wat wind en viel er de afgelopen dagen regelmatig een bui. Budget Marine leverde, samen met een juffrouw van de douane, gisteren de nieuwe windmolen af. Het is een Aerogen 4, volgens de specificaties goed voor 1 tot 5 ampere bij wind tussen de 5 en 20 knopen. De douane was erbij om toezicht te houden dat de belastingvrije artikelen ook daadwerkelijk aan boord van een buitenlandse boot het land zouden verlaten. Dit is de eerste keer dat we in het groot belastingvrij inkopen doen. Via Budget Marine was dit ook gemakkelijk te organiseren, we leverden copien van de bootpapieren in en zij deden de rest bij de douane, aan het eind moesten we nog even 4 handtekeningen zetten. Regelmatig kochten we al onderhouds en verfproducten belastingvrij via de Convenience card van de marina bij de Boatershop. Wij kregen dan belasting vrijstelling omdat we iemand lokaal inhuurden voor de werkzaamheden. Kort voor vertrek hadden we onderdelen van de ankerlier ingeleverd bij een verchroom bedrijf. Op de dag van vertrek was het klaar, maar we hebben het pas deze week opgehaald. De onderdelen zien er weer als nieuw uit en samen met de nieuwe verflaag op de lier heeft deze een mooie revisie gehad. Ook de bimini (zonnetentje)) is aan een revisie toe. Deze moet groter en gecombineerd worden met de functie van regenopvang doek. Helaas lijkt hergebruik van de buizen niet de beste optie. We zullen het allemaal met Mitchell de lasser bespreken. Hij komt sowieso om de nieuwe windmolen op de beugel op het achterdek te plaatsen. De antennes zijn al verwijderd en ook die moeten een nieuw plekje krijgen. |
|
|
Het wachten op Mitchell, de lasser, voelt als terug bij af. We klimmen weer dagelijks eindeloos vaak de trap op en af voor een boodschapje, een wandelingetje, een douche of een combinatie daarvan. Hangen achter de ventilatoren, kijken een filmpje en wachten af. Mitchell heeft mooi werk geleverd maar afspraken op tijd nakomen is niet zijn sterkste punt. Ondertussen klussen we door met de dingen die ook moeten gebeuren, dus helemaal verloren tijd is het niet. De acculader met "heat-sink/dump-weerstand" voor de windmolen is ingebouwd bij de andere laadregelaars van de zonnepanelen. Die "dump-weerstand" schijnt nodig te zijn voor als de accu's vol zijn en het toch nog waait, de windmolen moet dan zijn energie kwijt en de oplossing is dan om de opgewekte energie in warmte om te zetten. Op zaterdagmorgen wordt er door de bemanning van de Marady een pendelbusje naar de versmarkt georganiseerd. Anders dan de boodschappen ritjes die je bij Jesse James kan boeken hoeven ze er niet extra aan te verdienen en ben je voor TT14,- (€ 1,70) uit en thuis met een regulier mini-busje. Het is wel vroeg opstaan, want het vertrek is om 06:00 uur. Op de foto hiernaast onze groente/fruit aankopen. De verse moten haai liggen al in de koelkast. Dat wordt hopelijk smullen vanavond. Na het terug plaatsen van de ankerlier konden er strepen op het klussenlijstje gezet worden. De lier hadden we helemaal kaal gehaald en opnieuw geverfd. Daarna staken de slecht in de chroom zittende onderdelen lelijk af, dus hebben we die naar een verchroom bedrijf gebracht. Dat verchromen was eigenlijk klaar op de dag van ons vertrek naar Nederland, maar we konden de onderdelen vorige week na terugkomst ophalen. De ankerlier ziet er weer als nieuw uit. De gratis zender en antennetuner van het ochtend radionetje zijn vandaag getest en OK bevonden. In Nederland had Erik de nodige stekkertjes en snoertjes gekocht om de handel aan te kunnen sluiten. Waar ie nu aan boord kan staan verdelen de meningen over. Via hetzelfde netje konden we onze rest "industriele ontvetter" en twee oplaadbare batterijen type D (grote ronde) een nieuw thuis geven. De verkoop van de zeilende dinghy schiet nog niet op, wel veel kijkers maar niet kopen he. |
|
Aanstaande zaterdag maar even geen markt was de conclusie toen Ernie onze voedsel voorraden aan boord inventariseerde. Iedere keer als we ergens zijn denken we dat het de laatste keer is dat we ruime keuze hebben in blikvoer en dan slaan we gretig in. Het resultaat is dat we nu met over datum blikken zitten uit Nederland, Canarische eilanden, Senegal en Suriname. Ook onze kruiden voorraad heeft wat overjarige mengsels; ras al hanout uit Marocco en AH-Nederland, plum sauce en gemalen lontai uit Suriname en een hele voorraad citroen blaadjes. Ook hebben we voor weken aardappelpuree vlokken, vonden we zo handig voor de Atlantische oversteek. Uit alle hoeken en gaten komen voorraden droge bonen en meel van gele erwten, tarwe, mais en cassave. Iedere keer denkend lekker voor straks werd de Gabber volgeladen met ingredienten voor lokale recepten uit alle landen die we bezochten. Hier in Trinidad eten we in verband met de warmte eigenlijk alleen maar verse salades van sla, rode kool, tomaat, komkommer, uitje en bonen af en toe een kant en klaar kippetje, blikje vis en onze nieuwste ontdekking burgers van sojabrokken. En ja dan blijven de voorraden staan. Mitchell is eindelijk langs geweest om de paal voor de windmolen te maken. Inmiddels staat hij er al op en de eerste amperes windenergie zijn al in de accu's opgeslagen. Ons verhaal over de "heatsink" was aanleiding tot waarschuwende email uit Nederland. Van Ron en Jocé van de sy-de verleiding hoorden we dat de "heatsink" erg heet kan worden en ruime afstand moet hebben tot hout. Hun verhaal werd bevestigd door een stel Zweedse zeilers hier op de haven toen Erik bij hen ging kijken hoe ze de "heatsink" hadden geplaatst. Bij hen beviel de Aerogen4 trouwens prima, ze hebben de molen al ruim 15 jaar. |
|
|
Met de lasser hebben we voor de nieuwe klussen afgesproken dat we een oplever datum in het contract wilden hebben en bij overschreiding van de datum zou hij per dag TT 100,- (€ 12,-) korting geven. Dat geld gebruikten wij dan voor het betalen van de haven en eten. Geen probleem "maandag en woensdag kom ik de spullen opleveren". We hebben er gezamenlijk om gelachen, want een oplevering binnen 3 werkdagen hadden we nog nooit gezien en Mitchell zou zelfs maandagochtend voor 09:00 uur langs komen om nog wat maten te meten. Maar sinds maandagavond staat ons nieuwe frame voor de bimini, en ook volgens afspraak zijn woensdag de kotter verlenging en de antenne paal afgeleverd. Het is weer mooi las- en contstructiewerk wat Mitchell met zijn West coast fabricators & welders bedrijf gemaakt heeft. Nu moeten we nog opzoek naar een atelier waar ze het canvas kunnen naaien voor ons. Onze eerste eigen "boot" gebrouwen wijn is gebotteld; 3 liter rode druivensap, 2,1kg suiker, 7 liter water en wat gist leveren ons 9 liter frisse rose. Onze zelfredzaamheid gaat de laatste dagen zelfs zover dat Erik met het installeren van Pactor modems en Airmail software de boordkas weer aanvuld. Vooral de Bluetooth verbindingen die de boten gebruikten zorgden voor kopbrekers bij Erik door het onbekend zijn van de eigenaren met de vereiste koppelings codes, maar het is gelukt ! Ernie draagt met het schilderen van de naam op de romp ook bij aan de boordkas, plakletters zijn hier in Trinidad 3x zo duur als in Nederland ! Verder is de routine weer van alle dag. Een paar kleine klusjes per dag, boodschappen bij de HiLo, regelmatig een verfrissende douche, op woensdag- en zondagavond het radionetje van de Bodyguard (8.104 Mhz 21:00 lokaal, 01:00 UTC). En 's-avonds kijken we naar de serie Borgen die we via neef Joost gekregen hebben. |
|
Het carnaval komt er aan in Trinidad en ondanks dat het nog een maand duurt zijn er overal voorbereidingen. Om de beste Pan band (steel-band) te kiezen zijn er voorrondes door het hele land. Maar ook de beste Calypso uitvoerders, mooiste carnaval King en Queen worden in een uitgebreid stelsel van voorrondes gekozen. Dat betekent dat het vanaf eind januari alle weekenden feest is in Trinidad. Wij zijn niet zo van die feestvierders maar voor de Pan bands hebben we een zwak. Het is een typisch lokaal instrument en iedere wijk heeft wel een eigen Pan band waar jong en oud in meespelen. Tijdens "Pan on Avenue" zagen we de beste 20 van het land en afgelopen zaterdag gingen we naar de "prelimmaries for the half finals of the Northen Region". Zoals alles in dit land is er een georganiseerde manier en een "we doen maar wat als het maar gezellig is manier". Dus er zijn toegangskaarten à TT 60,-- (7,20 euro) per persoon, je zit dan op een tribune en één voor één komen de bands langs. Voor deze avond stonden er 29 op het programma, dus dat zou een zit worden van 6 uur 's-middags tot ruim middernacht. Gelukkig werden we getipt dat je ook "back stage" (achter de coulisen) het spektakel kan meemaken. Je loopt de ingang van het stadion voorbij naar achter op het terrein van Savannah Park waar de Pan bands zich verzamelen, instrumenten opstellen en generale repetities houden. Daar is ook volop te eten en te drinken en een heerlijk ontspannen sfeer tussen de vele honderden Pan spelers, hun familie en fans. We herkennen zelfs spelers en fans van "Pan on Avenue". De dansende chinees die met pasjes en dansjes van Michael Jackson ieder optreden begeleid. Dronken oma die sensueel met iedereen die het wil een dansje maakt, een soort Annie maar dan niet "hou jij me tassie even vast" maar "hou jij mijn flessies (bier) even vast". En ook wij worden inmiddels herkend. De grote man die we kennen van zijn enthousiasme naar ons in het openbaar vervoer, blijkt bij de Pan band te horen die gesponserd wordt door onze marina Power boats. Hij haalt ons naar de opgestelde instrumenten en gebaart dat we foto's moeten maken, ook met het vaandel van de club. Helaas missen we het optreden van deze band omdat we om 21:30 gezamenlijk vervoer hebben geregeld om terug te gaan naar de haven. We hebben dan al 15 bands zien optreden, lekker gegeten en genoten van een ongedwongen avond onder vrolijke Trinidanen. |
|
|
We hebben het idee dat we aardig ingeburgerd zijn hier op Trinidad de voortgang met het werk is naar ons gevoel erg traag.Toch gebeurt er iedere dag het nodige, maar zoals altijd is klussen aan boord niet eenvoudig. De RVS strip is weer op de punt van de boot gelijmd ter bescherming van de romp tegen het anker. We hadden alle lijmklussen opgespaard omdat bij de hoge temperaturen een geopende lijmtube maar beperkt houdbaar is. Andere lijm klussen waren houten plankjes ter bescherming van het dek tegen de schurende jerry-cans die er op komen te staan en de antenne paal moest wat lijm hebben om een waterdichte verbinding te maken voor alle draden die er doorheen lopen. Het schilderen van de naam is klaar, nu nog de antifouling en een paar kleine plekjes aan dek. Ondertussen is 13 yard Sunbrella van 60inch gekocht, en natuurlijk hebben we een tijd staan meten en rekenen om deze maatvoering (12 meter bij 152 cm) te kopen. Nadat alle stukken stof voor de bimini grof op maat geknipt waren kon er begonnen worden met het eigenlijke naaiwerk. In een Singer winkel kochten we naald 18 (110) en bij een bimini-maker was UV-bestendig garen in de juiste kleur voorradig, ook afwerk band en metalen ringen om mooie ogen te maken in het doek. Een pons voor het slaan van de ringen, maatje 2 had de bimini-maker ook voor ons. Maar geen holpijp om de gaten in de stof te slaan. Maatje 2 komt overeen met 7/16 inch of te wel circa 10mm weten we nu. |
|
|
Inmiddels zijn we ruim 1500 hamer slagen verder en hangen de spatlappen en het hoofddoek, achterdoek en 1 zijkantdoek van de bimini. De onderspoel is reeds een tiental keren van nieuw draad voorzien en de oneindig lijkende voorraden garen, afteken kalk, afzoomband, ringen zijn flink geslonken. Soms verzuchten we: "waren we maar niet zo handig." Op een regen achtige morgen kan Ernie flink door met naaien en Erik zoekt eindelijk zijn doosjes met moeren en bouten uit. Waarom heb je eigenlijk in dat soort doosjes altijd de verkeerde maten liggen ? Het antwoord is simpel dat wat je gebruikt hebt zit er niet meer in. Na het opruimen zit op iedere bout een passende moer, voor de 30 moeren M6 zijn bouten gekocht van verschillende lengte. We zijn benieuwd hoe lang het een opgeruimd doosje blijft. Dit weekend was er een radio wedstrijd in Nederland. Welke zendamateur maakt de meeste verbindingen. Op zaterdag heeft Erik wat punjtes uitgedeeld. Op de 15 en 20 meter band waren er goede verbindingen mogelijk met Nederlandse stations vanuit Trinidad. De collega zendamateurs krijgen voor een Nederlands station in het buitenland dubbele punten en dat was te merken aan hun enthousiasme als ze onze officiele roepletters, 9Y4/PE2ENE, na wat moeite hadden bijgeschreven in hun electronische logboeken. PA0DVD (Derk) zat met zijn zender op Curacao en deed ook mee met de wedstrijd, we hebben hem ooit ontmoet in Stavoren waar hij met zijn boot aan de zelfde steiger lag als wij en hoorden hem nu voor het eerst over de radio. |
|
Soms is het handiger om dingen die je zelf kunt doen uit te besteden aan iemand die er meer routine in heeft of er beter gereedschap voor heeft staan. Maar dat is natuurlijk slechts soms. Onze zeilen hadden wat versleten stiksels, de klitte band trim lijnen moesten worden vervangen en het onderlijk van de fok moest een nieuwe lap stof hebben. Zelf hadden we alle slechte plekken gemarkeerd met wasco krijt, zodat we bij de zeilmaker snel een overzicht van het gewenste werk konden geven om tot een prijsafspraak te komen. Alle opmerkingen werden keurig in een schriftje genoteerd en van een prijs voorzien, de optelling was simpel een slordige € 575,- , wat neer komt op iets minder dan een kwart van de aanschafprijs. Erik stond met zijn oren te flapperen maar het leek de gewoonste zaak van de wereld zoals het gepresenteerd werd. Terug op de boot dringt de prijs pas goed door als Ernie gelijk verontwaardigd is bij het horen van het bedrag, helaas is dan de zeilmaker al dicht. Toen Dennis tijdens het Dutchies at sea radionetje vertelde dat hij zeilreparaties in Curacao had laten doen voor 1/10 van onze prijs, werd het ons helemaal duidelijk dat we hier in Trinidad door $uperb $ailrepair and Canva$ work crimineel hoge prijzen voor geschoteld hadden gekregen. De volgende morgen hebben we onze zeilen weggehaald bij deze zeilmaker. Nu verdient Erik ongeveer € 1,75 per cm door de naden met de hand te stikken. Verbaasd vragen we ons af in wat voor een wereld de werklui hier in Chaguaramas leven. Een dagloon in de stad is circa € 35,-, dat is hier het minimale uur tarief ! Zonder blikken of blozen hebben we al een keer voor de voeten gegooid gekregen "You are white and can pay it, it is small money for you" als we ons ongenoegen uiten over een prijs. Het zal wel iets zijn uit een gevoel van herstelbetalingen, maar wij ervaren het als de reinste discriminatie. |
| Na ruim 7 maanden landleven is er dan eindelijk weer de deining en verkoeling van het water. Er is veel gebeurd in die periode, de Gabber heeft een nieuwe kleur en een aantal structurele aanpassingen ondergaan. Het klussen begon met een nieuwe dekplaat onder de mast, een nieuwe roerhak en het omdraaien van het vluchtluik, omdat er dan toch een lasser bezig was gelijk de septerpotten verplaats, wat slechte stukken in de voetrail laten opvullen, een nieuwe spruitstuk voor de motor, de kotterstag naar voren, een windmolen, een ander frame voor de bimini en de moeren voor de ankerlier op het dek laten lassen. Na het lassen moesten we wel het dek en de romp schilderen. Het onderwater schip hebben we op veel plekken kaal gehaald tot op het staal en opnieuw in de epoxy gezet. Daarna was het 4 lagen antifouling aanbrengen. Toen we dachten klaar te zijn vonden we het tijd worden om ook de roestplekjes in de bergruimte aan te pakken, gelukkig slechts oppervlakkig roest, maar toch weer 5 dagen werk door de droogtijden van de verschillende verflagen. De droogtijd werd door Ernie gebruikt om de nieuwe bimini annex regenopvang af te maken, de spatzeilen voor aan de railing waren al klaar. Maar nu liggen we dan eindelijk in het water, vanavond worden we voor de tweede keer in slaap gewiegd. |
|
Tussen het klussen door zijn we de afgelopen dagen nog een keer als echte "Pan gruppies" naar de semi-finals voor de middel tot grote bands geweest. Natuurlijk gingen we weer back-stage en genoten van de generale repetities, de bands bestonden uit 90-120 pans, omdat sommige spelers 5 pans bespelen was het aantal bandleden iets kleiner. Maar met de meer dan 20 bands was het een hele drukte. Op zaterdag morgen was het weer marktdag en een paar keer zijn we nog canvas, ritsen en naaispullen gaan kopen. Ook hebben we gebruik gemaakt van Jesse James, een lokaal reisbureautje, om inkopen te kunnen doen bij de Price Smart, een soort van Macro. Een autolading vol met eten en drinken namen we mee tegen aantrekkelijke prijzen, helaas werd ons voordeel deels afgeroomd door Jesse James die voor het vervoer zijn standaard tarief van 8x het lokale vervoer rekende. Na een landleven van 7 maanden was het weer uitzoeken hoe alles aan dek georganiseerd moest worden. Waar hingen de katrollen, hoe gaan de zeillatten in het zeil, en ontdekten we dat we na het ontkalken van de warmtewisselaar de koelvloeistof moesten aanvullen. De nieuwe gasflessen passen wel in de gasbun, maar niet met de bijgeleverde drukregelaar, dus daar moet weer een oplossing voor gezocht worden. De tas met klusjes en spulletjes die we ooit losgeschroefd hebben wordt met de dag leger en alle even snel weggelegde dingen krijgen hun definitieve plek. |
|
|
Van de ouders van Ernie vernemen we dat hun emailprogramma kuren heeft die niet simpel verholpen kunnen worden. We vragen of George, die bij Seniorweb computer curssusen geeft en in de helpdesk zit, hulp kan bieden. De volgende dag ontvangen we via skype bericht dat de klus geklaard is. En zo zie je maar dat voor zeilers onderweg een "verre vriend beter is dan een goede buur". Seniorenweb is door het hele land georganiseerd en biedt "ouderen" ondersteuning bij computer en internet gebruik, klik hier voor info over Seniorweb. Op het lokale radionetje (VHF 68) hebben we onze oude bijboot kunnen verkopen aan een solo zeilende fransman. Met wat pijn in het hart zien we haar af en toe voorbij zeilen of roeien. De oude bimini ligt aan boord van de Vidavagabunda evenals onze 110 Volt ventilator die verkoeling gaf tijdens ons landleven. Na zoveel maanden Trinidad weten we dat het radionetje voornamenlijk draait op een gemeenschap van vastgeroeste zeilers. Hun adviezen en complimenten over lokale uitbaters moeten volgens ons met een korreltje zout genomen worden want ze zijn ernstig bevooroordeeld over wat kan en mogelijk is in Trinidad. Een medezeiler die de zaterdagmorgen tripjes naar de markt organiseerde werd buiten het netje om door deze gemeenschap op de vingers getikt dat ze de prijs (TT$ 14,-) niet meer moest noemen omdat zo duidelijk werd dat het lokale reisbureautje er wel exorbitante prijzen op na hield. |
|
Ja, ja het is dan toch gebeurd, we zijn vertrokken uit Trinidad-Chaguaramas. Gisteren om 16:45 ging de lijn van de mooring los en hebben we koers gezet richting Grenada. Om niet gelijk een nacht op zee te zitten en om weer in de vaar en anker routine te komen zijn we een nachtje overgebleven in Scotland bay. Deze baai kan een idylische ankerplek zijn temidden van de natuur, Vogels, krekels, cicaden, rondslingerende apen geurige bloemen. Maar in het weekend en op vrije dagen staat hij bekend als vertierplek voor de lokalen die met generatoren, luide muziek en electrische verlichting bang lijken te zijn voor alles wat aan rust en natuur doet denken. Toen de duisternis gevallen was cirkelde er schichten rondom de boot vlak boven het water. Na een kijkje met de zaklantaarn zagen we vissende vleermuizen boven het water scheren. Hiernaast een foto compilatie van 3 gelukte opnames. 's-Nachts werden we regelmatig opgeschrikt door plonsende vissen die aan het jagen waren en wegspringende kleine vissen. Allemaal weer nieuwe geluiden waar we aan moeten wennen. |
|
|
We hebben het er al vaak over gehad onze nieuwe bimini annex regenopvang zeiltje maar hier dan eindelijk de eerste foto's. Het hoofdoek zit met touw op het nieuwe vaste frame geregen dat boven de kuip staat en tot bij de zeerailing komt. Hierdoor is het oppervlakte een stuk groter dan wat we hadden. Aan de onderkant van het hoofdoek zitten ritssluitingen waar de zijdoeken, achterdoek en voordoek aangeritst kunnen worden. Natuurlijk zijn de spatdoeken aan de zeerailing vernieuwd in de zelfde kleur en materiaal (Sunbrella). Al het doek biedt prima beschutting tegen de felle zon en als het regent blijven we redelijk droog in de kuip. Om het regenwater te kunnen opvangen hebben we een gewone dek/tank-doorvoer gebruikt die nu dus een bimini-doorvoer is. Hiervoor is een klein afgewerkt gat in het hoofddoek genoeg, voorheen hadden we er een lastige constructie van een slurfje in met een half plastic flesje en een slangenklem. Op de tweede foto staat het voordoek helaas nog niet opgespannen, we hebben nu helaas geen betere foto voorhanden. Ook onze nieuwe bijboot is in gebruik genomen. De Walker bay 8ft, ruim genoeg voor ons tweeen met bagage en hij past prima op het voordek. |
|
Op de valreep van ons verblijf in Trinidad maken we nog een toeristisch uitje naar de Pitchlake. Dit is een natuurlijk gevormd asfalt meer, vanuit diepere aardlagen stroomt op verschillende plaatsen vloeibaar asfalt/teer naar de oppervlakte en stolt dan. Een raar gezicht dit natuurverschijnsel, je loopt op een grote asfalt vlakte die niet door mensen gemaakt is. Het meer werd ontdekt in 1595 door Sir Walter Raleigh die opzoek was naar de verdwenen stad Eldorado waar mogelijk de straten geplaveid waren met goud. Hij kon het teer goed gebruiken om zijn lekkende schepen te dichten, inmiddels zijn er over de hele wereld landingsbanen voor vliegvelden mee aangelegd. We zijn er met de openbaarvervoer bus heen gegaan om ook nog wat van Trinidad te kunnen zien, maar dat viel wat tegen want we reden over een mooi geasfalteerde snelweg langs continue bebouwing van los staande huizen. De rit duurde 3 uur (enkele reis) en het bezoek aan Pitchlake een half uurtje. Het was dus een echt dagje asfalt voor ons. |
|
|
Een aandewindse overtocht van 84 Nm kon ons in 17 uur tijd in Grenada brengen maar dan zouden we in het donker aankomen, We hebben de vaart eruit gehaald zodat we vlak voor zonsopkomst voor de invaart van Prickley bay lagen. Om 07:00 uur gaat het anker overboord, inclusief de RVS borgpen helaas. Gelukkig hebben we een reserve aan boord. De inklaringsprocedure verloopt soepel en vriendelijk. We moeten wel een cruiserspermit betalen in East Caribbean Dollars. Veel eilanden die zelfstandig zijn hebben hier een gemeenschappelijke munt, een soort van Euro zone. Ze hebben nog geen gemeenschappelijke buitengrens (à la Schengen in Europa) en het is op ieder eiland altijd weer veel formulieren invullen, stempelen en betalen. Met de Eastern Caribbean Dollar (EC$) zit je goed op de eilanden: Grenada, St. Vincent & Grenadines, St. Lucia, Dominica, Montserat, Antigua & Barbuda, St Christopher & Nevis en op Anguila, de koer is ongeveer € 0,28 voor EC$ 1,00. In vergelijking met Trinidad is het hier keurig opgeruimd, weinig tot geen afval op straat, aangeharkte tuintjes van meestal goed onderhouden huizen. De bevolking is voornamenlijk creools. De prijzen in de winkels zijn inderdaad aanzienlijk hoger, tot wel 3x het niveau van Trinidad voor levensmiddelen. We waren gewaarschuuwd door andere zeilers, dus we hebben de voorraden goed aangevuld voor vertrek. In de ankerbaai is het goed zwemmen en de dagen beginnen voor Ernie met 10 rondjes rond de boot. |
|
De eerste dag op Grenada zijn we niets waard, we moeten bijkomen van een nacht doorvaren. Wel bekwamen we ons in het openbaar vervoer en zoeken we op internet de verhalen op van Nederlandse zeilers die hier eerder waren. Ook het boekje "Mango's aan boord" dat we van Trudy (schoonzus van Erik) kregen lezen we na op verhalen over Grenada. Inmiddels zijn we iets verder op in de baai gaan liggen om wat minder last van geschommel te hebben. Over de ankerbaai staat een stevige wind, goed voor de windmolen maar niet zo prettig voor het leven aan boord.
Het openbaarvervoer van Grenada in een notedop: het basis tarief is EC$ 2,50 p.p. en brengt je 500 meter verder op of als je langer blijft zitten kom je voor dat tarief met bus 1 ook van Prickley bay naar St. George, de hoofdstad, een afstand van 10km. Op het eindpunt van een busrit kan je altijd overstappen op aansluitende busjes. Vanaf St. George met lijn 5 naar het noorden van het eiland (Sauteurs) via de west kust (EC$ 6,50), of lijn 6 dwars over het eiland naar Grenville, en lijn 9 van Sauteurs naar Grenville via de oostkust. Er zijn busjes in overvloed en de vraag om klanten is groot. Zo vertelden wij dat we naar de rum distilleerderij wilden nabij Tivoli aan de chauffeur van bus 5. Bij het binnen rijden van Sauteurs had ie al een vervolg bus voor ons geregeld terwijl wij eerst nog even wilden rond neuzen in het dorpje. We bedankten voor de service en vertelden dat we later op de dag verder zouden reizen. |
|
|
In Sauteurs vonden we, na enig zoeken, de gedenksteen die op "Leapers Hill" staat ter nagedachtenis aan de afslachting van de oorspronkelijke indianen bewoners van Grenada door de Fransen in 1651. De indianen waren een opstand begonnen tegen de Fransen die het eiland hadden ingenomen. Een laatste groep overlevende indianen sprong hier van de klif af in plaats van zich over te geven aan de Fransen. Dat oorlogen hopeloze gebeurtenissen zijn toonde ook de gedenksteen in een kerk alhier voor Gerald low Ferguson die in 1916 op 19 jarige leeftijd in Europa in de slag bij de Somme om kwam. We reizen verder met bus 9 en stappen uit bij Tivoli waar we na nog een stukje bussen lopent bij River Antoine Estate aankomen. Hier is een van de oudste rum distilleerderijen, uit 1785, van het caribisch gebied. Rum wordt gestookt van gefermenteerd rietsuiker sap. Tijdens het fermenteren worden de suikers uit het sap omgezet in alcohol en tijdens het distilleren wordt de alcohol geconcentreerd. Zo maken ze hier rum met een alcohol percentage van 75%. De 200.000 liter per jaar productie wordt in zijn geheel in Grenada opgedronken. De suikerriet pers wordt met een waterrad aangedreven en het distilleren gebeurt in houtgestookte vaten. Op Youtube staat een filmpje, zie River rum. Na het proeven van de rum 75% en 69% zit het er niet in dat we rumdrinkers worden, we kopen nog wel een fles punch 16% (verdunde rum met suiker en vruchtensap), die we aan boord nog eens voor de helft met water aanlengen. |
|
Vrijdag avond is het Fish Fry in Gouyave. Gouyave is een vissersplaats 45 minuten vanaf St. George met de bus langs de kust naar het noorden. Iedere vrijdag avond staan een aantal straten vol met lokale uitbaters die gebakken, gefrituurde en gegrilde vis producten verkopen. Er is ruime keuze uit lekkernijen voor wie van vis, krab, kreeft of slakken (lambi-conch) houdt. Veel is verwerkt in pasteitjes, brochettes, salades, lasagne, kebab, rijst, spaghetti, bami, met een laagje deeg gefrituurd of gewoon puur op de gril. Als bijgerechten is er keuze uit gefrituurde broodvrucht, cocoo, brood, macaroni cake en wat niet meer. Wij arriveren al om 18:00 uur en dan is het nog rustig in de straatjes, maar na 19:00 is het schuivelen langs de standjes. Reggea muziek draait vanuit een installatie die door een dj via een computer met MP3 bestanden bediend wordt. Een aantal kleuters danst spontaan mee met de eerste klanken van de live muziek die een eindje verder op gemaakt wordt. Het zijn nummers van Harry Belefonte, "Island in the sun". Het publiek is een mengeling van lokaal en toerist. Bij een vrouwtje kopen we een leuke geurige ketting gemaakt van alle specerijen (kaneel, kruidnagel, nootmuskaat, cacao, geelwortel, gember, laurier) die ze hier op het eiland verbouwen. Tegen acht uur keren we huiswaarts in de hoop nog vervoer te vinden tot aan de haven. Maar dat is geen probleem, een propvol busje brengt ons naar St. George waar het nog altijd een drukte op straat is. We kunnen gelijk overstappen op een vervolg busje naar de haven. |
|
|
En dan ineens doet ie het niet meer. Na meer dan 10 trouwe dienstjaren krijgen we de SSB zender (ICOM706MKIIG) niet meer aangeschakeld. Erik dacht eerst nog dat het het slecht aangekneld kabelschoentje was in de stroomtoevoer, maar dat was het helaas niet. De interne zekering is ook nog heel dus het probleem zit dieper. Normaal hoor je bij het aansluiten van de stroomdraden dat er in de zender een relais omspringt en zelfs dat horen we niet meer. We zitten nu dus zonder communicatie middel voor de grote afstanden. Tijdens het Dutchies at sea netje maakten we verbinding met veel andere Nederlandse zeilers die verspreid over de hele Carieb varen. En tweewekelijks hadden we contact met Nederland via de SSB als Dennis van de Bodyguard zijn praatje maakte met het thuisfront in Dordrecht en Papendrecht. Naast deze gezellige informatieve praatjes missen we nu ook de mogelijkheid voor het uitzenden van positie rapporten (op internet zie je zo waar we varen), het ontvangen van weerberichten in de vorm van Gribfiles en het zenden en ontvangen van emails als we op zee zitten. Erik heeft inmiddels, via zijn andere zender voor de kortere afstanden, al contact gezocht met de lokale zendamateurs om te horen of er handige electronica klussers met verstand van SSB zenders op het eiland zitten. J35X zijn de roepletters van de man die we moeten hebben is het laatste nieuws, maar we hebben hem nog niet gesproken. Op het eiland hebben ze op de hoogste berg een repeater station (146,760 - shift 600; voor de liefhebbers) gezet zodat je eenvoudig het hele eiland kunt bereiken ondanks dat de bergen dat normaal gesproken onmogelijk zouden maken. Ook voor de marifoon staat er een repeater, op kanaal 66. Dat is alleen mogelijk als de zend en ontvangstfrequentie van een kanaal verschillend zijn. Wij zenden met kanaal 66 uit op 156,325 Mhz, de repeater pikt dit signaal op en zendt het gelijktijdig uit op de ontvangstfrequentie van kanaal 66 en dat is 160,925 Mhz. |
|
Busje 4 naar Beaton bracht ons vandaag naar Laura Spice and Herb garden. In een compacte tuin staan tal van planten en bomen die we vanuit de keuken kennen. We zijn de enige bezoekers en krijgen een prive rondleiding met bij iedere boom en struik de gelegenheid tot proeven of ruiken. We leren dat de rijpe cacao vruchten een heerlijk fris vruchtvlees om de zaden hebben zitten. Van een aantal voor ons onbekende vruchten wordt blijkbaar jam en sap gemaakt, dat gaan we later eens opzoeken in de supermarkt. De nationale vrucht van Grenada is de nootmuskaat. Wij kennen die als harde bruine bollen of als gemalen poeder. De vrucht is echter zacht en geel van kleur en de verse nootmuskaat heeft nog de rode vliezen die wij kennen in gedroogde vorm als geel gekleurde foelie. Na het bezoek aan de tuin zijn we allebei redelijk gaar door de warmte. Een bezoek aan Bay garden, dat aan de zelfde busroute ligt, slaan we dan ook maar over. Terug in St. George wemelt het van de "witjes" in de straten door de komst van 2 grote cruise schepen in de haven. Even later sluit zich daar een vijfmast zeilcruiser bij aan. Hierna rijden we met bus 2 richting Woburn om naar het restaurantje, dat aangeprezen wordt in het boek Mango's aan boord, te gaan. We vinden de tent gemakkelijk, de bus stopt voor de deur. Helaas geen teken van leven, maar wel een mooi terras met uitzicht over de baai van Hog Island. We noteren het telefoonnummer en zullen later van de week proberen een afspraak te maken. Aan het eind van de middag springen we voor de tweede keer die dag vanaf de Gabber overboord om af te koelen, daarna aan de rumpunch, de eerste week Grenada is al weer voorbij. |
|
|
Onze SSB zender, (ICOM 706 MK II G), blijft voorlopig kapot. De lokale zendamateur lijkt niet thuis te zijn en het blijft de vraag of de benodigde electronische onderdelen op Grenada voorhanden zijn. Erik heeft nog meerdere pogingen gedaan om het probleem te vinden maar het is helaas niets mechanisch of eenvoudigs. Via de bemanning van de Regina gaat de zender deze week naar Nederland in de hoop dat hij daar gerepareerd kan worden. Wij varen door zonder SSB zender, dus de komende maanden geen up to date positie rapporten, geen emails vanaf de boot en geen updates van de homepage zonder internet. We hopen dat onze zender gerepareerd kan worden, en we zijn op zoek naar een tweede hands ICOM 706 MK II G als reserve. Dus wie wat thuis of aan boord wat heeft staan en het niet meer gebruikt of een upgrade overweegt kan ons blij maken. Dit model zender wordt sinds 2009 niet meer gemaakt, de opvolger heeft een touch screen en dat lijkt ons geen goed idee met zoute handen. Als we het zelfde type zender houden kunnen we eenvoudig alle andere onderdelen (Pactor modem, antenne tuner, bedrading) laten zitten en dat is wel zo handig. In Juni is Ernie in Nederland en kan dan de gerepareerde en/of nieuwe zender meenemen. Tot die tijd gaan we opzoek naar internet als we ergens voor anker liggen en blijft het dus wat langer stil vanaf de Gabber. |
|
Donderdag middag zaten we in de kookklas van Omega en Esther van Dodgy Dock restaurant op True Blue Marina. True Blue Marina ligt op loop afstand in de westerlijker baai van ons. De dames maken er een vermakelijke comische act van maar ondertussen wordt er wel serieus gekookt. De recepten krijgen we uitgeprint mee naar huis en er is gelegenheid voor serieuze vragen tussen de vele gekkigheid die ze onderling en met de "leerlingen" maken. De kookles werd aangekondigd op het dagelijkse VHF netje op kanaal 66, aanmelden hoeft niet, maar vroeg komen heeft zijn voordelen als je vooraan wilt zitten. Vandaag stond er Creoolse saus en pompoenrijst op het programma. De pompoenrijst is het makkelijkst en ook prima in Nederland te maken. Snij 2 lente uitjes, beetje thijm, knoflook en een ui fijn, fruit dit en als de uien glazig zijn een half kopje klein gesneden pompoen en 2 eetlepels rietsuiker erbij. Anderhalf kopje rijst en een blik kokosmelk (circa 3 kopjes) eventueel een beetje kurkuma (geelwortel) voor de kleur en alles op zacht vuur laten garen en inkoken. Zout en peper naar smaak toevoegen. Water is niet nodig, als het goed is is het volume vocht precies genoeg voor de rijst, dus ook niet afgieten. Het wordt een zachte romige rijst die zoeter smaakt dan we uit de indonesische keuken in Nederland gewoon zijn. |
|
|
Op internet vonden we gpx bestanden (route bestanden voor een GPS) van verschillende wandelingen op Grenada. Door het bos, door boomgaarden en naar watervallen. Erik koos een route met van alles wat en die wat langer zou duren dan een uurtje heen en weer lopen. Met bus 6 gingen we van St.George naar Grand Etang. In Google earth hadden we al gezien dat de start van het pad een kleine honderd meter voor het bezoekers centrum van het natuurpark zou zijn. Inderdaad vonden we daar een bemost bordje, wat weggedoken in de vegetatie, en het begin van een pad. De route zou een kleine 7 kilometer zijn, eerst berg op naar Mt. Qua Qua en dan alleen maar dalen tot aan de Concord watervallen. Je steekt zo het tropisch bergbos door in noord westeiljke richting tot je weer in de plantages komt van Concord. Daar kan je bus 5 nemen om weer retour naar St.George te gaan. Het leek een goede planning; vervoer van en naar de wandeling, en de GPS in de telefoon kon bij twijfel over de route uitkomst bieden. Het eerste deel van de route is door recente regen glibberig maar redelijk begaanbaar. Het pad is regelmatig belopen, op steile stukken zijn traptreden gemaakt. De smalle bergkammen waarop we lopen zijn amper twee voeten breed, met links en rechts steile (50% of meer) hellingen met dichte vegetatie die het avontuurlijk maken. We nemen zelfs de afslag om Mt. Qua Qua te beklimmen en krijgen zo een prachtig uitzicht op de Grand Etang, een krater meer. Maar na Mt. Qua Qua wordt de route minder vaak belopen en het struikgewas overheersender. De modderige hellingen worden gladder door een regenbui die ons een paar uur op deze tocht begeleid door het regenwoud. Het pad is op meerdere plekken al van de helling gegleden en we zijn blij met de houvast die we soms vinden aan de dichte vegetatie. |
|
|
De resten van traptreden, her en der een stukje plastiek om een boom geknoopt, een enkele schoenafdruk van voorgangers geven ons gelukkig indicatie dat we op de juiste route zitten. De GPS heeft slechte ontvangst door de steile bergen rondom ons en het natte bladerdek van het dichte bos en kan niet tot een positie bepaling komen. Nadat we de bovenloop van de Concord rivier bereikt hebben lijkt het pad helemaal niet meer belopen te zijn. We kiezen ervoor om de rivier over te steken omdat we daar weer plastiek om de bomen geknoopt zien. Inderdaad is daar weer een pad, maar geen mens heeft er gelopen de afgelopen jaren lijkt het wel. Van de traptreden zijn slechts enkele stalen pinnen over, het houtwerk is helemaal weg. Her en der zijn de traptreden uitgehakt in steen en we zijn blij dat we blijkbaar dus op een route zitten. De richting is noordwest en het dal heeft uitzicht naar zee, we lopen goed maar het is niet goed lopen. Regelmatig glijden we uit en langzaam worden we modderiger, de wandeling is pure survival geworden. In deze omgeving wil je geen gekneusde of gebroken ledematen oplopen en dat terwijl de omgeving daar uitermate geschikt voor is. Uiteindelijk komen we weer bij de rivier waar we onze kleding wassen omdat we anders het openbaar vervoer niet in kunnen.Daarna zigzagt het pad van de ene naar de andere oever. We klauteren over de glibberige blokken en na 6 uur lopen komen we in bewoonder gebied. We lopen tussen moestuintjes met peen, kool, lente ui, selderij, papaya, boontjes, bietjes en witte kool. Eindelijk komen we bij de Concord waterval die aan het einde van de weg in het dal ligt. Deze plek is weer toeristen gebied. De uitbaatster vraagt waar we vandaan komen want ze heeft geen busje zien stoppen. Van Grand Etang melden we, vol ontzag en met open mond antwoord ze WAAAUW. Soms is het beter dat gpx bestanden niet op internet staan, deze route is niet voor toeristen en hij is al jaren niet onderhouden. |
|
Na de inspannende jungle survival tocht zoals we de wandeling van gisteren beter kunnen beschrijven is het tijd voor wat rust. We hebben ons aangemeld voor de Oildown die een stel amerikanen geregeld hebben. Een Oildown is een Grenadiaanse stoofpot waarbij het kokosnoot sap waarin de ingredienten gestoofd worden wordt ingekookt tot er slechts de olie achtige vloeistof overblijft. Zoals altijd bij stoofpotten is er volop keuze en variatie in de ingredienten. Essentieel voor de Oildown zijn: broodboomvrucht, vettig vlees (kippe vleugels, varkensstaart), kokosnoot sap gemengt met geelwortel, calloo (tropische spinazie) en tot worstje gerold deeg van meel. Als kruiden kan je gebruiken wat er voor handen is in het seizoen (knoflook, thijm, lente ui, pepers) en zoals met veel gerechten wordt er maar spaarzaam groente gebruikt (wortel, pompoen). Onze kok is Devon, zijn naamkaartje vermeld the best boat handy man in Grenada dus niet alleen in de keuken is hij thuis. Hij legt uit dat de truc van een Oildown is dat je precies genoeg kokossap gebruikt. Bij te weinig zijn de ingredienten niet gaar en bij te veel heb je een stevige soep gemaakt inplaats van een Oildown. De maaltijd smaakt prima en er is genoeg om nog wat mee naar "huis" te nemen. Het groepje amerikanen is beperkt tot slechts 3 andere boten, waaronder een catamaran moterboot. De dames hadden we al gezien op de kookklas van een paar dagen eerder. Ze vermaken zich hier prima in de zuidelijk Carieb, de meesten zijn er al een paar maanden en geen zins om binnenkort verder te gaan. Of het wel veilig is in Trinidad krijgen we als eerste vraag als we vertellen waar we vandaan komen. Het is een heel andere wereld hier tussen al die verschillende bootjes mensen. En dat is voor ons nog steeds erg wennen. |
|
Vandaag was een nootmuskaat dagje uit. Lijn 5 bracht ons naar Dougladston estate iets ten zuiden van Gouyave. Dougladston is een oude plantage, maar van het industrieel erfgoed is niet veel meer over. De meeste gebouwen zijn ingestord en overwoekerd door planten. De tand des tijds en de orkaan Ivan in 2004 hebben hun sporen achter gelaten. Daarna is ook niets meer opgebouwd of onderhouden lijkt het. Zagen we bij de River Rum destillerij nog een werkend waterrad, hier was alles overwoekerd. Slechts een grote houten loods is nog in gebruik voor rondleidingen van toeristen. Wat wel weer leuk is is dat ze in Dougladston alle kruiden hebben, dus naast nootmuskaat en foelie ook kruidnagel, kaneel, cacao, pigment, bay leaf, citrus vruchten en kalabassen. Na de uitleg in de schuur slenteren we nog wat over het terrein waar verspreid woonhuizen en veel cultuur bomen staan.De cacao durfen we niet te plukken omdat we denken dat de bomen van iemand zijn. Maar met rottend fruit op de grond durven we wel rijpe spullen uit de boom te plukken. We scoren wat citrus vruchten en een grote kalabas. Na Dougladston lopen we naar Gouyave en bekijken het verwerkings station van de Grenada nootmuskaat cooperatie. Hier brengen de boeren uit de omgeving hun oogst aan nootmuskaat. Na keuring en weging van hun oogst krijgen ze betaald. Op de foto hiernaast alle stadia van de nootmuskaat. De nootmuskaat die wij als een hard bolletje (rechts beneden) kennen die je moet raspen zit in een harde donker bruine schil, met de harde schil er nog omheen kan de noot 10 jaar goed blijven. Om de harde schil heen zit de rode foelie en dat alles zit in een gele vrucht (links boven). Na circa 8 weken drogen wordt de schaal gekraakt waarna vrouwen de doppen van de noten scheiden. De terug reis gaat weer onderbegeleiding van een bevlogen predikant op de radio. Het is hier in Grenada of reggea muziek of een preek in de busjes. Onze voorkeur gaat uit naar chauffeurs met dreadlocks en rasta kapsel. Daar zit je toch wat vrolijker bij in de auto, alhoewel de strijdbare muziek je als blanke ook wel ongemakkelijk kan doen voelen. |
|
 |
We zouden eigenlijk al weer verder zijn gevaren maar dat hebben we niet gedaan. De wind ging richting 5-7 Bft en we hebben de tijd, dus waarom een paar onrustige uurtjes op zee als je ook achter je anker kan blijven zwieren. Zondag middag en maandag ziet het er beter uit dus daar wachten we nu op. Aan boord is genoeg afleiding. Ernie heeft haar rugzakje kunnen afhaken en een regenschutje gemaakt voor boven het vluchtluik. Erik maakte een verlenging van de bediening van de buitenboordmotor, zodat ie nu ook op het bankje in het midden van de bijboot kan zitten. De watervoorraden werden weer aangevuld. Beetje zwemmen en 's-avonds filmpje kijken. De accu's blijven prima op spanning met de nieuwe windmolen dus een paar uur TV kijken is geen probleem meer ! Samen deden we weer een kookles bij de dames Omega en Esther van Dodgy dock. Vanaf Prickly baai, in het zuiden van Grenada, willen we naar de onderwaterbeelden tuin iets ten noorden van St. George. Daar lekker snorkelen en dan verder naar Carriacou, een eilandje vlak boven Grenada. Wat het daarna gaat worden weten we nog niet. De andere eilanden liggen allemaal op dagtocht varen van elkaar met een Noord Oostelijke koers en tegenstrooms. De wind komt hier standaard uit Oost soms iets noordelijker zelden iets zuideijker. Dat betekent dat al die dagtochten zwaar aan de wind varen worden met stroom tegen. We overwegen om eerst, in een paar nachten doorzeilen, naar Dominica te gaan. Een prachtig wandeleiland volgens de verhalen. En dan weer langzaam naar het zuiden te varen, wat een betere koers qua wind oplevert. Vandaag nog wat boodschappen gedaan van ingredienten die bij de kooklessen gebruikt werden. De groene vruchten op de foto zijn Christophers. Ze worden gebruikt in sauzen, maar wij maakten er een heerlijke zachte soep mee. Ook moest de rum voorraad worden aangevuld. Tja, we blijken dus toch rum drinkers te zijn geworden. De rum-punch was snel op en een klein flesje rum dat we gekocht hadden om kruiden in te bewaren is de afgelopen dagen ook als rum-punch verwerkt terwijl de kruiden nog altijd droog in het zakje liggen. Met de grote fles zal er vast wat voor de kruidjes overblijven. In de jachthaven van St. George zagen we een Nederlandse vlag, dus aanleiding om een praatje te maken. Het was de Seaquest, ze zijn op de terugweg van een rondje wereld in 4 jaar. Huib Jan was aan het opruimen en we kregen twee stevige vislokkers mee voor het formaat vis (+ 1 meter) dat ie niet meer aan boord wilde hebben. |
|
Maandagochtend zijn we Prickly bay uitgevaren om naar Halifax baai, halverwege de westkust van Grenada, te gaan met onderweg een bezoek aan de onderwaterbeeldentuin nabij Moliniere Point. Helaas liep de motor warm zonder duidelijke aanleiding. Bij St. George zijn we daarom weer achter anker gaan liggen om een en ander uit te zoeken. Een lekkende pakking van de koelwaterpomp werd door siliconen pakking vervangen om de lekkage te stoppen. Daarna konden we verder naar Moliniere Point. Een vrije mooring was zo gevonden en we sprongen snel overboord met de snorkelspullen en onderwatercamera om de beeldentuin te bezoeken. Leuk maar indrukwekkend was het niet. De parkwachters bezochten onze boot terwijl we in het water lagen en eenmaal terug aan boord hadden ze lunchpauze zullen we maar zeggen, en dan ga je ze ook niet storen toch ?? Snel mooring los en verder onderweg naar Halifax baai. Twee anker pogingen bij Halifax baai werden afgebroken door "NO, NO" geroep vanaf de kant. Een lokale visser liet zich door zijn vrouw naar ons toe roeien en vertelde dat hij het water voor het strand voor visserij met een net gebruikte, we moesten maar een mooring pakken. Tja, er lagen er drie dus waarom ook niet. Het water is kraakhelder en het zag er onderwater mooi uit zo vanaf de boot. Maar met al het gesnorkel tussen de beelden hadden we geen zin om aan het einde van de dag ook hier te snorkelen. Met het vallen van de avond waren we de enigste boot op deze stek en lekker midden in de natuur. Zingende cicaden, vissende vleermuizen, lichtgevende algen en visjes en springende vissen. We gaan vroeg te kooi want morgen willen we door naar Carriacou. De tocht naar Carriacou is zwaar aan de wind, het eerste stuk blijven we dicht onder de kust in de luwte van Grenada om zo een gunstige uitgangspositie voor de oversteek te hebben, maar met de nog steeds warm lopende motor durven we niet veel gas te geven en we kruipen met 1,5- 2 knoop langzaam noordelijker. Vanaf de kop van Grenada gaan we zeilen en verlijeren we naar het Westen door de westgaande stroming, tijdens een regenbui winnen we weer wat hoogte maar als de wind daarna inzakt moeten we een slag terug maken om Carriacou niet voorbij te varen. Het is ons duidelijk dat als we de oostelijke Carieb willen verkennen het leuker zeilen is van noord naar zuid in plaats van tegen de Noordoost passaat in. In Carriacou gaan we verder met sleutelen aan de motor, ook de interkoeler lekte koelvloeistof. Na een ochtendje klussen en bijbehorend schelden door Erik lijkt het te zijn verholpen. Later in de week maken we voorbereidingen voor de oversteek naar Dominica het eerste eiland dat vanaf hier westelijker ligt, vanaf daar zakken we dan weer af naar het zuiden. |
|
|
Direct na aankomst in Tyrrel baai, ons anker lag nog maar net overboord, werden we eerst verwelkomd door een local die Chileense wijn probeerde te verkopen. Een tijdje later was het Warrior die met zijn gammele roeiboot langszij kwam, of we bananen of limoenen wilden hebben. Nou vooruit dan maar bananen, limoenen even niet. "Kan je ook brood bezorgen ?" vroegen we, "No, problem", "graag om 8:30 morgen ochtend". "Hum, ik ben nogal druk, 09:00 komt beter uit voor mij", OK dan ontbijten we later. De volgende morgen ontbijten we met havermout, ons brood kwam pas om 9.30 uur. "Sorry I'm what late, but that is no problem" opent Warrior die morgen het gesprek. Helaas geen wisselgeld, maar 5 Amerikaanse dollars is ook goed. We krijgen zelfs 1 Dollar retour als we hem een "shot of rum" kunnen geven. Ernie pakt de fles al, maar Erik vindt het geen goed plan om de notaire drinker verder met zijn verslaving te helpen, "het is niet gezond zo vroeg al te drinken" zegt Erik. "Ik drink de hele dag" is het antwoord en Ernie schenkt hem toch maar wat in. Warrior bedankt hartelijk voor de business, "jullie zijn goede mensen, You give me live", Erik antwoord "No, we give you drinking", "That is the same man" geeft Warrior lik op stuk retour aan Erik. Tegen die filosofie kunnen we niet op en we nemen lachend afscheid van elkaar. Daarna zien we iedere nieuwe boot in de baai bezocht worden door de Chileense wijnventer en Warrior. Bij gebrek aan SSB pakken we Wifi internet op van het onbeschermde netwerk van Lambi Queen. Lambi is een lokale naam voor een grote zeeslak die hier veel gegeten wordt. Op de vorige ankerbaai is het er niet van gekomen om Lambi te eten en donderdag avond eten we bij Lambi Queen een lekkere maaltijd. De op Dougladston estate geplukte calabas wordt op de ankerstek door Ernie bewerkt. |
|
We zitten in de kajuit lekker aan de koffie en nemen de plannen voor de dag door. Opeens ziet Ernie de voorstag van een boot pal langs ons komen door een van de patrijspoorten, en zegt nog "wat is die dichtbij". Daarna een knal en we schudden heer en weer. Een 51 voeter heeft onze bijboot geschampt en die danst tegen de nieuwe verf heen en weer tot het weer rustig wordt. Rustig, althans het geschommel van de boot, daarna ontsteekt Erik in schelden en roepen naar de huurbak. Ze komen gelukkig terug. De schade bij ons valt mee, de nieuwe bijboot is nu wat ouder door een flinke kras en er is wat verf van de romp nabij een septer. De La Vida, de huurbak, sorry veel begrip hebben we er niet voor, gaat voor anker en komt later met een bijboot langs om de zaak op zijn Amerikaanse te regelen. Ze willen het niet via de verhuur maatschappij regelen en doen een voorstel om het af te kopen. We vertellen dat we de bijboot pas nieuw hebben en nu dus een oude met een kras hebben, en na al het schilderwerk in Trinidad hebben we weer een schilderklus erbij. Of een US $ 100,- de schade verzacht ? Dat was precies het bedrag dat Erik al in gedachte had om te claimen. "C'est la vie" bedenken we als we de vijf biljetten van $20,- in ontvangst nemen van La Vida. De rest van de dag blijven we nog wel met een kater gevoel zitten. In de 4 weken tijd dat we weer in het water liggen hebben we inmiddels krassen op de romp van een boot van de mooring eigenaar in Trinidad die geld kwam halen voor zijn mooring en nu dus van een huurbak erbij. Van de onderwater beeldentuin bij Moliniere point hebben we een filmpje op Youtube gezet, klik hier om het te zien. Hiernaast nog een foto van de aanvaarders, wees gewaarschuwd ! en hieronder een foto van de ankerstek, ruim genoeg maar best druk. |
|
 
|
Gisteren hebben we de helmstok constructie toch maar weer laten vast lassen op de roeras. Dat zat ie vroeger ook, maar de borgbout die we als verbetering sinds Trinidad hadden, bleek dat niet te zijn. De duizenden bewegingen en trillingen van het roer maakten dat de borgbout snel loskwam en vervolgens kregen we speling op de helmstok. Hier in Carriacou zit sinds 27 jaar een franse zeiler die een trimaran heeft omgebouwd tot RVS en Aluminium werkplaats. De drijvers zijn in 17 jaar het water niet uitgeweest en zo lek als een mandje. Nu vult hij de drijvers op met lege PET-flessen om voldoende drijfvermogen te houden. Gelukkig is zijn laswerk van betere kwaliteit. Vanmorgen vroeg kwam de Argo van Ton en Gerrie de baai binnen gevaren. We hadden ze sinds Sal (Cabo verde, december 2011) niet meer gezien, de Argo zette toen koers naar Suriname en wij naar Senegal. Via het radionetje hebben we elkaar nog wel regelmatig gesproken. Straks bijpraten en tips krijgen voor de Carieb. De watertank aanvullen is als je op anker ligt altijd een klus. Met lege jerrycans naar de kant, kraan zoeken, betalen en hoeveel dan en dan weer terug naar de boot en met een trechter aan dek de jerrycans leeg gieten waar je in Nederland gewoon de tuinslang in hangt als je aan een steiger ligt. De prijzen voor zo iets gewoons als water zijn hier flink over de top. Dus Erik dacht als ik toch moet betalen kan ik het misschien beter bij een lokaal restaurant kopen dan in een westers beheerde jachthaven. Na wat vragen, komt er uiteindelijk een mannetje van het strand die het elders wel even regelt. Ondanks aandringen voor een prijsafspraak gaat hij door met zijn regelwerk, "no problem, man, it will be OK, man, take it easy ". De waterflessen zijn gevuld met 50 liter water, of ik even € 10,-- wil betalen. Mooi niet dus, hij krijgt hetzelfde bedrag als dat de haven zou rekenen. Dat is zwaar tegen zijn zin, een tirade van racistische taal valt de gierige, witte, uitbuiter Erik ten deel. Het blijft soms wennen en zoeken naar die relaxte Caribische sfeer. Morgen zetten we koers naar het noorden van Dominica. Dat wordt een tocht van 188Nm dus twee nachten op zee. De verwachting is dat de wind uit oost komt en tussen de 15-20 knopen is (4-5+ Bft), het wordt aan de wind, maar bezeilbaar zoals het er naar uitziet. Een volgend bericht zal dus even op zich laten wachten. |
|
We zijn in Dominca, update volgt later. Alles OK. We blijven hier een tijdje om te wandelen, zie engels artikel over de wandel mogelijkjheden Best walking island in the Carieb. |
 |
|
De 195 Nm zeiltocht van Carriacou naar Dominica gaan redelijk voorspoedig. Redelijk omdat we veel kunnen zeilen maar tijdens de uren met windstilte ontdekken we dat de motor koeling nog niet in orde is. Als we te veel gas geven loopt de motor warm en lekt er koelvloeistof, maar we kunnen de plaats van lekkage niet ontdekken. We kiezen voor de pragmatische oplossing, minder gas en passen de dop van het expansie vat aan zodat er geen druk opbouw in het koelvloeistof systeem kan ontstaan. De oplossing lijkt te werken, we varen in de momenten van windstilte met een snelheid circa 3,5 knoop op de motor, dat is wat ons betreft genoeg snelheid. De gemiddelde snelheid over de hele tocht is 3,9 knoop (7,2 km/uur) en om 1 uur in de middag kan na 50 uur varen het anker over boord. De eerste boatboy meldt zich nagenoeg gelijk met de plons van het anker. Hij heeft van alles in de aanbieding, waaronder ook een vlag van Dominica die we kopen. De papegaai in de vlag is te lastig om zelf te tekenen en we willen geen boete riskeren wegens belediging van de natie door een foute vlag te voeren. Ja, ja dat soort boetes bestaat. Gelukkig zelf nog nooit last van gehad. Het is een lange wandeling naar de douane om in te klaren, de kosten van EC 10,- (€ 3,-) zijn vrolijk laag en als we een stempel in het paspoort willen kan dat bij immigratie op het politie kantoor, maar het is niet nodig krijgen we uit gelegd door de douane. |
|
Terug bij de boot blijkt het anker toch niet zo vast te hebben gelegen, we zijn een heel eind verplaatst door de wind. Gelukkig nog altijd in veilig water maar niet leuk. We doen drie nieuwe ankerpogingen, de laatste op een zandige bodem geeft goed houvast. De dunne laag zeewier dat hier op de bodem groeit gaf iedere keer problemen. We gaan vroeg te kooi en zaterdagmorgen doen we kalm aan. Pas tegen de middag zijn we op de wekelijkse markt. Slechts knoflook en wat fruit stonden op het boodschappen lijstje, maar we komen toch weer met een hele lading vers eten aan boord. Op de markt zien we broodvrucht liggen en vragen naar de bereidingswijze. De verkoopster prijst haar waar prima aan en geeft veel tekst en uitleg. Bij haar kopen we een verse en bij de buurvrouw een kant en klare broodvrucht. De kant en klare broodvrucht is gekookt in zijn eigen sap door hem circa 20-30 minuten in de kooltjes van een gedoofd vuur te leggen (vandaar de zwarte kleur (zie foto). De uitleg gaat zelfs zover met het proeven bij het eettentje en het schillen van een kantklare. Wij gaan hem over een paar dagen koken in de snelkookpan. De kant en klare wordt vanavond in de salade gegeten, wat we over houden zal Erik frituren tot een soort van patat. |
|
|
Als we op de markt een fruitsapje zitten te drinken probeert een oudere man een soort van onderzetter/place-mate van riet gemaakt aan ons te verkopen. We bedanken in eerste instantie, maar het stukje huisvlijt is wel een mooi souvenier dat past in onze voorkeur van gebruiksvoorwerpen souveniers. De oude man schuimt andere markt bezoekers af naar gegadigden, maar niemand koopt. We bieden EC 2,5 (€ 0,75) en de man kijkt Erik versteld aan, door de twinkeling van verbazing en blijdschap in zijn ogen merken we dat hij deze financiele meevaller niet verwacht had. Die gedachte is wederzijds. We bedanken de man die twijfelachtig ons geld in ontvangst neemt met de woorden "Thank you so much, God must be a white man". Oeps plost staat aan onze tafel een schrijnend voorbeeld van hoe verschillend onze werelden zijn, Erik meldt nog dat God vast geen kleur heeft en er zeker geen onderscheid in maakt. Dat stelt de man ook wel gerust. Met zijn recente inkomsten zien we hem nog wat boodschappen doen op de markt.
Op het strand nemen we nog een biertje om zo achter de internet code te komen van de kroeg waarvan we het Wifi signaal aan boord kunnen ontvangen. We plaatsen gelijk de positie rapporten van onze tocht op internet, doen een snelle update van het blog, facebook, twitter en kletsen met de familie via skype. Daarna is het tijd voor verkoeling in het water met een snorkelpartij. |
|
Onze eerste wandeling is langs de Indian River. Vanuit Portsmouth nemen we de laatste weg links voor de brug over het riviertje. Na een tijdje lopen kruist de Waitukubuli National Trail deze weg. Hier gaan we de weg af en volgen segment 11 van dit nationale wandelpad dat van zuid naar noord over het hele eiland loopt. Het pad is makkelijk te volgen omdat er ook paardrijtrips worden gehouden op dit stuk, paardehoeven en keutels wijzen ons de weg. Bij iedere voetstap die we zetten horen we geritsel opzij van het pad, hagedissen, gekko's, varaan achtige reptielen schieten weg. Het landschap is gevuld met grote bomen met plankwortels en regelmatig hebben we zicht op de bovenloop van de Indian River. Het wonderlijke landschap is gebruikt bij scenes in de film "Pirates of the Carribean". Uit de digitale kaarten die we van internet konden downloaden met OsmAnd weten we dat er een doorsteek moet zijn die meer langs de Indian River loopt naar een Bush bar die het eindpunt is van een boottochtje die de boatboys aan de man proberen te brengen bij de zeilers. We vinden een heel smal weinig belopen bospaadje na circa 250 voetstappen, in een bocht 250 meter vanaf een brug. Al spoorzoekend omdat het paadje niet erg duidelijk is en door een beek heen lopend komen we uiteindelijk bij de erg leuke Bush bar. We zijn de enigste bezoekers samen met de tientallen vogeltjes die vrolijk over de drankflessen hupsen. De vriendelijke barman is wat verbaasd, de meeste gasten komen met de gegidse tocht via het water en niet vanuit de Bush bij deze bar. Terug aan boord experimenteerd Erik verder met wat je allemaal met een broodvrucht kan doen. De patat smaakte prima en ook de "vegetarische bitterballen" gaan er goed in. De nog altijd groene bananen die we in Carriacou kochten worden verwerkt tot bananen chips nu we toch aan het frituren zijn. De dunst gesneden plakjes zijn het lekkerst, lekker knapperig. De dikkere zijn wat zacht van binnen, de smaak is prima maar chips horen te knappen. |
|
|
Na een bezoekje aan de hoofdstad Roseau in het zuiden van het eiland zijn we gisteren weer aan de wandel geweest. In Roseau hebben we bij de Tourist Information informatie verzameld, de ankerbaai bekeken en lekker geluncht in een snackette, dat is hier de naam voor een klein stalletje waar de lokale lunch gegeten wordt. De wandeling was traject 13 van de nationale trail, wij liepen hem van Capucin naar Penville. Het bus tochtje er heen was mogelijk het gevaarlijkst. Een van de passagiers had als taak gekregen een niet goed af te sluiten jerrycan met benzine rechtop te houden en toen een gasfles werd ingeladen kon Erik die staande ziende te houden terwijl het busje over de slingerende weg met kuilen richting Capucin reed. Naast passagiers bracht ons busje dus ook allerlei vrachtjes weg, brood voor de winkeltjes verder op, gas, benzine en nog wat pakjes. Over de 8km wandeling deden we inclusief de pauzes 4 uur en dat was ook de tijd die er voor stond volgens de borden. Het voetpad is met Europese steun aangelegd, tja je moet er soms een eindje voor reizen wil je kunnen meegenieten van het geld dat naar Brussel gaat. We vermoeden dat ook de lokale bierbrouwer een sponser is van het wandelpad met de naam Waitukubuli want dat lijkt toch erg op "Way to Kubuli", vrij vertaald "op weg naar het bier " want Kubuli is de naam van het lokale bier. Aan het einde van de tocht moesten de vochtvoorraden nodig worden aangevuld, de halve liter water die we bij ons hadden was erg weinig. In de vele kokosnoten die op de grond lagen hoorden we wel het verfrissende sap klotsen maar zonder degelijk kapmes was er niet bij te komen. Het pad loopt langs de noordelijke kustlijn. Regelmatig hadden we zicht op Guadeloupe, het eiland boven Dominica, en konden we af en toe rusten op een bankje. In het begin was het langdurig omhoog lopen over een redelijk breed pad, aan het einde van de tocht was het meer een geitepad. Weer zagen we veel hagedissen en gekko's weg schieten en Kolibri's en zelfs 3x een slang. De tocht was grotendeels beschaduwd door het bos en op sommige plaatsen was een verfrissende wind van zee of van over de bergkammen. Nabij Penville werd er weer aan landbouw gedaan op de steile hellingen; banaan, knollen, papaya en geiten. |
|
De wandeling naar de Chaudiere pool begint met een bus tocht naar het aan de noord-oostkust van Dominica gelegen plaatsje Bense. In het plaatsje staat nog een bordje met vermelding van de route, maar hoe dichter we bij de pool komen hoe minder tot geen route aanwijzingen er meer zijn. Wel lopen er wat jonge mannen rond die ons willen gidsen. Maar we hebben de electronische gids bij ons die zelfs de voetpaden door het oerwoud kent. En als we bij het begin van de Chaudiere pool zijn komt er een kleine optocht van 20 bezoekers die de laatste meters van de route verklappen. Als ze weg zijn springt ook Erik het vekoelende zoete water in. Eenmaal terug op de boot de gebruikelijke routine van een verfrissende plons in het zeewater. Er nadert een boot die koers zet naar de Gabber, maar al afdrogend geeft Erik hem niet veel aandacht. Totdat hij in zijn ooghoek het bekende gezicht van Ank ziet, wat een verrassing ! We wisten dat de Bodyguard van Dennis en Ank een ontmoetings poging zou doen maar niet dat het zo snel zou gebeuren. Gisteren waren ze 142Nm bij ons vandaan volgens de positie rapporten en ze wilden ook Guadeloupe nog bezoeken. Ze hebben de volgorde omgedraaid en zijn eerst naar ons gekomen. Die avond eten we bij de Bodyguard en kletsen bij over van alles en nog wat. Het was in het spaanse La Coruna (2010) dat we de Bodyguard voor het laatst zagen op het water. Straks liggen we in Curacao ook weer bij elkaar. Inmiddels hebben we al wederzijds bij elkaar gegeten en een mooie wandeling gemaakt. |
|
|
Maandags waren we nagenoeg de hele dag aan boord van de Bodyguard. Bij Ank stond nog altijd op het wenslijstje het maken van een schutje voor boven het vluchtluik. Toen ze hoorde dat Ernie het bij ons zelf had gemaakt met een eenvoudige Singer naaimachine en wat slimme instellingen, moest het er maandag dus maar eens van komen. Met zijn drieen was het passen en meten met de stukken canvas die al sinds de Canarische eilanden (2010) aan boord van de Bodyguard lagen. Erik en Dennis gingen opzoek naar een aluminium pijp en een gevulde bake (vette lokale snack). 's-Avonds was het schutje klaar, mooi strak door de aluminium pijp en de spandraden. Dennis en Ank konden die nacht doorslapen en hoefden er niet uit om het luik dicht te doen voor de regen, terwijl er nog altijd een verkoelende wind naar binnen blies. Wij doen altijd een dag aan boord rustig en een dag wandelen. Dus dinsdag was het weer wandelen. We begonnen wat later op de dag en de wandeling was 1,5 uur rijden van de ankerplaats, plus nog een uur wachten tot het busje vol zat. |
|
|
Kort na de middag gingen we met zijn vieren op pad naar de Middleham fall, een van de hoogste watervallen van Dominica. Voor het eerst tijdens onze wandelingen stond er bij het beginpunt een geuniformeerde medewerker van het ministerie van bosbouw die vroeg naar onze dagpas. Tja, die hadden we niet. Dat we dat niet wisten, dat had de chauffeur moeten vertellen, het is sinds jaren, het kost U$ 5,-- per persoon, die gele folder die u heeft is geen officiele van het ministerie, ...
Het bleef allemaal vriendelijk, maar wel onhandig, want een dagpas konden we in het dorp kopen. Na 2,5 uur reizen moesten we dan nu 45 minuten de berg oplopen en weer omlaag om een dagpas in Laudat te kopen, want ter plekke bij de ambtenaar was niet mogelijk. Ank gaf de man U$20,- voor vier dagpassen met de vraag om ze voor ons te kopen. Wij zouden dan zeggen, als we controle onderweg tegen kwamen, dat hij (zijn naam stond op zijn indentiteitskaart die om zijn nek hing en op zijn uniform) de passen voor ons had. Dat werd een ongemakkelijk situatie voor de man, want dit soort verhalen wilde hij liever niet de wereld in hebben. Uiteindelijk konden we op pad, hij zou de passen regelen. De wandeling ging over een mooi pad door tropisch bos vol vogel en kikker geluiden. Ernie zag weer een slang, Erik een rat en onderling hadden we genoeg om bij te kletsen. De Middleham fall hebben we op een afstandje bekeken en we zijn niet het dal in afgedaald voor een zwempartij. Het was toen al vier uur in de middag en een terugweg met busjes naar Roseau en Portsmouth begon twijfelachtig te worden. Eenmaal het bos uit kwam er gelukkig snel een auto langs die een lift wilde geven, het was een Duitse fysiotherapeute die hier al 14 jaar woonde. Een aansluitende bus naar Portsmouth was gelukkig ook snel gevonden en om 19:30 waren we weer bij de boten. |
| We varen de komende dagen via Rosseau naar Martinique. Op Martinique maken we nog een stop in het noorden bij Saint Pierre en gaan dan door naar de hoofdstad Forte de France en de planning is wat langer te blijven in Le Marin in het zuiden van Martinique. Of we onderweg internet kunnen vinden weten we nog niet. Dus het kan even duren voor er weer een update komt. |
|
Zaterdagmorgen gingen we vroeg op, de witte kopjes op het water weten we aan de versnellingszone nabij de punt van het eiland daarna zou het wel rustiger worden. Met twee riffen en slechts de kotter verlieten we de mooring. Afwisselend was het stuiterend aan de wind, natte gangboorden in halve wind en snel voor de wind weglopend afgewisseld met even helemaal geen wind. Op de marifoon was het een drukte in het frans "securite securite ici Grossag avec une bulletin de meteo special". Aan de horizon was het grijs en donkergrijs van buien die over de laatste bergen van Dominica onze kant op kwamen. Als de wind te hard werd liepen we voor hem uit om later in een rustiger moment weer wat hoogte te maken. De motor stond bij om in windstiltes nog een beetje voortgang te houden.In intervallen van 5 minuten was het nat worden van de regen of overkomend water of nagenoeg stilliggen door de wilde zeegang. Toen we achter het eiland vandaan kwamen moesten we snel een derde rif zetten. We zeilen voor ons plezier en we willen de spullen graag heel houden en daarom besloten we terug te gaan. Bij aankomst worden we begroet door een nieuwe "boatboy" die ons naar de mooring begeleid. Aan boord van zijn boot zit ook een man uit Sint-Maarten, hij spreekt nederlands met ons. Omdat de mooie baantjes op St.-Maarten worden weggekaapt door Nederlanders werkt hij nu op Dominica. Het bevalt hem prima hier op het eiland, hij is chef in de keuken van een van de hotels. De amerikaan die hier ook aan een mooring ligt begroet ons en vraagt naar hoe het gaat. Met verrekijker tuurt hij regelmaitg naar de paar zeilboten die ook een poging wagen en in een versnellingszone snel zeil moeten minderen. Hij zou ons vast ook hebben zien ploeteren en regelmatig zien schuin vallen als er weer een windvlaag van +8Bft kwam. Met Pasen blijven we op Dominica, later in de week neemt de wind en regen af. De croissants, franse kaasjes en een lekker wijntje houden we nog te goed. |
|
De Pasen zijn voorbij en we liggen nog steeds op de mooring bij Roseau. Inmiddels zijn we bijgekomen van onze onstuimige tocht, maar nu doen we het rustig aan omdat we 's-nachts wakker worden gehouden door het geslinger van de zeedeining of stevige regenbuien. Bovendien is de wind deze dagen een beetje uit het zuid-oosten en dat is ongunstig voor de zeiltrip naar Martinique. De regenbuien zijn een prima aanvulling op onze zoetwater voorraden, afgelopen nacht vingen we ruim 50 liter op. Het had meer kunnen zijn maar we hadden geen zin om weer ons bed uit te komen om de flessen te verwisselen. We vermaken ons met snorkelen rond de boot en een wandeling naar Roseau. Roseau is op vrije dagen een saaie plaats, op eerste en tweede paasdag was het een aaneenschakeling van lege straten. Niets was open en de enigste auto's die er reden waren lesauto's die ook genoten van het weinige verkeer. |
|
Bij de markt was nog een kraampje met wat lokaal eten, Erik nam "goat water". Een simpele soep van geitevlees, aardappel een enkele wortel en dumplings. Dat laatste is meel gekneed tot een willekeurige vorm en meegekookt in de soep, een soort van vermicelli dus maar dan als klont van enkele centimeters. De bijboot laten we aan de steiger van het Anchorage hotel als we de wal op gaan. Vanuit het hotel organiseren ze walvistochten met toeristen. Bij het terras van het hotel hangt een skelet van een aangespoelde walvis. Als we later in de week oversteken naar Martinique zullen we goed opletten of we ook een walvis zien. Vandaag hebben we gesnorkeld bij Champagne beach dat hier iets verder op aan de kust ligt. De naam komt van het vulkaan gas dat onderwater uit de bodem borrelt. Behalve gasbelletjes zijn er leuke vissen onderwater te zien. |
|
|
De zeiltocht vanaf Roseau naar St. Pierre op Martinique verliep zo vlot dat we besloten door te varen naar Fort de France. Helaas ligt Fort de France meer naar het oosten en werd het dus voor ons zig-zaggen voor de ingang van de baai om maar slechts enkele mijlen voortgang richting eind doel te maken. Met het vallen van de duisternis gaat het anker over boord bij Fond LaHaye, we hebben Fort de France niet gehaald. De volgende morgen gaan we vroeg op om nog voor de wind aansterkt naar Pointe du Bout te varen dat tegenover Fort de France ligt. Hier is een marina en verwachten we de koel problemen van de motor te kunnen herstellen (alleen een nieuwe uitlaatslang hopen we). Voor koffie tijd zijn we bij Pointe du Bout, de marina ligt vol met luxe lokale motorboten en een enkele zeilboot. Er lopen voor het eerst sinds tijden meer witte en rood verbrande mensen op straat dan zwarte. Bijna iedere winkel is een restaurantje of toeristen prularia verkoop punt, de prijzen zijn in Euro's. Het lijkt erop of we met de oversteek van Dominica naar de franse riviera in de Middellandse zee zijn gevaren. Wat een contrast tussen deze twee eilanden. Boodschappen doen we in het verderop gelegen Riviere Salee. We nemen de bus, die eerst een rondtour maakt over het schiereiland. Als we klaar zijn met winkelen rijden er geen bussen meer en krijgen we een lift van twee franse jongens die op Dominica het hele "Waitukubuli" wandelpad (184km) van zuid naar noord gelopen hebben en nu nog een paar dagen strandvakantie nemen om uit te rusten voor ze volgende week weer retour Frankrijk gaan. We zijn in het caribische Martinique, maar volgens de fransen in het departement Martinique van het europese Frankrijk. Postzegels voor naar Nederland vallen in het tarief buitenland, voor naar Frankrijk geldt het lage binnenlandse tarief. Inklaren doe je zelf achter een computer op het havenkantoor, geen douane of immigratie. Brood koop je bij de boulangerie, maar dan wel baquette of croissants. Kaas is schimmelkaas, de schappen staan vol met verschillende smaken yoghurt. De mensen hebben tijd voor vertier en sport, kinderen van 12 a 13 jaar hebben een iphone een beugel en piercings. Iedereen heeft een eigen auto, dus openbaar vervoer is een stuk minder. Drinkwaterkranen staan in huis en niet langs de straat. |
|
Op onze laatste dag in Dominica bezoeken we het Caribe territory, een gebied aan de oostkust waar nog een restje oorspronkelijke Carib indianen woont. Indianen waren de oorspronkelijke bewoners van alle Caribische eilanden maar met de komst van de Europese "handelsvaart" is deze bevolkingsgroep (heidense wilden) uitgemoord in naam van de europese God, vaderland of simpel in het gezicht geniest waardoor ze wat dagen later aan de griep overleden. Bij Cray fish river is een bezoekers centrum en proberen de laatsten der Caribe indianen het hoofd boven water te houden met de verkoop van rietvlecht werk en van natuurproducten gemaakte artikelen. Het is wonderlijk om je te realiseren dat deze bevolkingsgroep van circa 200-300 personen de komende generaties geassimileerd zal zijn in de bonte mengeling van rassen die je op de Carieb vindt. Bij het bushokje heeft iedereen tijd voor een praatje, een rasta man spreekt ons aan en vertelt honderd uit over allerlei details van Dominica. Wat later komt een jonge man een praatje maken, hij is de jongste in de raad van ouderen van de caribe indianen en verantwoordelijk voor jongeren en sport. Helaas is het gesprek kort want ons busje naar Roseau arriveert. We krijgen steeds meer grip op het caribische tijdsbesef, maar het blijft moeilijk om het tijdstip van de komst van een bus te bepalen. Hoeveel "while's" zitten er in een "soon" en hoe verhoudt dat zich tot de horloge tijd in uren en minuten. "Two minutes" duurt ongeveer een kwartier weten we uit de bereiding van een verse passion juice. "Quick", de bestelling van vers gemaakte gefrituurde balletjes, duurt ongeveer 4 minuten, dus een half uur, En als de buschauffeur zegt "ik vertrek nu" dan bedoelt hij dat hij de eerstvolgende bus is en pas vertrekt als ie vol zit, wat weer een uur kan duren. Ons bezoek aan Dominica zit er op, de volgende dag is het anker op en richting Martinique. |
|
|
Gisteren was het een vrije dag op Martinique, niet vanwege de zondag maar vanwege de afschaffing van de slavernij in Frankrijk in 1848. Daarmee zat Frankrijk, samen met Denemarken, in de middenmoot van Europese landen; Engeland in 1808 en Nederland pas in 1863. In Fort de France staat een beeld van de vrouw van Napoleon, keizerin Josephine (1763-1814) die als dochter van een plantage houder op Martinique ooit de nationale trots van het eiland was. Maar toen onthuld werd dat ze Napoleon stimuleerde in het aanhouden van de slavernij werd haar beeld naar een mindere prominente plaats verhuisd en geheel in de Franse traditie onthoofd. De zondag hebben wij gebruikt voor een snorkelpartij op de ankerplaats en later in de middag zijn we naar Fort de France gezeild. We liggen nu dichter bij de grotere stad, weg van het toeristische schiereiland Pointe du Bout. Vanaf hier hebben we makkelijker vervoer naar St.- Pierre waar we het vulkaan museum willen bezoeken. En misschien huren we samen met de bemanning van de Aura een auto om nog meer van het noordelijk deel van het eiland te verkennen. De Aura kennen we nog uit Mindelo (Kaap Verdie). |
|
|
Met Anita en Simon van de Aura hebben we een rondrit over Martinique gemaakt. De eerste stop was het museum over de vulkaan uitbarsting in 1902. Tijdens deze uitbarsting werd de voormalige hoofdstad St.-Pierre vernietigd en kwamen 29.000 mensen om het leven. Duizend bewoners waren gevlucht naar aanleiding van de kleine erupties in de dagen voor de grote knal, de rest van de bevolking werd niet gewaarschuuwd omdat de autoriteiten te druk waren met de eindronde van een verkiezingstrijd. Een persoon kwam levend onder de puinhopen van de stad vandaan, het was de voor dronkenschap gevangen gezette Cypria. In de gewelven van het gevang (foto links) was hij beschermd tegen het natuur geweld, slechts met beperkte brandwonden kwam hij vrij. Tegenwoordig is er o.a. een apotheek met zijn naam. We rijden naar het uiterste noorden en daarna nemen we ook nog een kijkje in de zuidelijk gelegen andere havenstad, Le Marin, op zoek naar uitlaatslang voor de Gabber en verhaalklampen met een ruime opening voor de Aura. De jachthaven aldaar is een grote verzameling van luxe eettentjes, kleding, sieraden en parfum winkels. Uitlaatslang is er te koop de verhaalklampen niet. We smullen van lekker ijs en doen boodschappen in een grote Carrefour, pas na 20:00 uur zijn we retour op de Gabber. De volgende morgen komen de bemanning van de Aura en de Kostat bij ons koffie drinken. We hebben dan net een stuk uitlaatslang en het waterslot gedemonteerd op zoek naar waar mogelijk een vernauwing zit. De slang is in orde, maar in het waterslot vinden we flink veel verroeste resten van ons oude spruitstuk, nu maar hopen dat dat de oorzaak was van het warm lopen van de motor. Een vernauwde uitlaat kan tegendruk geven op de motor en daarmee het motorvermogen doen afnemen en de temperatuur laten stijgen. |
|
We zijn weer een eiland opgeschoven naar het zuiden. Omdat Ruppert bay in het noorden niet bezeild was liggen we nu in de smalle Marigot Bay. De oversteek tussen de eilanden was weer stevig aan de wind en in de luwte van Martinique stond de motor bij. De koeling van de motor is verbeterd maar nog niet optimaal, we blijven maar door klussen. De tocht planning doen we volledig op digitale kaarten en pilots. Een van de weinige papieren gidsen die we aan boord hebben is de Segeln in der Karibik uit de eind jaren '90. Deze gids lag als weggevertje in het wasmachine lokaal in Trinidad. De informatie is wat gedateerd, maar de laatste jaren zijn er eerder havens bijgekomen dan weggegaan en zandbanken zijn hier niet. De kaft van de gids toont de ankerbaai waar we nu liggen. Een idyllisch kleine baai waar je kan ankeren aan de rand van mangroves en je dinghy kan landen op witte palmstranden. Maar dat was dus vroeger, de mangrove baai ligt nu vol met mooringboeien waar de boten met zijn drieen gestapeld naast elkaar op vastliggen, de oevers zijn bebouwd met hotels, appartementen en restaurantjes. De boatboys zijn inmiddels voorzien van 50pk buitenboord motoren en liggen op open zee te wachten. Gelukkig kennen ze de markt, de vele gehuurde zeilboten begeleiden ze naar duur betaalde moorings, luxe restaurantjes of verkopen ze snelle uitstapjes op het land. Onze ondermaatse, kleiner dan 45 voet (15 meter), boot laten ze met rust. De relaxte sfeer van de carieb is veelal verworden tot snel geld verdienen in het hoog seizoen aan even zo gehaaste toeristen. Wij zijn buiten de baai gaan ankeren in schoner en helderder water met een lekker windje erbij. In Marigot baai zijn in de midden jaren '60 de opnames gemaakt voor de musical film Dr. Dolittle, maar net als de remakes van de film uit 1998-2006-2008-2009 is het hier een druk uitgemolken commercieel thema geworden. |
|
|
De afgelopen dagen is Ernie druk geweest met de handwas, Erik met zoetwater halen en tussendoor lekker zwemmen. Op de foto onze Gabber in de nieuwe kleuren met op de achtergrond St. Vincent. Naast ons ligt een boot geankerd die we nog kennen uit Trinidad. De boot is van zuid-Afrikanen met duitse vrienden die de boot de afgelopen 3 maanden hebben gebruikt voor een uitgebreide vakantie. In Trinidad was alles nog nieuw en onbekend voor ze, zeilen deden ze wel in hun Etappe op het Veerse meer. Maar deze stalen 38 voeter was wel even iets anders voor het jonge gezin. Het avontuur is ze goed bevallen en ze spraken nu vol enthousiasme over hun verblijf in de Carieb. Inmiddels zijn de eigenaren weer aan boord en die kwamen gisteren even vragen over ons schilderwerk in Trinidad. Natuurlijk komt het dan van het een op het ander, hoe lang waren we onderweg, waar waren we geweest, wat zijn mooie zeilgebieden en is Europa een optie voor hen om naar toe te gaan. De jonge zuid-Afrikaan vatte ons leventje even kort samen als "wat een mooi leventje hebben jullie". En ja dat is ook zo. Dan zie je de palmbomen op de oever staan, hoor je tijdens de zonsondergangsborrel de cicaden, boomkikkers en krekels en zeilen we inderdaad in een tropisch paradijs. We maken nu plannen om door te varen naar St. Lucia of gelijk door naar Bequia, het noordelijkste eiland van de Grenadines. Dan hebben we nog een 2 weken voor meer palmstranden, helder water en snorkelen tussen de zeeschildpadden. Daarna is het oversteken naar Bonaire en Curacao waar we begin Juni willen zijn. Het is dan het begin van het orkaan seizoen en moeten we het risico gebied uit zijn. Het vaarseizoen is hier van november tot juni. Maar in Curacao wordt het geen maanden dobberen, we hebben genoeg reisplannen voor die tijd en bezoek van en aan familie en vrienden. |
|
De tocht via de ankerplek Chateaubelair in St. Vincent, naar Bequia heeft ons in een andere wereld gebracht. Op de ankerplaats in St. Vincent probeerde een boatboy, peddelend met een kano, nog wat geld te maken met het aanbieden van brood halen of fruitverkoop. Hier in Bequia werden we, eenmaal in de luwte van het eiland, al van ver benaderd door een snelle bijboot met een fotograaf erin. Na flink wat foto's schieten gaf hij zijn naamkaartje even langszij af. We voeren vanwege de harde wind (+6Bft) met tweede rif, kotter en slechts een stukje fok. Deze morgen om 07:00 uur kwam de boatboy/fotograaf weer langszij. Nu met ingelijste foto, memory stick met de hele serie en een prijslijst. "Kijk er maar naar, met een uurtje kom ik weer langs", erg verleidelijk, maar de prijsstelling was Europees. We probeerden nog te onderhandelen, maar voor € 25,-- voor 4 digitale foto's wilde hij beslist geen zaken doen. Zoals alles op Bequia heeft hij zijn prijs. We zijn in de wereld van de luxe toeristen beland. Water, diesel, ijs, fruit, brood wordt aan de boot bezorgd, de was kan je laten ophalen, uitstapjes worden voor je geregeld, restaurantjes boek je via de marifoon, inclusief het vervoer. Natuurlijk is alles een keuze en net wat de klant er voor wil betalen. Maar er zijn ook kosten die niet te vermijden zijn. Het inklaren bij de Douane en de "cruisers permit" zijn het duurst tot nu toe, afval wegdoen gaat via de afvalophaal boot a 1,50 euro per zak (de bevolking zelf gooit het gewoon daar waar ze staan op straat) en een bezoek aan de andere eilanden is ook niet vrij van kosten. Het eiland Mustique is zo ongeveer prive bezit van de jetset en verboden gebied op wat dure mooring plaatsen na (80 euro voor minimaal 3 nachten) . Voor ankeren tussen de onbewoonde eilanden van Tobago Cays moet per dag 3 euro per persoon extra betaald worden. Natuur is slechts toegankelijk voor wie het kan betalen. Wie van Zandvoort houdt heeft het hier reuze naar de zin. |
|
We liggen lekker rustig in de Admirality bay op Bequia. In de namiddag zwemmen of snorkelen we om af te koelen. De korte regenbuitjes in de avond en nacht vullen ons douchewater aan zodat we niet te veel interen op onze watervoorraden. De motorkoeling is nog steeds niet optimaal dus iedere dag onderzoeken we een onderdeel van het koelsysteem. Gisteren vervingen we de impellor, niet omdat het nodig was, maar om weer een schakel in het koelsysteem op en top te hebben. Met de impellor vervanging haalden we ook gelijk de waterpomp van het motorblok af om hem beter te monteren, een bochtje van de waterleiding liep tegen het vliegwiel aan. Bij Kerry marine suplies laten we een passende pakking maken zodat we de pomp netjes kunnen terug plaatsen. Helaas het lijkt geen verbetering te zijn. Deze morgen controleren we wederom de impellor, die ziet er prima uit. Dan controleren we de hoeveelheid water die de impellor door de warmtewisselaar pompt. We halen de slang bij het spruitstuk los en verlengen hem naar de gootsteen. Een prima waterstraal komt er uit als we de motor starten, en bij meer gas wordt de straal duidelijk harder. We draaien nu dus met een droge uitlaat, slechts uitlaatgassen in de uitlaatslang. Het koelwater gaat niet meer via het waterslot door de uitlaatslang maar rechtstreeks de gootsteen in. De temperatuur van de motor komt niet boven de 80 Celsius, ook bij 10 minuten vol gas. We besluiten dat de koeling van de warmte wisselaar in orde is. Al eerder hadden we gezien dat de koelvloeistof prima wordt rondgepomd als de temperatuur bij de 80 Celsius komt, de klep van de thermostaat en de koelvloeistofpomp werken naar behoren en aan de kracht van de straal te beoordelen zitten er geen blokkades in het motorblok. De koelvloeistof blijft helder van kleur en ook de olie heeft een goede kleur en er zijn geen veranderingen in het volume. |
|
Wat dan nog rest is een controle van de uitlaatslang die na het waterslot komt. We halen de bakskist leeg, ontkoppelen de slang en duwen vanaf de uitlaatkant eerst een dunne slang, waar we een touwtje doorheen hebben gedaan, door het uitlaatsysteem en daarna trekken we een vaatdoek aan een touwtje heen en weer via de uitlaatslang. Een soort van schoorsteenvegen dus. Geen noemenswaardige rommel komt er uit. De vaatdoek trekken we er eenvoudig doorheen, dus blokkades lijken er niet te zitten. Alles weer monteren en inruimen. We starten de motor en deze blijft onbelast weer prima gekoeld. We zetten hem daarna met flink gas in zijn achteruit en hopen dat het anker het houdt. De temperatuur loopt wat op na 10 minuten, maar binnen de grenzen. Voor al onze acties was de temperatuur anders al boven de 90 Celsius geweest. We besluiten dat we weer verder kunnen varen, maar de motorkoeling moeten we in de gaten blijven houden. Na al het geklus zijn we zelf aan afkoeling toe. Tijdens het snorkelen ontdekt Erik dat er onder veel stenen langousten zich schuil houden. Onder een steen telt hij al snel 15 langousten. Het vangstseizoen voor deze dieren is voorbij, dus we eten vanavond geen verse langoust maar proberen onze blik voorraad op te maken. |
|
|
Langzaam aan dringen we door in het gebied van de dun of niet bevolkte eilanden. Hier in Canouan wonen circa 1165 mensen, later gaan we naar Mayreau met slechts 254 inwoners. En op de eilandjes van Tobago Cays woont niemand. De bevolking en de winkels zijn gewend aan improviseren. Op Bequia konden we geen standaard pakking kopen, het was de gewoonste zaak dat je die zelf knipte uit pakkingpapier. De schaarste aan goederen is voor de Bargain store (koopjes winkel) in Canouan geen aanleiding tot nee verkopen aan klanten. Ze adverteren zelfs met de leuze dat ze alles kunnen leveren en de enigste oorzaak van niet kunnen leveren is omdat het artikel niet bestaat. De drukte met kleine vrachtvaart in onze ankerbaai is er natuurlijk om die belofte waar te kunnen maken. Ook wij zijn zelfredzaam en maken onze eigen passionjuice. Schep het vruchtvlees van 3 passievruchten uit hun schil, doe dat in een 1,5 liter fles en vul aan met 0,5 liter water en drie afgestreken eetlepels suiker. Flink schudden en het mengsel via een zeef in een andere fles gieten, eventueel nog wat prakken met een vork of lepel om meer vruchtvlees uit te knijpen. Volume aanvullen tot de 1,5 liter. Wil je het meer vruchtsmaak gebruik dan meer passions. Zoeter of minder zoet met meer of minder suiker. Blender of mixer helpen ook om vruchtvlees van zaadjes te scheiden, maar let op kapotte zaadjes geven een bitterder smaak, de pitten zijn eetbaar. |
|
|
Gisteren lagen we voor anker achter de bescherming van Horse shoe reef in de Tobago Cays. Dit stukje , vroeger, moeilijk toegankelijk natuurgebied is een gewilde ankerstek bij iedereen die de Carieb bezoekt. De eilandjes zijn onbewoond en het rif beschermt je tegen de Atlantische oceaan, het water is er helder en de passaat wind zorgt ongeremd voor verkoeling. Maar met alle zeilers onderweg en de vele charter en verhuur maatschappijen is het paradijselijke en ongerepte er wel af. Aan de beschutte kant van het rif zijn de meeste bolvormige hersenkoralen dood, de bodem is bezaait met resten van hertshoornkoralen uit vroeger tijd (15-20 jaar geleden). De kleurijke vissen zwemmen nu tussen het met alg overwoekerde rif, slechts daar waar tientallen zeeegels een klomp dood koraal kaal kunnen grazen ontbreekt het viltige groen/bruine wier. Maar de plek blijft landschappelijk fraai om te liggen, we genieten van helder warm water, af en toe een schildpad of een rog. Maar een ongerept "binnen rif" ziet er anders uit. We arriveerden nog voor 9 uur 's-morgens op Horse shoe reef, sprongen traditie getrouw gelijk overboord om het anker te controleren en deze keer gevolgd door een langdurige snorkelpartij langs het rif. De parkwachters troffen ons dus niet aan boord bij hun eerste controle van de dag (EC 10,- per persoon per dag, € 3,- ) en tijdens latere controles sloegen ze ons over. Ze hadden het druk zat met de andere ruim 50 boten (>250 bezoekers) die we deze ene dag in het laag seizoen zagen passeren. Inmiddels liggen we bij Mayreau voor anker. Voor het eerst sinds tijden tezamen met 3 andere nederlandse boten (Charlie II, Bella Ciao en de houten tweemaster Silverland). |
| De vaarafstanden tussen de eilanden van de Grenadines zijn ongekend kort, een tiental ankerbaaien liggen met onderlinge afstand van 1 tot 15 Nm bij elkaar vandaan. Begrijpelijk dat het hier een drukte is met komen en gaan van schepen. Toen we arriveerden lagen we met 4 boten, gisteravond met 17 en deze morgen rond koffie tijd weer met 5 boten. Inmiddels komen de nieuwe boten voor vandaag al weer binnen varen. De boatboys, die ook de ankerboeien verhuren, hebben het er maar druk mee. De drukte van gisteravond was zelfs aanleiding om weer boeien te knopen aan afgezonken mooringlijnen, en tja dan liggen we met de Gabber ineens wel heel dichtbij een mooringboei. Dat wordt voor de nieuwkomers van vandaag vast een raar gezicht. We blijven nog een dagje liggen voor we doorgaan naar Union Island dat hier om de hoek ligt. Daar bereiden we ons voor op de 5 daagse tocht naar Bonaire. Misschien dat we nog een tussenstop maken op Los Aves ( een onbewoond eilandje ver uit de kust dat bij Venezuela hoort) zodat we de aankomsttijd in Bonaire beter kunnen bepalen. |
|
|
Vanmorgen zijn we naar Union Island gevaren, een tochtje van amper 2 Nm. We liggen hier achter de beschutting van een rif en kijken zo de Atlantische oceaan over, een verfrissende passaat wind blaast continu over dek en door de kajuit. Tussen het rif en ons in scheuren er kitesurfers heen en weer. Nog alle dagen lukt het ons om via een open Wifi punt internet op te pikken. Het signaal van ons huidige netwerk dat we gebruiken komt zelfs vanaf Mayreau. Zo blijven we via het journaal van 20:00 uur op de hoogte van het Nederlandse nieuws en keken we al twee keer naar "de wereld draait door". Ook al zitten we op bijna onbewoonde eilanden, Internet blijkt overal toegankelijk te zijn. Vanmorgen hebben we bij onze eigen internet provider, Antagonist, de homepage ruimte voor nog eens drie jaar verlengd. Het is een leuke manier om contact te houden met familie en vrienden, maar ook onbekenden lezen met plezier de homepage merken we uit reacties. Morgen Union Island verkennen, voorraden aanvullen en afval zien kwijt te raken. Op Mayreau kan je je afval tegen betaling meegeven aan de boatboys maar volgens de Pilot gooien zij het vervolgens in zee of ergens zomaar op het eiland. We zijn voorstanders van integreren, aanpassen aan lokale gebruiken en we willen zeker niet te veel op vallen, maar dat gaat ons te ver. Het eiland had meer zwerfvuil op straat dan inwoners ! De andere bijzonderheid was dat 1 op de 5 huizen een restaurantje was. De dag na Erik's verjaardag (23 mei) gaan we anker op voor de oversteek naar Bonaire. |
|
Op de verjaardag van Erik nemen we koffie bij Yammy Stuff. Het is een bakkerijtje iets van de weg af en ze doet haar naam eer aan. Filter koffie, kokoskoekje, orange cake en cake met rum en chocolade, we smullen er van en nemen nog wat kokoskoekjes mee voor vanavond bij de koffie. Daarna gaan we op zoek naar een T-shirt met passende tekst, zie foto hieronder. Bij het ontbijt was er al een cadeautje van Ernie, een in de voorraden goed verstopte pot sandwichspread ! Via de email en facebook kwamen felicitaties binnen, een ieder hartelijk bedankt en dat jullie er nog vele jaren getuige van mogen zijn. Straks gaan we in een lokaal tentje Lambi (zeeslak) eten. Het stond oorspronkelijk niet voor vandaag op het menu maar de uitbaatster ging het maken voor ons. We kregen de tent aangeraden door de T-shirt verkoopster, vraag maar op het marktje naar Nola, zij maakt lekkere Lambi. Inmiddels hebben we ook uitgeklaard en kunnen we morgen vertrekken naar Bonaire. De tocht is ruim 400Nm, dus 4x24 uur varen. Als we een stop maken op Los Aves duurt het weer wat langer voor we wat van ons laten horen. Voor wie toch wat lezen wil in die dagen kunnen we de nieuwe thriller van Frank van Zwol aanraden, Niemandsland. Het is de derde thriller van deze beroeps avonturier en wildernis gids. Het verhaal speelt zich af op Spitsbergen en is daarmee gelijk een verkoelende afwisseling op onze tropische zeilverhalen. |
|
| Na een snelle overtocht zijn we aangekomen op Bonaire. Later meer nieuws. |
|
De tocht van Union Island naar Bonaire (410 Nm maar we hebben er 424Nm gevaren) hebben we in een record tempo afgelegd. Stond onze gemiddelde snelheid in de Oost Carieb volgens de GPS nog op 3,8Kn bij aankomst, in Bonaire was deze gestegen naar 4,4Kn. Onderweg was onze snelheid regelmatig achter in de 6 knoop. Een tussenstop op Los Aves was handig geweest maar de stroming en passaat wind, die zorgde dat we zo snel gingen, stond ook sterk over het rif en daar konden we niet tegen in met onze heet lopende motor. Om half vier 's-middags besloten we dan ook maar om door te varen naar Bonaire. Om 00:30 uur pikten we een mooring op bij Kralendijk en konden we voor het eerst in 3 nachten van een nacht-rust genieten. Onderweg was er behoorlijke zeegang en moesten we ons zelfs schrap zetten (liggen) als we te kooi waren en dan komt er van slapen een stuk minder dan je wenst. Erik was al weer vroeg op en werd door Martin van de Blues, waar we naast lagen, om 7 uur 's ochtends opgehaald voor de koffie. Het werd gezellig bijkletsen en uiteindelijk zaten we met zijn allen (Ernie was inmiddels ook wakker) te genieten van een ontbijtje in de kuip bij de Blues. De eerste dag in Bonaire bleven we nog behoorlijk brak van de slechte nachtrust tijdens de overtocht. Inmiddels zijn we weer bijgekomen. De boot is opgeruimd, hebben we contact gehad met Peter (PJ4NX), een zendamateur die Erik nog kent uit Utrecht, een patatje en een kroket gegeten, speculaas voor bij de koffie gekocht. Bonaire is tenslotte toch een beetje thuis komen in Nederland. |
|
Al weer bijna een week liggen we achter een mooring bij Kralendijk op Bonaire. Met Peter hebben we een leuk weerzien gehad, veel tips en een rondrit over het eiland. Erik kende Peter van "het Fort", het clubhuis van de Utrechtse zendamateurs. Jaren geleden (2004) spraken we toen over de plannen voor de toekomst. Peter zou naar Bonaire verhuizen en wij zouden gaan zeilen. Het is er dus allemaal van gekomen, die mooie toekomstplannen die we hadden. Bezoekende familie van de Blues heeft onze gerepareerde SSB zender meegenomen en Erik heeft hem gelijk ingebouwd. Hij werkt weer helemaal en de eerste verbindingen zijn al weer gemaakt. Verder doen we het rustig aan hier in Bonaire. Zaterdag's zijn we met het busje naar de AH (van Tweel heet ie hier) geweest en hebben onze ogen uitgekeken. Aan ruimte geen gebrek op Bonaire dus geen nauwe paden tussen de rekken vol met kruidenierswaren. En wat een keuze was er weer. We gingen ons te buiten aan bekende Nederlandse lekkernijen, alsof we na maanden weer in Nederland kwamen. Kroket, patat, sauzijsebroodje, appelmoes, spare-ribs, volkoren ontbijtkoek, kokosmacronen, drop, yoghurt, appels en eindelijk weer eens lekkere sinaasappels. Na een slechte nachtrust van te veel snoepen hebben we maar besloten dat we het weer vertrouwd rustig aan moeten doen. Onze mooring ligt op 6 meter in de smalle ondiepere zandstrook die langs de Kralendijk loopt, achter onze boot gaat er een helling naar beneden die begroeid is met koraal en grote sponzen. In het ondiepere water is het prima snorkelen, met veel kleurijke vissen in kraakhelder water. |
|
|
Onze laatste nacht op Bonaire komt er aan. Vanmiddag zijn we bij douane en immigratie langs geweest voor de nodige stempels en papieren, morgenochtend gooien we de touwen los van de mooring en zetten we koers naar Curacao. Samen met de bemanningen van de Blues, A Capella en de Lizzy hebben we een gezellige tijd gehad in Bonaire. Op woensdagavond naar de hamburger annex dive-masters avond in de marina, het busje naar AH voor boodschappen, een barbeque op Donkey beach en een tweetal duiken achter de boten. En sinds gisteren is ook de Kostat aangekomen op Bonaire, de Nederlandse zeilersgemeenschap groeit gestaag in aantal. Tussendoor hebben we huisjes bekeken, met en zonder makelaar. Het ziet er allemaal mooi uit hier, altijd goed weer, helder water om te duiken, veel toeristen uit Amerika, Europa en Zuid-Amerika. We zijn er nog niet uit maar hebben de markt, en gelijktijdig Bonaire, alvast verkend. Voor het eerst hebben we te maken met een gevulde agenda in de vier jaar dat we onderweg zijn. Volgende week vliegt Ernie naar huis om moeders gezelschap te houden terwijl Pa met zoon Mark een zeiltocht op de stad Amsterdam maakt van Ibiza naar Harlingen. Erik blijft op Curacao en krijgt gezelschap van zijn familie. Als Ernie weer retour Curacao komt is haar broer Jan-Willem er met familie voor een drie weekse vakantie. Daarna vliegen wij voor 7 weken richting Cusco in Peru naar Maarten en Marsha van de Vidavagabunda. Half september komen we terug van vakantie en zetten koers naar Bonaire om onze winterburen uit de haven in Eembrugge, Joop en Ria, op te halen voor een vaartochtje naar Curacao. Een volle agenda met weerzien van familie en vrienden, we kijken er naar uit. |
|
Terwijl in Nederland het vaarseizoen nog maar net begonnen is hebben wij onze laatste zeiltocht gemaakt voor het Caribische seizoen 2013-2014. Op het log zijn weer 35Nm bijgeschreven en we hebben daarmee in totaal "slechts" 911Nm gevaren dit jaar. Wel hebben we een record aantal stempels in ons paspoort gekregen door bezoek aan alle eiland-landjes in de oostelijke carieb. Ook passeerden we de 10.000 Nm op het log van de GPS sinds ons vertrek 4 jaar geleden en naderen we het tweede lustrum van ons leventje aan boord van de Gabber. De tocht van Bonaire naar Curacao ging met een stevige (6-7Bft) wind in de rug. Eenmaal uit de beschutting van Bonaire namen de golven toe. De ingang van het Spaanse water ligt matig beschut, invaren ging redelijk, maar uitvaren zou niet eenvoudig zijn voor ons met deze wind en golven. De stuurboordszijde ligt dan aan lager wal, er staat een flinke deining en de wind zit in een ongunstige hoek. Voorlopig blijven we in het Spaanse water, pas in september gaan we weer naar buiten. In die maand is de wind minder en zijn er zelfs windstille dagen is de verwachting. Inmiddels hebben we Willemstad bezocht voor de nodige bezoekjes aan douane en immigratie. Het is hier een stuk levendiger dan op het dorpse Bonaire. Ook rondom het Spaanse water is het een drukte, het lijkt Loosdrecht of Vinkeveen wel. Veel luxe woningen, motorjachten en haventjes. In het ankergebied nemen een flink aantal verlaten jachten ruimte in terwijl ze niet of nauwelijks gebruikt worden. De kleine gemeenschap van zeilers die hier al jaren is blijven hangen is bron van informatie en hebben kleine zaakjes lopen zoals internet verkoop, water levering aan boten of motor reparatie. |
|
|
Donderdag is Ernie naar Nederland gevlogen en ben ik achter gebleven op de Gabber. Die middag kwam ook de Rafiki van Loud en Marlene aan en zijn er dus weer oude bekenden voor me.
Vrijdag heb ik nog wat rond geslenterd door Willemstad en gegeten bij "Plasa Bieu" een markthal waar verschillende keukens eten
maken. Veel mensen uit Willemstad halen of gebruiken hier de lunch, toeristen maken voornamenlijk foto's of gaan voor de herkenbare
snacks. Jammer voor ze want er is veel lekkers. Ik nam weer een maaltijd zeeslak, die hier Karko heet. Als toetje een vruchtendrankje van
mango bij een stalletje waar we al eerder geweest waren, leuk om een blik van herkenning te krijgen. Met Loud en Marlene vandaag de Gabber verplaatst van ankergebied B naar A, nu liggen we dichterbij de landingsplaats voor de bijboten. De eerste keer krabte het anker, maar nu ligt de Gabber al weer uren op dezelfde plaats, eindelijk is het anker dus goed ingegraven. Hieronder nog een serie fotos´s die we van de bemanning van de Kakaboroo kregen. De foto's zijn genomen op zo'n 20 Nm voor de invaart van het Spaanse water. Op dat moment zaten we ook met grote tanker voor ons die onze koers zou gaan kruisen. Via de AIS konden we zijn naam achterhalen en hem vervolgens eenvoudig oproepen om te vragen of ie ons gezien had. "No problem, I have seen you at 2,7 Nm". Toch maar even doorgevraagd naar wat de tanker van plan was, I will stop engines and start drifting (ik stop de motoren en ga wat drijven). Een wonderlijk antwoord, maar wel handig voor ons, we konden onze koers behouden. Onderweg hadden we al meer tankers gezien die voor anker leken te liggen maar dat kon niet in 2000 meter diep water, ze waren dus gewoon aan het drijven. |
|
Ernie is al bijna twee weken thuis en mijn familie is inmiddels
gearriveerd op Curacao. De vloer van de Gabber is in de meubelolie gezet,
het koperwerk gepoetst, de startaccu uitgebouwd en een nieuwe ingebouwd,
lijnen en ijzerwerk van dek verwijderd, 350 liter water ingenomen, wasje
gedaan, etc...etc. Met "one job a day" (een klusje per dag) ben ik de
afgelopen tijd hardwerkend doorgekomen. Tussendoor verder kennis gemaakt
met de andere ankeraars op het Spaanse water en een keer in de vroege
ochtend via de SSB een verbinding gemaakt met een zendamateur in
Japan. Met Pieter, Trudy en moeders hebben we vandaag een dagje Willemstad gedaan. Dat was voor hen een stuk vermoeiender omdat ze de temperaturen niet gewend zijn. Gelukkig staat er een verkoelende wind, maar 30+ blijft gewoon erg warm voor ze. De bungalow in Papagayo waar we nu met zijn vieren verblijven is van alle gemakken voorzien. En vooral voor mij als zeiler vol met luxe; stromend water, douche, water closet waar je het wc-papier in kan doorspoelen, grote koelkast, eettafel en stoelen, een bed in een slaapkamer met airco, TV met Nederlandse zenders, koffiezetapparaat, waranda in de schaduw met kleurrijke vogels die we lokken met fruit, kortom volop genieten met de familie. |
|
|
De tijd gaat snel met de familie erbij in Curacao. We hebben de nodige uitstapjes gemaakt en morgen is het al weer afscheid nemen, een weekje is eigenlijk te kort. Met een gehuurde auto hebben we het eiland verkend, eerst een dag naar het Westen, richting Westpunt. Bij Jaanchie's hebben we lekker gegeten; draadjes vlees, zeebaars en garnaal, lambi en leguaan en wat geiten vlees om te proeven. Alles was bereid met vitamine L (Liefde), een echte vrolijke verkoper die Jaanchie. Onderweg nog stops gemaakt om Flamingo's te zien en een arend te fotograveren, het landschap was begroeid met cactussen, mimosa struiken en helaas bezaaid met zwerfvuil. Gisteren was een hele dag in het zee-aquarium, annex Dolphin Academy. Ma ging voor een Encounter en Pieter en Trudy voor een Swim met de dolfijnen, terwijl Erik foto's en film maakte. Om 11 uur startte het programma voor moeders en na de lunch gingen Pieter en Trudy het water in. Met de introductie filmpjes, uitleg etc..etc... waren we bij elkaar de hele dag zoet. Op Picasa staan de foto's en bij ons Youtube kanaal staat een filmpje. Tusssendoor was er nog gelegenheid om mee te doen met het "happy hour" bij restaurant de Pier, hier komen iedere donderdag de zeilers bij elkaar voor een praatje en de zeilers maaltijd. Iedere morgen ging Trudy nog voor het ontbijt naar het strand voor een zwempartij. En natuurlijk werden ook de nodige uurtjes doorgebracht op de schaduwrijke waranda waar meestal een verfrissend windje blies. Helaas miste ik wel het SSB radio netje met de toekomstige vertrekkers dat Dennis georganiseerd had op het clubhuis van de Dordtse Electronica Club. Ook het klussen aan de boot is aan de kant geschoven, dus we hebben nog geen nieuws over de heet lopende motor. Een paar flinke regenbuien hebben de bijboot gevuld die nog langszij hing, gelukkig waren Loud en Marlene dichtbij om de loosplug eruit te trekken zodat deze badkuip leeg kon lopen. Zaterdag de 12 en half jarige trouwdag van Pieter en Trudy gevierd met een lekkere maaltijd bij Fishalicious. |
|
Was een weekje met de familie te kort, drie weken zonder Ernie is weer lang. Gelukkig is de bemanning van de Gabber weer compleet. Ernie heeft een fijne tijd gehad in Nederland en veel tijd met haar moeder doorgebracht terwijl Pa en haar tweelingbroer Mark met de Stad Amsterdam van Ibiza naar Harlingen aan het varen waren. Erik heeft nog geprobeerd radio contact te maken met de Stad Amsterdam maar helaas bleven de signalen wederzijds diep in de ruis en was een gesprek niet mogelijk. De intocht in Harlingen was een feestelijk gebeuren en dat bracht Pa en Ma ook weer samen die in 64 jaar nog nooit zolang uit elkaar waren geweest. Met een uur vertraging kwam Ernie aan op het vliegveld in Curacao waar ze werd ophaald door haar jongste broer Jan Willem, Erik en een vriend van JW. De volgende dag was gelijk weer feestelijk met de vijftigste verjaardag van Jan Willem. Met zijn allen (JW, Ilse, Daan, Sem, Willem en Patricia, Erik en Ernie) hebben we heerlijk geluncht en geklets bij Zest aan het strand onder een parasol en met een verkoelende wind. Ernie heeft in Nederland flink gehandwerkt en 3 omslagdoeken gehaakt, zie de foto's hieronder. Ze is nog niet uitgehaakt want de bagage zat vol met knotten haakgaren ! Natuurlijk ook de post uit Nederland en een nieuwe foto camera. Het is de Lumix TZ35. Onze oude (FX35) camera en de tweedehandsjes krijgen een voor een problemen, stof op de sensor, kapotte achtergrond verlichting. De nieuwe heeft een sterkere zoom (24-450mm), meer pixels, leuke foefjes maar ook de optie voor handinstelling en dat maakt deze compact camera tot een echte alleskunner. |
|
|
Alle dagen staat er hier een forse wind van +6Bft. Voor de energie balans van de Gabber is dat prima, de windmolen draait overuren en vanaf 10-11 uur in de ochtend zitten de accu's mutje vol. Maar nu Nederland niet door is naar de finale kijken we minder TV overdag en weten we ons geen raad met de over capaciteit aan energie. Nadeel van de harde wind is dat er hogere golven staan op het Spaanse water, hierdoor is vooral de terugtocht met de bijboot naar de Gabber een nat gebeuren. We kleden ons meestal zoveel mogelijk uit en bij aankomst is het dan gelijk een zoetwater douche nemen om van al het zout af te zijn. Al een tijdje hebben we ongedierte aan boord. Regelmatig zien we snuitkevertjes over de vloer kruipen en als er iets kriebelt op ons lijf is het een snuitkever die gezelschap zoekt. We dachten de bron gevonden te hebben in een door Erik zelf gemaakte ketting gemaakt met tamarinde pitten uit Senegal. Vandaag ontdekten we echter dat de voorraden droge bruine bonen, erwten en mais korrels uit Trinidad het thuis waren van deze kevertjes. Ondankst de twee lagen plastic konden ze toch ontsnappen en de rest van kajuit en voorraden verkennen. Vanmorgen kregen ze zwemles van Ernie, de voorraden gingen overboord inclusief snuitkevers. Met neef Sem (10 jaar) en Jan-Willem hebben we een duikje gemaakt bij de tug-boat (wrak van een kleine sleepboot). Dat ging prima en we plannen meer duikjes voor de komende dagen. Sem heeft in Nederland zijn PADI junior brevet gehaald en keek zijn ogen uit in het heldere warme water met de vele vissen. Dat was nog eens wat anders dan de oefenduiken die hij al in Vinkeveen maakte. Nog een kleine week en dan zal hopelijk onze watermeloen-druiven-wijn klaar zijn. We zijn benieuwd, we maakten meestal wijn met pakken sap als basis, nu dus voor het eerst met vers fruit. De meeste alcohol komt van de toegevoegde suiker, ruwe rietsuiker in dit geval, die door de gist wordt omgezet in CO2 en alcohol. De wijn borrelt al iedere dag, straks is de beurt aan ons met een lekker eigen gebrouwen wijntje. |
|
Terwijl de wereld om ons heen steeds gekker wordt genieten wij van tropisch Curacao met de broer van Ernie en zijn familie. De schietpartij op het vliegveld is voor de lokale bestuurders en journalistiek aanleiding om te discussieren over ingrijpende maatregelen, verantwoordelijkheden, beperkte middelen en vooral maar te praten en te praten. Er is geen nieuws over de inspanning van de politie die achter de daders aan zit, terwijl de vechtende drugsbendes met naam en bijnamen bekend zijn. Op dit eiland met slecht 150.000 inwoners is het verbazend goed verblijven voor zowel toeristen als criminelen. Net als de lokale bewoners en duikscholen sluiten we de auto niet af als we gaan duiken, braakschade wil je er niet bij hebben. Bevriende zeilers zijn bestolen van het voorwiel van hun 3 dagen ervoor aangeschafte mountain bike. De fiets stond op slot naast het hokje van de 24-uurs bewaking. Navraag bij de bewaker resulteerde in een lacherige reactie "het zal 's-nachts wel gebeurd zijn". In dit deel van het koningsrijk schijnt de zon iedere dag, maar trots en blij om een beetje in je Nederland te zijn wordt je hier niet. Om de paar dagen maken we met Jan-Willem en familie een duikje. De tugboat is een klein wrak van een sleepboot dat op 6 meter diepte ligt, een prima duikstek voor neef Sem. Op Youtube staat een filmpje van onze duik Tugboat duik filmpje. Een wrakduik op de Superior producer deden we in de avond schemering met zijn drieen (JW, Ernie, Erik). Dit wrak ligt op 30 meter diepte en het dak van de stuurhut op 23 meter. Bij aankomst op het wrak zwom er een groep spaanse makrelen, de grootste was ruim 1,5 meter. Nieuwsgierig als ze zijn kwamen ze ook even polshoogte nemen bij ons, daarna verdwenen ze de diepte weer in. Het 60 meter lange wrak ligt er sinds 1977, de boot maakte na belading slagzij en werd snel uit het havengebied getrokken en zonk keurig naar beneden op zo'n 50 meter uit de oever. De dagen na het zinken is het wrak geplunderd door iedereen op het eiland die maar duiken dacht te kunnen. Nu ligt het er als een leuke duikstek. |
|
|
Op een terrasje in de stad ontmoeten we Ramfis julia. Hij schat ons in als toeristen die een weekje Curacao doen en vraagt of we een minuutje hebben. Als Erik zegt dat dat wel erg kort is moet hij lachen en schuift bij ons aan tafel aan. Hij werkt als inspreker van reclames en aankondigingen bij de radio en geeft een demonstratie van zijn rappe praat door de megafoon. Dat trekt ook klanten naar het cafe waar we nu zitten. Hij praat honderd uit over de toestand in Curacao, volgens hem heeft Nederland te lang gezegd dat ze het goed deden hier op het eiland. Nederland had harder de waarheid moeten spreken, want zo goed gaat het niet, kijk maar naar de schietpartij op het vliegveld. Nederland is te goed gelovig en te vrijgevig geweest. En kijk om je heen, wat zie je ? Alleen maar vrouwen met kinderen, ik vraag je, waar is die man, vader, kostwinner ? .. eh werken, opperen wij.. Nu moet hij weer lachen, werken ? nee dat doen de mannen hier niet. Een kritisch kijkje op de samenleving van Curacao zo tijdens een verkoelend drankje. Vanuit het cafe krijgt hij een aluminium pakje aangereikt, er zit Tutu in. "Dat is lekker, moet je eten met vis" zegt hij tegen ons, wacht maar even, ben zo terug. En even later schept hij wat gekruide vis uit zijn lunchbakje bij de Tutu voor ons om te proeven. Inderdaad smaakt het prima. De Tutu is zoetig, gemaakt van bonen en kokos en de combinatie met kruidige vis is heerlijk. Ramfis tipt ons om bij Zus op Plasa Bieu (lokale markt) hier naar te vragen, ook de Funchi Piscadoro filet (maismeel met vis) of Yuana stoba (gestoofde leguaan) vindt hij aanraders. Ook hij vindt het jammer dat deze lokale kost steeds minder op het eiland te koop is, iedereen eet nu hetzelfde bij de grote ketens als KFC, McDonald of Subway. Voor wie het thuis zelf wil maken hierbij een link naar recepten van Curacao. |
|
|
Dagelijks komt om 10:00 uur de gratis boodschappen bus van de supermarkt Vreugdenhil voorrijden om de zeilers naar de winkel te brengen. Op verzoek kan je ook iets eerder uitstappen om de wasserij, Budget marine, Island waterworld of Napa te bezoeken. Na anderhalf uur boodschappen wordt je dan weer thuis gebracht. Deze service is er ook voor de toeristen bij Papegayo en natuurlijk voor de lokale bevolking die in andere wijken woont. Vreugdenhil is een goed gesorteerde supermarkt met veel herkenbare Nederlandse producten uit het assortiment van de Spar. Meneer Vreugendenhil loopt nog dagelijks in de zaak en heeft tijd voor klanten en personeel met een vriendelijk praatje of advies. In de winkel werken een overvloed aan mensen, vakkevullers, bediening bij brood/vlees, inpakkers en natuurlijk in het restaurant. Aan boord van de Gabber is de "BateauGabber" wijn vanuit het gistvast overgegoten in flessen voor rijping en bezinking. We hebben 9 liter huiswijn kunnen bottelen. De harde wind (+6Bft) maakt het niet aantrekkelijk om de Gabber te verlaten. Ernie vermaakt zich met haken en haken, Erik klikt de tijd weg achter internet en tussendoor wat klusjes aan de motor. Ton van de True blue heeft met zijn infrarood thermometer een pijnpuntje ontdekt bij de koelvloeistofpomp en was tevreden over hoe de motor aanslaat en loopt. Toen hij de pomp los maakte bleek er behoorlijk wat roestige aanslag in het koelvloeistof systeem te zitten. Raar want we gebruiken altijd koelvloeistof dat roesten moet tegen gaan. Daarna hebben we alle koelvloeistof uit het blok laten lopen. Vervolgens radiator schoonmaak spul gekocht en dat laten rond draaien in het motorblok, daarna weer spoelen met zoetwater en weer geheel laten leeg lopen. De roestige aanslag moet nu verwijderd zijn vanuit de koelkanalen. Tot slot nieuwe koelvloeistof erin, deze keer een kwaliteit die geschikt is tot -25 Celsius. Klinkt wat overdreven hier in de tropen maar ook de kooktemperatuur ligt hoger en de anti-oxidatie werking is sterker. Een ander pijnpuntje was de beluchting van het buitenwater circuit, hier zat een T-stuk in met koperen buisjes met kleine diameter (7,5 mm). Dat hebben we nu vervangen door een T-stuk met bredere diameter (9,5 mm) en slangtuiles waar slangen van 12,7 mm oppassen. |
|
Het klinkt wat vreemd misschien van ons als zeilers die altijd onderweg zijn, maar we zijn op vakantie in Peru. Loud van de Rafiki heeft ons een paar dagen geleden naar het vliegveld gebracht in Curacao. De vliegtrip van Curacao naar Medellin (Columbia) begint met 1,5 uur vertraging terwijl de vlucht zelf slechts anderhalf uur is. We moeten lang wachten op onze volgende vlucht naar Lima in Peru, er is een tijdverschil wat we niet snel door hebben en zodoende zitten we ruim 4,5 uur te vroeg in de vertrekhal. Na weer een vertraging van ruim een uur vertrekken we, helaas wil na de landing de deur niet open en met ruim 2 uur vertraging ontmoeten we onze taxi chauffeur die Marsha voor ons geregeld had en rijden we naar het gereserveerde hotel. |
|
De volgende ochtend kunnen we even aan Lima snuiven voordat we met de bus verder reizen naar Cusco. Erik kiest voor een lokaal ontbijt en noemt iets onbekends op van het ontbijt menu. Het blijkt een flink bord rijst met bouillon van buikspek en blokjes aardappel te zijn. Ernie doet een betere keuze met een broodje kaas. Het afrekenen is Afrikaans vrolijk, voor nog geen Euro 3,00 hebben we ontbeten. We wandelen naar Plaza de major, drinken een koffie in het authentiek cafe Cordano en dan is het klaar maken voor vertrek met de bus. De bus is een dubbeldekker, wij zitten boven op de eerste rij en hebben een panoramisch uitzicht. De busrit is met Cruz del sur en duurt 21 uur volgens de planning. De route gaat eerst zuidwaarts pal langs de kust, helaas is die niet erg fraai om te zien. Na circa 6 uur rijden we landinwaarts het Andesgebergte en inmiddels de duisternis in. Onderweg krijgen we een warme vliegtuig hap, onbijtje, zitten in luxe stoelen met ongekend veel beenruimte, videootje, muziek en zelfs electronische boeken. Na een nacht niet te hebben kunnen slapen rijden we als het licht wordt door een prachtig ruig landschap op een dusdanig bochtige weg dat Ernie en meerdere andere passagiers moeten overgeven. Met Cusco bijna in zicht is er een wegopbreking en moeten we 2 uur wachten. Ondanks dat er geen noemenswaardige bebouwing in de buurt is zijn er uit het niets allerlei handelaartjes te voorschijn gekomen met frisdrank, fruit en hele maaltijden. We zijn natuurlijk niet de enigste bus die stil staat en de wegopbreking is een serieuze die er de komende weken nog wel is. De busreis is ons niet echt goed bevallen en als we terug gaan naar Lima nemen we het vliegtuig hebben we al besloten. |
|
|
Bij aankomst in Cusco staan Maarten en Marsha ons op te wachten op het busstation. Een korte taxi rit brengt ons naar hun leuke appartement in de wijk Ttio. Hun huis ligt buiten het toeristen gebied, op loop afstand is er een dagelijkse markt en supermarkt en wat verder lopen is er de grote markt Molino. Een taxi brengt je voor 5 Soles (€ 1,35) naar de oude binnenstad. Met onze reis naar Cusco zijn we de evenaar gepasseerd en zitten nu 13,5 graad op het zuidelijk halfrond. Ook zijn we flink gestegen in hoogte, leven we normaal op zeeniveau hier in Cusco zitten we op 3360 meter hoogte. In Europa moet je voor die hoogte naar de Alpen en ligt er dan meestal sneeuw. De hoogte is behoorlijk wennen, de luchtdruk is er lager en dus ook de hoeveelheid zuurstof die je inademt. Als we traplopen lijken we hijgende bejaarden en we zijn niet helemaal fit omdat ons lichaam druk bezig is om meer rode bloedlichaampjes aan te maken. Voor ons is het hier een hoogte stage, over een paar dagen moeten we er aan gewend zijn. |
|
Lima is het land waar oorspronkelijk de aardappel vandaan komt, op de markt zie je dan ook een veelheid aan verschillende soorten verse aardappels. Naast aardappels is het ook het land met veel maissoorten, een grote productie van de drugs cocaine, cavia eters, vrouwen met hoedjes en kleurijke draagdoeken en natuurlijk de Inca cultuur. Op de markt zochten we laurier blaadjes voor in de soep, toch maar even vragen wat er in het zakje zit, dat waren dus verse coca bladeren om te kauwen of thee te zetten. Eh, nee we zoeken blaadjes voor in de soep, helaas niet bij deze verkoopster. Even later vonden we ze bij een ander kraampje. Zaterdag hebben we de werkplekken van Marsha en Maarten bekeken. Marsha zit op het kantoor van Tucan travel waar ze "taylor made" (op de persoonlijke wensen afgestemde) reizen samensteld voor bezoekers van Zuid-Amerika (Brazilie, Argentinie, Peru, Chili, Antartica, of waar de klant maar naar toe wil). Maarten heeft ook een bureautje op kantoor maar zit liever op de "truckpark" (werkplaats) waar het onderhoud aan de vrachtwagens gebeurt door de chauffeurs en lokale monteurs. Hier is hij meer nodig als "fleetmanager" om beslissingen te nemen over reparaties en onderhoudsklussen. Het contact met de wagens die onderweg zijn gaat veel via smartphone met Skype en Facebookberichten, dat kan ook prima vanaf de werkplaats. Op de weken durende tochten die met de wagens gemaakt worden over vele duizenden kilometers en matige wegen is goed onderhoud van groot belang om alle toeristen op tijd van A naar B te krijgen. De monteurs op de werkplaats zijn echte alleskunners, ze maken nieuwe bumpers, schermpjes voor de lampen, carroserie spuiters, electronica kenners, lassers, motorblokken en versnellingsbakken worden zonder moeite uit en in elkaar gezet. |
|
| 's-Middags gaan we naar de oude binnenstad en lopen langs de hoogte punten van historisch Cusco. Later deze week komen we er wel terug op ons gemak. Tijdens koffie drinken komen verkopers langs met schilderijen, handwerkjes en kalabassen. Na een gezellig spel van onderhandelen en kletsen met twee van die dames kopen we een mooi bewerkt kalabas. Daarna lopen we over de markt en nemen foto's van de twaalfhoekige steen die in een van de oude Inca muren te zien is. Marsha en Maarten nodigen ons uit voor een etentje in hun favoriete restaurant en we besluiten de dag met een heerlijke maaltijd bij "Baco". We nemen als aperatief de lokale "Pisco sour", als hoofdmaaltijd wordt er gekozen voor Argentijnse biefstuk, salade met kip en Alpaca bout met wasabi saus. Voor een toetje hebben we geen van allen nog een gaatje over. |
|
We zijn al weer een week in Peru. De eerste dagen was even wennen aan de hoogte en de koude. Overdag aangenaam in de twintig graden met een zonnetje, maar 's-nachts koelt het voor ons als tropen zeilers flink af naar onder de 10 graden. Ernie heeft een flinke verkoudheid opgelopen, haalt piepend adem en roggelt er op los. In combinatie met allergie en hoogte heeft ze het zwaar te verduren. Hopelijk doen de hoestdrank, zuigtabletten en een antibiotica kuurtje (amoxilline) hun werk en kan ze de komende week lekker meegenieten van het uitstapje naar Chili. Een van de wagens moet even de grens over en weer terug. Alle wagens rijden hier op een "carnet", dat is gemakkelijk bij de vele grens overgangen die ze maken tijdens de tochten met toeristen. Met een "carnet" kunnen de wagens 3 maanden in een land rondrijden en dan moeten ze weer door naar een volgend land. Terwijl Ernie kalm aan doet en Marsha een paar vrije dagen opneemt gaat Erik regelmatig op het truckpark kijken bij Maarten. Inmiddels is Marsha ook aan het haken geslagen. |
|
Bij het ontbijt nemen we altijd een kopje thee getrokken van verse coka bladeren. Het zou kunnen helpen bij het overkomen van hoogte ziekte, het onderdrukt vermoeidheid en hongergevoel. We merken er weinig van, het smaakt niet vies en baadt het niet dan schaadt het niet. We gaan er maar vanuit dat de hoeveelheid cocaine te gering is om als snuivende junk van deze Peru trip terug te komen op de Gabber. Op het truckpark is altijd wat te doen om het wagenpark (8 wagens) rollend te houden. En als je er bij blijft heb je beter resultaat met de ingehuurde monteurs. Als ze vermoeden dat je een dag niet komt nemen de oudere monteurs zelf een vrije dag en laten ze wat jongens van rond de 15 de klusjes voor hun klaren. Erik knutselt in de werkplaats van Maarten een roestvrijstalen BBQ in elkaar. Eerst een model van karton, daarna de stukken uitsnijden uit een plaat en tot slot in elkaar lassen. Het voetstuk kan los van de bak voor de kooltjes en past omgekeerd in die bak, zo wordt het een kleiner pakketje om op te bergen. Het idee is prima, maar het gebruikte 1mm dikke RVS plaat materiaal is lastig te lassen, de electroden branden er makkelijker een gat in dan dat de platen samen smelten. Tussendoor is er tijd voor gezellige klets met Maarten en Erik krijgt gelijk een mooi inkijkje hoe het werk van een fleetmanager bij Tucan travel is. |
|
|
Een van de trucks van het wagenpark moet even het land uit vanwege het verlopen van de carnet. We maken van de nood een deugd en gaan met zijn vieren "even" op en neer naar Chili. Normaal zou Maarten deze trip alleen doen en met 2-3 dagen retour zijn, nu doen we het op het gemak en met een kleine omweg. Van Cusco gaan we naar het zuidwesten via de hoogvlaktes naar Puno bij het Titicaca meer. Daarna dalen we af in zuidelijke richting naar zeeniveau en passeren de grens met Chili voor twee overnachtingen in Arica. De terugweg gaat langs Arequipa in Peru om vervolgens weer de route van de heenweg op te pikken bij Juliaca. Voor wie virtueel mee wil rijden klik op de Google Earth kmz files en je ziet onze route in Google Earth, Cusco-Arica route en Torata-Juliaca route. Wij (Ernie en Erik) hebben de hele achter cabine met meer dan 30 zitplaatsen voor ons zelf, we instaleren ons bij de voorste stoelen want die hebben een ruime tafel voor onze spulletjes. Ernie heeft bossen wol bij zich om te haken en Erik zijn electronica speeltjes als smartphone met GPS , PC en camera. Veel tijd voor de speeltjes is er echter niet het landschap is te uitnodigend om naar buiten te blijven kijken. Maarten en Marsha zitten in de cabine van de truck. Maarten is eigenlijk gewoon aan het werk, maar zo samen op pad is ontspannender dan met een 20-tal klant-toeristen. |
|
De route vanaf Cusco naar Puno gaat grotendeels boven de 4000 meter over hoogvlaktes begroeid met grassen. Alles is dor en stoffig, de Peruaanse zomer heeft niet veel regen gebracht en nu de winter begint blijft het droog. De wegen zijn verbazend goed van kwaliteit, keurig onderhouden tweebaans asfalt. Het is niet druk, alleen bij steile klim en dalingen zien we lokale vrachtwagens die het wat moeilijker hebben dan onze Mercedes truck. Langs de hele route (390 km) zien we sporen van landbouw en bewoning, soms kleine dorpjes, veel wijd verspreid staande hutjes, een enkele schaap/alpaca/lama-herder, maar ook grote grijze dorpen en steden waar alle huizen nog in aanbouw lijken te zijn. Een belastingregel lokt dit uit, je hoeft pas belasting te betalen als je huis af is. Natuurlijk bouwt dan ook niemand z'n huis af, uit alle daken steekt beton ijzer voor nog een verdieping, en er zit geen stuckwerk op de muren, laat staan dat ze geschilderd zijn. Nabij het hoogste punt maken we een stop met mooi uitzicht en een verkooppunt van typische Peruaanse textiel van Alpaca wol voor toeristen. Erik kan hier eindelijk een Alpaca wol vest kopen in zijn maat, de Peruanen zelf zijn een flink maatje kleiner. Ernie en Marsha scoren de nodige bollen Alpaca wol, alles is heel schappelijk geprijst en een beetje afdingen kan. Voor we in Puno aankomen rijden we eerst nog door Juliaca. Deze stad is werkelijk uit zijn voegen gebarsten, vele kilometers rijden we door bebouwing die nog maar half af is. Ook de hoofdweg wordt vernieuwd en we rijden zig-zaggend door een drukke stoffige stad waar alles en iedereen door elkaar rijdt, bromt en leeft. Wat een contrast met de hoogvlaktes die we achter ons gelaten hebben en met de groene dalen die we gezien hebben. Als je kon kiezen zou je toch niet in Juliaca gaan wonen denken we, maar ja "als je kon kiezen" zeggen we erbij. |
|
|
Onze eerste nacht in Puno wordt danig verstoort door een optreden van de "Cavia singers" in de feestzaal tegenover het hotel, tot 4 uur 's-nachts is er muziek. Gelukkig krijgen we voor de volgende nacht een andere kamer die niet aan de straatkant ligt. Na een ontbijtbuffet verkennen we Puno. Zaterdag is blijkbaar de beste trouwdag hier, bij iedere kerk staat er een feestelijk gezelschap, een bloemenboog bij de ingang en een witte bloemenklok boven de ingang. Voor ieder huwelijkspaar staan er van deze verse bloemversieringen klaar net om de hoek in het kerkportaal. Is de kerkdienst nog een familie aangelegenheid, eenmaal ingezegend en weer op straat staan het bruidspaar en de wederzijdse ouders in de publieke belangstelling. Een groepje muziekanten met mexicaanse sombreros wacht hun op en er moet gedanst worden. Witte en zacht gele confetti wordt rijkelijk gestrooid. Iedereen kijkt met een serieus gezicht, voor ons lijkt het niet uitbundig feestelijk. Terwijl het ene bruidspaar, opgehouden door de muziek en dans, probeert te vertrekken loopt het volgende gezelschap alweer de kerk in onder en langs hun eigen bloemen versiering. Veel van de vrouwelijke gasten hebben traditionele feestkleding aan, een serie van sierlijke rokken over elkaar en natuurlijk een hoog bolhoedje met sierspelden en een klosje dat net over de rand hangt. |
|
We boeken een tripje naar het rieteiland Uros voor een bezoekje aan de "inheemse" bevolking van de Quechua en Aymara stammen. Vroeger leefde er een eigen samenleving op de vele rieteilanden in het Titicaca meer waar ze veilig waren voor de aanvallen van de Inca's. De rieteilanden zijn grote drijvende rietvelden waar eenvoudige hutjes op staan. Een eiland is opgebouwd uit een wortellaag van 2 meter dikte en drijft in principe vrij rond, een aantal ankerstenen aan touwen houdt het op zijn plaats. De bewoners verdiende de kost met visvangst en het maken van gebruiksvoorwerpen van riet. Tegenwoordig is toerisme de grote bron van inkomsten, je zou haast denken dat de "bewoners" van Uros iedere ochtend met de eerste boot naar hun werk gaan en gewoon in de stad wonen, want in geen van de hutjes zagen we lokaal gevangen voedsel, voorraden of middelen van bestaan voor een eiland leven. Het bezoekje aan de rieteilanden bezorgde ons in ieder geval een zonverbrande neus en het was leuk om gedaan te hebben. Helaas was er maar weinig over van de cultuur zoals Thor Heyerdahl die ontmoet moet hebben. |
|
|
We lunchen nabij de haven, lekkere gebakken zalm. Daarna slenteren we op ons gemak naar het hotel. Onderweg zien we hoe een heilige beeld wordt rondgedragen door een marktje van handwerklieden voor de toeristen industrie. Het ritueel wordt begeleid door een fanfare orkest aan de rand van de weg, de nodige hokus-spokus met wierrook en gele confetti. Het beeld wordt rondgedragen door sierlijk geklede dames en op straat weer overgenomen door mannen. Ongeloof maakt je leven een stuk eenvoudiger maar wel minder kleurrijk concluderen we als buitenstaanders van deze mengeling van katholieke en Pacha mama tradities. We vermaken ons op de lokale markt waar van alles te koop is, ook foetussen van Lama's. Helaas is een foto maken onmogelijk omdat we weggestuurd worden of ze worden snel bedekt door een doek. Waarom geloven ze toch niet dat wij de bouw van ons huis willen inzegenen met een Lama offer in het fundament ? De volgende ochtend vertrekken we alweer vroeg richting Chili. Eindelijk dalen we af naar zee niveau, dat geeft ons meer lucht en ook de temperaturen worden er beter op. De grens overgang met een vrachtwagen/bus is gecompliceerder dan binnen de grenzen van Europa. Vers fruit moeten we inleveren, de vleeswaren hadden we al met de lunch verorberd. Daarna alle bagage door de scanner, stempels in de paspoorten en op de auto papieren. Tot slot ook nog de hele vrachtwagen door de scanner. Met alle stempels van goedkeuring reizen we 1,5 uur later verder, nog 25 kilometer en we komen aan in Arica. |
|
In Arica doen Maarten en Marsha boodschappen bij de Mercedes benz dealer om reserve onderdelen in te slaan voor het wagenpark Tucan. Wij verkennen de stad en gaan op zoek naar het museum met de oudste mummies van de wereld. Een verzamel taxi brengt ons 12km buiten de stad bij het museum Arqueologico San Miguel de Azapa. In het museum staan we oog in oog met mummies, gebruiksvoorwerpen en sierraden van de Chinchorro die in dit gebied leefden van 6000 tot 2000 voor Christus. Het droge klimaat en zilte zeewind hebben veel resten van deze cultuur goed geconserveerd. Het museum heeft een mooie weergave van vondsten en artist impressions over hoe het leven toen was. We verbazen ons over de fijne kwaliteit van het handwerk. Na het museum bezoek gaan we de stad weer in en treffen Marsha en Maarten op een terrasje. Gezamenlijk lopen we naar de haven, de zee blijft trekken, we zijn tenslotte allen zeilers. We genieten van de fris warme zeelucht, oceaan branding, zien pelikanen en zeeleeuwen en kletsen bij over van alles en nog wat. 's-Avonds eten we in de stad, Chili is een stuk Europeser dan Peru en de levenskosten zijn ook duidelijk hoger. We gaan bij tijds slapen want morgen is er weer een rijdag en een grenspassage waarvan je nooit weet hoe lang ie duurt. De grenspassage ging redelijk vlot in 1,5 uur en weer rijden we door een wonderlijk dor landschap met verspreid staande hutjes. Het lijkt erop dat de overheid van Peru subsidie geeft om hier te gaan wonen. Langs de weg is het land verkaveld, met rijen stenen zijn de kavels afgezet en op iedere kavel staat een schamele hut waarvan er aardig wat bewoond lijken te zijn. In het landschap is niets dan stof, zand en keien tenzij er irrigatie is, dan kan het groen zijn met landbouw gewassen. Dat is waarschijnlijk de belofte die deze pioniers naar deze uithoek van het land lokt want zonder irrigatie is het gewoon wonen in een woestijn. |
|
,
,
|
We komen in het donker aan in Arequipa bij hotel Las Mercedes. Maarten stuurt behendig de truck door de wel heel smalle toegangspoort en parkeert in de tuin waar nog twee andere "overlanders" (rondtrekkende trucks) staan, alles past maar net. In tegenstelling tot wat je verwacht als er vrachtwagens in de tuin geparkeerd kunnen worden is Las Mercedes een prachtig onderhouden klassiek herenhuis met luxe kamers en een geweldige sfeer. Wij hebben een beneden kamer die grenst aan de achtertuin, waar we de volgende morgen op ons gemak ontbijten. Maarten en Marsha nemen "hun" (ze komen hier vaker, en worden met de voornamen aangesproken door eigenaar en personeel) kamer met balkonnetje en uitzicht op de besneeuwde bergen. Arequipa is een historische spaanse stad met een mooie Plaza. Ernie en Erik bekijken de stad maar de rust van de achtertuin bij Las Mercedes lokt ook. 's-Avonds BBQ-en we naast de vrachtwagen, het is een geweldige stek, de ommuuring houdt het lawaai van het verkeer buiten, de tuin, een beekje en het herenhuis doen je niet geloven dat je midden in het centrum van de drukke stad zit die geplaagt wordt door stof en smok. |
|
Onze laatste rijdag is van Arequipa retour naar Cusco, vanaf Juliaca rijden we weer op de weg die we ook heen namen. Voor Marsha en Ernie is er dan een stop bij het toeristische verkooppunt van lokale wolproducten. Als we daar stoppen valt er een dun laagje sneeuw, niet ongewoon op een hoogte van 4600 meter. Maarten krijgt als chauffeur van de "toeristenbus" een sjaal van Alpaca wol toegestopt als klein cadeautje in de hoop dat hij op volgende trips meer toeristen brengt. Voordat we Juliaca bereiken rijden we door het natuurpark "Salinas - Aguada Blancas", het is een drassige grasrijke hoogvlakte. Bij Laguna lagunilla, een groot bergmeer op ruim 4200 meter, maken we een korte foto pauze. Een groepje van Andes grondspechten (Colaptes rupicola) scharrelt hier rond tussen het gras en in het meer staan Flamingo's terwijl Alpaca's en Lama's aan het grazen zijn. Als we terug komen in Cusco zijn we een week weggeweest en hebben 1200km rondgetourd door het zuiden van Peru en de belangrijkste toeristen steden bezocht. Een groot gedeelte van de tocht zaten we boven de 4000 meter op woestijnachtige hoogvlaktes. Het klimaat aan deze kant van de Andes is droog door gebrek aan aanvoer van vochtige oceaan lucht. De watertemperatuur van de Pacific langs de kust van Peru wordt bepaald door de koude Humboldtstroom vanuit Antartica, in combinatie met de heersende zuid-oost wind langs deze kust is er dus geen aanvoer van vochtige lucht mogelijk. Marsha en Maarten gaan na deze trip lekker genieten van de warme stranden in het noorden van Peru en wij blijven in Cusco en gaan onze trip naar Machu picchu (oude inca stad) organiseren. |
|
|
Ons leventje op grote hoogte geeft ons wat problemen. Vroeger rekende Erik met behulp van de barometrische hoogte formule de heersende luchtdruk uit in de hoogste berghut van Oostenrijk (3450 m) om zo het kookpunt van water te achterhalen en te begrijpen waarom je beter oploskoffie kon meenemen op bergtochten dan koffiefilters, hoeveel keer meer je adem moet halen om dezelfde hoeveelheid zuurstof binnen te krijgen als op zeeniveau en hoelang een eitje moet koken. Tegenwoordig geen moeilijke formules of vuistregels gebaseerd op een atmosfeer van 10 km dikte en 1 bar luchtdruk op zeeniveau, je gaat googlen en opzoek naar een app voor je smartphone. Met de gratis app Oximeter wordt automatisch de luchtdruk uitgerekend aan de hand van je GPS positie en zien we dat we 1/3 minder zuurstof hebben dan op de boot. Voor wie van meer praktische toepassingen houdt, sneller ademhalen doe je toch automatisch, is er ook een app die de kooktijd voor een eitje uitrekend aan de hand van een GPS positie, de grote van het ei en hoe zacht je hem wil hebben, zie My perfect egg timer. Onze eitjes moeten 7 minuten koken willen ze net zo lekker zijn als aan boord, kijk en dat is toch wel handig om te weten. Natuurlijk verkennen we ook Cusco op ons gemak. Een bezoekje aan de wijk San Blas, het museum van oudheden en we komen graag op lokale markten voor etenswaar, toeristenspul maar vooral heerlijke vers geperste sappen van allerlei tropische vruchten. Een drie gangen lunch van soep, veel rijst met vlees-uitje- en veel slappe patat een jelly toetje en een onbeduidend lauw drankje laten we na een keer proberen maar aan ons voorbij gaan. Aan de prijs van Soles 5,- (€1,35) lag het niet, maar we hebben liever wat meer groente. Ondanks dat we regelmatig buiten adem zijn vermaken we ons prima in Cusco. Voor meer info over hoogte en de invloed op het menselijke gestel zie, www.altitude.org. |
|
Cusco is een oude Inca stad, maar in de stad zelf is daar nog maar weinig van terug te vinden. Alle Inca bouwwerken van voor 1500 zijn met de geest van modernisering sinds de komst van de Spaanse veroveraars gesloopt en hergebruikt om de Spaanse stad te bouwen met plaza's, cathedralen en kloosters die het nu is. Toen de stenen in de stad op waren werden de ruines van Inca bouwwerken in de omgeving gebruikt, tot in de jaren 1930 werd zelfs het beroemde Sacsayhuaman gebruikt als bron van bouwstenen door de bevolking van Cusco. Gelukkig waren er genoeg grote stenen die wat moeilijker te verplaatsen waren, je vraagt je af hoe de Inca's het voor elkaar hebben gekregen. We nemen van huis een taxi naar Plaza San Cristobal en lopen de laatste 200 meter stijgen naar de ingang van het historische complex. Het ligt op de noord-west heuvels aan de rand van de uitdeiende stad en heeft op het hoogste punt een mooi uitzicht over de valei waar Cusco in ligt. Deze trip doen we vroeg in de ochtend, het zonlicht is dan beter voor foto's (niet recht van boven) en er zijn minder bezoekers. Voor de toegang hebben we een combinatie ticket gekocht voor alle Inca ruines rond Cusco en een aantal museums in de stad. Of dat nu echt voordeliger wordt weten we nog niet, de museums in de stad die we bezochten waren vrij toegankelijk en voor de andere Inca bouwwerken moeten we nog transport zoeken. De kaart is 10 dagen geldig, dus nog tijd genoeg. Het is verbazend om je te realiseren als je de musea en de opgravingen bezoekt dat de Inca cultuur wel stedelijke samenlevingen, een wegennet en politiek bestuur kende maar niet een goed ontwikkeld schrift. Veel van de Inca gebruiken en de betekenis van de bouwwerken worden nu uitgelegd aan de hand van spaanse geschriften van rond 15-1600. En dat is waarschijnlijk niet de meest objectieve bron van informatie, want in amper 100 jaar vechten, ziekte verspreiding (griep, mazelen, pokken) hebben de spaanse veroveraars deze cultuur om zeep geholpen en de oorspronkelijk bevolking tot het Katholieke geloof bekeerd. De goud en zilver sierraden en kunstwerken werden omgesmolten en spekten de Spaanse staatskas. |
. |
|
Overal waar we onderweg waren zagen we gevels van huizen beschilderd met leuzes voor de regionale president verkiezing. Soms waren ze nog bezig om de schildering te maken. Een kleine pick-up met ladders, een man of 5 met kwasten en rollers. Regelmatig troffen we zelfs twee verschillende partijen die nabij elkaar gelegen gevels gingen beschilderen. De onafgewerkte gevels zijn niet mooi, maar al die politieke leuzes maken het landschap ook niet beter. De naam van de kandidaat gaat altijd gepaard met een symbool; sandaal, panfluit, huisje, haan, graankolf, pikhouweel, etc.. Dat doet vermoeden dat er onder de kiezers een groot deel niet kan lezen, volgens de statistieken is ruim 15% van de plattelandsbevolking ongeletterd. Het spel van democratie en vrije meningsuiting wordt de jonge Peruanen al vroeg bijgebracht. In de binnenstad trok een schoolklas langs met protest voor een schonere wereld, een paar dagen later was er een protest tegen geweld en in Lima zagen we protesten bij het centrale bureau voor regionale zaken. Gisteren maakten we onze eerste aardbeving mee terwijl we in huis zaten. Op Trinidad beefden we al eens aan boord van de Gabber. Deze keer was het een flinke serie van trillingen, eerst een korte van circa 3-4 seconden. Genoeg tijd en beweging om het ons allemaal te doen beseffen. Daarna kwam er nog een trilling die wat langer duurde.(4-5 seconden), de lampen slingerden een tijdje na. Op straat hoorden we de buren die hun huizen uitgekomen waren, wij bleven binnen en keken op internet waar de beving had plaats gevonden. Het was een beving van 6.9 op de schaal van Richter op zo'n 300km afstand en een diepte van 100km. Op een van de TV zenders waren telefonische meldingen uit het land te horen aan de presentator. Gelukkig geen meldingen van schade of ongevallen Voor wie op de hoogte wil blijven van alle rampen op de wereld, kijk dan eens op Emergency and Disaster Information Service (Nood en rampen informatie service). |
|
In het straatbeeld zien we nog veel traditionele dracht van kleding. Niet iedereen is uitgedost om toeristen te verleiden tot een foto voor geld, zoals de mevrouw op de foto rechts. Dat is trouwens nog een risico volle bijverdienste, de politie vindt het maar niets en probeert deze dames met kinderen, lama en lammeren te weren. De toeristen vinden het echter maar wat leuk om met zo'n kleurrijke moeder op de foto te gaan. Wat je veel ziet is dat de draagdoek voor kinderen en andere last nog altijd in gebruik is. Marktvrouwen nemen zo hun waar mee, moeders hun kinderen en werklui tillen zand of kiezels op dezelfde manier maar dan met een stuk jutte of plastic. Naast de draagdoek is ook het bolhoedje voor de vrouwen een mode object. Met sierklosjes net over de rand of een mooie sierspeld, de meeste vrouwen hebben een bruin bolhoedje maar er zijn ook witte hoge hoeden. Deze laatste kunnen waarschijnlijk slecht tegen regen want als het regent gaat er een doorschijnend plastic zak overheen. Natuurlijk houdt je de hoed op je hoofd want wie gaat er nu zonder hoed op stap. Het schoonheids ideaal is hier beduidend anders dan we gewend zijn. Een serie van rokken die de vrouwen over elkaar dragen maken ze vaak nog gezetter dan ze al zijn. Er onder een paar gebreide beenwarmers en zwarte lakschoentjes. Vooral op markten zien de buitenste rokken er smoezelig uit. Op feesten en partijen daarentegen zijn de rokken met kant en kijk je door de buitenste rokken naar de onderliggende. De beenwarmers zijn dan ook uit en de schoentjes keurig gepoest. Ook de bolhoedjes zijn dan een stuk feestelijker. En tot slot is er de mode om je lange paardestaarten op je rug samen te binden met kleurijke klosjes. Als je vlechten nog niet zo lang zijn neem je gewoon haar extensions. Maar misschien is de verkoop van je eigen Peruaanse vlechten ook een aantrekkelijke inkomsten bron, zie Peruvian haar verkoop. |
|
|
Een vakantie in Peru kan niet zonder een bezoek Machu Picchu, de oude Inca stad die in 1911 werd herondekt door Hiram Bingham. Er zijn bijna net zoveel manieren om de stad te bereiken als er legendes zijn over deze stad. Wij kozen voor een zelf georganiseerde alternatieve route met een aantal vastigheden. Machu Picchu is alleen te bereiken vanaf Agua Callientes dat zelf weer slechts te bereiken is via een dure rit per trein, er zijn geen wegen naar dit dorp. Een andere optie is het lopen van de Inca trail, 45 km door hooggebergte gedurende 3-5 dagen en natuurlijk voor een flinke toeristen prijs. Of dus onze alternatieve route die wel via een omweg gaat maar slechts 1/4 van de prijs kost. Per dag mogen er maar 2500 bezoekers de oude stad in, dus kochten we toegangskaartjes bij het ministerie van cultuur in Cusco. Met de kaartjes op zak boekten we een busreis naar Santa Maria van waaruit we met een taxi-busje naar Santa Teresa en daarna naar de Hydroelectrico zouden reizen. Vanaf daar konden we of een trein pakken of te voet 2,5 uur langs de spoorlijn lopen om Agua Callientes te bereiken. Via internet reserveerden we een basic hotelletje in Agua Callientes. Rugzak pakken en onbezorgd op pad was ons plan. |
|
Helaas op de dag van ons vertrek ontdekken we op het busstation dat er een busstaking is. Gelukkig ontmoeten we Julie en Pascale uit Frankrijk die een jaar lang over land de wereld aan het verkennen zijn. Of we mee willen rijden in een collective bus naar Santa Maria ?, met ons erbij zit het busje vol en kunnen we vertrekken. Het wordt een rit van 4 uur rijden met een korte ontbijt en sanitaire stop. Als we een pas op 4200 meter hoogte overgaan komen we de zona nebula in. Het zicht wordt door de mist beperkt tot 50 meter en de chauffeur en een paar lokale passagiers slaan een kruisje en prevelen wat. Het heeft geholpen want we dalen veilig af in de volgende valei. Net buiten Santa Maria kan ons busje niet meer verder, protesterende dorpelingen hebben de weg geblokkeerd, de chauffeur wil zijn busje heel houden en onze rit stopt hier. Als we uitstappen vraagt een jongen of we naar Hydroelectronica moeten, hij kent de routes van de budget toeristen. Voor een schappelijk bedrag kan hij ons vieren brengen met zijn auto. En even later scheuren we in zijn oude auto over een onverharde weg de valei in langs stijle afgronden, zie filmpje op Youtube Weg van Santa Maria naar Hydroelectronica. Toeterend bij een onoverzichtelijke bocht, wat langzamer rijdend door knie diepe plassen water en even achteruit als er toch een tegenligger aankomt. |
|
|
Bij Santa Teresa is de weg weer geblokkeerd door protesterende mensen, naar de auto voor ons die door de blokkade probeert te komen worden stenen gegooid. We krijgen korting op onze rit en gaan lopend de blokkade voorbij. De protesten hebben iets te maken met het aflopen van de gunning van de spoorlijn. Het schijnt zo te zijn dat Peru-rail geheel in Chileense handen is en dat bevalt de dorpelingen niet. Ze zijn vast ook ontevreden door het verlies van de spoorlijn door hun dorp ten gevolge van aardverschuivingen in 1998. Nu ontwikkeld de toeristische sector zich prima aan de andere kant van Machu Picchu terwijl hun dorpen slechts bezocht worden door een enkele low budget rugzak toerist. Aan de andere kant van de blokkade staat weer een handige jongen met auto die ons wel verder wil brengen. Het dorp uitkomen is nog even lastig, er worden vanaf de helling rotsblokken gegooid om de weg te blokkeren. Als het stof gezakt is komen de stenengooiers de weg op en maken een pad vrij voor onze auto. Protesteren is leuk als je vrienden blijft met je dorpsgenoten lijkt het motto. Vroeg in de middag komen we aan bij Hydroelectronica, een paar uur eerder dan met onze gereserveerde bus. Vanaf hier kan je via de spoorlijn naar Agua Calliantes, 9 km lopen of voor €20,- met de trein. We gaan lopen en om vijf uur 's-middags bereiken we na een enerverende reis ons hotel. |
|
De volgende morgen namen we om 7:30 uur de bus omhoog naar Machu Picchu, 800 meter stijgen via haarspeld bochten. Bij binnenkomst in het historische park zien we de oude Inca stad net uit de ochtend wolken te voorschijn komen. Ernie is met een fotoboekje in de hand onze gids en regelmatig luisteren we mee naar de verhalen van ingehuurde gidsen bij andere gezelschappen. We doen het op ons gemak en horen soms verschillende verhalen van de gidsen bij een zelfde steen of resten van een gebouw/tempel. Het is een indrukwekkende archeologische stad op een wonderlijk moeilijk bereikbare lokatie. De wereld moet erg klein zijn geweest voor de Inca's die hier woonden, terwijl de omvangrijke gebouwen toch uitstralen dat ze zich bewust waren deel uit te maken van een groot rijk. Pas in de namiddag nemen we de bus terug naar ons Cusi Backpacker Hostel. Als we de volgende morgen aan onze wandeling langs het spoor beginnen treffen we Julie en Pascale weer, gezamenlijk reizen we retour naar Cusco. |
|
|
De Peruanen zijn een goed gelovig volk, in het verleden was dat een manier van overleven. De komst van de Spanjaarden in 1500 was voor de oorspronkelijke levenswijze van de indianen niet veel beter dan we nu dagelijks op het nieuws vernemen uit het midden oosten. Inmiddels is die wrede tijd geschiedenis geworden en dragen de Peruanen alle "heilige beelden" devoot door de straten bij iedere gelegenheid die ze kunnen aangrijpen. Alle markten, winkelcentra, busstations en vele straathoeken hebben een kleine kapel met glinsterend heiligbeeld om het beste voor het nederige menselijke bestaan als gunst te vragen. Maar ook vanuit het verleden zijn de meer animistische gewoonten nog altijd in gebruik. De bouw van een gezegend huis begint met het begraven van een Lama foetus in de fundering en wordt afgesloten met het plaatsen van twee koeien beeldjes op de nok samen met een kleurijk versiert kruis. Al deze hokes spokes vindt niet in het geniep en in achteraf steegjes plaats. Er zijn vele "Medicina folklorica" winkeltjes en stalletjes te vinden. Voor ons als Nederlanders is het een wonderlijke combinatie van Katholieke heilige beelden, animistische atributen en oosterse tradities van offergeving. Pakjes met namaak geld, kruiden die in wierrook verbrandt kunnen worden, beeldjes, poppetjes, lama foetussen alles ligt bij elkaar en is te koop voor goed gelovige klanten, en daar zijn er veel van. |
|
|
Gisteren hadden Masha en (ik) Erik een kookworkshop bij Rooftop kitchen. De workshop begon met een rondleiding over de San Pedro markt, een van de grotere markten in Cusco. Op de markt zijn naast toeristische spullen ook veel etenswaar te koop en er is een stuk gereserveerd voor verse sappen en kleine restaurantjes. Het is verkiezingstijd en een politieke partij maakte propaganda in de markthallen met veel muziek, vuurwerk en spreker. Gelukkig hadden we een prive rondleiding dus we konden de uitleg bij de verschillende producten nog goed volgen als we dicht bij elkaar stonden. Na de rondleiding gingen we naar de Rooftopkitchen die in een andere wijk van Cusco gevestigd is. Op de 8-ste en bovenste verdieping van een nieuw appartement gebouw was een prachtige keuken ingericht voor groepen en vanaf het balkon had je mooi uitzicht over de stad. Alle ingredienten voor onze workshop stonden gesneden klaar in kleine bakjes en de chef vertelde wanneer en in welke volgorde ze de RVS-pan in konden. We begonnen met het maken van een traditionele Pisco sour, een mix-drank van Pisco (44% alcohol, 90ml) met lemonsap (zuur, 30ml), suikerwater (zoet, 30ml) en eiwit van 1 ei. Alles goed shaken in een beker die tot 3/4 gevuld was met ijsblokken, dan uitgieten en tot slot 3 druppels Angostura bitter druppels erbij (kaneel poeder kan ook). Daarna konden we de dressing voor de zalm sashimi (plakjes rauwe zalm) mengen en dunne plakjes zalm snijden. De rode quinoa, die we in de dressing gebruikten was al voorgekookt en afgekoeld dus klaar voor gebruik, ook de lemon was geperst. We hoefden dus alleen op aanwijzing van de kok de juiste hoeveelheden te mengen en even te kloppen tot een lekker fris zuur sausje, snufje zout, peper en peterselie. Ook de mei-raap was voorgekookt in rode wijn en suiker en in kleine blokjes gesneden. Dit voorafje smaakte ons prima onder het genot van wat laatste slokjes Pisco sour. Het hoofgerecht was een risotto van rode quinoa met wat sla. We begonnen met het fruiten van fijngesneden ui en gele zoete peper, daarna twee eetlepels peterselie en 4 eetlepels van de voorgekookte rode quinoa toevoegen, een flinke scheut kookroom, kleine blokjes kaas (parmesaan en een weinig blauwe kaas), goed roeren en een scheutje witte wijn om het niet te droog te laten worden, naar smaak wat peper en zout om het smeuig te krijgen ook een weinig roomboter toevoegen. Stapeltje maken midden op een bord, beetje afvlakken en daarop de blaadjes sla doen, garneren met geraspte parmasaanse kaas en peterselie en wat olijfolie. Als toetje kregen we lemon ijs schaafsel met zeer fijn gesnipperde salie blaadjes. Graag hadden we wat meer lokale ingredienten en gerechten gemaakt. Maar deze workshop is er natuurlijk voor de doorsnee toerist. Vele daarvan vinden de lokale markten te rommelig en te vies. Gezoute en gedroogde alpaca of lama vlees, een malse cavia, gedroogde kuit en zeewier of in het hooggebergte gevries droogde aardappelen. Je moet er van houden en het is thuis niet te koop. Ons menu van de kookworkshop kan je ook thuis maken en is zo een leuk souvenier. |
|
De 7 weken vakantie voor ons bij Maarten en Marsha zijn voorbij. Ons laatste uitstapje is een trip naar Bolivia en een dag over in La Paz. Helaas moet Marsha werken en zijn we maar met zijn drieen op deze trip, maar nu kunnen we wel gezellig bij elkaar voorin de vrachtwagen zitten. Het eerste gedeelte van de tocht tot Puno kennen we al, maar door het ruime uitzicht voorin zien we toch weer andere dingen in het landschap. Er wordt weer gestopt bij de vrouwtjes die Alpaca wol verkopen en bij de hamburgertent. De grensovergang gaat snel en vriendelijk en bij het vallen van de avond rijden we La Paz binnen. We logeren in hotel Sagarnaga, waar we als vrienden ontvangen worden door de eigenaar. Het heeft voordelen als je bevriend bent met iemand die in de toeristen industrie werkt. Omdat we maar 1 dag in La Paz blijven willen Ernie en ik zoveel mogelijk zien op een eenvoudige manier. We vragen informatie over een stadstour aan de eigenaar, "no problem, tomorrow at 9:30 the tour will leave". |
|
|
De volgende morgen verwachten we aan te schuiven in een reguliere stadstour met een bus, maar er staat een taxi klaar met prive chauffeur en prive gids, "service from the hotel". In 4 uur rijden en lopen krijgen we veel achtergrond over La Paz en de cultuur te horen
en bezoeken we Moon Valley. In deze vallei is door erosie (regenval) een wonderlijk landschap ontstaan. De ondergrond is van klei en los zand dat makkelijk wegspoeld, alleen als er een wat grotere steen aan de oppervlakte ligt beschermd deze het onderliggende sediment tegen wegspoelen. Zo ontstaat een landschap van spitse pilaren en diepe kloven. Niet alleen in Moonvalley is deze ondergrond ook enkele armere wijken van La Paz zijn op deze, voor erosie gevoelige, grond gebouwd. Het is een kwestie van tijd voor er weer een aantal woningen door landverschuivingen vernietigd worden. Vanuit een uitzichtpunt zien we duidelijk de verschillende wijken, een Manhatten achtige kantoor omgeving met hoge flats, luxe villa's met groene tuinen en tegen de heuvels opklimmende wijken van huizen die nooit afgebouwd zullen worden om de belasting, die je daarna moet betalen, te omzeilen. Twee en half miljoen inwoners in een stad die in de dalen van 3 rivieren gebouwd is met verschillende klimaat zones door de hoogte verschillen van 4200 tot 2000 meter. |
|
In de middag neemt Maarten ons mee naar de San Pedro gevangenis. Hier staat altijd een rij van bezoekers die in en uit lopen. De gevangnis, die in het midden van de stad ligt, is een klein dorpje op zich waar de gevangenen het voor het zeggen hebben. De polite en bewakers werken hier graag vanwege de extra inkomsten uit smeergelden. Toeristen konden de gevangenis vroeger bezoeken en er zelfs overnachten als bezoek van een gevangene, tegenwoordig is dat moeilijker want erin komen lukt nog wel, maar als je weer naar buiten wilt kan plots de bezoekprijs verhoogd zijn is het verhaal. Voor de liefhebbers van lezen zie het boek Marching Powder van Rusty Young. De eerste avond eten we bij Sol y Luna die van een nederlandse eigenaar is een bordje nassi met sate en vooraf hebben we bitterballen. De tweede avond gaan we naar The Steakhouse, A very rare Steakhouse well done. Het is een prima tent met lekkere wijn en goed eten. Helaas wordt Ernie ziek in de nacht. De volgende morgen heeft ze nog steeds last van hevige maagkrampen, alsmaar overgeven en diaree. Maarten en Erik mankeren niets terwijl we allemaal hetzelfde gegeten en gedronken hebben. De klachten lijken erg op de aanvallen die ze de weken ervoor in Cusco had, mogelijk speelt hetzelfde ongedierte weer op. Zo kunnen we niet vertrekken, gedwongen blijven we een dag langer in La Paz, Ernie in bed, Maarten aan het werk via internet en Erik slenterd 's-middags wat door de stad. De volgende dag kunnen we wel op reis, Ernie slaapt de meeste tijd op het bed in de cabine. Tegen acht uur 's-avonds komen we in Cusco. Marsha heeft een lekkere ragout gemaakt van het gedroogde Alpaca vlees dat Erik nog voor vertrek gekocht had. Het is onze laatse maaltijd bij Maarten en Marsha thuis, de volgende morgen vliegen we naar Lima. |
|
|
Onze laatste dag in Peru is voorbij. Vrijdagochtend werden we uitgezwaaid door Maarten en Marsha in Cusco. De 7 weken gingen snel voorbij, we hebben veel gezien en genoten van de tijd samen met Maarten en Marsha. Het is nu 03:00 in de nacht en we zitten op het vliegveld van Lima te wachten op onze vlucht naar Bogota (Colombia), na een pauze van 7 uur vliegen we vanaf Bogota verder naar Curacao. In Lima bezochten we China town. Dit is een druk winkelgebied en we verbaasden ons over de hoeveelheid kinderverjaardag versiering die hier te koop is. Bij een poelier zagen we naast levende kippen, kalkoenen, konijnen ook verse cavia's. Of het kilo knallers waren weten we niet. Ook het klooster van San Franciscus en de catacomben, waar 25 duizend mensen onder liggen begraven, hebben we bekeken, helaas mochten we daar geen foto's maken. Zondag's waren we vroeg bij het museum over de inquisitie om zo de engelse rondleiding te krijgen. Wat we daar te horen kregen leek erg veel op de actualiteit over IS. Wie volgens het tribunaal niet helemaal overeenkomstig het ware geloof leefde wachtte marteling, verbranding of onthoofding. De achterliggende motivaties van het tribunaal waren altijd het behouden of het verwerven van macht over het volk en het gebied waar ze woonden. |
|
|
Zondag's zijn we met de Metropoliten, een bus die op een gescheiden busbaan (dus zonder files), heel Lima doorkruist, naar de wijk Miraflores gegaan. En gingen we opzoek naar Al Toke Pez (Av. Angamos 886), een lokale eettent met verse visproducten die we getipt kregen van Franco en Melinda, collega's van Maarten en Marsha bij een andere overland reisorganisatie. Al Toke Pez (alleen tijdens lunchtijd geopend) was nog dicht dus werd het eerst iets drinken bij Arrod Cafe. De uitbaatster van deze nette koffie tent heeft een dochter die in Nederland woont ontdekten we en Ernie praat in haar beste spaans met de vrouw die vertelt hoe mooi, groen en opgeruimd ze Nederland vindt. Ze noemt enthousiast de namen van de plaatsen die ze bezocht heeft, Zaandam, Hoorn, Giethoorn, Gouda, Haarlem. Daarna nemen we bij Al Toke Pez een vroege lunch van rauwe vis, garnaal, inktvis in lemon sap, gefrituurde inktvis en een rijst met zeevruchten. Het smaakt allemaal heerlijk, en gelukkig waren we op tijd. Amper 15 minuten na opening staan de klanten al buiten te wachten omdat de 7 zitplaatsen bezet zijn. Gelukkig verzorgen ze ook afhaalmaaltijden. Tot slot lopen we door de wijk Miraflores naar de mistige kust, we nemen afscheid van de Pacific, wie weet wanneer we haar weer zullen zien. |
|
We zijn de laatste dagen druk geweest om de Gabber weer vaarklaar maken. Zeven weken verlaten dobberen op het Spaanse water had zijn sporen nagelaten op het dek (stof), de waterlijn en onderwaterschip (algen, sponzen). Ook zijn we aan de slag gegaan met de tips van Maarten om de oorzaak van het warm lopen van de motor te vinden. Gelukkig zaten er geen metaaldeeltjes in de olie, dus de schade aan het inwendige van de motor lijkt mee te vallen. Voor vertrek hadden we het koelcircuit al eens een antiroest behandeling gegeven van een paar uurtjes, maar er zijn ook middeltjes voor 3 dagen. Dus weer alle koelvloeistof eruit en vullen met schoonmaakmiddel. Motor laten draaien en het schoonmaakmiddel via een zeefje retour motor doen om te kijken wat er los komt. Nog altijd kleine roest deeltjes, beetje bruine vettige drap en bruinwater, we denken op het spoor te zitten van een oorzaak en oplossing. Mogelijk zijn een aantal van de koelkanalen in het motorblok met roest verstopt. Drie dagen filteren we het schoonmaakmiddel als we de motor een uur laten draaien, wat we opvangen wordt met de dag minder, maar het zijn nu ook weer geen grote hoeveelheden bij elkaar dat we denken de blokkade opgelost te hebben. Tot slot spoelen we het motorblok weer met water, tappen het leeg en vullen het met koelvloeistof. Onderweg naar Bonaire loopt de motor nog altijd warm, we vragen nauwelijks vermogen en de temperatuur stijgt naar iets onder de 90 Celsius. Gelukkig was er ook nog tijd voor gezellige dingen op Curacao. Een etentje met Loud en Marlene met eigen gemaakte Pisco Sour als aperitief. Een middag duikles voor Marlene om haar over te halen om het niet alleen bij snorkelen te houden, onderwater is veel meer moois te zien. En de zeilers maaltijd bij de Pier op donderdag avond. De waterboot was op vakantie en dat bleek voordelig voor ons uit te pakken. Betalen we bij de waterboot voor water afgeleverd bij de boot, met de eigen bijboot naar "de Nieuwe Wereld" varen levert ons een besparing van € 4,75 voor de 130 liter die we mee kunnen nemen. Hiernaast nog een plaatje van onze gevaren route van Curacao naar Bonaire. |
|
Sinds we anker op waren gegaan in het Spaanse water hing er een bedenkelijke lucht van rotte vis in de punt. We roken nog aan onze handdoeken die daar hangen, maar die waren het niet. De lucht kwam uit de ankerbak die onder het bed staat. In de maanden dat we geankerd lagen hadden tal van schelpen, kokerwormen en algen onze ketting tot een gezellig thuis gemaakt met inwoning van kleine krabbetjes en vlokreeftjes. Eenmaal bovenwater lag alles lekker te rotten en te stinken in onze punt. Op Bonaire mag je niet ankeren dus kon de hele handel ook niet simpel overboord om gespoeld en geborsteld te worden. Met het anker op de preekstoel (RVS buizen contructie op de punt van de boot) hebben we de ankerketting in lussen van 2x5 meter aan stukken touw opgehangen zodat we de ketting onderwater schoon konden borstelen. Maar veel van de aangroei zat precies tussen de schakels in en daar kan je niet makkelijk borstelen. We bespraken onze relatieve ellende met Fred van de Kostat die het probleem herkende van zijn verblijf op het Spaanse water in Curacao. Hij had toen zoutzuur gebruikt om zijn ketting weer schoon te maken. Een zuur lost namenlijk de kalk op en de meeste aangroei valt er dan vanzelf vanaf. Bij de AH kopen we vier flessen huishoud azijn, ook een zuur maar iets minder sterk dan zoutzuur en het werkt ook. Inmiddels staat er een bruisende emmer op het voordek en wordt de ketting eenvoudig schoon. Het zuur lost de kalk op in CO2 (vandaar het bruisen), water en opgelost Calcium. Als je zelf wilt experimenteren met het oplossen van kalk staat hier een leuk proefje, Windei. |
|
|
Joop en Ria van de Kuch zijn op vakantie in Bonaire. We kennen Joop en Ria van onze winterhaven in Eembrugge (Nederland) en dat maakt het wel bijzonder om elkaar nu onder tropische omstandigheden te treffen. Eind deze week varen ze met ons mee naar Curacao want ze bezoeken alle 3 de benedenwindse eilanden, Aruba hebben ze al gehad. Op de eilanden hebben ze een appartementje en een huurauto. Dat is voor ons leuk en gezellig want gezamenlijk verkennen we nu de toeristische uitstapjes van Bonaire en straks van Curacao. Tijdens de eerste trip bezochten we het zuidelijk deel van het eiland met zijn zoutpannen en slavenhuisjes. De zoutpannen hadden ieder een eigen kleur en een pilaar op de oever voor herkenning vanaf de schepen zodat ze wisten waar ze hun zout konden halen. De blauwe pilaar hebben we helaas gemist. De tweede trip ging naar het noordelijk deel, op zoek naar grottekeningen van de oorspronkelijke bewoners. Natuurlijk zoeken we ook naar het nationale symbool van Bonaire, de flamingo. In het Gotomeer zaten er niet veel maar konden we ze wel van dichtbij zien. Overal bestaat het landschap uit dore struiken en heel veel cactussen. In de airco auto is het lekker fris rondrijden door dit tropisch hete landschap. In de namiddag doen we boodschappen bij de AH en koken we op het appartementje van Joop en Ria. Lekker de ruimte, geen ingewikkelde veerdienst met de bijboot om iedereen aan en van boord te krijgen. Onze gasfles is bijna leeg, maar simpel vullen bij de gasfabriek gaat niet lukken. Fles inleveren en over twee weken ophalen is daar de procedure, de flessen worden op Curacao gevuld schijnt het. Bonaire heeft een probleem met de gasleverantie door Curoil. Gelukkig kan het ook op de jachthaven en daar is het maar twee dagen wachten. We zijn benieuwd hoe vaak de gasprijs over de kop gaat, een normale vulling kost $ 41,- voor 100 lbs. (circa $ 0,90 per kg; voor onze gasfles van 7,5 kg dus minder dan $ 7,50 ). Het gas in Bonaire is voor normale huishoudens trouwens circa 30% goedkoper dan op Curacao. |
|
Waren we een paar dagen geleden nog benieuwd naar hoe vaak de gasprijs over de kop gaat als je je fles in de Marina van Bonaire laat vullen. Nu we het weten willen we het niet geloven. De prijs gaat ruim 8,5 keer over de kop. De vulling van onze 16 Lbs (pond) fles kost $ 56,- wordt Erik gemeld door de slechts Engels en Spaans sprekende balie medewerker in dit stukje Nederlands koninkrijk. Het is een van de vele gastwerkers uit Colombia/Venazuela/Peru, terwijl er heel wat eilanders van de voedselbank leven omdat ze geen werk hebben. Verbouwereerd stamelt Erik nog dat deze vulling op de lokale markt slechts $6,53 zou kosten. "Sorry this is the price of my boss" en hij laat het briefje zien dat op de toonbank staat. Erik, als geprikt door een cactus, "this is criminal, this is no service !", en hij laat $25,- op de toonbank achter. Na overleg met Ernie toch maar de rest betaald, het zijn tenslotte criminelen dus je weet maar nooit. De balie medewerker verteld, in de discussie met Erik, lachend dat hij inderdaad voor een 100 ponds gasfles veel minder betaald dan het 16 ponds flesje dat afgerekend moet worden. Een bezoekende Amerikaan doet er nog een schepje boven op, I'm happy with the service of the marina, Erik wil hem graag nog blijer maken en vraagt of hij dan ook onze fles wil betalen. Maar voor die eer bedankt de Amerikaan, hij vindt het gedrag van Erik niet fatsoenlijk. Inderdaad daar draait het hier om op de door rijke toeristen bezochte Caribische eilanden. Een groot deel van de toeristenindustrie en lokale bevolking heeft ontdekt dat je onbeschoft veel kan vragen. Ze rekenen op je fatsoen dat je betaalt en komen zo weg met een dubbel prijsstelsel (voor eigen inwoners en buitenlanders) in eettentjes, markten voor uitstapjes, musea, natuurparken, etc..etc.. |
|
 .
|
Samen met Ria en Joop verkennen we voor een tweede keer het noordelijk deel van het eiland. Deze keer rijden we langs de zuidkant langs de kust. Het is een eenrichtings weg langs de vele duikstekken, er staan zelfs bordjes om te waarschuwen voor overstekende duikers. Aangekomen bij het natuurpark Slagbaai ontdekken we dat we onze duikpenningen mee hadden moeten nemen als entree bewijs (lokale prijs $15,-; niet ingezetenne $25,-). We besluiten Slagbaai de volgende dag dan maar te bezoeken en gaan via nieuwe wegen retour Kralendijk. Onderweg zien we regelmatig Caribische parkieten die van de cactussen eten. In Rincon stoppen we voor een vroege lunch. Joop en Erik nemen een geitenstoof en Ernie en Ria een kippestoof, het smaakt allemaal prima. De volgende dag zijn we op tijd bij park Slagbaai en genieten van een 4 uur rondrit door het park. De wegen zijn onverhard en soms met een flinke helling, maar met rustig rijden lukt het Joop om het kleine autootje veilig over alle hobbels heen te krijgen. Anders dan buiten het park ligt er hier geen rotzooi in de berm en rijdt je echt door de natuur. Regelmatig zijn er uitzichtpunten of bezienswaardigheden. Helaas is het landhuis Slagbaai gesloten in verband met renovatie, een sanitaire stop kan wel maar het vocht aanvullen met een verkoelend drankje kan niet. Terug in Kralendijk doen we ons te goed aan een lekker ijsje bij de plaatselijke Italiaanse ijstent. |
|
Natuurlijk gaan we ook zeilen met z'n viertjes. Joop en Ria zijn zelf ook zeilers dus dat maakt het gemakkelijk. Donderdags varen we langs de kust van Bonaire met halve wind naar een mooringboei. De wind staat stevig door met een ruime 5 tot 6 Bft, in een uurtje zeilen zijn we al bij Punt vierkant, hier buigt het eiland wat oosterlijker en staat de wind meer op de kust. We gaan de kleine kaap niet voorbij en zoeken een mooring boei die beschut ligt. Voor de verkoeling brengen we een bezoek aan de vele vissen onderwater, lunchen op ons gemak en in de namiddag zetten we weer koers naar Kralendijk. 's-Avonds halen we chinees en eten aan boord. De volgende dag is het uitklaren bij de douane en immigratie. Omdat Joop en Ria met ons meevaren naar Curacao moet de bemanningslijst worden aangevuld en worden zij ook "uitgestempeld" in hun paspoort met een afbeelding van een boot in het immigratie stempel. De tocht van Bonaire naar Curacao is voor de wind en met snelheden van tussen de 3,5 en 5,6 knoop gaat de tocht voorspoedig. Kort voor Curacao krijgen we toch nog een tropische stortbui over ons heen, de regentijd is aangebroken. In het Spaanse water kunnen we nagenoeg op dezelfde plek ankeren als die we verlaten hadden. We veranderen de Gabber weer van een zeilboot in een drijvend huisje. Drinken gezamenlijk een verfrissing op de geslaagde zeiltocht en daarna brengen we onze opstappers naar de oever die opzoek gaan naar hun nieuwe appartementje op Curacao. |
|
|
Leven we gebruikelijk met "één klusje per dag" en "een uitje per week" de dagen met Joop en Ria zijn aangenaam vermoeiend en ondernemend. De week begon met een rondje langs douane en immigratie om in te klaren. Bij immigratie was er een stroom uitval en of we later op de dag konden terug komen. Geen probleem genoeg te doen in Willemstad. Een kopje koffie drinken met uitzicht op de pondjesbrug, een bezoek aan Kura Hulanda. Dat laatste is een groep van gerestaureerde huisjes dat in gebruik is als restaurant, conferentieoord en museum. In de gidsen wordt het vaak beschreven als een museum over de slaventijd. Maar we waren aangenaam verrast door de verzameling van mooie cultuur historische objecten uit het oude Mesopotamie (Irak, Iran) en uit west Afrika. De fragmenten uit de verslagen van een slavenhandelaar, die gebruikt werden als commentaar bij objecten, schilderijen en tekeningen uit die tijd, waren ontstellend om te lezen. Zie ook de tekst van de advertentie. De zaal over de rassenstrijd in de USA moet menig Amerikaan het schaamrood op de kaken geven omdat dit nog maar zo een recent verleden is. Bij het bezoek aan de Mikvé Israel-Emanuel synagoge ontdekken we dat de oprichters van het bekende Madurodam van oorsprong uit Curacao komen. Ze zijn het miniatuur park begonnen ter nagedachtenis aan hun zoon die in de tweede wereld oorlog omkwam. De synagoge in Willemstad is de oudste op het westelijk halfrond die nog altijd in gebruik is. We verbazen ons er over dat er geen verwijzingen zijn naar de oudste synagoge waarvan we de resten bezochten op Jodesavanne in Suriname, misschien is een verleden als slavenhouder niet zo populair in Curacao ? |
|
We hoorden enthousiaste verhalen van de Rafiki over de struisvogelboerderij dus die hebben we ook bezocht. En inderdaad de moeite waard. Met een open vrachtwagen rijden we langs de verschillende veldjes waar struisvogels gehouden worden. Bij ieder veldje is er tekst en uitleg over de struisvogels en het kweken van de dieren. In het wild is het eierlegseizoen twee weken omdat de eieren bebroed worden door het mannetje. Op de boerderij worden de eieren bij de dieren weggehaald en kunstmatig uitgebroed. Op die manier wordt het legseizoen verlengd en is de productie aan eieren en kuikens veel hoger dan in de natuur. Een geslachte volwassen struisvogel levert 45 kg biefstuk en 150 kg verwerkbaar vlees op en een struisvogel ommeletje weegt 700 gram. De gids heeft regelmatig vrolijke verhaaltjes en dat maakt de tocht leerzaam en amusant. Erik staat tot slot nog op een struisvogelei (zie foto) Na de struisvogelboerderij drinken we wat fris bij Picara. Terwijl we van de verfrissing genieten zien we dat de lunch wordt voorbereid en ondanks dat het net twaalf uur is sluiten we aan bij de groeiende rij klanten. Ons "weg restaurantje" blijkt een goed lopende afhaal lunch gelegenheid te zijn met smakelijk eten. Voor de middag staat er een bezoek aan de grotten van Hato op ons programma. De rondleiding van 14:00 uur halen we net en de gids praat ons bij over de geologie van Curacao en het ontstaan van de grotten. We wandelen over de "Indian trail" en hebben daarna dringend afkoeling nodig in de vorm van een ijsje. De uitbaatster heeft 35 jaar in Nederland gewoond en is nu weer terug in haar Curacao. Helaas blijven haar kinderen achter in Nederland voor opleiding en werk, een weekje tropen vakantie is prima voor ze maar ze zijn meer thuis in Nederland. Moeders is bij vlagen nergens thuis, verlangend naar de kinderen in Nederland als ze in Curacao is of verlangend naar de warmte en haar thuisland Curacao als ze bij de kinderen in Nederland is. Het is een bekend verhaal dat we regelmatig gehoord hebben als we met de mensen op Curacao, Bonaire of Suriname praten. |
|
|
Een weekje Curacao is kort dus we hebben een druk programma. We rijden via het natuurpark "Shete Boka" naar de westpunt van Curacao. Maar we stoppen eerst nog bij een klein museum "het huisje met het maistakken dak". Het is een oorspronkelijk slavenhuisje waar de bewoonster, die zelf is opgegroeid in het huisje, vroeger rondleidingen gaf en vertelde over haar familie die daar woonde. Nu worden de rondleidingen verzorgd door een aantal dames van het Tula museum. Bij ieder landhuis stonden vroeger 50-200 slaven woningen, nu zijn er nog maar een paar in orginele staat over die door monumentenzorg worden gerestaureerd en onderhouden. Het museum gaat vooral over de levenswijze van de ex-slaven na de slaventijd die op eenvoudige wijze in hun eigen bestaan moesten voorzien. Want de landhuizen en plantages raakten snel in verval toen door de afschaffing van de slavernij de gratis arbeid kwam te vervallen. In het natuurpark lopen we langs de kust naar een aantal natuurlijke inhammen (boca's) waar de golven indrukwekkende spuiters maken. Een van de boca's heet Boca Pistol omdat de golven met een knallend geluid in de nauwe inham spoelen en een mooie fontein water maken. We komen behoorlijk verhit retour auto en rijden genietend van de airco naar de andere boca's en een aan zee grenzende grot. De lunch gebruiken we bij Jaaanchi in Westpunt, Joop neemt leguaan als lunch en Erik een combi van leguaan en zeeslak. De dames houden het bij de meer vertrouwde zeebaars, garnalen en kip. Eten bij Jaanchi duurt altijd langer dan je denkt en pas tegen drieen rijden we retour Willemstad. We komen te laat bij het gasvulstation, dus ons uitje voor de volgende dag is bekend. |
|
Nog voor tienen sluiten we aan in de rij van mensen die een gasfles moeten vullen. We verdelen onze gasflessen (2 van de True blue, 2 van de Jacuzzi en 1 van ons) onder elkaar zodat we keurig aan de regels, twee flessen per persoon, voldoen. Nummer 23 wordt gevuld terwijl wij nummer 38,39 en 40 hebben. Gelukkig is het een snel en efficient systeem waarmee gevuld wordt, snelkoppelingen, automatische afslag, 3 verschillende flesaansluitingen, 2 vulstations en weegschalen. Onze flessen hebben wat meer aandacht nodig. Ze worden gevuld totdat uit de iets los gedraaide ontluchtings dop vloeibaar gas stroomt. Zo vol hebben ze nog niet eerder gezeten en het leuke is dat alles een eenheids prijs heeft. Onze flessen van 16 en 10 pond gaan door voor BBQ flessen en een vulling kost ANG 24,80 ($13,50). Klaar terwijl je wacht en aanzienlijk (30 euro) goedkoper dan op de marina in Bonaire. De gevulde gasflessen geven we weer af op de haven zodat we de rest van de dag veilig over het eiland kunnen rijden. We gaan koffie drinken bij Karakter, een mooi gelegen strandtent met lekkere koffie. We kletsen op ons gemak en maken er een kalme dag van. In de namiddag gaan we nog even bij immigratie langs voor een stempel in Erik's zijn paspoort, dat waren ze vergeten te zetten ontdekten we deze week. Erik weet nog een lekkere smoothie (verse vruchten sap) tent langs de Caracasbaai weg. 's-Avonds eten we mee met de zeilershap bij de Pier. |
|
|
Tijdens een heerlijk etentje bij de Pirate-bar namen Joop en Ria afscheid van ons, hun vakantie zat erop. De week erna hebben we niet stil gezeten maar serieus werk gemaakt van het oplossen van het warm lopen van de motor. Ton van de True Blue is kenner bij uitstek van motoren en ook van onze Bukh, dus we vroegen hem om de kop eraf te halen voor inwendig onderzoek. Na het lichten van het kleppendeksel was de oorzaak al duidelijk. Aan de binnenkant zat een smeuige grijze pasta, dat was een menging van koelvloeistof en olie, er moest dus een lekkage zijn in de koppakking. Bij onze laatste motor manouvre hadden we flink gas gegeven om een bocht te draaien, dit was vermoedelijk de genade klap voor de pakking, die nu ook koelvloeistof naar de olie kant ging lekken. De afgelopen maanden waren het slechts uitlaatgassen die naar het koelvloeistof circuit lekte. Hierdoor warmde de koelvloeistof extra op, het teveel aan gas kon via het overdrukventiel in het expansie vat makkelijk ongezien verdwijnen. Resultaat was een warm lopende motor. Gelukkig hebben we veel reserve onderdelen bij ons, zo ook een reserve koppakking. In een uurtje sleutelen door Ton was de kop eraf en kregen wij als huiswerk het schoonmaken van de vlakken waar de koppakking tussen zat. De volgende dag kwam Ton weer om de motor in elkaar te zetten. We hebben nu als huiswerk gekregen de motor minimaal 20 uren te laten draaien zodat de kop nogmaals kan worden nagetrokken. We gaan goed opletten hoe Ton het allemaal doet want we zullen in de toekomst zelf de kop jaarlijks natrekken en ook de kleppen stellen. |
|
Regelmatig maken we reclame voor boten die te koop zijn. Meestal zijn het zeilboten van familie of vrienden, deze keer is het een echte motorboot (McGruer, 19m) van een zendamateur. De radio hobby brengt je in contact met mensen over de hele wereld en meestal gaan er jaren voorbij voor je elkaar in het echte leven ontmoet en nog vaker ken je de andere zendamateurs alleen maar van "praten" in radionetjes of toevallige "ontmoetingen" door het beantwoorden van een "CQ-oproep" (algemene oproep). De voormalige eigenaar van dit prachtige motorschip was enthousiast deelnemer aan het Nederlands Maritiem Radio netje dat dagelijks wordt gehouden om 13:00 Nederlandse tijd op 14.320 USB. Ook ik meldde me regelmatig in bij Chris (PA3GZK) en luisterde naar verhalen van zeilers, motorbootvaarders en camperrijders in het Middelandse zee gebied en van Scandinavie tot de Canarische eilanden. Een andere inmelder was PA0MHK die toen met zijn boot in de Middellandse zee aan het rondvaren was. En nu liggen we in het Spaanse water naast de boot van zijn zoon, de True Blue met Ton en Dominique. Spijtig genoeg is vader overleden en vandaar dat de boot te koop is. Voor wie opzoek is naar een varend woonschip met een nautische uitstraling is dit een uitgelezen kans. Gewoon om in Nederland te wonen of het ruime sop te kiezen naar onbekende verre bestemmingen. De boot is zowel volledig ingericht om comfortabel op te wonen als voor geriefelijke vaartochten, klik hier, www.sy-gabber.nl/McGruer, voor meer details. |
|
|
Een kort bezoek aan Nederland is altijd riskant, vreemde eetgewoontes, besmettelijke ziektes en baccillen waar ons reizigerslijf niet tegen bestand zijn. Erik was als eerste aan de beurt, zere keel, loop neus, niezen, dichte voorhoofdsholtes. Daarna Ernie die nog altijd flink hoest en sinds vandaag de moeder van Ernie. De eerste dagen van ons verblijf gingen goed, lekker weer, grasmaaien en wat klusjes doen. Maar we vermoeden dat we tijdens de gezellige 89ste verjaardag van de moeder van Ernie teveel blootgesteld zijn aan de ziekte kiemen van de inheemse bevolking van het Gooi. We bezochten Ed en Sofia van de Argo die nu een nieuw thuis hebben in hun tuinhuis en een zelf ingerichte camperbus. Nog een paar weken klussen in het tuinhuis en ze zoeken de zon op tijdens een zwerftocht langs de zeilvrienden die ze in hun 16 jarig zeilbestaan gemaakt hebben. Het bezoek aan het tuinhuis doet ons weer terug verlangen naar onze moestuin met eenvoudig onderkomen in Almere. We speuren internet af op kleine woningen en recreatie huisjes en combineren een bezoek aan vrienden van de ouders van Ernie in Assen , met kijkje in Norg en enkele kleine recreatie parken. Nee nog niets gevonden. Bij Clouds motoren kopen we nieuwe reserve onderdelen voor onze Bukh; nieuwe koppakking, 4 motorsteunen, 6 keerringen voor de waterpomp en een diesel filter. Bij RS-online koopt Erik een nieuwe zonnebril, het is een lasbril van Bollé met tint 5. Een goede zonnebril heeft tint 4. |
 
|
Vier weken zijn kort en ons laatste weekend in Nederland staat al weer voor de deur. Zaterdag geeft Erik nog een lezing op de vertrekkersdag van de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers. Die dag gaan we ook weer vrienden en bekenden zien die we onderweg hebben ontmoet en een hoop enthousiaste zeilers die de komende jaren vertrekken met hun zeilboot. Met Pieter en Trudy (broer en schoonzus van Erik) bezochten we de nieuwe markthal van Rotterdam. Een prachtig staaltje architectuur en een gezellig winkelgebied is Rotterdam rijker denken we. Daarna gingen we met moeder Slim lekker chinezen in Den Haag bij Fong Shou. Tussendoor zijn we nog aan het herstellen van de verkoudheden die we op liepen. Gelukkig was er ook gelegenheid om de website te updaten met een "handleiding kopnatrekken en kleppenstellen". Ter ere van de 89ste verjaardag van de moeder van Ernie bezochten we vandaag Burgers Bush. Een prachtig natuurpark met een echte jungle, tropisch zee aquarium, woestijn en een stukje mangrove bos dat deels door Erik in de midden jaren '90 werd aangeleverd vanuit Kenia. Dus ondanks dat de ouders ons niet bezocht hebben in de tropen hebben we ze wel alles kunnen laten zien wat we in de "wilde" natuur tijdens onze zeilreis gezien hebben. De eekhoorn is gefotografeerd in de tuin van tweeling broer Mark. Aan boord van de Kuch (Joop en Ria) ontmoeten we de bemanning van de Synergie (Daan en Birgit) en kletsen bij over de plannen voor de toekomst onder het genot van een heerlijke maaltijd. Ook heeft Joop een momentsleutel voor ons georganiseerd, dat scheelt weer zoeken en boodschappen doen. 's-Middags hebben we dan al onze souveniers uit Peru naar de opslag gebracht, gelukkig past het nog in de garage. Maar er moet nog meer de opslag in deze week. Bij een kringloop winkel kopen we een Nova miniwash voor op ons toekomstige tuinhuis. Ja onze plannen worden duidelijker, maar komend Caribisch zeilseizoen eerst Jamaica en Cuba verkennen. |
|
Terwijl de regen gestaag neer valt op de ramen en de temperaturen met de dag lager worden bereiden wij ons voor om retour Gabber te gaan. Helaas komt Ernie niet gelijk mee, haar vader is eergisteren flink gevallen en na twee dagen observatie in het ziekenhuis komt hij vandaag weer thuis met een paar flink gekneusde ribben. Ernie regeld de komende week het huishouden. En Erik gaat opzoek naar waar de lucht vandaan komt in de brandstoftoevoerleiding bij de motor. De vertrekkersdag van Toerzeilen was gisteren even onderdompelen in het enthousiasme van zeilers die op het punt staan van een nieuw avontuur te beginnen. De workshop "Laat Afrika niet links liggen" werd bezocht door circa 15 man, een hand-out van de lezing is te downloaden op: hand-out lezing. Van de De verleiding ontvingen we nog bericht dat er tegenwoordig een visumplicht is voor Senegal, zie ook de site van de ambassade Ambasade Senegal en voor de laatste details de site met reisadviezen van het ministerie van buitenlandse zaken, Reisadvies Senegal. Voor de zeilers onderweg raadpleeg de site van Cercle de la Voile de Dakar en zoek contact met de zeilers ter plaatse. |
|
|
De meegenomen spulletjes uit Nederland hebben hun plekje weer gekregen in de Gabber. Het is altijd een paar dagen ordenen en herschikken van spullen als we retour boot komen vanuit Nederland. De temperaturen van 30+ maken het ook niet makkelijker om in hoeken en gaten te kruipen, kussens, planken op te tillen en volle kastjes te ordenen. Samen met Loud van de Rafiki ben ik op zoek gegaan naar de lekkage in de brandstoftoevoerleiding. Na een theoretisch werkoverleg met een koppie koffie zijn we eerst opzoek gegaan of er nergens in het systeem nog plaats was voor het koperen ringetje dat we bij het in elkaar zetten de vorige keer overhielden. Maar nee nergens mist een ringetje. Dan door naar aanvalsplan 2, de retourleiding demonteren van de tank en met behulp van de electrische opvoerpomp het hele brandstofsysteem onder de diesel zetten en dan met de opvoerpomp nog aan de retourleiding met de duim dicht houden zodat er druk op het systeem komt. Bij het lekkage punt moet er dan diesel uitkomen hadden we tijdens de koffie verzonnen. Terwijl ik mijn duim op de leiding houdt kijkt Loud de leidingen na, en ja bij de diesel hoge druk pomp borrelt het. Om daar fatsoenlijk bij te komen moet de bakskist helemaal leeg. Een kwartiertje later zit ik achter het motorblok terwijl Loud als een operatie zuster de gereedschappen aan geeft, de dieselopvoer pomp bedient en de retourleiding dicht houdt. Los draaien, schoonmaken en opnieuw monteren brengt helaas niet een oplossing. Volgens het werkplaats handboek hebben we de "seal-o-ring van de housing for delivery valve" nodig. Gelukkig is Ernie nog in Nederland en kan ze de onderdelen ophalen bij Clouds. Na het motorklussen help ik Loud met het kaalkrabben van zijn onderwaterschip. Tijdens de vijf maanden voor anker liggen op het Spaanse water is er een weelderige onderwatertuin gegroeid. Als marien bioloog zou ik haast zeggen dat zoveel natuur een beschermde status moet kunnen krijgen. |
|
Dennis en Ank zijn ook weer terug op hun boot (Bodyguard). Het radio netje Dutchies at sea is gelijk van start gegaan, Woensdag en Zondag om 23:59 UTC op 8.104 kHz USB. In de namiddag komen ze me altijd ophalen voor hun uurtje zwemmen in Caracasbaai. Tijdens het snorkelen heb ik gelijk onze nieuwe Denver ac-5000 action camera, die bij de Praxis voor weinig te koop was, uitgeprobeerd. Gisteren pepperjelly gemaakt, een pittig smeerseltje voor op een toastje Philadelphia, bij gerookte vis, een lapje vlees of een wild paté. Het recept is eenvoudig: 10 - 20 kleine pepertjes (promente pika korsou chiki, kleine lokale hete peper) zonder de pitjes fijn knippen in 300ml water, snufje zout, 40 gram suiker en 3/4 theelepel agar-agar, alles 15 minuten koken totdat de pepers zacht worden aan het einde 1 eetlepel inmaak azijn toevoegen. Daarna uitgieten in een schone jampot en tijdens het afkoelen het potje regelmatig omschudden, anders liggen alle pepers op de bodem. Meer of minder agar-agar veranderd de smeerbaarheid. In plaats van agar-agar met suiker kan je ook gelei-suiker + suiker gebruiken. Vandaag ook vlees ingemaakt. De kipkarbonades zijn hier het meeste vlees voor het minste geld. Een kilo kipkarbonades koken in water met italiaanse kruiden, een flinke lepel geelwortel en 2 eetlepels Abodo seanoning (zout, knoflook, oregano, komijn, zwarte peper, geelwortel). Als ze bijna gaar zijn de botjes (een per karbonade) er uit halen en het vlees klein knippen. Daarna schone glazen potjes vullen en afvullen met het kooknat tot 1 cm onder de rand. Deksel erop en een 45 minuten in de snelkookpan voor het echte inmaken. Gelijk met de kip ook twee potten rundvlees in ketjap en knoflook ingemaakt. In totaal staat er nu weer 2 kilo vlees in pot voor onderweg. Voor de dagen dat we geen vis vangen. |
 
|
|
Bij de supermarkt Vreugendhil heb ik het eerste filmpje gemaakt met Denver action camera kunnen uploaden, klik hier om het filmpje te zien op ons Youtube kanaal. Deze week ga ik met Dennis een duikje maken. Anders dan met het snorkelen wat we steeds om vier doen, gaan we nu midden op de dag zodat er onderwater voldoende zonlicht is. Hopelijk zien we leuke dingen, de camera gaat weer mee ! Tijdens ieder boodschappen uitje worden de voorraden blikvoer aangevuld. Altijd even opletten wat de houdbaarheidsdatum is, de meeste blikken gaan ruim 3 jaar mee. De lege ruimtes onder de banken worden gestaag gevuld met sperciebonen, bruine bonen, capucijners, mais, doperwten, appelmoes, wortelen, champignons en tomatenpuree. De voorraden zijn voor de gebieden waar het winkelen lastig is en de dagen dat we de kant niet opgaan omdat we te druk zijn met zwemmen, snorkelen, visvangen en zeilen. |
|
Een nieuwe update heeft even op zich laten wachten. Maar de komst van Ernie was dan ook een hectisch gebeuren. Voor het eerst vloog Ernie met onze nationale trots de KLM. Helaas was het de onfortuinlijke vlucht KL 0785 die niet verder kwam dan St. Maarten. Na het nodige gesol met de passagiers gedurende 2 volle dagen werd er een nieuw vliegtuig vanuit Nederland over gevlogen en kon Ernie met 53,5 uur vertraging eindelijk voet op Curacao zetten. De regelgeving van de EU bepaald dat passagiers in een vliegtuig met flinke vertraging recht hebben op een compensatie bedrag. Dit compensatie bedrag is vastgesteld op € 600,- en het maakt blijkbaar niet uit hoeveel langer dan 4 uur de vertraging is. Kortom na de eerste 4 uur vertraging is de schade bekend bij de vliegmaatschappij en is het economisch vanzelfsprekend dat de vliegmaatschappij geen extra moeite meer steekt in een snelle afhandeling, goede informatie of begeleiding van haar klanten. Met het uitdelen van de tegoedbonnen en 2x per dag transport naar een hotel om te eten viel de ondersteuning deels binnen de regelgeving. Ernie heeft tijdens haar verblijf geen KLM-ers gezien die haar informeerden of bijstonden in het zoeken naar een slaapplaats. Inmiddels heeft ze flink bijgeslapen en we zitten weer in de routine van ons cruisers bestaan. Woensdag was er een BBQ op het strand met de andere zeilers. Voor ons de eerste BBQ met de BBQ die Erik bij Maarten op het Truckpark van Tucantravel in Peru ontwierp en in elkaar zette. De sateetjes en hamburgers smaakte prima, mooi weer en veel gezelligheid. |
|
|
Twee maanden geleden schreven we nog dat we jaarlijks de kop zouden natrekken als regulier onderhoud. Inmiddels staan we bekend als de koppensnellers van het Spaanse water. Na een extreem stevig partij gas geven achter anker om de hoelveelheid zeewater te meten die de impellorpomp geeft zat er water in de olie, dus moest de koppakking weer vervangen worden. Nu gelijk alle mogelijkheden die er zijn ter verbetering van de motor aangegrepen. Via Gerard van de Sylfer een mannetje gevonden die de kop van de motor kon vlakken, gelijk ook de ingesleten deksel van de impellorpomp laten vlakken. Erik had goed opgelet tijdens het klussen door Ton en kon nu zelfstandig de koppakking wisselen en de motor weer in elkaar zetten. We zijn aan het test draaien en de temperatuur komt niet boven de 80 Celsius zelfs als we de motor in zijn werk zetten en aan het anker trekken. Dat is een nieuwe ervaring voor ons, al het geklus lijkt zijn vruchten af te werpen. Alle Nederlandse zeilers zijn inmiddels vertrokken richting Colombia en San Blas eilanden alleen de Twentse meid (voorheen de Aquamarijn) ligt er nog en een paar half geemigreerde zeilers die al jaren op het Spaanse water drijven. Wat wij gaan doen is nog onbekend. Het plan was om over te steken naar de Dominicaanse Republiek en via Haiti, Jamaica naar de kameraden in Cuba te varen. Om dit vaarplan waar te maken in de komende 3 maanden moeten we het motto "liever veel zien van weinig inplaats van weinig zien van veel" over boord gooien. Onze tijd in Bonaire en Curacao lijkt lang, maar eigenlijk zijn we nog maar net 9 weken gezamenlijk op deze eilanden. |
|
Na het opvragen van de orkaan paden van de afgelopen 10 jaar is het plan om de Gabber achter te laten in Cuba tijdens het orkaan seizoen van tafel. Iedere twee jaar wordt Cuba getroffen door een orkaan en de meeste orkanen trekken over Bahia de Cienfuegos, een van de grotere watersport centra en jachthavens op het eiland. Ook hier op Curacao zijn het de donkere dagen voor de kerst al een paar dagen is het grauw bewolkt en staat er een stevige 4-5 Bft op de ankerplaats met vandaag als hoogtepunt de ene na de andere bui met hele harde wind en onvoorstelbaar veel regen waarbij we inmiddels 70 liter water hebben opgevangen. De daglengte verschilt over het jaar niet veel en met 11 uur en 27 minuten zijn de dagen nu het kortst, in de zomer zijn de langste dagen 12 uur en 53 minuten. Het aantal zon uren is door de bewolking en spaarzame regenbuien in dit seizoen ook wat minder. Voordeel is dan weer dat de temperatuur een stuk aangenamer is, 's-nachts koelt het af naar 26 Celsius. Omdat Facebook vanaf 1 januari geld wil gaan verdienen met ons foto en film materiaal zonder aan ons een vergoeding te geven of specifiek toestemming te vragen overwegen we naar een ander "social netwerk over te stappen. En alvast de waarschuwing dat als we verschijnen in een commerciele oproep op facebook wij hier niet achter staan of geld aan verdienen. Geld verdienen doen we wel als je (kosteloos) klikt op de, door Google voor jullie uitgezochte, advertenties op dit blog. De "advertentieklikkers" worden hartelijk bedankt voor deze ondersteuning. We zijn sinds een paar dagen ook te vinden op het alternatieve IJslandse netwerk www.SEEN.is. Via de optie browse members kan je ons en inmiddels 65.595 anderen vinden. |
|
|
Beide kerstdagen blijven we aan boord en de zondag na kerst gaan we bij Tineke eten. Tineke kennen we van onze duikclub "Nautilus" in Utrecht. Negen jaar geleden ging ze terug naar Curacao waar ze samen met haar ouders in haar jeugd gewoond had. Anders dan de gesprekken op het duikcentrum, waar we meestal spraken over de duiken die we gemaakt hadden en de dingen die we onderwater gezien hadden, waren we benieuwd naar het "roer om leven" dat Tineke hier op Curacao heeft. Het werd een gezellige avond met veel gepraat en lekker eten van de BBQ. Maandags doen we weer boodschappen bij supermarkt Vreugdenhil, maar een aantal ingredienten zijn er niet en die kopen we in de namiddag op de Venezulaanse markt. Ons gratis vervoer naar Vreugdenhil staat door acties van de taxichauffeurs trouwens op de tocht. De taxichauffeurs hebben rechtzaken aangespannen tegen alle andere vervoerders op het eiland waarin ze betwisten dat deze vervoerders illegaal bezig zijn door het gebrek aan een taxi-vergunning. Vooral de transferbusjes van de hotels liggen onder vuur. De taxi's missen een groot deel van hun ritjes vanaf het vliegveld claimen ze door deze transferbussen. De redelijkheid van hun claim is wat moeilijk want zelfs met alle taxi's bij elkaar is er geen genoeg taxi vervoer voor een enkele vliegtuig lading vakantiegangers en hun bagage. Ook de service van Vreugdenhil kunnen ze niet aanbieden, deze rijdt op vaste tijden tussen de winkel en wijken in Willemstad waar de taxibusjes niet komen, o.a. de haven en de toeristen centra. |
|
Om de kerst verlichting in Willemstad te bekijken zijn we in de namiddag naar de stad gegaan. Het plan was om de daghap bij Plein cafe Wilhelmina te nemen, maar de stampot boerenkool met worst slaan we over. Eerst doen we nog boodschappen op de Venezulaanse markt. Erik wil "Ayaka" maken en daar heb je bananenbladeren voor nodig. Ayaka is een traditioneel recept voor rond Kerst en Oudjaar op Curacao en dat is te zien op de markt, er liggen flinke stapels bananenbladeren. Even later zitten we op een terrasje een BBQ-maaltijd te eten en worden onze bananenbladeren gespot door twee dames uit Curacao aan het tafeltje achter ons. Of we Ayaka gingen maken was gelijk de vraag. En al snel worden we overspoeld met tips en ingredienten over hoe zij de Ayaka maken. Gelukkig had Erik zich ingelezen en kon de dames van repliek dienen met een scheutje azijn in het kookwater voor de bananenbladeren, ja met kipvlees en pruimen, rozijnen en cashewnoten etc.. Nee, cashewnoten gebruikten de dames niet, wel zilver uitjes en Picalilly. OK, de cashewnoten worden een zoute snack en we kopen nog snel een potje Picalilly. Als de avond valt genieten we van een kopje koffie met uitzicht op de mooi verlichte pondjes brug. We blijven niet te lang want we willen met de stadsbus van 19:30 weer retour haven. |
|
